Τα "ιδιαίτερα" σκυλιά μας

[AGRIAN]

Ποσες φορες εχω ξεκινησει να γραφω και τα σβηνω να ξερες... λεω θα με περασουν για τρελη.. γραφει για σκυλο που δεν υπαρχει σα να υπαρχει

Μια από τα ίδια, ακριβώς όμως .....

Πως ξεπερναει καποιος το σκυλο αναφορας του ?

Δεν τον ξεπερνάει. Δεν μπορεί γιατί ακριβώς είναι σημείο αναφοράς. Μέτρο και μονάδα μέτρησης των πρώην και των επόμενων. Έρως ασύμμετρος προσώπου.

Πως προχωραει σε δευτερο ή τριτο σκυλο αφου τον χασει ?

Προχωράει γιατί η ζωή συνεχίζεται. Γιατί του λείπει το βελούδινο βλέμμα, το βάρος στα πόδια στον καναπέ όταν βλέπει ταινίες, η τρέλα της υποδοχής στην επιστροφή στο σπίτι λες και λείπει 20 χρόνια ενώ έλλειπε 20 λεπτά για να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα, η αφοσίωση, το παράπονο, η συγχώρεση, η στωικότητα...... Προχωράει τελικά γιατί η ζωή δεν είναι ίδια χωρίς σκύλο. Ζωή μισή δεν θέλει πια να ζει .....

Ποτε ξεπερνιεται η αισθηση οτι το μεγαλειο του σκυλου αυτου δε θα υπαρξει ποτε ξανα?

Ούτε αυτό ξεπερνιέται. Το μεγαλείο είναι μεγαλείο γι' αυτό ακριβώς που λέει η λέξη : είναι μεγαλύτερο από το μεγάλο, είναι αξεπέραστο. Εξιδανίκευση ; Για τους άλλους ίσως, για σένα όχι. Είναι βίωμα, εμπειρία μοναδική γιατί είναι προσωπική και γι' αυτό μη μεταβιβάσιμη.

Το μελανό σημείο είναι οι αδικείς τους επόμενους. Τους συγκρίνεις αθέλητα, με την προκρούστεια μνήμη του Άλλου, δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τις δικές τους ιδιαιτερότητες/ικανότητες/πλεονεκτήματα, τη δική τους αυτόνομη και αυτοτελή προσωπικότητα. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να τους προσλάβεις και να τους αποδεχθείς σαν αυτό που είναι κι όχι σαν ένα ατελές αντίγραφο του ιδεατού.

ΥΓ Πιστεύω (ή αν προτιμάς, ξέρω) οτι κάθε άνθρωπος στη ζωή του βρίσκει ΕΝΑ μεγάλο έρωτα, ΕΝΑ κολλητό φίλο, ΕΝΑ σκύλο ....

 

[noni_papa]

@AGRIAN 10000000000000 like για όλο το περιεχόμενο του ποστ

Αυτό

Γιατί του λείπει το βελούδινο βλέμμα, το βάρος στα πόδια στον καναπέ όταν βλέπει ταινίες, η τρέλα της υποδοχής στην επιστροφή στο σπίτι λες και λείπει 20 χρόνια ενώ έλλειπε 20 λεπτά για να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα, η αφοσίωση, το παράπονο, η συγχώρεση, η στωικότητα...... Προχωράει τελικά γιατί η ζωή δεν είναι ίδια χωρίς σκύλο. Ζωή μισή δεν θέλει πια να ζει .....

για μένα συνοψίζει όλη την ουσία της συνύπαρξης με το σκύλο.

 

[vrmode]

Διαφωνώ με Amaliaz και Agrian. Διότι:

Ο πρώτος σκύλος μου έφυγε άδοξα και απότομα. Πήρα σχεδόν αμέσως την Κάρλα για να χω να ασχοληθώ με κάτι. Στην πορεία την ερωτεύτηκα τη ξεροκέφαλη μουλάρα . Αποφάσισα λοιπόν μετά από 2 χρόνια να της πάρω ένα pet για να μην μένει μόνη τις ώρες που έλειπα και πήρα την Πέππερ. Η Πέππερ πάρθηκε καθαρά για χρηστικούς λόγους, ως αντικείμενο απασχόλησης της Κάρλας - περίμενα και ήμουν τότε σίγουρα ότι την Πέππερ θα την είχα για "δευτεράντζα". Αλλά τελικά δεν είναι έτσι - το καθένα έχει κάτι διαφορετικό, δικό του που σε "κολλάει".

