Γατάκια, αυτά που γράφετε δεν είναι ιδιαιτερότητες.....
Το πρώτο πιτ που είχα ήταν μια θηλυκιά, η Carla. Από 8 μηνών κοιμόταν στην κορυφή της βιβλιοθήκης, πάνω από την τελευταία σειρά βιβλίων, στριμωγμένη με το ταβάνι .... Σκαρφάλωνε κάθετο τοίχο και πήδαγε έξω 2,70 μ. ...... Για να πιάσει ένα πουλί (ναι) σκαρφάλωσε σε κάθετο πεύκο και έψαχνα για σκάλες. Ευτυχώς που δεν δοκίμασε να πετάξει από τα 4-5 μέτρα.
Ο προηγούμενος, ο Μπρούνο (δες αβαταρ), 6 μηνών και κάτι στη βόλτα, σεληνιάστηκε με μια μπετονιέρα που είχε τον κάδο σε κίνηση και ήθελε να της ορμήσει.
Στη βόλτα, επειδή τον μάλωνα και δεν τον άφηνα να κάνει μαγκιές σε ζωντανά, το είχε πάρει είδηση κι έκανε τον κινέζο : οτι ήθελε να δαγκώσει δεν του έδινε σημασία, κοίταζε και καλά αλλού αδιάφορα, έπαιρνε όσο φλεξι του άφηνα και μετά μεταβολή και ντού. Αυτό το κατάλαβα αμέσως, στην πρώτη μας βόλτα στην εξοχή, σε ένα δρόμο χωριού ήταν ένα κοπαδάκι κότες με ένα κόκορα. Ο δικός μου έβαλε στο μάτι τον κόκορα. Τσίτωσε, τον κόβω και τον έχω δίπλα μου. Στην επιστροφή, πλήρης αδιαφορία. Οι κότες κι ο κόκορας δεν υπήρχαν γι' αυτόν. Περνάμε με προσοχή δίπλα τους, όλα τέλεια. Χαρούμενος εγώ, λέω το πήρε το μάθημα του και του αφήνω σιγά σιγά όλο το φλέξι να κινείται άνετα μπροστά. Μόλις ο μάγκας έφτασε χαλαρός στο τέλος του ιμάντα (δεν θυμάμαι αν ήταν 5 ή 7 μέτρα) κάνει μεταβολή σαν νευρόσπαστο κι ορμάει στον κόκορα που είχαμε αφήσει πίσω μας με απίστευτη ταχύτητα. Ευτυχώς ο κακομοίρης πέταξε κυριολεκτικά και γλίτωσε την τελευταία στιγμή.
Αυτό το έκανε συχνά. Μια φορά έπρεπε να τον αφήσω σε κένελ και τον πάω σε φίλο με πετ σοπ που είχε και κένελ. Με το που μπαίνουμε μέσα, τον βλέπω οτι κοζάρει ένα μεγάλο πολύχρωμο παπαγάλο που είχε ο φίλος σε ένα στύλο για παπαγάλους περίπου 1,60 μ. ύψος. Με το που τον βλέπει, παίρνει αμέσως το βλέμμα του και κοιτάει αδιάφορα αλλού. Όταν ήρθε η ώρα, λέω, στο φίλο μην τον πάς από εκεί που είναι ο παπαγάλος, θα του ορμήσει. Έλα ρε μου λέει, μην είσαι υπερβολικός, δεν βλέπεις οτι ο σκύλος είναι χαλαρός ; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εγώ διαβάζω τα σκυλιά κι όλα τα σχετικά.... Του λέω κάνε όπως θες, αλλά εγώ παπαγάλο δεν σου πληρώνω. Τον παίρνει με τον οδηγό, προχωράνε στο διάδρομο, όλα καλά. Μόλις φτάνουν στον παπαγάλο και τον περνάνε λιγότερο από μισό μέτρο, η ίδια ιστορία με τον κόκορα : μεταβολή, σάλτο στον αέρα και προσγείωση με μερικά φτερά της ουράς του παπαγάλου στο στόμα. Ευτυχώς δεν ήταν δεμένος και πέταξε ψηλά, μερικά φτερά τα έχασε όμως.....
Με σκύλους έξω (εγώ πάντα με λουρί, οι άλλοι ελεύθεροι λόγω ηλίθιων ιδιοκτητών) είχε τρεις διαφορετικές συμπεριφορές, ανεξαρτήτως φύλου ή φυλής : Τα μικρόσωμα τα αγνοούσε, δεν υπήρχαν, ήταν αόρατα. Ίδιου ή παραπλήσιου μεγέθους τα σβέρκωνε χαλαρά, τα έβαζε κάτω και ξάπλωνε απάνω τους. Όταν αυτά έκαναν να κουνηθούν, τους γρύλιζε. Αυτό ήταν ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν οι άλλοι ιδιοκτήτες να μην τα ξαναφήσουν ελεύθερα. Στα μεγαλόσωμα και μάλιστα μακρύτριχα, είχε θέμα. Έκλαιγε να τον αφήσω να τα φάει. Φυσικά δεν τον άφηνα.
Σκυλιά που ήταν μέσα σε αυλές και πίσω από φράχτες και μας γαύγιζαν, πήγαινε και τα κατούραγε. Ούτε αγριάδα ούτε τίποτε, μόνο κάτουρο στα μούτρα.
Ήταν και άψογος δείκτης. Σε βόλτα ήταν οικόπεδο που είχε ελιές, οι οποίες είχαν φουντώσει γύρω γύρω στον κορμό τους από αγριλίδια. Περνάμε τις πρώτες χαλαρά, σε μία κολλάει, σηκώνει το μπροστινό πόδι, κεφάλι κορμί ουρά σε μία ευθεία, σε άψογη φέρμα ο σκύλος για πρώτη φορά στη ζωή του. Του λέω "τι είναι αγόρι μου" κι ορμάει μέσα στην ελιά και μου βγάζει στο στόμα του ένα περιστέρι που είχε φύγει από τη φωλιά του. Του το παίρνω, δεν είχε ούτε γρατσουνιά το καημένο. Ο σκύλος εκεί όμως, συνέχιζε τη φέρμα. Πάλι τα ίδια, ποιός είναι αγόρι μου, πάλι μέσα ο σκύλος, φέρνει δεύτερο περιστέρι. Του το παίρνω κι έχω μείνει με δύο περιστέρια στα χέρια, τα οποία δεν ήθελα να αφήσω μην τα φάνε οι γάτες και το σκύλο που δεν διακινδύνευα να τον έχω χωρίς λουρί στο "δίπλα" ούτε και μπορούσα να τον κρατάω, μαζί με τα περιστέρια. Οπότε τον έδεσα σε ένα στοπ, πήγα τα περιστέρια σε ένα φίλο που είχε περιστερώνα σχετικά κοντά και γύρισα και τον μάζεψα. Τον πήρα με δυσκολία, γιατί είχαν μαζευτεί όλα τα κουτσούβελα της γειτονιάς και είχαν πέσει πάνω του .... (με τα παιδιά ήταν τέλειος, πιο ακίνδυνος κι από λούτρινο, ότι κι αν του κάνανε).
Τέτοιες ιστορίες, άπειρες. Κάθε βόλτα και μια ταινία μικρού μήκους μαζί του. Α ρε Μπρούνο, να 'ξερες πόσο μου λείπεις ......
