Καλημέρα παιδιά λοιπόν στο θέμα έχω ένα rottweiler ημίαιμο 6 χρονών που το πήρα από τη φιλοζωική ο σκύλος έχει τεράστια δυσπλασία δεν μπορεί να κουνήσει τα πίσω του πόδια δεν μπορώ να τον βγάλω βόλτα γιατί πέφτει ανοίγουν τα πόδια του διάπλατα δεν μπορεί να ανέβει σκάλες δύσκολα και συν της άλλης έχει και χρόνια βρογχίτιδα και έχει και η καρδιακή ανεπάρκεια τον λυπάμαι που τον βλέπω έτσι γιατί η πατούσα του μπροστά έχει παραλυσει και του γυρνάει ανάποδα και πέφτει του δίνω κορτιζόνη 6 μήνες τώρα γνώμη του γιατρού αλλά τον λυπάμαι πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω πονάει το βγάζω βόλτα και το καταλαβαίνω ότι πονάει και γυρνάει πίσω μόνος του τον βγάζω 10 μέτρα και τον παω ίσα-ίσα αλλά πέφτει κάτω και το ξαναγυρνάω πίσω και σκέφτομαι τι να κάνω ευθανασία ία ή να τον αφήσω έτσι μέχρι να πέσει τελείως
Διλλημα για ευθανασία
- Thread starter thanka
- Ημερομηνία δημιουργίας
Δύσκολες αποφάσεις.
Ο γιατρός σας τι λέει; H ερώτηση που (δυστυχώς) έχω αναγκαστεί να κάνω αρκετές φορές στον κτηνίατρό μου είναι "εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου αν ήταν δικό σας;"
Ο γιατρός σας τι λέει; H ερώτηση που (δυστυχώς) έχω αναγκαστεί να κάνω αρκετές φορές στον κτηνίατρό μου είναι "εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου αν ήταν δικό σας;"
Δικια σου η αποφαση δεν υπαρχει σωστη και λαθος. Φανταζομαι παιρνει οτι φαρμακα γινεται για τις αρθρωσεις , πνευμονια , καρδια κτλ. Αρα αυτες οι παθησεις μονο χειροτερα θα γινουν και οχι καλυτερα. Αρα η ποιοτητα ζωης που δεν ειναι καλη θα γινει μονο χειροτερη. Αμα το πιστευεις σαν αποφαση γενικα τοτε τωρα ειναι που πρεπει να γινει. Ειναι ουσιαστηκα για να φυγει το σκυλι με οση λογοτερη ταλαιπωρια γινεται. Αμα πιστευεις οτι εχει καλες στιγμες ακομη μην το κανεις και εχεις τυψεις. Αν βλεπεις οτι μονο υποφερει καντο γιατι θα εχεις τυψεις μετεπειτα που ταλαιπωρηθηκε παραπανω για το τιποτα... μπρος γκρεμος και πισω ρεμα αλλα σκεψου μονο το σκυλακι αν ειναι η ωρα του να ξεκουραστει η αν εχει ακομα λιγο καλο δρομο.
Εγω τον δικο μου τον πηγαινα φυσιοθεραπειες οι οποιες βοηθησαν πολυ. Ειχε δυσπλασια και εγχειρηση ισχυου επειδη τον ειχε χτυπησει αυτοκινητο. Τους τελευταιοιυς 6 μηνες της ζωης του δεν μπορουσε πλεον να σταθει στα ποδια του (αλλα αιτια, και οχι αρθριτιδα). Ηταν και μεγαλος, σχεδον 17 χρονων. Του πηρα τελικα καροτσι και ετσι βγαιναμε βολτα, μεχρι που εφυγε (αλλα αιτια, οχι αρθριτικα).
6 ετων σκυλι, για μενα ειναι νεο. Εγω θα το παλευα, θα μιλουσα με φυσιοθεραπευτη και θα πηγαινα κολυμπι το σκυλο. Υπαρχει βεβαια και εγχειρηση. Μου ειναι περιεργο πως δεν αναφερθηκε. Αν βεβαια δεν εχει αλλα θεματα υγειας.
6 ετων σκυλι, για μενα ειναι νεο. Εγω θα το παλευα, θα μιλουσα με φυσιοθεραπευτη και θα πηγαινα κολυμπι το σκυλο. Υπαρχει βεβαια και εγχειρηση. Μου ειναι περιεργο πως δεν αναφερθηκε. Αν βεβαια δεν εχει αλλα θεματα υγειας.
Δύσκολα θα βρεις κτηνίατρο για ευθανασία γιατί το ζώο τρώει και πίνει νερό. Έπειτα θα είσαι και υπόλογη προς την φιλοζωική. Απορώ πως σου το έδωσαν. Αυτό το σκυλί θέλει μακροχρόνιες θεραπείες και ένα κάρο χρήματα. Εγώ έχω σκυλί το οποίο βρήκα περίπου 3χρονών και είχε δυσπλασία ισχίων στο τελευταίο στάδιο. Τον έχω 7χρόνια αλλά τα έξοδα πολλά. Ενίσχυση του ανοσοποιητικού γιατί είχε και άλλα προβλήματα, καλή τροφή, μείωση σωματικού βάρους, φυσιοθεραπείες-ασκήσεις, μασάζ, κάθε μέρα από τότε που τον βρήκα γλυκοζαμίνη-χονδροιτίνη και έχει 1χρόνο που του κάνω και ενέσεις librela. Όλα αυτά για να μειώσω τον πόνο. Το επόμενο στάδιο είναι χειρουργείο αλλά προς το παρόν είναι καλά. Το δικό σου θέλει και αμαξίδιο στην αρχή, είναι κάποιος που κάνει στα μέτρα του σκύλου. Τα άλλα που έχει θέλουν εξίσου θεραπείες. Αντέχεις;
Πρώτον, ο σκύλος δεν ανήκει πλέον στη φιλοζωική.
Δεύτερον, δεν υπάρχουν πολλοί που πιάνονται στο φιλότιμο να υιοθετήσουν ένα τόσο προβληματικό και "με σύντομη ημερομηνία λήξης αξιοπρεπούς διαβίωσης" σκυλί. Το πιο πιθανό θα ήταν να σάπιζε στο κλουβί μέχρι τέλους.
Τρίτον, να έχω ένα θηριοροτβάιλερ (!) σε αναπηρικό καροτσάκι για να σκιστεί και ο υπόλοιπος σακάτικος σκελετός του και να ζει μέσα στον πόνο, για να γράφει το αφεντικό του φιλοζωικά credits και να ποστάρουν καρδούλες "ψυχούλα μου" κάπου έλεος.
Λίγη αξιοπρέπεια. Για τον σκύλο. Μερικά σκυλιά δεν το 'χει η μοίρα τους να ζήσουν πολύ, αλλά μπορούν να ζήσουν λιγότερο αλλά καλά, έχοντας ξεφύγει από την κόλαση του κλουβιού. Αν κάποιος τα ρωτούσε "πολύ ή καλά;" είμαι σίγουρη ότι θα απαντούσαν "καλά".
Δεν είναι μωρέ αυτά, το μόνο κριτήριο. Ενας κτηνίατρος που σέβεται το ζώο που βλέπει μπροστά του ότι βασανίζεται, ναι, θα την κάνει την ευθανασία.
Για να μην παρεξηγηθώ ότι έχω την ευθανασία στο τσεπάκι μου...
Έχω κληθεί να πάρω την απόφαση 3 φορές τα τελευταία 5 χρόνια και είναι εφιάλτης. Έχω ξεκινήσει με το αυτοκίνητο με το σκύλο/γάτα μέσα, ξαναγύρισα σπίτι και ξαναέφυγα, άλλαζα γνώμη 10 φορές μέσα στην ίδια μέρα.
Θεωρώ ότι ο πόνος και η δυσφορία που δεν εξαλείφονται είναι από τα βασικά κριτήρια της απόφασης.
Το θέμα αναπηρικό καροτσάκι είναι επίσης λύση ανάλογα με το σκύλο. Στα γαλλικά μπουλντόγκ αν χρειαζόταν θα επιστράτευα αναπηρικό καροτσάκι: Mικρά σκυλιά, μπορείς πιο εύκολα να τα μετακινήσεις ως ανάπηρα και να τα διαχειριστείς γενικά, είναι σκυλιά καναπέ, ε κάπως θα περνούσαν σχετικά καλά και με πολλές ώρες μέσα στο σπίτι.
Ο τσοπάνης που έχω τώρα, ξέρω ότι μάλλον τα πόδια του θα τον αφήσουν νωρίς. Μιλάμε για ένα σκυλί που δεν θέλει να μπαίνει σε κλειστό χώρο, που είναι και λίγο μουντρούχας και μουλαρώνει γιατί έτσι και σε γράφει στα @@ του και που ο σκοπός της ζωής του είναι να κάνει τον σεκιουριτά. Αυτό το σκυλί αν το βάλω σε αναπηρικό καροτσάκι θα με παρακαλάει να το σκοτώσω καλύτερα.
Ανάλογα το σκύλο, ανάλογα τις συνθήκες.
Έχω κληθεί να πάρω την απόφαση 3 φορές τα τελευταία 5 χρόνια και είναι εφιάλτης. Έχω ξεκινήσει με το αυτοκίνητο με το σκύλο/γάτα μέσα, ξαναγύρισα σπίτι και ξαναέφυγα, άλλαζα γνώμη 10 φορές μέσα στην ίδια μέρα.
Θεωρώ ότι ο πόνος και η δυσφορία που δεν εξαλείφονται είναι από τα βασικά κριτήρια της απόφασης.
Το θέμα αναπηρικό καροτσάκι είναι επίσης λύση ανάλογα με το σκύλο. Στα γαλλικά μπουλντόγκ αν χρειαζόταν θα επιστράτευα αναπηρικό καροτσάκι: Mικρά σκυλιά, μπορείς πιο εύκολα να τα μετακινήσεις ως ανάπηρα και να τα διαχειριστείς γενικά, είναι σκυλιά καναπέ, ε κάπως θα περνούσαν σχετικά καλά και με πολλές ώρες μέσα στο σπίτι.
Ο τσοπάνης που έχω τώρα, ξέρω ότι μάλλον τα πόδια του θα τον αφήσουν νωρίς. Μιλάμε για ένα σκυλί που δεν θέλει να μπαίνει σε κλειστό χώρο, που είναι και λίγο μουντρούχας και μουλαρώνει γιατί έτσι και σε γράφει στα @@ του και που ο σκοπός της ζωής του είναι να κάνει τον σεκιουριτά. Αυτό το σκυλί αν το βάλω σε αναπηρικό καροτσάκι θα με παρακαλάει να το σκοτώσω καλύτερα.
Ανάλογα το σκύλο, ανάλογα τις συνθήκες.
Το βασικό είναι να ξέρεις με ένα σχετικό βαθμό βεβαιότητας αν έχει ή δεν έχει χρόνο ζωής ακόμα με μια σχετική ποιότητα (όχι μόνο να υποφέρει δλδ). Κ αυτό εξαρτάται από την εκτίμηση του κτηνιάτρου. Κ επειδή σε θέματα ζωής κ θανάτου μια γνώμη δεν είναι αρκετή, θα πρότεινα να δεις 2-3 να σου πουν τη γνώμη τους.
Στη γειτονιά υπάρχει ένα σκυλί που όταν ήταν νέο το πήγαν για ευθανασία σε κάποιο κτηνιατρείο γιατί ήταν εντελώς παράλυτα τα πίσω του πόδια, λόγω κάποιων γενετικών προβλήματων που δεν τα θυμάμαι (κ όχι μόνο στα πόδια), οι ντόπιοι κτηνίατροι το θεωρούσαν ξεγραμμενο κ ότι δε γινόταν κ τίποτα με τα πόδια του κ με τα άλλα του προβλήματα. Ένας επισκέπτης κτηνίατρος (δούλευε εξωτερικό) θεώρησε ότι δεν είναι σε φάση που δεν υπάρχει λύση κ έπεισε τον πατέρα του να το υιοθετήσει. Με φυσιοθεραπείες, χαμηλό βάρος, ιατρικές παρεμβάσεις που δε γνωρίζω κ υπομονή το σκυλί είναι καλά κ παίζει να χουν περάσει κ 8-10 χρόνια από τότε. Περπατάει, αργά κ με τρεμάμενα πόδια κ αν πέσει/κάτσει πρέπει να τη σηκώσεις, δε μπορεί μόνη της. Αλλά είναι μια χαρά, δεδομένης της κατάστασης της, δεν πονάει, δεν υποφέρει, έχει μια μικρή δυσκολία/ταλαιπωρία. Εν τω μεταξύ ο κύριος της, ο πατέρας, έχει φύγει εδώ κ 3-4 χρόνια απ' τη ζωή αλλά η μικρή ακόμα εκεί, τσουκου τσουκου κ με προσοχή, έχει μια καλή ζωή.
Από την άλλη (άσχετη φάση αλλά τη λέω για την ανοησία της επιμονής μη ευθανασίας που έχουν κάποιοι, όχι οι συνφορουμιτες εδώ) έχω βιώσει, με αδέσποτο που δε μπορούσα να πάρω μόνη μου την απόφαση (μπορούσα κ ήθελα, νομικά μου είπαν ότι μπορεί να έβρισκα το μπελά μου), να το πηγαίνω σχεδόν πεθαμένο στην κλινική, να μου λένε χαρακτηριστικά "έχουν σαπίσει τα μέσα της δεν έχει σωτηρία", να προσπαθώ να πείσω τις άλλες που το φροντίζαμε να την απαλλάξουμε κ να μου λέει η μία να περιμένουμε να τη δει η υπερηχολογος (5 μέρες μετά γιατί ήταν γιορτές). Να φτάνουμε να μας παίρνουν 4 μέρες μετά να μας πούνε ότι είναι χάλια κ φεύγει, πάμε κ τη βλέπουμε σε αφασία να τρέμει από τον πόνο ενώ είχε πάρει όλα τα δυνατά παυσίπονα κ ηρεμιστικά, να λέει η κτηνίατρος πρέπει να την απαλλάξουμε, να λέω πρέπει να την απαλλάξουμε δε γίνεται να την αφήνουμε να υποφέρει έτσι, φεύγει έτσι κ αλλιώς, κ να μου λέει η άλλη πάνω από το τρεμάμενο σώμα της "δε θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία..." (γιατί την επόμενη μέρα θα ερχόταν ο υπερηχολογος). Τι ακριβώς περίμενε να κάνει ο υπέρηχος ήθελα να ξερα... Ήταν φρικτό, κανένας ζωντανός οργανισμός δεν θα έπρεπε να το περάσει αυτό.
Θέλω να πω, υπάρχει αντικειμενικά, ιατρικά, το "μπορεί να γίνει κάτι για τη συντήρηση της ζωής με μια σχετικά οκ/καλή ποιότητα" κ υπάρχει κ το "δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να γίνει, μόνο να υποφέρει". Κ οφείλει οποίος πάρει την απόφαση να το διαπιστώσει με όσο μεγαλύτερη σιγουριά γίνεται κ να πράξει ανάλογα. Απλά καλό είναι σε περιπτώσεις που δεν είναι τόσο προφανείς (όπως η 2η που περιέγραψα) να παρθούν μερικές γνώμες παραπάνω για να είναι σίγουρος για την εκτίμηση αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση.
Στη γειτονιά υπάρχει ένα σκυλί που όταν ήταν νέο το πήγαν για ευθανασία σε κάποιο κτηνιατρείο γιατί ήταν εντελώς παράλυτα τα πίσω του πόδια, λόγω κάποιων γενετικών προβλήματων που δεν τα θυμάμαι (κ όχι μόνο στα πόδια), οι ντόπιοι κτηνίατροι το θεωρούσαν ξεγραμμενο κ ότι δε γινόταν κ τίποτα με τα πόδια του κ με τα άλλα του προβλήματα. Ένας επισκέπτης κτηνίατρος (δούλευε εξωτερικό) θεώρησε ότι δεν είναι σε φάση που δεν υπάρχει λύση κ έπεισε τον πατέρα του να το υιοθετήσει. Με φυσιοθεραπείες, χαμηλό βάρος, ιατρικές παρεμβάσεις που δε γνωρίζω κ υπομονή το σκυλί είναι καλά κ παίζει να χουν περάσει κ 8-10 χρόνια από τότε. Περπατάει, αργά κ με τρεμάμενα πόδια κ αν πέσει/κάτσει πρέπει να τη σηκώσεις, δε μπορεί μόνη της. Αλλά είναι μια χαρά, δεδομένης της κατάστασης της, δεν πονάει, δεν υποφέρει, έχει μια μικρή δυσκολία/ταλαιπωρία. Εν τω μεταξύ ο κύριος της, ο πατέρας, έχει φύγει εδώ κ 3-4 χρόνια απ' τη ζωή αλλά η μικρή ακόμα εκεί, τσουκου τσουκου κ με προσοχή, έχει μια καλή ζωή.
Από την άλλη (άσχετη φάση αλλά τη λέω για την ανοησία της επιμονής μη ευθανασίας που έχουν κάποιοι, όχι οι συνφορουμιτες εδώ) έχω βιώσει, με αδέσποτο που δε μπορούσα να πάρω μόνη μου την απόφαση (μπορούσα κ ήθελα, νομικά μου είπαν ότι μπορεί να έβρισκα το μπελά μου), να το πηγαίνω σχεδόν πεθαμένο στην κλινική, να μου λένε χαρακτηριστικά "έχουν σαπίσει τα μέσα της δεν έχει σωτηρία", να προσπαθώ να πείσω τις άλλες που το φροντίζαμε να την απαλλάξουμε κ να μου λέει η μία να περιμένουμε να τη δει η υπερηχολογος (5 μέρες μετά γιατί ήταν γιορτές). Να φτάνουμε να μας παίρνουν 4 μέρες μετά να μας πούνε ότι είναι χάλια κ φεύγει, πάμε κ τη βλέπουμε σε αφασία να τρέμει από τον πόνο ενώ είχε πάρει όλα τα δυνατά παυσίπονα κ ηρεμιστικά, να λέει η κτηνίατρος πρέπει να την απαλλάξουμε, να λέω πρέπει να την απαλλάξουμε δε γίνεται να την αφήνουμε να υποφέρει έτσι, φεύγει έτσι κ αλλιώς, κ να μου λέει η άλλη πάνω από το τρεμάμενο σώμα της "δε θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία..." (γιατί την επόμενη μέρα θα ερχόταν ο υπερηχολογος). Τι ακριβώς περίμενε να κάνει ο υπέρηχος ήθελα να ξερα... Ήταν φρικτό, κανένας ζωντανός οργανισμός δεν θα έπρεπε να το περάσει αυτό.
Θέλω να πω, υπάρχει αντικειμενικά, ιατρικά, το "μπορεί να γίνει κάτι για τη συντήρηση της ζωής με μια σχετικά οκ/καλή ποιότητα" κ υπάρχει κ το "δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να γίνει, μόνο να υποφέρει". Κ οφείλει οποίος πάρει την απόφαση να το διαπιστώσει με όσο μεγαλύτερη σιγουριά γίνεται κ να πράξει ανάλογα. Απλά καλό είναι σε περιπτώσεις που δεν είναι τόσο προφανείς (όπως η 2η που περιέγραψα) να παρθούν μερικές γνώμες παραπάνω για να είναι σίγουρος για την εκτίμηση αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση.
Last edited:
Υποθέτω (ελπίζω) για τη 2η περίπτωση κ την ατακαρα κ όλη στάση της άλλης; Πολύ καλός άνθρωπος πάντως, αλλά πολύ ανόητος ο τρόπος σκέψης της γενικά σε αρκετά πράγματα. Κ εκεί κολλάει αυτό που λέω συχνά "η ανοησία κάνει περισσότερο κακό απ' την κακία".
Υπάρχει και το "καλός" που όμως είναι και χαζός και τελικά αποβαίνει κακό εις βάρον άλλων - και των σκύλων. Ή προσπαθεί να καλύψει δικές του ελλείψεις;
Και από μένα πολλά
Απορώ με την ψυχραιμία σου να κάθεσαι και να συζητάς μαζί της.
Έχει κάνει πολλά καλά για τα αδέσποτα της περιοχής κ είναι η πρώτη που τρέχει. Αλλά φευ, τα παμε για την ανοησία.
Κι επίσης δε θέλω να χαθεί από τη συζήτηση η πρώτη περίπτωση που πρόκειται για πιο κοντινό θέμα το όποιο κάποιοι γιατροί το είχαν ξεγράψει κ τελικά, αντικειμενικά εκ του αποτελέσματος, δεν έπρεπε. Κ τη σημασία της σωστής ιατρικής εκτίμησης κ το πώς όταν ρίχνουμε κ εμείς υποστηρικτική δουλειά μπορούμε να καταφέρουμε πολλά που στην αρχή φαίνονται βουνό ή/και μάταια.
Ναι μεν, αλλά από ότι μας γράφει η δυσπλασία τουε έχει τερματίσει, πατούσα παράλυτη, βρογχίτιδα, καρδειακή ανεπάρκεια, πόνοι κλπ.
Δεν λέω ότι πρέπει να τον κοιμίσει ντε και καλά, αλλά ακούγεται δύσκολη περίπτωση και με πολλά ερωτηματικά ως προς την ποιότητα ζωής.
Το δικό μου ερώτημα είναι αν τον σκύλο τον είδε κτηνίατρος και ποιος κτηνίατρος, να μην μπορεί να κουνήσει τα πόδια του είναι νευρολογικό και δεν έχει σχέση με δυσπλασία, και ο καθένας νομίζει πως θα δώσει ένα χάπι ή μια ένεση και ο σκύλος θα γίνει καλά, δεν είναι έτσι.
Τέτοια σκυλιά θέλουν πολύ φροντίδα, θέλουν φυσιοθεραπείες, ασκήσεις, ειδική διατροφή, συμπληρώματα κλπ κλπ. Είναι ζόρι, θέλει χρήμα, θέλει γερά νεύρα. Επίσης δεν μου έχει απαντηθεί, εγχείρηση γιατί δεν είναι λύση; Οταν πήρανε το σκυλί από τη φιλοζωική τους είχε ειπωθεί πως το σκυλί έχει ειδικές ανάγκες;
Εντελώς παράλυτα σκυλιά ζουν κανονικές ζωές ευτυχισμένα με ρόδες. Γιατί ευθανασία;
Γιατί είναι η εύκολη 'λύση'. Λύση δηλαδή να παραλαγούμε από το ζόρι να φροντίζουμε σκύλο με ειδικές ανάγκες.
Τέτοια σκυλιά θέλουν πολύ φροντίδα, θέλουν φυσιοθεραπείες, ασκήσεις, ειδική διατροφή, συμπληρώματα κλπ κλπ. Είναι ζόρι, θέλει χρήμα, θέλει γερά νεύρα. Επίσης δεν μου έχει απαντηθεί, εγχείρηση γιατί δεν είναι λύση; Οταν πήρανε το σκυλί από τη φιλοζωική τους είχε ειπωθεί πως το σκυλί έχει ειδικές ανάγκες;
Εντελώς παράλυτα σκυλιά ζουν κανονικές ζωές ευτυχισμένα με ρόδες. Γιατί ευθανασία;
Γιατί είναι η εύκολη 'λύση'. Λύση δηλαδή να παραλαγούμε από το ζόρι να φροντίζουμε σκύλο με ειδικές ανάγκες.
Δεν μπορούμε να σου δώσουμε την απάντηση γιατί μας περιγράφεις μια κατάσταση που δεν βιώνουμε εμείς και καθώς δεν σε γνωρίζουμε μπορεί να υπερβάλεις ή να τα γράφεις λιγότερα σοβαρά από ότι είναι.
Με την κατάσταση που περιγράφεις εγώ θα έπαιρνα γνώμη για το αν χειρουργείται. Αν χειρουργείται θα προχωρούσα αλλιώς θα το κοίμιζα. Άσκοπη ταλαιπωρία για να είμαι αρεστή στην κάθε καρακαλτάκα της φιλοζωικής που δεν ξέρει που παν τα 4 ή για να νοιώσει η ψυχή μου καλύτερα δεν θα επέβαλα σε κανένα ζώο.
Με την κατάσταση που περιγράφεις εγώ θα έπαιρνα γνώμη για το αν χειρουργείται. Αν χειρουργείται θα προχωρούσα αλλιώς θα το κοίμιζα. Άσκοπη ταλαιπωρία για να είμαι αρεστή στην κάθε καρακαλτάκα της φιλοζωικής που δεν ξέρει που παν τα 4 ή για να νοιώσει η ψυχή μου καλύτερα δεν θα επέβαλα σε κανένα ζώο.