 

[noni_papa]

Συμφωνώ ότι το καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα που τελικά ή αρχικά καταλήγεις να αγαπάς βαθιά. Και αυτή είναι για μένα η μαγεία. Μπορείς να αγαπήσεις δύο τρεις κλπ διαφορετικούς μεταξύ τους σκύλους με την ίδια δύναμη. Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι ο πρώτος σκύλος που θα αγαπήσεις θα έχει ένα παραπάνω χαρακτηριστικό που θα τον κάνει πιο ιδιαίτερο ας το πω έτσι ελλείψει άλλης καλύτερης λέξης. Είναι συνήθως αυτός που σε εισάγει στον κόσμο του σκύλου, αυτός που σε κάνει να αγαπήσεις τη συνύπαρξη με το σκύλο, που σου μαθαίνει αυτόν το ξεχωριστό κόσμο. Δεν είναι ότι θα τον αγαπάς περισσότερο αυτό το σκύλο, εγώ τουλάχιστον δεν μπορω να συγκρίνω την αγάπη μου. Είναι ότι θα έχει πάντα αυτό το επιπλέον στοιχείο.

 

[Μαρια&Ηρα]

Ο ερωτας με ερωτα περναει (το πρεσβευω χρονια τωρα)
Το πρωτο ειναι παντα το πρωτο (θαρρώ) γιατι εισαι πιο τρελαμενος,πιο κ@υλ@?@νος,πιο ψαρωμενος,πιο...ολα τεσπα..
Στο επομενο εισαι πια συνειδητοποιημενος (λεμε τωρα),χαλαρός,ξερεις τι να περιμενεις (πανω κατω) κ τι να κάνεις...
Θα ταγαπας ή θα το πονάς λιγοτερο?
θελω να πιστευω οχι...
Διαφορετικα?σιγουρα ναι...
θα συγκρινεις (οπως συγκρινουμε,ανεπαίσθητα,τα παντα,γιατι ετσι ημαστε "κουρδισμενοι") κ θα παρατηρείς ομοιοτητες κ διαφορες κ θα το ερωτευτεις κ για τα μεν κ για τα δε...
απλα οχι όπως αγάπησες/με τον ιδιο τροπο το πρωτο...
Καθε τι στη ζωη,
καθε ενας,
που δίνουμε κ απο ενα κομματακι μας,
το παίρνει κ οταν ερχεται εκείνη η ωρα φευγει μαυτο...
δεν επιστρεφονται αυτου του ειδους τα δωρα...καλώς ή κακώς
οι δυνατοι μπορουν να συνεχισουν να "γεννούν" κομματακια τους ωστε να τα προσφερουν,
οι αδυναμοι καποια στιγμη στερεύουν κ απομενουν πια άδειοι,κενοί...σκια του εαυτου τους.

Γιαυτο οσοι μπορείτε να ανταπεξελθετε ανασκουμποθειτε κ ανοιξτε τα σπιτια κ τις καρδιες σας
Κ σταματηστε να κοιτάτε πισω,η ζωη μονο μπροστα τραβαει!

 

[AGRIAN]

Το πρωτο ειναι παντα το πρωτο (θαρρώ) γιατι εισαι πιο τρελαμενος,πιο κ@υλ@?@νος,πιο ψαρωμενος,πιο...ολα τεσπα..

Ο ξεχωριστός σκύλος για τον οποίο συζητάμε ΔΕΝ είναι (συνήθως) ο πρώτος σκύλος μας. Είναι απλά ένας ξεχωριστός σκύλος, ένα δώρο, σε απίθανο χρόνο. Νομίζω σε αυτό μπερδευτήκατε κι εσύ και η @vrmode .

Εγώ είχα με χρονολογική σειρά : Αδέσποτο (Σίμπα), ροτβάϊλερ (Άργος), πιτ (Κάρλα) , πιτ (Μπρούνο), πιτ (Ντόνα),γουέστι (Ματ), πιτ (Γκούναρ). Ο Μπρούνο ήταν τέταρτος κι αυτόν ξεχωρίζω μέχρι τώρα. Όλα τα αγαπάω, όλα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου αλλά αν μου έβαζαν το δίλημμα ποιό από όλα αυτά θα διάλεγα αν είχα μια και μόνο επιλογή, θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τον Μπρούνο.

 

[l.Kyveli]

Πως ξεπερναει καποιος το σκυλο αναφορας του ? Πως προχωραει σε δευτερο ή τριτο σκυλο αφου τον χασει ? Ποτε ξεπερνιεται η αισθηση οτι το μεγαλειο του σκυλου αυτου δε θα υπαρξει ποτε ξανα?

Δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Ποτέ δεν θα τον ξεπεράσεις είχατε ιδιαίτερο δεσμό, μέχρι που μοιάζατε κιόλας (ντάξει δεν είσαι κεφάλας μην το πάρεις στραβά).
Προχώρα παρακάτω Αμαλία. Μην περιμένεις να ξεπεράσεις τον κεφάλα ποτέ. Ο κύκλος σας έκλεισε όμως σ'αυτή τη ζωή. Ο δικός σας όχι ο δικός σου. Προχώρα και αγάπα ξανά το ίδιο δυνατά έναν κεφάλα για να φτιάξεις νέες ιστορίες που θα διηγείσαι και θα διαβάζουμε με ενθουσιασμό.
Ο Ντιέγκο είναι μοναδικός για σένα αλλά έχεις χώρο μέσα σου για πολλές μοναδικές σχέσεις. Νομίζω ότι άργησες λίγο, δεν περιμένει η ζωή <3

 

[Amaliaz]

Ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας και συγγνωμη για την καταχρηση ενος πολυ ενδιαφεροντος θεματος. Δυο κουβεντες και το κλεινουμε

Προχωράει γιατί η ζωή συνεχίζεται. Γιατί του λείπει το βελούδινο βλέμμα, το βάρος στα πόδια στον καναπέ όταν βλέπει ταινίες, η τρέλα της υποδοχής στην επιστροφή στο σπίτι λες και λείπει 20 χρόνια ενώ έλλειπε 20 λεπτά για να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα, η αφοσίωση, το παράπονο, η συγχώρεση, η στωικότητα...... Προχωράει τελικά γιατί η ζωή δεν είναι ίδια χωρίς σκύλο. Ζωή μισή δεν θέλει πια να ζει .....

Ευχαριστω ιδιαιτερα γιατι επιτελους ενιωσα οτι δεν ειμαι παραλογη, γραφικη κλπ.
Δεν προχωρησα με την αποκτηση ενος αλλου σκυλου που θα εχω "επιλεξει" εγω και πιθανον να μη το κανω γιατι αυτα που περιγραφεις τα ζω και με το παραπανω. Αρα κατα καποιο τροπο η ζωη με τους σκυλους προχωραει. Δε μου λειπει τιποτα απο ολα αυτα.
Πραγματικα αδικω τα ζωα ομως που ειναι ηδη στη ζωη μου οσο και αν τα αγαπαω. Γινεται αθελα οπως εγραψες και ειναι κατι που δε μπορω να το αλλαξω.
Δυστυχως, σχεδον ταυτοχρονα με τον "ξεχωριστο" σκυλο εχασα και τον "ξεχωριστο" γατο και ηταν διπλο το χτυπημα. Θα μπορουσα και γι αυτον να γραψω 100 σελιδες (σε αλλο φορουμ). Και οι δυο σαταναδες που εχω δε μπορουν να τον αντικαταστησουν, αναπληρωσουν (οτι θες βαλε σα ρημα).
Αλλα εξακολουθω να εχω γατες στη ζωη μου που τις γουσταρω εξισου.

Δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Ποτέ δεν θα τον ξεπεράσεις είχατε ιδιαίτερο δεσμό, μέχρι που μοιάζατε κιόλας (ντάξει δεν είσαι κεφάλας μην το πάρεις στραβά).
Προχώρα παρακάτω Αμαλία. Μην περιμένεις να ξεπεράσεις τον κεφάλα ποτέ. Ο κύκλος σας έκλεισε όμως σ'αυτή τη ζωή. Ο δικός σας όχι ο δικός σου. Προχώρα και αγάπα ξανά το ίδιο δυνατά έναν κεφάλα για να φτιάξεις νέες ιστορίες που θα διηγείσαι και θα διαβάζουμε με ενθουσιασμό.
Ο Ντιέγκο είναι μοναδικός για σένα αλλά έχεις χώρο μέσα σου για πολλές μοναδικές σχέσεις. Νομίζω ότι άργησες λίγο, δεν περιμένει η ζωή <3

Μοιαζαμε ε? Αρα πρεπει να ειμαι πολυ ομορφη
Ο ξεχωριστος σκυλος ειναι μοναδικος. Αρα δευτερος μοναδικος δεν παει ειναι οξυμωρο.

