Δυστυχώς δεν έχω αρκετό χρόνο αυτή την στιγμή, οπότε θα επανέλθω κάποια στιγμή...
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω όμως σε αυτό το σημείο είναι πως το σημαντικότερο κίνητρο για έναν επαγγελματία που ασχολείται με τα κατοικίδια ζώα, ο πρωταρχικός παράγων θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος και η "αγάπη", η βοήθεια προς αυτόν.
Σίγουρα πρέπει να αγαπάς τα ζώα, να τα σέβεσαι αλλά δε μπορείς να αδιαφορείς για τον άνθρωπο.Για πολλούς η σχέση με το/τα κατοικίδια είναι ίσης αξίας με αυτή των αγαπημένων τους προσώπων (γονείς, παιδιά, αδέρφια, κλπ) και αυτή την σχέση έχεις "στα χέρια σου" όταν είσαι επαγγελματίας του χώρου.
Είναι εύκολο να ασκήσεις κριτική, να απαξιώσεις και να κατηγορήσεις κάποιον που πήρε σκύλο που δεν του ταίριαζε, από λάθος πηγή, χωρίς να μελετήσει πριν...αλλά πόσο μπορείς να νιώσεις το πρόβλημα του;
Πόσο μπορείς να καταλάβεις πως πέρα από ενοχές, καθημερινά προβλήματα, φοβίες, αρνητικά σχόλια...έρχεται αντιμέτωπος με διλήμματα όπως το να διώξει έναν αγαπημένο του γιατί δεν μπορεί να του προσφέρει όσα πρέπει, να πρέπει να θανατώσει έναν αγαπημένο του γιατί τον φοβάται και είναι κίνδυνος για τον ίδιο και την οικογένεια του και άλλα παρόμοια.
Είναι συνθήκες κακοποίησης, περιθωριοποίησης, κοινωνικού αποκλεισμού και έντονης ψυχολογικής βίας...όχι μόνο και τόσο απέναντι στο ζώο, αλλά στον άνθρωπο.
Ο επαγγελματίας λοιπόν που θα ασχοληθεί, θα "σκύψει" πάνω από αυτά τα προβλήματα δρα με ποικίλους ευεργετικούς τρόπους και δημιουργεί παραδείγματα, σωστές εικόνες, όμορφες πια στιγμές...
Βάζει ανθρώπους καθημερινούς, τους πολλούς, μέσα στο "παιχνίδι" μιας σωστής συμβίωσης και τους κάνει να προσπαθήσουν και όχι να τα παρατήσουν.
Ναί, δεν είναι πάντα ο σωστός τρόπος ή σίγουρα μπορεί να υπάρχει και καλύτερος...αλλά τελικά που γέρνει η ζυγαριά;
Στο θετικό, που άνθρωποι δεν τα παράτησαν, προσπάθησαν και κατάφεραν να αποφύγουν πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, άνθρωποι που άρχισαν πάλι να ζουν όμορφα μαζί με το σκύλο τους και πλέον μπορούν να τον αποκαλέσουν σύντροφο και όχι "μπελά" ή "κίνδυνο".
Πιστεύω πως ακόμα και από τις "λάθος" τεχνικές του Millan, μακροπρόθεσμα βγαίνει και ο σκύλος κερδισμένος...
Η εικόνα του "σπασμένου" και του "σοκαρισμένου" σκύλου είναι έντονη στις εκπομπές γιατί είναι και οι πρώτες φορές που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες συμπεριφορές.Αργότερα και μέσα από την συμβίωση και την καθημερινότητα με τους ιδιοκτήτες τους, το ζεύγος σκύλος-άνθρωπος βρίσκει "ισορροπίες"...ο ένας μαθαίνει τον άλλο.
Το επίτευγμα ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος είναι "μεγάλο" και δύσκολο, αλλά τα "υλικά της συνταγής" είναι "διαλεχτά"...Άνθρωπος και άνθρωποι έμπειροι, με μεράκι και επαγγελματική ή ημι-επαγγελματική ενασχόληση, σκυλιά προορισμένα και "προγραμματισμένα" για αυτό το σκοπό γενεαλογικά και περιβάλλον πάντα ελεγχόμενο σαν μικροκλίμα θερμοκηπίου.
Πόσο εύκολο θα ήταν να αναλάβει ένας εκπαιδευτής την μάνα μου με το ημίαιμο Boxer της, στην ηλικία των 62 ετών η μία και των 4 ετών ο άλλος και να πάρουν παγκόσμιο (έστω εθνικό) πρωτάθλημα;
Εννοείται πως δεν συμφωνώ 100% με τον Millan και της μεθόδους του...ίσως λιγότερο και από 60%...αλλά επειδή έχω δεί, ασχοληθεί και αντιμετωπίσει προβλήματα σαν αυτά που παρουσιάζει (στην πιο Ελληνική μορφή τους) και έχω δεί ανθρώπους σε κατάθλιψη να κλαίνε με λυγμούς γιατί νιώθουν ένοχοι, άχρηστοι, κλπ...και μετά η ζωή τους να αλλάζει.
...θα επανέλθω...