Να πούμε κάποια πράγματα ξεκάθαρα (αυτονόητα μάλλον, αλλά...) για να μπορούμε να συνεχίσουμε μια συζήτηση στο θέμα της (ίσως);
1. Κανείς δεν είναι εναντίον των σκύλων IPO ή όποιας άλλης εργασίας-ασχολίας!
2. Κανείς δεν είναι εναντίον των ανθρώπων που ασχολούνται με σπορ ή εργασία με τον σκύλο!
3. Κανείς δεν προσπαθεί να αποδείξει πως η κα Therese Støa είναι χειρότερος εκπαιδευτής από τον κο Millan!
Ας βάλουμε το δεξί μας χέρι στο ύψος της καρδιάς επαναλαμβάνοντας τα 3 αυτά σημεία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε...
Εγώ θα ήθελα να έχει κάθε οικογένεια, κάθε άνθρωπος και ένα σκύλο...θα ήμουν υποκριτής αν δε το ήθελα.
Στην προσπάθεια αυτή όμως προσπαθώ να εξηγήσω τι σημαίνει "αποφασίζω να αποκτήσω σκύλο", πως επιτυγχάνεις μια καλή συμβίωση, πως η ζωή σου είναι καλύτερη με ένα σκύλο παρά δίχως.
Δεν εξιδανικεύω και δεν ωραιοποιώ...το αντίθετο μάλλον, δείχνω και εντοπίζω τα "δύσκολα" και τις "παγίδες", επισημαίνω τους "κινδύνους" και εφιστώ την προσοχή στην προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει κάποιος...
Υπάρχουν όμως πολλές (οι περισσότερες δυστυχώς) περιπτώσεις που τα πράγματα έχουν αρχίσει και συνεχιστεί τελείως λανθασμένα.Λάθος επιλογές φυλής, σκυλιά "αγνώστου ταυτότητας", σκυλιά με προβλήματα υγείας και συμπεριφοράς, άνθρωποι με άγνοια, με "συμβουλάτορες" (πολλές φορές και "επαγγελματίες") που κάνουν τα πράγματα χειρότερα και ξαφνικά...βρίσκεσαι "αγκαλιά" με ένα τεράστιο πρόβλημα που όμως αγαπάς και δε θες να το "πετάξεις", ούτε να το σκοτώσεις.
Αφού τον κριτικάρουμε, τον βρίσουμε, του "τρίψουμε στη μάπα" τα λάθη του...Τι κάνουμε μετά;...Πως βοηθάμε;...Πως βοηθάμε αυτούς τους δύο (σκύλο και ιδιοκτήτη) να έχουν μια καλύτερη ζωή;...Χωρίς τις "εύκολες λύσεις" του "Δώστο", "Σκότωστο"...Δεν είναι ανάγκη να παραιτούμαστε, ειδικά από πράγματα που (για εμένα έστω) αξίζει να προσπαθείς.
Γιατί τα θετικά στοιχεία που έχει η συμβίωση με ένα σκύλο, η σωστή συμβίωση με ένα σκύλο, δεν είναι σίγουρα το "βαθύ" δάγκωμα, δεν είναι το άμεσο "aus" και το σωστό "revir"...δεν είναι καν μια τέλεια σωματοφυλακή ή η τέλεια απόδοση στο κυνήγι...δεν είναι τα 12 CACIB.
Είναι η ζέστη και η υγρασία της μουσούδας του στο πόδι μου ενώ διαβάζω στη βεράντα, είναι οι στιγμές παιχνιδιού με την ανηψιά μου, είναι το ότι γνωρίζω πως η μάνα μου όταν είναι σπίτι δεν μιλά στην τηλεόραση (μόνο) αλλά συζητά και με τον σκύλο, είναι γιατί ο γιός μου έμαθε τι σημαίνει να χάνεις κάποιον που αγαπάς και ο πόνος να είναι γλυκός γιατί πέθανε "περήφανα" και από γεράματα...
Δεν απαξιώνω τα πρώτα και την προσπάθεια που χρειάζεται για να τα πετύχεις, αλλά τα δεύτερα είναι αυτά που θα ήθελα όλοι να νιώσουν, να ζήσουν, να μοιραστούν.
Σε αυτά τα "δεύτερα" δραστηριοποιείται ο Millan ή/και κάποιοι επαγγελματίες.Σίγουρα ο Millan μπορεί να το κάνει και για το χρήμα, την δόξα, την προβολή.Επίσης, οι μέθοδοι να μας βρίσκουν μερικώς ή εξ'ολοκλήρου αντίθετους, αλλά είναι αδύνατον να μη βλέπουμε κάτι θετικό...κάτι προς το θετικό.
Στα αρνητικά σχόλια διάβασα ότι "σπάει" τον σκύλο...Τι ακριβώς σημαίνει αυτό για ένα σκύλο που δεν κάνει κάποιο σπορ, δε θα του "κόψει" το δάγκωμα και την αυτοπεποίθηση, αλλά απλά θα τον κάνει να μη ξαναδαγκώσει το αφεντικό του ή να μην επιτίθεται στα άλλα σκυλιά;
Ταυτόχρονα διάβασα να αμφισβητούνται τα αποτελέσματα και η διάρκεια τους.
Το ένα αναιρεί το άλλο...Δηλαδή αν ο σκύλος "σπάει" αυτό μάλλον σημαίνει ότι πλέον δεν είναι επιθετικός...Αν πάλι συνεχίζει να είναι επιθετικός τότε μάλλον δεν "έσπασε" ή έστω "ξανακόλλησε".
Συμφωνώ πως είναι εύλογα τα ερωτήματα και είναι και δικά μου, αλλά μήπως η αλήθεια και η αξία είναι στις "αποχρώσεις του γκρι" και όχι στο "άσπρο/μαύρο";