Πάω να γράψω και σταματάω γιατί ο Άιζακ έχει βουτήξει το κεφάλι σε μια σακούλα όπου υπάρχουν ίχνη τηγανητής πατάτας από χθες κι όσες καρπαζιές κι αν έφαγε με το ελεύθερο χέρι είναι λες και του την κόλλησαν στη μούρη με uhu.
Σκέφτομαι αμέσως πως έχω ένα κουτί με κουλουράκια στο τραπέζι και το σώφρον είναι να μεταφερθεί στην κουζίνα.
Την οποία θα πρέπει να ξεκλειδώσω πριν μπω γιατί μέσα είναι ο γάτος μου με τον οποίο ο προαναφερθείς εκστασιάζεται -με την κακή την έννοια.
Με την ευκαιρία θα κάνω κι έναν καφέ (βραδιάτικο), με τον Άιζακ ξάπλα μείνε, εντός της κουζίνας πάντα -εκεί,να σε βλέπω.
Αν κουνηθεί ο γάτος θα πάει να το σπάσει, αλλά με την καντήλα που θα ακούσει θα παλουκωθεί μέχρι να επιστρέψουμε στο σαλόνι.
Θα χώσει το κεφάλι του στο δεξί μου πλευρό και πρακτικά θα απαιτήσει από το χέρι μου να τον χαϊδέψει -αν σταματήσω για να γράψω (ωϊμέ), θα συνεχίσει ακάθεκτος την εισβολή μέχρι να το καταστήσει αδύνατο.
Σε 2-3 λεπτά θα ξαπλώσει δίπλα μου με τεντωμένο το κεφάλι ώστε να συνεχίσω το πασπάτεμα.
Θα βαρεθεί ή θα κρυώσει ο κώλος του, οπότε θα πάει επιτέλους να ξαπλώσει στον καναπέ απέναντί μου όπου θα κάθεται να με κοιτάει σαν stalker.
Αν σηκωθώ, θα σηκωθεί. Αν μιλήσω, θα σηκωθεί. Αν ανασκουμπωθώ, θα σηκωθεί.
Και θα ξανάρθει δίπλα μου για τον επόμενο γύρο εξαναγκασμένου πασπατέματος.
Σε 9 λεπτά από τώρα θα του πω ότι πάμε βόλτα, θα βγει μετά από μένα ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν είναι παγίδα και θα αρχίσει να τρέχει σαν το πουλάρι στην αυλή.
Θα συναντηθούμε στην αυλόπορτα, όπου θα κάτσει Παναγίτσα και θα βάλει το κεφάλι του
ο ίδιος στο κολάρο.
Θα περάσω ένα δραματικό πεντάλεπτο μέχρι να του φύγει η κάψα και μετά θα πηγαίνουμε αυτός μπροστά κορδωτός κι εγώ πίσω να τσεκάρω τη διαδρομή.
Αν πετύχουμε άνθρωπο δοξάζω το Θεό που τον έκανα παλίκαρο και εστιάζουν σ'αυτόν κι όχι σε μένα που ακολουθώ αναψοκοκκινισμένη απ'το ζόρι.
Αν συναντήσουμε σκύλο ή αγέλη, κάνουν στην άκρη, το μόνο θέμα που δε με αγχώνει.
Τα καντήλια που κατεβάζω αφορούν στην υποχρέωση που νιώθει να κατουρήσει τα άπαντα και με πάει τρενάκι συνήθως.
Στην επιστροφή τώρα όπου εγώ θα νιώθω αναζωογονημένη και ίσως και ανακουφισμένη που επιστρέφω στην ηρεμία (μουάχαχα) του σπιτιού μου, περπατάμε σαν το ερωτευμένο ζευγαράκι, ο Άιζακ δίπλα μου κι εγώ να του χαϊδεύω την πλάτη (ασχολίαστο, φτάνω χωρίς να σκύβω).
Θα περιμένει να του βγάλω το λουρί και θα ξανασυναντηθούμε στην είσοδο, όπου με κοιτάει θαρρείς αγχωμένος για το αν θα μπούμε μαζί μέσα ή αν θα τον καταδικάσω στην αιώνια ερημιά (στην αυλή μόνο του δηλαδή).
Η ώρα πέρασε, κάθομαι να ξαναγράψω και σιχτιρίζω γιατί η καρέκλα έχει ροδάκια και με πάει βόλτα αφού παλεύει με τον Ίγκυ δίπλα μου.
Σε 5 λεπτά θα σηκωθούν και θα πάει καθένας στην θέση του για ύπνο. Ο Άιζακ θα συνεχίσει να περιμένει την επόμενή μου κίνηση και θα με κοιτάει από απέναντι σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου.
Αν στο ενδιάμεσο έρθει ο Ίγκυ για χάδια, δεν θα μπει στον κόπο να σηκωθεί, γιατί ξέρει.
Ξέρει πως είναι ο σκύλος μου.
Που μου βγάζει την Παναγία κάθε μέρα, που δεν έχει αφήσει crate και box και πόρτα αστιγμάτιστη, που μου'χει φάει τον αερόσακο γιατί τόλμησα να του τρίψω στη μούρη πως μπορώ και χωρίς αυτόν, που θεωρεί αυτονόητο ότι είναι δίπλα μου και ότι έχω δικαίωμα σε 2 ώρες το πολύ μακριά του αλλιώς μιμείται τον Παβαρόττι.
Είναι 5.5 χρονών κι ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που τον είδα.
Σε 5.5 χρόνια έκανα λάθη και όποτε με φτάνει στο Αμήν, εμένα βρίζω στην ουσία γιατί μυαλό δεν έβαλα και τα πληρώνω.
5.5 χρόνια έχω έναν σκύλο που αγαπάει τους πάντες αλλά λατρεύει εμένα.
Έναν σκύλο που θα μπορούσε να είναι λιγότερο μπερδεμένος και λιγότερο εξαρτημένος.
Αν ήξερα τότε, θα έκανα κάτι αλλιώς; Μπορεί..
Τώρα που τα ξέρω, τον διορθώνω; Όχι, συνηθίσαμε πια κι οι δυο, εγώ το πείσμα του κι αυτός την ανασφάλειά μου.
5.5 χρόνια μετά, πίνω τον καφέ μου και γράφω με τον σκύλο μου δίπλα μου και ξέρω πως με κοιτάει ακόμα.
Και με διαβάζει ο κερατάς σαν ανοιχτό βιβλίο. Όπως τον διαβάζω κι εγώ πια.
Και θα μαλώνουμε, θα κοντραριζόμαστε, θα δεχόμαστε τα χούγια του άλλου & θα λατρευόμαστε για όσο καιρό ακόμα έχουμε γραμμένο να είμαστε μαζί..
Σκέφτομαι αμέσως πως έχω ένα κουτί με κουλουράκια στο τραπέζι και το σώφρον είναι να μεταφερθεί στην κουζίνα.
Την οποία θα πρέπει να ξεκλειδώσω πριν μπω γιατί μέσα είναι ο γάτος μου με τον οποίο ο προαναφερθείς εκστασιάζεται -με την κακή την έννοια.
Με την ευκαιρία θα κάνω κι έναν καφέ (βραδιάτικο), με τον Άιζακ ξάπλα μείνε, εντός της κουζίνας πάντα -εκεί,να σε βλέπω.
Αν κουνηθεί ο γάτος θα πάει να το σπάσει, αλλά με την καντήλα που θα ακούσει θα παλουκωθεί μέχρι να επιστρέψουμε στο σαλόνι.
Θα χώσει το κεφάλι του στο δεξί μου πλευρό και πρακτικά θα απαιτήσει από το χέρι μου να τον χαϊδέψει -αν σταματήσω για να γράψω (ωϊμέ), θα συνεχίσει ακάθεκτος την εισβολή μέχρι να το καταστήσει αδύνατο.
Σε 2-3 λεπτά θα ξαπλώσει δίπλα μου με τεντωμένο το κεφάλι ώστε να συνεχίσω το πασπάτεμα.
Θα βαρεθεί ή θα κρυώσει ο κώλος του, οπότε θα πάει επιτέλους να ξαπλώσει στον καναπέ απέναντί μου όπου θα κάθεται να με κοιτάει σαν stalker.
Αν σηκωθώ, θα σηκωθεί. Αν μιλήσω, θα σηκωθεί. Αν ανασκουμπωθώ, θα σηκωθεί.
Και θα ξανάρθει δίπλα μου για τον επόμενο γύρο εξαναγκασμένου πασπατέματος.
Σε 9 λεπτά από τώρα θα του πω ότι πάμε βόλτα, θα βγει μετά από μένα ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν είναι παγίδα και θα αρχίσει να τρέχει σαν το πουλάρι στην αυλή.
Θα συναντηθούμε στην αυλόπορτα, όπου θα κάτσει Παναγίτσα και θα βάλει το κεφάλι του
ο ίδιος στο κολάρο.
Θα περάσω ένα δραματικό πεντάλεπτο μέχρι να του φύγει η κάψα και μετά θα πηγαίνουμε αυτός μπροστά κορδωτός κι εγώ πίσω να τσεκάρω τη διαδρομή.
Αν πετύχουμε άνθρωπο δοξάζω το Θεό που τον έκανα παλίκαρο και εστιάζουν σ'αυτόν κι όχι σε μένα που ακολουθώ αναψοκοκκινισμένη απ'το ζόρι.
Αν συναντήσουμε σκύλο ή αγέλη, κάνουν στην άκρη, το μόνο θέμα που δε με αγχώνει.
Τα καντήλια που κατεβάζω αφορούν στην υποχρέωση που νιώθει να κατουρήσει τα άπαντα και με πάει τρενάκι συνήθως.
Στην επιστροφή τώρα όπου εγώ θα νιώθω αναζωογονημένη και ίσως και ανακουφισμένη που επιστρέφω στην ηρεμία (μουάχαχα) του σπιτιού μου, περπατάμε σαν το ερωτευμένο ζευγαράκι, ο Άιζακ δίπλα μου κι εγώ να του χαϊδεύω την πλάτη (ασχολίαστο, φτάνω χωρίς να σκύβω).
Θα περιμένει να του βγάλω το λουρί και θα ξανασυναντηθούμε στην είσοδο, όπου με κοιτάει θαρρείς αγχωμένος για το αν θα μπούμε μαζί μέσα ή αν θα τον καταδικάσω στην αιώνια ερημιά (στην αυλή μόνο του δηλαδή).
Η ώρα πέρασε, κάθομαι να ξαναγράψω και σιχτιρίζω γιατί η καρέκλα έχει ροδάκια και με πάει βόλτα αφού παλεύει με τον Ίγκυ δίπλα μου.
Σε 5 λεπτά θα σηκωθούν και θα πάει καθένας στην θέση του για ύπνο. Ο Άιζακ θα συνεχίσει να περιμένει την επόμενή μου κίνηση και θα με κοιτάει από απέναντι σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου.
Αν στο ενδιάμεσο έρθει ο Ίγκυ για χάδια, δεν θα μπει στον κόπο να σηκωθεί, γιατί ξέρει.
Ξέρει πως είναι ο σκύλος μου.
Που μου βγάζει την Παναγία κάθε μέρα, που δεν έχει αφήσει crate και box και πόρτα αστιγμάτιστη, που μου'χει φάει τον αερόσακο γιατί τόλμησα να του τρίψω στη μούρη πως μπορώ και χωρίς αυτόν, που θεωρεί αυτονόητο ότι είναι δίπλα μου και ότι έχω δικαίωμα σε 2 ώρες το πολύ μακριά του αλλιώς μιμείται τον Παβαρόττι.
Είναι 5.5 χρονών κι ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που τον είδα.
Σε 5.5 χρόνια έκανα λάθη και όποτε με φτάνει στο Αμήν, εμένα βρίζω στην ουσία γιατί μυαλό δεν έβαλα και τα πληρώνω.
5.5 χρόνια έχω έναν σκύλο που αγαπάει τους πάντες αλλά λατρεύει εμένα.
Έναν σκύλο που θα μπορούσε να είναι λιγότερο μπερδεμένος και λιγότερο εξαρτημένος.
Αν ήξερα τότε, θα έκανα κάτι αλλιώς; Μπορεί..
Τώρα που τα ξέρω, τον διορθώνω; Όχι, συνηθίσαμε πια κι οι δυο, εγώ το πείσμα του κι αυτός την ανασφάλειά μου.
5.5 χρόνια μετά, πίνω τον καφέ μου και γράφω με τον σκύλο μου δίπλα μου και ξέρω πως με κοιτάει ακόμα.
Και με διαβάζει ο κερατάς σαν ανοιχτό βιβλίο. Όπως τον διαβάζω κι εγώ πια.
Και θα μαλώνουμε, θα κοντραριζόμαστε, θα δεχόμαστε τα χούγια του άλλου & θα λατρευόμαστε για όσο καιρό ακόμα έχουμε γραμμένο να είμαστε μαζί..