 

[mareco]

Υπάρχουν διαφορετικές "μοναδικότητες".
Το ίδιο έντονες. Το ίδιο γοητευτικές. Στο υπογράφω.
Αν σκεφτείς ότι στο λέω εγώ και κάνεις τις αναγωγές, θα καταλάβεις.

Το ότι υπάρχει δεύτερος [τρίτος κ.ο.κ. ] σκύλος στο σπίτι, βοηθάει πάρα πολύ, στο να συνεχιστεί η καθημερινότητα. Η ρουτίνα. Και τελικά η ζωή. Ελπίζω...

 

[Amaliaz]

Υπάρχουν διαφορετικές "μοναδικότητες".
Το ίδιο έντονες. Το ίδιο γοητευτικές. Στο υπογράφω.
Αν σκεφτείς ότι στο λέω εγώ και κάνεις τις αναγωγές, θα καταλάβεις.

Το ότι υπάρχει δεύτερος [τρίτος κ.ο.κ. ] σκύλος στο σπίτι, βοηθάει πάρα πολύ, στο να συνεχιστεί η καθημερινότητα. Η ρουτίνα. Και τελικά η ζωή. Ελπίζω...

Κραταω την υπογραφη αυτη εν καιρω και οταν (εαν) ερθει το πληρωμα του χρονου
Να ελπιζεις. Βοηθαει παρα πολυ οντως

 

[reinmeister2]

Συμφωνω με την πρωτη παραγραφο.

Θα προσπαθησω να εξηγησω τι εννοω με ενα παραδειγμα. Η σκυλα που ζει εξω απο το σπιτι μας ειναι ενα σκυλι μεσαιου μεγεθους που φαινεται οτι δεν εχει περασει και πολυ καλα τους πρωτους μηνες της ζωης της. Εχει κακοκομενα αυτια σε σχημα υαινας και ουρα κομενη στα 10 κ περιπου.. τις πρωτες μερες μας πλησιασε πολυ φοβισμενα μετα απο 2-3 μερες που κρυβοταν μεσα στους θαμνους. Σημερα εχει γινει ενα πολυ ζωηρο σκυλι που κανει ζημιες συνεχεια αλλα καθολου κυριαρχικη. Η δευτερη τυφλη σκυλα την εχει υποταξει πληρως και για την Ηρα ας μην πω... δε χρειαζεται. Επισης, την εχω δει πως προσεγγιζει παρα πολλα σκυλια στο δρομο αφου ερχεται συνηθως βολτα μαζι μας ελευθερη - αφου μολις της βαζεις λουρι παθαινει κοκομπλοκο. Εχει πολυ υποτακτικη σταση και συνηθως ειναι ανασκελα. Αυτη η σκυλα λοιπον μετα απο 1 χρονο περιπου που βρηκε καποιον να τη φροντιζει εχει αποκτησει μια συνηθεια κακη που σπαω το μυαλο μου πως θα μπορουσε να αλλαξει και εαν . Αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα. "Φυλαει" κατα καποιο τροπο το δρομο μπροστα στο σπιτι μας ή εμας στη βολτα. Ομως ποια ειναι η ουσιαστικη διαφορα με την πραγματικη φυλαξη... το κανει οπου την παιρνει. Εκει που θα μυρισει το φοβο και τη νευρικοτητα οπως λες , θα ειναι ατρομητη. Εκει που θα την κοιταξουν στα ισα θα ειναι κοτα. Την ιδια ακριβως συμπεριφορα εχει και με τα ζωα.
Και για να τελειωνω, αυτο ειναι κατι που εχω δει σε πολλα ζωα. Και με εκανε να πιστευω οτι η κυριαρχικοτητα δεν εχει καμια απολυτως σχεση με το γεγονος οτι ενας σκυλος θα κανει ντου σε καποιον (διποδο η τετραποδο) που θα νιωσει φοβο ή επιφυλακτικοτητα ή νευρικοτητα. Επισης, δεν πιστευω οτι ειναι θεμα κυριαρχικοτητας οταν ο σκυλος κανει ντου σε καποιον που του γυριζει την πλατη και παει να φυγει...

κοιτα να δεις...εαν προσεξες,στο αρχικο μου ποστ, εγραψα οτι πλην καποιων εξαιρεσεων,κατι που καλυπτει την επιθεση απο φοβικα,τα ντου τα κανουν τα κυριαρχικα...

αυτο φυσικα δεν σημαινει οτι καθε κυριαρχικο ζωο θα κανει ντου καθε φορα που θα μυρισει το οτιδηποτε...μεσα στο κεφαλι τους δεν ειμαστε,κατα συνεπεια δεν γινεται να αντιληφθουμε τα εκαστοε επιπεδα ενοχλησης...

με λιγα λογια,δεδομενα απολυτα δεν υπαρχουν,γι αυτο αλλωστε και λεω παντοτε οτι ,προσωπικα τουλαχιστον, δεν εμπιστευομαι απολυτα κανενα σκυλι...

 

[reinmeister2]

Ναι αλλά κοίτα να δει τώρα το άλλο..γιατί με δαιμονίζει τώρα αυτό που λες. Ο σκύλος έτσι κάνει ΕΞΩ. Ακόμα κι αν είναι σε σπίτι κάποιου άλλου. Μέσα στο σπίτι της, όταν έρχεται επισκέπτης τον οποίο δε γνωρίζει ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ. Πάει πάνω και στην καλύτερη θα εμφανιστεί στην κορυφή της σκάλας να κοιτάξει τον επισκέπτη (ειδικά αν είναι άντρας) και αν της μιλήσει κανείς και της πει πχ "έλα κάτω βρε" φρικάρει και πάει και κρύβεται στο κρεβάτι της. Μια φορά, κατέβηκε μετά απο κάνα δίωρο στο σαλόνι και ένας φίλος μου προσπάθησε να της δώσει ένα κομματάκι τυρί να την καλοπιάσει. Η αντίδρασή της ήταν "ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΤΥΡΙ". Ρε συ μήπως είναι διπολικό;

πιστευω οτι εχει να κανει με το οτι οσο ζουσε το αλλο σου σκυλι ηταν εκεινο ο αλφα...κατα συνεπεια το τωρινο εχει μπερδεψει λιγο τα μπουτακια του,ελλειψει του, κατι που δεν μου φαινεται παραλογο...

εκτος του κυριως χωρου του ,ακριβως επειδη δεν ειναι ο περιορισμενος χωρος που οριοθετει το σπιτι, οπου μεσα στο κεφαλι του ηταν πιο ξεκαθαρα τα πραγματα ειναι λιγο πιο χαλαρο, οποτε ξετσουτσουνιζει...

 

[reinmeister2]

Στα λόγια μου έρχεσαι. Εκτός, κι αν θεωρείς τον σκύλο σου, φυσιολογικό. Δεν νομίζω ε;

αν ξεκινησουμε απο το δεδομενο,οτι υπαρχει μια ταυτιση με το αφεντικο του,το οποιο χρηζει φαρμακευτικης αγωγης,τοτε μια χαρα φυσιολογικο ειναι...

 

[AGRIAN]

πλην καποιων εξαιρεσεων,κατι που καλυπτει την επιθεση απο φοβικα,τα ντου τα κανουν τα κυριαρχικα..

Η δική μου εμπειρία λέει το ακριβώς αντίθετο : Πάνω από το 90 % των επιθέσεων γίνονται από φοβικά σκυλιά και όχι κυριαρχικά (τα οποία παρεμπιπτόντως είναι σπάνια). Το πραγματικά κυριαρχικό σκυλί θα επιβληθεί με τη σύνολη στάση, τη γλώσσα του σώματος, το βλέμμα. Δεν θα χρειαστεί καν να επιτεθεί για να κυριαρχήσει.

