Το βασικό είναι να ξέρεις με ένα σχετικό βαθμό βεβαιότητας αν έχει ή δεν έχει χρόνο ζωής ακόμα με μια σχετική ποιότητα (όχι μόνο να υποφέρει δλδ). Κ αυτό εξαρτάται από την εκτίμηση του κτηνιάτρου. Κ επειδή σε θέματα ζωής κ θανάτου μια γνώμη δεν είναι αρκετή, θα πρότεινα να δεις 2-3 να σου πουν τη γνώμη τους.
Στη γειτονιά υπάρχει ένα σκυλί που όταν ήταν νέο το πήγαν για ευθανασία σε κάποιο κτηνιατρείο γιατί ήταν εντελώς παράλυτα τα πίσω του πόδια, λόγω κάποιων γενετικών προβλήματων που δεν τα θυμάμαι (κ όχι μόνο στα πόδια), οι ντόπιοι κτηνίατροι το θεωρούσαν ξεγραμμενο κ ότι δε γινόταν κ τίποτα με τα πόδια του κ με τα άλλα του προβλήματα. Ένας επισκέπτης κτηνίατρος (δούλευε εξωτερικό) θεώρησε ότι δεν είναι σε φάση που δεν υπάρχει λύση κ έπεισε τον πατέρα του να το υιοθετήσει. Με φυσιοθεραπείες, χαμηλό βάρος, ιατρικές παρεμβάσεις που δε γνωρίζω κ υπομονή το σκυλί είναι καλά κ παίζει να χουν περάσει κ 8-10 χρόνια από τότε. Περπατάει, αργά κ με τρεμάμενα πόδια κ αν πέσει/κάτσει πρέπει να τη σηκώσεις, δε μπορεί μόνη της. Αλλά είναι μια χαρά, δεδομένης της κατάστασης της, δεν πονάει, δεν υποφέρει, έχει μια μικρή δυσκολία/ταλαιπωρία. Εν τω μεταξύ ο κύριος της, ο πατέρας, έχει φύγει εδώ κ 3-4 χρόνια απ' τη ζωή αλλά η μικρή ακόμα εκεί, τσουκου τσουκου κ με προσοχή, έχει μια καλή ζωή.
Από την άλλη (άσχετη φάση αλλά τη λέω για την ανοησία της επιμονής μη ευθανασίας που έχουν κάποιοι, όχι οι συνφορουμιτες εδώ) έχω βιώσει, με αδέσποτο που δε μπορούσα να πάρω μόνη μου την απόφαση (μπορούσα κ ήθελα, νομικά μου είπαν ότι μπορεί να έβρισκα το μπελά μου), να το πηγαίνω σχεδόν πεθαμένο στην κλινική, να μου λένε χαρακτηριστικά "έχουν σαπίσει τα μέσα της δεν έχει σωτηρία", να προσπαθώ να πείσω τις άλλες που το φροντίζαμε να την απαλλάξουμε κ να μου λέει η μία να περιμένουμε να τη δει η υπερηχολογος (5 μέρες μετά γιατί ήταν γιορτές). Να φτάνουμε να μας παίρνουν 4 μέρες μετά να μας πούνε ότι είναι χάλια κ φεύγει, πάμε κ τη βλέπουμε σε αφασία να τρέμει από τον πόνο ενώ είχε πάρει όλα τα δυνατά παυσίπονα κ ηρεμιστικά, να λέει η κτηνίατρος πρέπει να την απαλλάξουμε, να λέω πρέπει να την απαλλάξουμε δε γίνεται να την αφήνουμε να υποφέρει έτσι, φεύγει έτσι κ αλλιώς, κ να μου λέει η άλλη πάνω από το τρεμάμενο σώμα της "δε θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία..." (γιατί την επόμενη μέρα θα ερχόταν ο υπερηχολογος). Τι ακριβώς περίμενε να κάνει ο υπέρηχος ήθελα να ξερα... Ήταν φρικτό, κανένας ζωντανός οργανισμός δεν θα έπρεπε να το περάσει αυτό.
Θέλω να πω, υπάρχει αντικειμενικά, ιατρικά, το "μπορεί να γίνει κάτι για τη συντήρηση της ζωής με μια σχετικά οκ/καλή ποιότητα" κ υπάρχει κ το "δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να γίνει, μόνο να υποφέρει". Κ οφείλει οποίος πάρει την απόφαση να το διαπιστώσει με όσο μεγαλύτερη σιγουριά γίνεται κ να πράξει ανάλογα. Απλά καλό είναι σε περιπτώσεις που δεν είναι τόσο προφανείς (όπως η 2η που περιέγραψα) να παρθούν μερικές γνώμες παραπάνω για να είναι σίγουρος για την εκτίμηση αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση.