Kι ας την ήξερα μόνο από απόσταση, βλέποντάς την τα πρωινά πηγαίνοντας στην δουλειά, να λιάζεται εκεί στο παρκάκι απέναντι από τον Λευκό Πύργο και να χαζεύει τον κόσμο.
Καλό της ταξίδι ...
Καλό της ταξίδι ...
Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες
- Thread starter takisft
- Ημερομηνία δημιουργίας
Κανέλα,
Δεν σε είχαμε δει, αλλά ήταν σαν να σε ξέραμε...υπήρξες ένα σκυλάκι "δικό μας"...
Εύχομαι να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει... εύχομαι, εκεί που πας, να τρέξεις και να παίξεις σαν κουταβάκι μαζί με τους υπόλοιπους αγαπημένους μας!
Καλό ταξίδι... και, επειδή το έχω αποζητήσει από χρόνια, πιστεύω ότι μπορώ να ευχηθώ: "Καλή αντάμωση", στον δικό σας Παράδεισο!
Υ.Γ. Και, που είσαι Κανέλα... εκεί θα συναντήσεις και την αγαπημένη Νίνα μου... που ήταν η αρχή, το έναυσμα για "όλο αυτό"... για να προσπαθήσω να μπω στο μαγικό κόσμο του σκύλου...
Σου βάζω μία φωτογραφία της, για να την αναγνωρίσεις...
Δεν σε είχαμε δει, αλλά ήταν σαν να σε ξέραμε...υπήρξες ένα σκυλάκι "δικό μας"...
Εύχομαι να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει... εύχομαι, εκεί που πας, να τρέξεις και να παίξεις σαν κουταβάκι μαζί με τους υπόλοιπους αγαπημένους μας!
Καλό ταξίδι... και, επειδή το έχω αποζητήσει από χρόνια, πιστεύω ότι μπορώ να ευχηθώ: "Καλή αντάμωση", στον δικό σας Παράδεισο!
Υ.Γ. Και, που είσαι Κανέλα... εκεί θα συναντήσεις και την αγαπημένη Νίνα μου... που ήταν η αρχή, το έναυσμα για "όλο αυτό"... για να προσπαθήσω να μπω στο μαγικό κόσμο του σκύλου...
Σου βάζω μία φωτογραφία της, για να την αναγνωρίσεις...
Καλό της ταξίδι!!!
Μέχρι τελους, νοιάστηκε για την ανθρωποαγέλη της!!!
Μέχρι τελους, νοιάστηκε για την ανθρωποαγέλη της!!!
ΑΛΕΞ... Φόρος Τιμής!
Άφησα να περάσουν πάνω από 24 ώρες, γιατί δεν ήμουν σε θέση να γράψω κάτι γι' αυτό...
Πιστεύω, όμως, ότι το χρωστάω στην ψυχή μου (και στις ψυχές όλων μας "εδώ μέσα"!)... όπως το χρωστάω και στον αρχικό θεματοθέτη του thread, μιάς και υποψιάζομαι ότι τα μάτια του, πλημμυρισμένα από τα δάκρυα και η ψυχή του, πλημμυρισμένη από τον πόνο, δεν του επιτρέπουν να γράψει ακόμα... γιατί ο Άλεξ ήταν μέλος της ευρύτερης αδέσποτης αγέλης του...
Σ' αυτή τη ζεστή μας γωνιά είναι που αφηγούμαστε τους ανομολόγητους "έρωτές μας", που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ...
Σ' αυτή τη ζεστή γωνιά είναι που αποκαλύπτουμε, αν θέλετε, τις βαριές τύψεις μας, στους φίλους που "ξέρουν"... που θα "καταλάβουν"...
Σε αυτή τη ζεστή γωνιά, τέλος, είναι που αποθέτουμε (κατά βάθος - και το ξέρουμε όλοι "εδώ μέσα") τη συγγνώμη μας... που δεν μπορούσαμε... που δεν προλάβαμε... που περάσαμε βιαστικά, γιατί είχαμε "δουλειά"... που δεν είδαμε... που δεν ήμασταν εκεί... που κοιμόμασταν στο ζεστό κρεβάτι μας και δεν ακούσαμε τίποτα...
Και, έτσι, μέσα στα σκοτάδια, έφτασαν οι φονιάδες... δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ, υπό ποιές συνθήκες τον προσέγγισαν...
Από ότι μου είπαν οι "δικοί του" άνθρωποι, ο Άλεξ ήταν πάντα ένα φοβισμένο σκυλάκι, που δεν πλησίαζε τους αγνώστους...
Άρα, μήπως ήταν "γνώριμοι"? ή, μήπως, πολύ απλά, τον έπιασαν να κοιμάται? ή, μήπως (ακόμα πιο απλά) ξεπέρασε τους φόβους του και σηκώθηκε για να τους εμποδίσει να κάνουν κάτι?
Ότι και να έγινε, οι φονιάδες έπιασαν τον Άλεξ και τον έσφαξαν... και του έκοψαν το λαιμό... και τον άφησαν ακριβώς στην πόρτα των ανθρώπων που τον φρόντιζαν περισσότερο...
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που δεν θα μάθουμε ποτέ... το βασανισμένο κορμάκι του Άλεξ ξεκουράστηκε και η ψυχούλα του (ναι, ΚΑΙ τα σκυλιά έχουν ψυχή!) ταξιδεύει ελεύθερη, εκεί που δεν θα κινδυνεύει πιά... δε θα κρυώνει και δεν θα μάχεται για μιά μπουκιά τροφής... δεν θα παλέψει ποτέ ξανά για τη ζωή του...
Να θυμάστε, όμως: Οι φονιάδες αυτοί... οι "άνθρωποι" αυτοί συναντούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τα παιδιά σας... τη γυναίκα σας... τη μάνα σας... το γέρο πατέρα σας... ΜΙΛΗΣΤΕ !!!
Ακόμα κι αν ο φονιάς είναι το παιδί σας!
Δεν ξέρω να πω τίποτα άλλο για τον Άλεξ... ίσως ο φίλος μας που τον ήξερε να μας πει δυό λόγια, κάποια στιγμή...
Το μόνο που έχω να πω, βγαίνει από την ψυχή μου:
Καλό ταξίδι, Άλεξ... και καλή αντάμωση, αγοράκι μου... εκεί, στον δικό σας Παράδεισο...
Ένα μεγάλο συγγνώμη... συγχώρεσέ μας, Άλεξ!!!
Υ.Γ. Οι άνθρωποί του έγραψαν:
Τον Άλεξ, σας παρακαλούμε, να τον θυμάστε όπως εμείς. Ελεύθερο και χαρούμενο. Όπως έζησε τη σύντομη ζωή του. Και ελπίζουμε να μας συγχωρήσει γιατί φανήκαμε ανίκανοι να τον προστατεύσουμε από την κακία του κόσμου.
Υ.Γ.2. Για όσους φίλου "ξέρουν": Σήμερα το πρωί, με αυτές τις οδυνηρές σκέψεις, πετάχτηκα από το κρεβάτι, ήπια ένα γρήγορο καφέ... και καβάλησα το αυτοκίνητο, για να επιστρέψω στην παλιά μου γειτονά, να δω αν οι γριούλες μου είναι εκεί... Ναι... ΑΚΟΜΑ ήταν εκεί...
Άφησα να περάσουν πάνω από 24 ώρες, γιατί δεν ήμουν σε θέση να γράψω κάτι γι' αυτό...
Πιστεύω, όμως, ότι το χρωστάω στην ψυχή μου (και στις ψυχές όλων μας "εδώ μέσα"!)... όπως το χρωστάω και στον αρχικό θεματοθέτη του thread, μιάς και υποψιάζομαι ότι τα μάτια του, πλημμυρισμένα από τα δάκρυα και η ψυχή του, πλημμυρισμένη από τον πόνο, δεν του επιτρέπουν να γράψει ακόμα... γιατί ο Άλεξ ήταν μέλος της ευρύτερης αδέσποτης αγέλης του...
Σ' αυτή τη ζεστή μας γωνιά είναι που αφηγούμαστε τους ανομολόγητους "έρωτές μας", που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ...
Σ' αυτή τη ζεστή γωνιά είναι που αποκαλύπτουμε, αν θέλετε, τις βαριές τύψεις μας, στους φίλους που "ξέρουν"... που θα "καταλάβουν"...
Σε αυτή τη ζεστή γωνιά, τέλος, είναι που αποθέτουμε (κατά βάθος - και το ξέρουμε όλοι "εδώ μέσα") τη συγγνώμη μας... που δεν μπορούσαμε... που δεν προλάβαμε... που περάσαμε βιαστικά, γιατί είχαμε "δουλειά"... που δεν είδαμε... που δεν ήμασταν εκεί... που κοιμόμασταν στο ζεστό κρεβάτι μας και δεν ακούσαμε τίποτα...
Και, έτσι, μέσα στα σκοτάδια, έφτασαν οι φονιάδες... δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ, υπό ποιές συνθήκες τον προσέγγισαν...
Από ότι μου είπαν οι "δικοί του" άνθρωποι, ο Άλεξ ήταν πάντα ένα φοβισμένο σκυλάκι, που δεν πλησίαζε τους αγνώστους...
Άρα, μήπως ήταν "γνώριμοι"? ή, μήπως, πολύ απλά, τον έπιασαν να κοιμάται? ή, μήπως (ακόμα πιο απλά) ξεπέρασε τους φόβους του και σηκώθηκε για να τους εμποδίσει να κάνουν κάτι?
Ότι και να έγινε, οι φονιάδες έπιασαν τον Άλεξ και τον έσφαξαν... και του έκοψαν το λαιμό... και τον άφησαν ακριβώς στην πόρτα των ανθρώπων που τον φρόντιζαν περισσότερο...
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που δεν θα μάθουμε ποτέ... το βασανισμένο κορμάκι του Άλεξ ξεκουράστηκε και η ψυχούλα του (ναι, ΚΑΙ τα σκυλιά έχουν ψυχή!) ταξιδεύει ελεύθερη, εκεί που δεν θα κινδυνεύει πιά... δε θα κρυώνει και δεν θα μάχεται για μιά μπουκιά τροφής... δεν θα παλέψει ποτέ ξανά για τη ζωή του...
Να θυμάστε, όμως: Οι φονιάδες αυτοί... οι "άνθρωποι" αυτοί συναντούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τα παιδιά σας... τη γυναίκα σας... τη μάνα σας... το γέρο πατέρα σας... ΜΙΛΗΣΤΕ !!!
Ακόμα κι αν ο φονιάς είναι το παιδί σας!
Δεν ξέρω να πω τίποτα άλλο για τον Άλεξ... ίσως ο φίλος μας που τον ήξερε να μας πει δυό λόγια, κάποια στιγμή...
Το μόνο που έχω να πω, βγαίνει από την ψυχή μου:
Καλό ταξίδι, Άλεξ... και καλή αντάμωση, αγοράκι μου... εκεί, στον δικό σας Παράδεισο...
Ένα μεγάλο συγγνώμη... συγχώρεσέ μας, Άλεξ!!!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
Υ.Γ. Οι άνθρωποί του έγραψαν:
Τον Άλεξ, σας παρακαλούμε, να τον θυμάστε όπως εμείς. Ελεύθερο και χαρούμενο. Όπως έζησε τη σύντομη ζωή του. Και ελπίζουμε να μας συγχωρήσει γιατί φανήκαμε ανίκανοι να τον προστατεύσουμε από την κακία του κόσμου.
Υ.Γ.2. Για όσους φίλου "ξέρουν": Σήμερα το πρωί, με αυτές τις οδυνηρές σκέψεις, πετάχτηκα από το κρεβάτι, ήπια ένα γρήγορο καφέ... και καβάλησα το αυτοκίνητο, για να επιστρέψω στην παλιά μου γειτονά, να δω αν οι γριούλες μου είναι εκεί... Ναι... ΑΚΟΜΑ ήταν εκεί...
Last edited:
Λυπαμαι πολυ, αγαπημενοι ανθρωποι του Αλεξ εδω μεσα και εκει εξω που βιωνετε αυτο το συναισθημα. Το ξερω, το χω ζησει (και μαλλον δε θα μου φυγει), το συμμεριζομαι και ειναι απαισιο, ο χαμος ειναι ηδη πολυ δυσκολος για να υπαρχει και αυτο.
Λογικα αν το παρετε ομως ξερετε οτι συγνωμη στον Αλεξ πρεπει να ζητησουμε για την απανθρωπια και αναλγησια μεριδας του κοσμου που ζουμε και την ανυπαρξια μετρων να μπορεσουμε να την αντιμετωπισουμε. Μιλωντας απο τη στιγμη που βρεθηκε στο δρομο μεχρι τη στιγμη της δολοφονιας του (γιατι περι αυτου προκειται, θανατωση απο δολο).
Καλο ταξιδι αγορι μου και συγνωμη.
Είναι σημαντικό να θυμάστε πάντα:
Η σιωπή είναι συνενοχή στο έγκλημα!!!
Αυτός που σκότωσε τον Άλεξ είναι φονιάς . Φονιάς γενικά..ψυχών. Σκύλων και ανθρώπων.
Αντίο Άλεξ. Ελπίζω να πέθανες αμέσως. Και αυτός που στο έκανε αυτό ελπίζω και εύχομαι να πεθάνει βασανιστικά .
Η σιωπή είναι συνενοχή στο έγκλημα!!!
Αυτός που σκότωσε τον Άλεξ είναι φονιάς . Φονιάς γενικά..ψυχών. Σκύλων και ανθρώπων.
Αντίο Άλεξ. Ελπίζω να πέθανες αμέσως. Και αυτός που στο έκανε αυτό ελπίζω και εύχομαι να πεθάνει βασανιστικά .
Το Φιλοζωικό Σωματείο του Ολυμπιακού Χωριού " Ο Διογένης" επικήρυξε τους δράστες
Ένα αντίο στον καλόκαρδο και αγαπησιάρη κούκλο, το Μόμπυ, που μας συντρόφευε στη δουλειά. Θα μας λείψεις πολύ.
Ένας ζωντανός θρύλος στα μέρη μας. Οι αναφορές των παλιών τον υπολογίζουν πάνω από 12 χρονών. Δάσκαλος της δικιάς μου στα πρώτα της βήματα στον έξω κόσμο. Ακόμα και σήμερα, φόβος και τρόμος για ιδιοκτήτες με θηλυκά σε οίστρο. Στον πρώτο οίστρο της Bianca η σέλα της μηχανής κομμάτια για πάρτη του. Να 'ναι όρθιος πολλά χρόνια ακόμα μαζί μας.
Κυρίες και κύριοι ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ.
Κυρίες και κύριοι ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ.
Τεράστιος φόρτος δουλειάς, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα... ακόμα και τα βράδια...
Όμως, δεν μπορώ να μη γράψω εδώ... γιατί άλλο? Για να αποτίσω φόρο τιμής...
Για να πω (ψιθυριστά - και, ομολογώ ότι ήδη δεν μπορώ να δω το πληκτρολόγιο) ΜΟΝΟ σε σας, ότι, εδώ και μιά βδομάδα...
Εχουμε στο σπίτι και φροντίζουμε (αλήθεια, δεν ξέρω πραγματικά πόσο μεγαλειώδης είναι ο θρίαμβος της απελπίσμένης αγάπης, απέναντι στον ρεαλισμό και στη Μητέρα Φύση) το ανάπηρο παιδί ΜΑΣ... την κατάκοιτη μητέρα ΜΑΣ!!!
Οπότε, αγαπημένοι μου φίλοι,
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...
Δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...
Και δεν ήσουν κάν ο αρχηγός...
Και, κάποια στιγμή, η καλή γειτόνισα είδε ένα πρωί τη Φλόξυ πεσμένη κάτω και να μην μπορεί να σηκωθεί κάν για να πιεί νερό, ή να φάει...
Και η Τατού, μόνη της, με απλανές βλέμμα, να τρυγυρνάει σαν φάντασμα...
Την πήγαν στο Ιατρικό Κέντρο Γέρακα, για 10 μέρες...
Ακτινογραφία "κακή" στην αυχενική μοίρα... αλλά και κακότεχνη... ίσως και τοξόπλασμα, είπαν εκεί...
Την βουτήξαμε, χωρίς χρονοτριβή κσι την φέραμε σπίτι μας, με μία συγκρατημένη αγωνία: Ο Κάσπερ?
Και, ώ του θαύματος, ο Κάσπερ πλησίασε χαμηλά και χαλαρά και της έδωσε εκείνη τη μικρή γλυψιά στη μύτη...η γριούλα του?
Ώρες ατελείωτες ενασχόλησης (ειδικά, τα Σ/Κ και τα βράδι εγώ) για να πραμένει καθαρή... να πίνει και να τρώει... να παίρνει τα φάρμακά της... να έχει το τρυφερό μασάζ της και να γυρνάει για να μην αυξάνουν οι μικρές πληγές από την κατάκλιση... οι οποίες μεγαλώνουν... να βγαίνει έξω, στον ήλιο και να το χαίρεται...
Και τη Δευτέρα, θα πάει στον καλό μας γιατρό, το Νίκο Καραμήτσο, για νέα ακτινογραφία και πρόγνωση...
Και, από εκεί και πέρα, οι αποφάσεις μας... 19 χρόνια είναι αυτά... στο δρόμο...
Αφιερωμένο στην αδέσποτη ηρωίδα μου!!!
Όμως, δεν μπορώ να μη γράψω εδώ... γιατί άλλο? Για να αποτίσω φόρο τιμής...
Για να πω (ψιθυριστά - και, ομολογώ ότι ήδη δεν μπορώ να δω το πληκτρολόγιο) ΜΟΝΟ σε σας, ότι, εδώ και μιά βδομάδα...
Εχουμε στο σπίτι και φροντίζουμε (αλήθεια, δεν ξέρω πραγματικά πόσο μεγαλειώδης είναι ο θρίαμβος της απελπίσμένης αγάπης, απέναντι στον ρεαλισμό και στη Μητέρα Φύση) το ανάπηρο παιδί ΜΑΣ... την κατάκοιτη μητέρα ΜΑΣ!!!
Οπότε, αγαπημένοι μου φίλοι,
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...
Δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...
Και τώρα, μόνη σου, ρε Τατού... στα 18 σου? Στα 19 σου?Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους, αλλά κυρίως στον φίλο takisft, που έχει αδυναμία στο θέμα...
Είχα καιρό να γράψω σ' αυτό το "ζεστό" thread... είχα ξεχαστεί...
Αλλά το ξαναθυμήθηκα, defacto!
Οπως έχω πει, οι "γριούλες" μου (η Φλόξυ και η Τατού), για ένα καλοκαίρι ακόμα, πήγαν στις διακοπές τους (πανσιόν), από τα τέλη Ιουλίου, μέχρι προχτές...
...Προχτές, λοιπόν, μόλις είδα φως στο σπίτι της απέναντι γειτόνισας, λέω στους δικούς μου "αύριο έρχονται η Φλόξυ και η Τατού"... Και, όντως, πρωί - πρωί, τις έφερε ο ιδιοκτήτης της πανσιόν...
Για να παλέψουν ακόμα μιά σεζόν... για να φυλάξουν το "φρούριο", για ένα ακόμα χειμώνα...
Μόλις πήδηξαν έξω από το αυτοκίνητο, το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να έρθουν τρέχοντας επάνω μας, με "κραυγούλες" και "κλάμματα"... να χαϊδεύονται πάνω μας, λες και ήμασταν οι παλιοί φίλοι που είχαν χαθεί για 20 χρόνια!!!
Και, αμέσως μετά, μας παράτησαν σύξυλους και άρχισαν να περπατάνε και να τρέχουν, για να προλάβουν να μαρκάρουν όσο περισσότερο μπορούσαν γύρω από τη γωνία τους... συνοδευόμενες από τις ενθουσιώδεις ζητωκραυγές του Casper και της Μόκας...
Και, μετά, ξεκίνησαν για την καθιερωμένη πρωινή βόλτα τους στη γύρω γειτονιά...
Το δρόμο ξαναπήρα, χωρίς φράγκο στη τσέπη...
Παλιό είναι το παιχνίδι, το έμαθα καλά...
Στην πόλη αυτή που όλοι να γονατίζουν πρέπει...
Εγώ είμ' ένα ρεμάλι, με ελεύθερη καρδιά...
Καλό χειμώνα, γριούλες μου!
Θα κάνουμε ότι μπορούμε παρέα!!!
Και δεν ήσουν κάν ο αρχηγός...
...Και έτσι, πέρασε ο καιρός...
Και, κάποια στιγμή, η καλή γειτόνισα είδε ένα πρωί τη Φλόξυ πεσμένη κάτω και να μην μπορεί να σηκωθεί κάν για να πιεί νερό, ή να φάει...
Και η Τατού, μόνη της, με απλανές βλέμμα, να τρυγυρνάει σαν φάντασμα...
Την πήγαν στο Ιατρικό Κέντρο Γέρακα, για 10 μέρες...
Ακτινογραφία "κακή" στην αυχενική μοίρα... αλλά και κακότεχνη... ίσως και τοξόπλασμα, είπαν εκεί...
Την βουτήξαμε, χωρίς χρονοτριβή κσι την φέραμε σπίτι μας, με μία συγκρατημένη αγωνία: Ο Κάσπερ?
Και, ώ του θαύματος, ο Κάσπερ πλησίασε χαμηλά και χαλαρά και της έδωσε εκείνη τη μικρή γλυψιά στη μύτη...η γριούλα του?
Ώρες ατελείωτες ενασχόλησης (ειδικά, τα Σ/Κ και τα βράδι εγώ) για να πραμένει καθαρή... να πίνει και να τρώει... να παίρνει τα φάρμακά της... να έχει το τρυφερό μασάζ της και να γυρνάει για να μην αυξάνουν οι μικρές πληγές από την κατάκλιση... οι οποίες μεγαλώνουν... να βγαίνει έξω, στον ήλιο και να το χαίρεται...
Και τη Δευτέρα, θα πάει στον καλό μας γιατρό, το Νίκο Καραμήτσο, για νέα ακτινογραφία και πρόγνωση...
Και, από εκεί και πέρα, οι αποφάσεις μας... 19 χρόνια είναι αυτά... στο δρόμο...
Αφιερωμένο στην αδέσποτη ηρωίδα μου!!!
Last edited:
19 χρόνια..και 59 να ήταν άλλο τόσο δύσκολο θα ήταν όμως..δεν περνάνε όλα από το χέρι μας. Τουλάχιστον είναι σε καλά χέρια. Καλό κουράγιο. Πάει ένας χρόνος κοντά που πέρασα κι εγώ το ίδιο. Αποφάσεις..δύσκολες αποφάσεις. Ότι πιο ανώδυνο να γίνει εύχομαι για όλους σας από όλες τις απόψεις. Τώρα για το timing δε θα σχολιάσω...όταν θέλει ο Δίας να κάνει σεξ, δεν υπολογίζει τίποτα. Hang in there!
Καλημέρα Γιάννη. Μετά από αρκετές μέρες απουσίας είδα το μήνυμά σου. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ για τη Φλόξη και ακόμη περισσότερο γιατί σε όσους από εμάς έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις ξυπνούν δυσάρεστες αναμνήσεις. Σου εύχομαι ότι απόφαση πάρετε να είναι υπεράνω εγωισμών που μπορεί να δημιουργήσει ή υπέρμετρη αγάπη. Αν τελικά δεν γίνεται διαφορετικά και κρίνει και ο γιατρός πως πρέπει να την βοηθήσει στην τελευταία της βόλτα να είσαι οποιαδήποτε μαζί της, θα είναι πολύ σημαντικό για αυτή να έχει "τον άνθρωπο της". Εγώ ακόμα σκέφτομαι τη Λαρίτσα μου που πέθανε μόνη της το βράδυ στο γιατρό, στην προσπάθεια της να ανακάμψει από το δάγκωμα του φιδιού και κλαίω σαν μικρό παιδί που δεν μπορούσα να είμαι μαζί της τη στιγμή εκείνη. Μέχρι το βράδυ που έκλεισε ήταν σταθερή και το πρωί με πήρε να μου πει πως είχε φύγει, ποιος ξέρει, ίσως κάποια επιπλοκή τη νύχτα.....Κουράγιο και δύναμη.....
ΥΓ. Συγγνώμη αν καταχράστηκα το χώρο και ανέφερα πάλι για τη Λάρα αλλά....... (ξέρεις τώρα, κοντεύει χρόνος και είναι μπροστά μου ακόμα κάθε μέρα)......
ΥΓ. Συγγνώμη αν καταχράστηκα το χώρο και ανέφερα πάλι για τη Λάρα αλλά....... (ξέρεις τώρα, κοντεύει χρόνος και είναι μπροστά μου ακόμα κάθε μέρα)......
Καλή δύναμη Γιάννη... σε όλη την οικογένεια
Τυχερό σκυλί η γριούλα σας, είναι στα καλύτερα χέρια τώρα που χρειάζεται όσο ποτέ τους ανθρώπους
Τυχερό σκυλί η γριούλα σας, είναι στα καλύτερα χέρια τώρα που χρειάζεται όσο ποτέ τους ανθρώπους
Τα χρόνια της θα τα ζήλευε κάθε άλλο αδέσποτο σκυλί καθώς και το γεγονός ότι την αγάπησαν τόσο και την φρόντισαν μέχρι την τελευταία της στιγμή...
Μάκαρι όλα τα αδέσποτα να είχαν έναν Γιάννη. Καλή τύχη στο κοριτσάκι σας. Έχει εσάς και είναι στα καλύτερα χέρια.