 

[Amaliaz]

Για να μπορεσουμε να καταληξουμε απο το που προερχεται μια επιθετικη συμπεριφορα θα πρεπει να την αναλυσουμε σε πολυ βαθος. Να δουμε αναλυτικα το χρονικο, να εξετασουμε τη συμπεριφορα του σκυλου σε σχεση με αλλες καταστασεις κλπ κλπ
Σιγουρα η κυριαρχικοτητα ειναι μεγαλο ατου για ενα σκυλο που επιτιθεται ενω εκτελει καθηκοντα φυλαξης.
Επισης, τελειως διαφορετικα θα αντιδρασει ενας κυριαρχικος σκυλος οταν ενοχλειται απο ενα πιο μαλακο ζωο.
Ομως το να επιτεθει ενας σκυλος στην κατασταση που περιγραφεται παραπανω για την Audrey δεν πιστευω ειναι κυριαρχικη συμπεριφορα.
Και θα συμφωνησω με τον Agrian. Το μεγαλυτερο ποσοστο επιθεσεων ειναι απο σκυλια φοβικα, με αδυναμα νευρα, κακοποιημενα κλπ .

 

[vek]

το πρόβλημα συνήθως είναι ότι παντρεύουμε σχεδόν πάντα την επιθετικότητα με την κυριαρχία και μπερδεύουμε τα αδύνατα νεύρα με το ντραιβ και την επιθετικότητα

 

[HolywoodBrn]

Χθες ήρθε ένα πιτάκι κουτάβι αρσενικό να της κάνει χαρές. Την άφησα να πάει, τον μύρισε για 1 δευτερόλεπτο, σήκωσε χείλος και τον μανούριασε. Δηλαδή δεν επιτέθηκε, δεν έκανε κίνηση να δαγκώσει, τον μάλωσε πολύ χωρίς λόγο. Και ήταν ΚΟΥΤΑΒΙ. Πως θα ερμηνευόταν αυτό; Μετά από μεγάλη βόλτα, εκτόνωση και φαινόταν χαρούμενη και ήρεμη ως εκείνη τη στιγμή. Αυτό που δεν μπορώ να αποφασίσω εν κατακλείδι, είναι αν θα έπρεπε να το δουλέψω, αν ναι, ποιος θα ήταν ο βέλτιστος για εκείνη τρόπος, ή αν θα έπρεπε να σκεφτώ "έτσι είναι το σκυλί" και απλά να προσέχω με ποιόν σκύλο θα έρχεται σε επαφή. Επίσης, δεν σας κρύβω ότι με στεναχωρεί η στάση της αυτή.

 

[vek]

Χθες ήρθε ένα πιτάκι κουτάβι αρσενικό να της κάνει χαρές. Την άφησα να πάει, τον μύρισε για 1 δευτερόλεπτο, σήκωσε χείλος και τον μανούριασε. Δηλαδή δεν επιτέθηκε, δεν έκανε κίνηση να δαγκώσει, τον μάλωσε πολύ χωρίς λόγο. Και ήταν ΚΟΥΤΑΒΙ. Πως θα ερμηνευόταν αυτό; Μετά από μεγάλη βόλτα, εκτόνωση και φαινόταν χαρούμενη και ήρεμη ως εκείνη τη στιγμή. Αυτό που δεν μπορώ να αποφασίσω εν κατακλείδι, είναι αν θα έπρεπε να το δουλέψω, αν ναι, ποιος θα ήταν ο βέλτιστος για εκείνη τρόπος, ή αν θα έπρεπε να σκεφτώ "έτσι είναι το σκυλί" και απλά να προσέχω με ποιόν σκύλο θα έρχεται σε επαφή. Επίσης, δεν σας κρύβω ότι με στεναχωρεί η στάση της αυτή.

Γιατί αν δεν θέλει πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλους σκύλους ? μετά δεν το δάγκωσε είπες ,απλός φρόντισε να το κρατήσει μακριά της , γιατί αυτό είναι πρόβλημα ?

 

[AGRIAN]

Χθες ήρθε ένα πιτάκι κουτάβι αρσενικό να της κάνει χαρές. Την άφησα να πάει, τον μύρισε για 1 δευτερόλεπτο, σήκωσε χείλος και τον μανούριασε. Δηλαδή δεν επιτέθηκε, δεν έκανε κίνηση να δαγκώσει, τον μάλωσε πολύ χωρίς λόγο. Και ήταν ΚΟΥΤΑΒΙ. Πως θα ερμηνευόταν αυτό; Μετά από μεγάλη βόλτα, εκτόνωση και φαινόταν χαρούμενη και ήρεμη ως εκείνη τη στιγμή. Αυτό που δεν μπορώ να αποφασίσω εν κατακλείδι, είναι αν θα έπρεπε να το δουλέψω, αν ναι, ποιος θα ήταν ο βέλτιστος για εκείνη τρόπος, ή αν θα έπρεπε να σκεφτώ "έτσι είναι το σκυλί" και απλά να προσέχω με ποιόν σκύλο θα έρχεται σε επαφή. Επίσης, δεν σας κρύβω ότι με στεναχωρεί η στάση της αυτή.

H επίθεση ενήλικου σκύλου (ανεξαρτήτως φυλής και φύλου) σε κουτάβι (και πάλι ανεξαρτήτως φυλής και φύλου) απαγορεύεται δια ροπάλου. Αν λάβει χώρα δείχνει πολύ βαθύ και μεγάλο πρόβλημα στο σκύλο.
H διόρθωση ενήλικου σκύλου σε κουτάβι επιτρέπεται έως και επιβάλλεται.

Από αυτά που γράφεις εγώ προσωπικά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη γιατί δεν ξέρω αν η δικιά σου διόρθωσε, αν η διόρθωση ήταν υπερβολική ή/και αναίτια, πως συμπεριφέρθηκε πριν το κουτάβι κ.λ.π.

ΑΝ εσύ κρίνεις οτι ήταν αρχή επίθεσης ή αναίτια και υπερβολική διόρθωση, τότε ναι, θα έπρεπε να το δουλέψεις. Τον τρόπο, και μάλιστα τον βέλτιστο, θα τον πρότεινε/εφάρμοζε ειδικός (εκπαιδευτής) που όμως θα είναι γνώστης και της φυλής και της αντιμετώπισης του συγκεκριμένου προβλήματος.

To οτι θα πρέπει να προσέχεις με ποιόν σκύλο θα έρχεται σε επαφή. το ξέρεις ήδη και πολύ καλά.
Μην αγχώνεσαι, όπως και να έχει

 

[Giannis_Rottie]

Χθες ήρθε ένα πιτάκι κουτάβι αρσενικό να της κάνει χαρές. Την άφησα να πάει, τον μύρισε για 1 δευτερόλεπτο, σήκωσε χείλος και τον μανούριασε. Δηλαδή δεν επιτέθηκε, δεν έκανε κίνηση να δαγκώσει, τον μάλωσε πολύ χωρίς λόγο. Και ήταν ΚΟΥΤΑΒΙ. Πως θα ερμηνευόταν αυτό; Μετά από μεγάλη βόλτα, εκτόνωση και φαινόταν χαρούμενη και ήρεμη ως εκείνη τη στιγμή. Αυτό που δεν μπορώ να αποφασίσω εν κατακλείδι, είναι αν θα έπρεπε να το δουλέψω, αν ναι, ποιος θα ήταν ο βέλτιστος για εκείνη τρόπος, ή αν θα έπρεπε να σκεφτώ "έτσι είναι το σκυλί" και απλά να προσέχω με ποιόν σκύλο θα έρχεται σε επαφή. Επίσης, δεν σας κρύβω ότι με στεναχωρεί η στάση της αυτή.

Μηπως απλα το κουταβι, σαν κουταβι που ειναι την προσεγγισε ατσαλα, με κινησεις γεματες ατσουμπαλοσυνη και ενεργεια τυπου "κατουριεμαι απο την χαρα μου" οποτε η Οντρεϊ θεωρησε ολο αυτο "too much" και διορθωσε το κουταβι με το να μανουριασει?
Στο λεω γιατι και η Ροτι, κανει το ιδιο κυριως με πιτ μπουλ κουταβια που ειναι αγαρμπα και συναμα επιμονα στο να "κανουμε φιλιες" ....αν δε κανουν και φιλακαι τα κουταβια...γυρναει απο την αλλη το κεφαλι μια φορα, αν συνεχισουν γυρναει και μια δευτερη φορα το κεφαλι απο την αλλη ενω ταυτοχρονα κανει κινηση να απομακρυνθει....αν το κουταβι συνεχισει....θα γινει το απαραιτητο τραμπουκισμα/διορθωση με εντονο γαβγισμα και αν παραυτα επιμεινει θα ειναι διορθωσει γαβγισμα με κινηση προς τα πανω του ωστε να υποχωρησει. (στην τελευταια των περιπτωσεων συνηθως τα κουταβια γυρνανε τουμπα και καπου εκει παυει να ασχολειται το ενα με το αλλο.