Despina,
Για το θέμα του οίστρου:
Δεν έχει καμιά δουλειά ο αρσενικός να κάνει βόλτες (έστω "δοκιμαστικές") με θηλυκιές σε οίστρο. Είναι βασανίστήριο αυτό. Και να μην δείχνει κάτι (συνήθως γιατί η θηλυκιά δεν είναι ακόμη σε γόνημη μέρα) αρχίζει και σκέφτεται πράγματα που δεν θέλεις να σκέφτεται (εκτός αν έχεις σκοπό να ζευγαρώσει σύντομα). Πολύ αρσενικοί δεν ξαναπλησιάζουν το φαγητό τους για μέρες, μόνο γιατί μύρισαν θηλυκό σε οίστρο. Ξεχνούν την εκπαίδευσή τους, συχνά και τ' όνομά τους!
Στην εφηβεία του σκύλου, είναι ακόμη πιο βαριά τα πράγματα διότι η τεστοστερόνη βρήσκεται στα ύψη (ποτέ ξανά στην ζωή του δεν θα έχει τόση). Μήπως ο Άδης έβλεπε για το πρώτο μισάωρο άλλους αρσενικούς στην περιοχή και ο ανταγωνισμός σε συνδιασμό με την ανωρημότητά του (και την Νέδα που του είχε πάρει τα μυαλά και ας μην την καβαλούσε αρχικά) τον αποσυντόνισε τελείως;
Αν μέτραγα τις "κοτσάνες" που έχω δει να κάνουν αρσενικοί στην εφηβεία, θα έγραφα τρεις μέρες!!!!!!!! Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τους δουλεύω σε σοβαρά δαγκώματα (μανίκι) πριν τους 18 μήνες.
Ο Άδης πόσο είναι ακριβώς;
Τον Άδη, και παρόμοιους σκύλους που αγαπούν τη μάχη, τους διωρθόνουμε ΠΡΙΝ κάνουν κάτι λάθος. Είναι δύσκολο αυτό γιατί πρέπει να μπορείς να διαβάσεις τι σκέφτεται (και να διορθώσεις αν χρειαστεί), πόσο μάλλον όταν ο σκύλος δεν προειδοποιεί για να εγγυηθεί: α) πως θα κερδίσει τον καβγά και β) πως δεν θα προλάβεις να τον σταματήσεις. Παράληλα (με την αυστηρή διώρθωση "κακών σκέψεων") είναι απαραίτητη και η επιβράβευση κοντά σε άλλους σκύλους, έτσι ώστε να του πάρεις τελείως το μυαλό από εκείνους. Παράληλα μ' αυτό, πρέπει να διώχνεις ΕΣΥ τους επιθετικούς αρσενικούς, για να μάθει ο Άδης πως ο καβγάς είναι ΔΙΚΟΣ σου, κι όχι πάντα δικός του....
Για το Σαρ Πέι δεν είχα καταλάβει καθόλου τι έγινε. Νόμιζα πως εκείνη του επιτέθηκε πρώτη και τον πόνεσε. Ιδέα δεν είχα πως δεν του έκανε τίποτα και εκείνος της προκάλεσε σοβαρή ζημιά! Την κακομοίρα!
Μου θύμισε η όλη ιστορία έναν μεγάλο μαύρο Γ.Π. που είχε ένας φίλος πετ-σοπάς στην Μουστοξύδι. Ο Άραμις ήταν ΤΟΣΟ πονηρός που έδινε και ΦΙΛΑΚΙΑ σε μεγάλους αρσενικούς σκύλους (στην μυτούλα), κλάσματα δευτερολέπτου πριν τα "σπάσει στο ξύλο" κανονικά με ότι έχει.
Αυτός ο σκύλος ΠΟΤΕ δεν έδινε την ευκαιρία να λυθεί μια κατάσταση ειρηνικά. Δεν ΗΘΕΛΕ. Φταίει και ο ιδιοκτήτης του φυσικά, που ήταν μάλλον περίφανος για την συμπεριφορά αυτή. Ο Άραμις όμως δεν πείραζε θηλυκό που να τον δάγκωνε στους όρχεις.... μπορούσε δηλαδή να παίζει άφοβα με όλα τα κορίτσια.
Λόγο ηλικίας θα έδινα στον Άδη ευκαιρία (με ΠΟΛΛΕΣ ασκήσεις) μέχρι 3,5 ετών να μάθει να συμπεριφέρεται πιο "ευγενικά". Πολλοί αρσενικοί είναι πανίβλακες στην εφηβεία, και γίνονται μια χαρά σκύλαροι ως ενήλικοι. Αν δεν άλλαζε όμως αυτή η ΛΑΤΡΕΙΑ του για βρωμόξυλο, θα τον στείρωνα 3,5 ετών (και νωρίτερα αν χειροτέρευε).
Όχι γιατί η στείρωση θα άλλαζε πολύ τον Άρη, αλλά θα μείωνε στο ελάχιστο την "αντρίλα" στην μυρωδιά του, έτσι ώστε οι άλλοι σκύλοι να νιώθουν λιγότερο την ανάγκη να τον προκαλούν (κι οι θηλυκές μικρότερη απειλή).
Η αυτοσυγκράτηση είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο σε έναν τόσο μεγάλο και δυναμικό σκύλο (για να μην πως σε όλους τους σκύλους του κόσμου), ότι και να έχεις σκοπό να κάνεις μ' εκείνον.
Για το θέμα του οίστρου:
Δεν έχει καμιά δουλειά ο αρσενικός να κάνει βόλτες (έστω "δοκιμαστικές") με θηλυκιές σε οίστρο. Είναι βασανίστήριο αυτό. Και να μην δείχνει κάτι (συνήθως γιατί η θηλυκιά δεν είναι ακόμη σε γόνημη μέρα) αρχίζει και σκέφτεται πράγματα που δεν θέλεις να σκέφτεται (εκτός αν έχεις σκοπό να ζευγαρώσει σύντομα). Πολύ αρσενικοί δεν ξαναπλησιάζουν το φαγητό τους για μέρες, μόνο γιατί μύρισαν θηλυκό σε οίστρο. Ξεχνούν την εκπαίδευσή τους, συχνά και τ' όνομά τους!
Στην εφηβεία του σκύλου, είναι ακόμη πιο βαριά τα πράγματα διότι η τεστοστερόνη βρήσκεται στα ύψη (ποτέ ξανά στην ζωή του δεν θα έχει τόση). Μήπως ο Άδης έβλεπε για το πρώτο μισάωρο άλλους αρσενικούς στην περιοχή και ο ανταγωνισμός σε συνδιασμό με την ανωρημότητά του (και την Νέδα που του είχε πάρει τα μυαλά και ας μην την καβαλούσε αρχικά) τον αποσυντόνισε τελείως;
Αν μέτραγα τις "κοτσάνες" που έχω δει να κάνουν αρσενικοί στην εφηβεία, θα έγραφα τρεις μέρες!!!!!!!! Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τους δουλεύω σε σοβαρά δαγκώματα (μανίκι) πριν τους 18 μήνες.
Ο Άδης πόσο είναι ακριβώς;
Τον Άδη, και παρόμοιους σκύλους που αγαπούν τη μάχη, τους διωρθόνουμε ΠΡΙΝ κάνουν κάτι λάθος. Είναι δύσκολο αυτό γιατί πρέπει να μπορείς να διαβάσεις τι σκέφτεται (και να διορθώσεις αν χρειαστεί), πόσο μάλλον όταν ο σκύλος δεν προειδοποιεί για να εγγυηθεί: α) πως θα κερδίσει τον καβγά και β) πως δεν θα προλάβεις να τον σταματήσεις. Παράληλα (με την αυστηρή διώρθωση "κακών σκέψεων") είναι απαραίτητη και η επιβράβευση κοντά σε άλλους σκύλους, έτσι ώστε να του πάρεις τελείως το μυαλό από εκείνους. Παράληλα μ' αυτό, πρέπει να διώχνεις ΕΣΥ τους επιθετικούς αρσενικούς, για να μάθει ο Άδης πως ο καβγάς είναι ΔΙΚΟΣ σου, κι όχι πάντα δικός του....
Για το Σαρ Πέι δεν είχα καταλάβει καθόλου τι έγινε. Νόμιζα πως εκείνη του επιτέθηκε πρώτη και τον πόνεσε. Ιδέα δεν είχα πως δεν του έκανε τίποτα και εκείνος της προκάλεσε σοβαρή ζημιά! Την κακομοίρα!
Μου θύμισε η όλη ιστορία έναν μεγάλο μαύρο Γ.Π. που είχε ένας φίλος πετ-σοπάς στην Μουστοξύδι. Ο Άραμις ήταν ΤΟΣΟ πονηρός που έδινε και ΦΙΛΑΚΙΑ σε μεγάλους αρσενικούς σκύλους (στην μυτούλα), κλάσματα δευτερολέπτου πριν τα "σπάσει στο ξύλο" κανονικά με ότι έχει.
Αυτός ο σκύλος ΠΟΤΕ δεν έδινε την ευκαιρία να λυθεί μια κατάσταση ειρηνικά. Δεν ΗΘΕΛΕ. Φταίει και ο ιδιοκτήτης του φυσικά, που ήταν μάλλον περίφανος για την συμπεριφορά αυτή. Ο Άραμις όμως δεν πείραζε θηλυκό που να τον δάγκωνε στους όρχεις.... μπορούσε δηλαδή να παίζει άφοβα με όλα τα κορίτσια.
Λόγο ηλικίας θα έδινα στον Άδη ευκαιρία (με ΠΟΛΛΕΣ ασκήσεις) μέχρι 3,5 ετών να μάθει να συμπεριφέρεται πιο "ευγενικά". Πολλοί αρσενικοί είναι πανίβλακες στην εφηβεία, και γίνονται μια χαρά σκύλαροι ως ενήλικοι. Αν δεν άλλαζε όμως αυτή η ΛΑΤΡΕΙΑ του για βρωμόξυλο, θα τον στείρωνα 3,5 ετών (και νωρίτερα αν χειροτέρευε).
Όχι γιατί η στείρωση θα άλλαζε πολύ τον Άρη, αλλά θα μείωνε στο ελάχιστο την "αντρίλα" στην μυρωδιά του, έτσι ώστε οι άλλοι σκύλοι να νιώθουν λιγότερο την ανάγκη να τον προκαλούν (κι οι θηλυκές μικρότερη απειλή).
Η αυτοσυγκράτηση είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο σε έναν τόσο μεγάλο και δυναμικό σκύλο (για να μην πως σε όλους τους σκύλους του κόσμου), ότι και να έχεις σκοπό να κάνεις μ' εκείνον.
Last edited: