O Mαυρούλης ήταν από τους τυχερούς αδέσποτους.
Καλό του ταξίδι...
Καλό του ταξίδι...
Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες
- Thread starter takisft
- Ημερομηνία δημιουργίας
Kάποιον μου θύμισες... Λυπάμαι, γιατί ξέρω ότι θα σας λείψει. Καλό του ταξίδι.
Με αφορμή το παραπάνω, δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τρία υπέροχα πλάσματα που μου μάθαν (και η μία εξακολουθεί να μου μαθαίνει) τα περισσότερα ίσως από τα λίγα που γνωρίζω για τη συμπεριφορά των σκυλιών και δη σε αγέλη. Από καιρό ήθελα να αποτίσω αυτό το φόρο τιμής που λέει και ο τίτλος του θρεντ στο Ντικ, τον Έκτορα και την Κανέλα. Δεν το κανα γιατί ήξερα τι σεντόνι θα απλώσω αλλά τελικά δε θέλω κανείς τους να είναι "άλλο ένα σκυλί που σε λίγο δεν θα το θυμάται κανείς".
Θα προσπαθήσω να περιορίσω το μελό αν και κομματάκι δυσκολάκι το κόβω..
Ένα περίπου χρόνο μετά το θάνατο του γηραιού πρώτου μας σκύλου και ενώ είχαμε λίγα χρόνια σε καινούρια περιοχή, η μητέρα μου βρήκε τον τωρινό μας πιο senior σκύλο, το Μαξ, σχεδόν στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. Ο Μαξ ήταν νεαρός αλλά όχι κουτάβι (περίπου 9 μηνών τον έκανε ο γιατρός) και είχε ήδη διαμορφωμένη αρκετά την προσωπικότητά του, ειδικά εκτός σπιτιού (εντός σπιτιού ήταν απλά χαλί να τον πατήσουμε), κάτι πρωτόγνωρο για μας. Στις πρώτες βόλτες διαπιστώσαμε γρήγορα γιατί. Και κάπου εκεί μπήκαν στη ζωή μας και οι υπέροχοι τρεις.
Γενικά η περιοχή μας δεν στερούνταν ποτέ αφθονίας αδέσποτων σκύλων. Ήταν πάντα μέρος που το προτιμούσαν όσοι παρατούσαν τα σκυλιά τους... Αυτό ανάγκασε τις αγέλες των αδέσποτων της περιοχής να χωρίσουν πολύ στενά όρια των περιοχών στις οποίες κινούνταν προς ανεύρεση τροφής και "στέγης". Ήταν λες και είχαν συμφωνία "τιμής", εμείς σε αυτές τις ταβέρνες και σε αυτά τα θαμνάκια από δω μεριά του δρόμου, εσείς στην από κει μεριά, και όποιος καταπατά αυτή τη συμφωνία θα μπει στη θέση του, κι αν δε μπει θα υποστεί τις συνέπειες. Οι καινούριοι ήταν ευπρόσδεκτοι σε όποιας αγέλης τους κανόνες συμμορφωθούν, αλλιώς τα κουβαδάκια τους και σ'άλλη παραλία.
'Ετσι στην "από δω μεριά του δρόμου" το Μαξ τον υποδέχονταν με χαρές, πανηγύρια και συνοδεία μετά βαϊων και κλάδων οι υπέροχοι τρεις (και ενίοτε και 1-2 άλλοι περιστασιακοί φίλοι) ενώ στην "από κει μεριά του δρόμου" μάθαμε να μην πηγαίνουμε ποτέ γιατί και μας κυνηγούσαν "οι απέναντι", που τους τσαμπουκαλευόταν κι ο ίδιος ο Μαξ. Ούτε οι τρεις περνούσαν ποτέ απέναντι. Γενικότερα, ήταν πολλά, πάρα πολλά τα στοιχεία της συμπεριφοράς του σκύλου μας τα οποία είδαμε ότι ακολουθούσαν τη "γραμμή" της συγκεκριμένης αγέλης σχετικά με μέρη, ανθρώπους, ζώα και γενικές συμπεριφορές. Μην πω όλα. Οπότε καταλήξαμε οτι μάλλον ήταν το πουλέν της ομάδας τους πριν τον μαζέψουμε εμείς.
Οι αστικοί μύθοι λένε ότι οι υπεροχοι 3 και ο προηγούμενος αρχηγός τους (που δεν τον πολυπρολάβαμε καθώς τους εγκατέλειψε εκείνη την εποχή που τους γνωρίσαμε, γέρος πια) ήταν οι μόνοι που είχαν γλιτώσει ένα κύμα φόλας. Κατά τα φαινόμενα ήταν στειρωμένοι (η Κανέλα 1000% τουλάχιστον) και πιθανόν εμβολιασμένοι, δεν ξέρω πολλά για αυτό όμως. Τους είχανε μαζέψει από το δήμο κατά καιρούς, προφανώς φροντίσανε και για αυτό. Ήταν επιφυλακτικοί με τους ξένους, αλλά ήταν απίστευτα (εώς too much) προστατευτικοί και χαλί να τους πατήσουν οι άνθρωποι που τους φρόντιζαν. Οι "άνθρωποί τους". Και ήμασταν πολλοί. Οι καινουριοι σκύλοι των δικών τους ανθρώπων ήταν αυτομάτως και δικοί τους φίλοι, κι ας ήταν μικρά και σπαστικά δαιμόνια - τουλάχιστον στην περίπτωσή μας οι δύο που τους κατσικώσαμε (καλά τον Άρη τον έχει δει μόνο η Κανέλα).
Ο Ντικ - όταν τον γνώρισα ήταν πλέον ο αρχηγός στη θέση του προηγούμενου. Το πιιο απίστευτο σκυλί του κόσμου. Η κρίση του απέναντι σε σκύλια αλλά κυρίως απέναντι σε ανθρώπους αψεγάδιαστη. Τον εμπιστευόμουν 100% και νομίζω ότι ο Μαξ - και σίγουρα οι άλλοι δυο - έμαθαν πολλά απο αυτόν σε αυτό το θέμα και όχι μόνο. Πολυμήχανος, σοφός από νέος, τέρμα ανθρωποκεντρικός αν και ανεξάρτητος, λατρεία μου. Ήξερε να προφυλάσσεται, να μη μπλέκει σε καυγάδες με σκύλους ή ανθρώπους εάν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο και να προστατεύει την αγέλη του, είτε την άμεση σκυλοαγέλη είτε την extended με ανθρώπους του (+ με τα σκυλιά τους ή χωρίς).
Είχα πει ότι όταν έφευγα και έμενα μόνη μου θα τον έπαιρνα αν και δεν ερχόταν, είχε προσπαθήσει κι η μάνα μου να τον δελεάσει. Πίστευα ότι εμένα με εμπιστευόταν πιο πολύ κι ότι θα ερχόταν μαζί μου. Δεν το κανα όμως και περιττό να πω πως νιώθω όταν σκέφτομαι ότι πέθανε μόνος του.. Δεν έμαθα ποτέ πότε ακριβώς και πώς ακριβώς. Τον είδα τελευταία φορά το φθινόπωρο πριν βρω τον Άρη (ο Άρης ήρθε άνοιξη). Είχε γεράσει πάρα πολύ, τα πόδια του δεν τον πολυβαστούσαν, τον βάζαν σε μια πολυκατοικία τους τελευταίους του χειμώνες και του τα τρίβαν γιατί πονούσαν. Η γειτονιά τον λάτρευε (εκτός απ'τους δικούς μας γείτονες που τους χαλούσε το φενγκ σούι της εισόδου...). Εκτός από φαϊ είχε πάντα από όποιον αντιλαμβανόταν πρώτος πρόβλημα υγείας και φάρμακα/αντιβιώσεις.
Δεν ξεχνάω αγόρι μου που με έβλεπες και έτρεχες κατά πάνω μου χώνοντας την κεφάλα σου κάτω από το χέρι μου για να σε χαϊδεψω ή τρίβόσουν κάτω από τα πόδια μου. Πόσες φορές με συνόδευσε αγέρωχος όπου κι αν πήγαινα, μια φορά του χα κατεβάσει λαχταριστά μπριζολάκια κι όταν με είδε να φεύγω τα παράτησε και έτρεξε πίσω μου. Γύρισα για να φάει, τα φαγε, ήρθε μαζί μου, έκατσε μαζί μου για καφέ κι όταν πήγα να φύγω σιγά σιγά να μην τον ξυπνήσω που είχε τουφιάσει πετάχτηκε πάνω μην και δεν προλάβει να με συνοδεύσει σπίτι. Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά και είχα σταθερό ωράριο με περίμενε σα ρολόι στην είσοδο όταν επέστρεφα. Όταν άλλαζε η ώρα ήξερα ότι θα τον έβρισκα μια ώρα πριν/μετά κάτω - δυο μέρες μετά συνηθιζε το νέο ωράριο.
Ο Εκτορας. Πιο προστάτης κανείς. Ατρόμητος και με το θράσος της νιότης - δυστυχώς. Έφυγε πρώτος... Έρωτας της Κανέλας, ήταν αυτοκόλλητοι. Συχνά δαγκωμένος, πρωτεργάτης στις territorial διεκδικήσεις με τη χαζή κολαούζο. Άφηνε μόνο 2-3 ατομα να του περιποιηθούμε τις πληγές.
Μετά από κάποια χρόνια έριξε το Ντικ από την αρχηγία, με τη βοήθεια της Κανέλας που θα τον ακολουθούσε τυφλά σε ότι κι αν έκανε. Δεν ήταν ποτέ ξανά αυτοκόλλητοι οι τρεις, δεν τρώγανε πια μαζί, αλλά σέβονταν ο ένας τον άλλο όταν έτρωγε και δε μαλώναν (όσο ζούσε ο Έκτορας), ξαναγίνονταν ομάδα όταν κάποιος από τους τρεις χρειαζόταν προστασία, όταν συνοδεύαν τους ανθρώπους τους και φυσικά το χειμώνα στα κρύα κουλουριάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο. Αλλά αυτή η αλλαγή αρχηγίας και η αλλαζονεία του νομίζω τον "έφαγε".
Δεν θα ξεχάσω που ένα βράδυ αργά, ένα τετράγωνο από το πάρκο τους, φοβήθηκα για κάποιο λόγο (νομίζω ήμουν με το Μαξ και αντιλήφθηκα άγνωστη αγέλη να έρχεται από κάποιο στενό) και σφύριξα 1-2 φορές στον αέρα με ένα σφύριγμα που του κανα τον τελευταίο καιρό με την ελπίδα να είναι κοντά, με την ελπίδα μπας και το αναγνωρίσει και ρθει να μας "προστατεύσει". Και τον βλέπω σε ένα λεπτό να σκάει κουτρουβαλώντας κατά πάνω μου με την Κανέλα από πίσω του.. Κόβω το κεφάλι μου ότι αναγνώρισε το σφύριγμα και ήρθε τρέχοντας. Δεν θα ξεχάσω που μια φορά που κυνηγιότανε ο Μαξ με την Κανέλα μπλέχτηκε το λουρί του κάτω από την ουρά του Ντικ, τον "ξύρισε" και πήγε να αρπάξει το Μαξ για να τον διορθώσει γιατί νόμισε ότι αυτός τον πόνεσε και ο Έκτορας ανέβηκε πάνω του με τα δυο ποδια και κυριολεκτικά τον κράτησε - του τύπου "όχι ψηλέ, μην κάνεις φασαρία".
Δεν θα ξεχάσω σίγουρα που σε ψάχναμε 5 μέρες και τελικά μάθαμε ότι όλοι εμείς που μας προστάτευες ήμασταν τόσο λίγοι και δε σε προστατεύσαμε όταν ήρθε αυτός με το βανάκι και σε μάζεψε επειδή την προηγούμενη μέρα τον είχες κυνηγήσει λέει γαυγίζοντας... Απείλησε θεούς και δαίμονες, έφερε το δήμο, ο δήμος άκουσε τους μάρτυρες ότι δεν τον ακούμπησες ποτέ και φύγανε, αλλά δε γλίτωσες... Πώς σε πέτυχε μόνο σου χωρίς τους άλλους δύο... Πώς κατάφερε και σε έπιασε και δεν ήταν γύρω κανείς μόνο σε είδαν κάποιοι από μακριά... Τι να απέγινες... Τι να πέρασες.. Προσπαθώ όμως να σε θυμάμαι να τρέχεις γύρω μας χαμογελαστός και να κυλιέσαι χαρούμενος στα φρεσκοκομμένα χορτάρια.
Συνεχίζεται...
Θα προσπαθήσω να περιορίσω το μελό αν και κομματάκι δυσκολάκι το κόβω..
Ένα περίπου χρόνο μετά το θάνατο του γηραιού πρώτου μας σκύλου και ενώ είχαμε λίγα χρόνια σε καινούρια περιοχή, η μητέρα μου βρήκε τον τωρινό μας πιο senior σκύλο, το Μαξ, σχεδόν στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. Ο Μαξ ήταν νεαρός αλλά όχι κουτάβι (περίπου 9 μηνών τον έκανε ο γιατρός) και είχε ήδη διαμορφωμένη αρκετά την προσωπικότητά του, ειδικά εκτός σπιτιού (εντός σπιτιού ήταν απλά χαλί να τον πατήσουμε), κάτι πρωτόγνωρο για μας. Στις πρώτες βόλτες διαπιστώσαμε γρήγορα γιατί. Και κάπου εκεί μπήκαν στη ζωή μας και οι υπέροχοι τρεις.
Γενικά η περιοχή μας δεν στερούνταν ποτέ αφθονίας αδέσποτων σκύλων. Ήταν πάντα μέρος που το προτιμούσαν όσοι παρατούσαν τα σκυλιά τους... Αυτό ανάγκασε τις αγέλες των αδέσποτων της περιοχής να χωρίσουν πολύ στενά όρια των περιοχών στις οποίες κινούνταν προς ανεύρεση τροφής και "στέγης". Ήταν λες και είχαν συμφωνία "τιμής", εμείς σε αυτές τις ταβέρνες και σε αυτά τα θαμνάκια από δω μεριά του δρόμου, εσείς στην από κει μεριά, και όποιος καταπατά αυτή τη συμφωνία θα μπει στη θέση του, κι αν δε μπει θα υποστεί τις συνέπειες. Οι καινούριοι ήταν ευπρόσδεκτοι σε όποιας αγέλης τους κανόνες συμμορφωθούν, αλλιώς τα κουβαδάκια τους και σ'άλλη παραλία.
'Ετσι στην "από δω μεριά του δρόμου" το Μαξ τον υποδέχονταν με χαρές, πανηγύρια και συνοδεία μετά βαϊων και κλάδων οι υπέροχοι τρεις (και ενίοτε και 1-2 άλλοι περιστασιακοί φίλοι) ενώ στην "από κει μεριά του δρόμου" μάθαμε να μην πηγαίνουμε ποτέ γιατί και μας κυνηγούσαν "οι απέναντι", που τους τσαμπουκαλευόταν κι ο ίδιος ο Μαξ. Ούτε οι τρεις περνούσαν ποτέ απέναντι. Γενικότερα, ήταν πολλά, πάρα πολλά τα στοιχεία της συμπεριφοράς του σκύλου μας τα οποία είδαμε ότι ακολουθούσαν τη "γραμμή" της συγκεκριμένης αγέλης σχετικά με μέρη, ανθρώπους, ζώα και γενικές συμπεριφορές. Μην πω όλα. Οπότε καταλήξαμε οτι μάλλον ήταν το πουλέν της ομάδας τους πριν τον μαζέψουμε εμείς.
Οι αστικοί μύθοι λένε ότι οι υπεροχοι 3 και ο προηγούμενος αρχηγός τους (που δεν τον πολυπρολάβαμε καθώς τους εγκατέλειψε εκείνη την εποχή που τους γνωρίσαμε, γέρος πια) ήταν οι μόνοι που είχαν γλιτώσει ένα κύμα φόλας. Κατά τα φαινόμενα ήταν στειρωμένοι (η Κανέλα 1000% τουλάχιστον) και πιθανόν εμβολιασμένοι, δεν ξέρω πολλά για αυτό όμως. Τους είχανε μαζέψει από το δήμο κατά καιρούς, προφανώς φροντίσανε και για αυτό. Ήταν επιφυλακτικοί με τους ξένους, αλλά ήταν απίστευτα (εώς too much) προστατευτικοί και χαλί να τους πατήσουν οι άνθρωποι που τους φρόντιζαν. Οι "άνθρωποί τους". Και ήμασταν πολλοί. Οι καινουριοι σκύλοι των δικών τους ανθρώπων ήταν αυτομάτως και δικοί τους φίλοι, κι ας ήταν μικρά και σπαστικά δαιμόνια - τουλάχιστον στην περίπτωσή μας οι δύο που τους κατσικώσαμε (καλά τον Άρη τον έχει δει μόνο η Κανέλα).
Ο Ντικ - όταν τον γνώρισα ήταν πλέον ο αρχηγός στη θέση του προηγούμενου. Το πιιο απίστευτο σκυλί του κόσμου. Η κρίση του απέναντι σε σκύλια αλλά κυρίως απέναντι σε ανθρώπους αψεγάδιαστη. Τον εμπιστευόμουν 100% και νομίζω ότι ο Μαξ - και σίγουρα οι άλλοι δυο - έμαθαν πολλά απο αυτόν σε αυτό το θέμα και όχι μόνο. Πολυμήχανος, σοφός από νέος, τέρμα ανθρωποκεντρικός αν και ανεξάρτητος, λατρεία μου. Ήξερε να προφυλάσσεται, να μη μπλέκει σε καυγάδες με σκύλους ή ανθρώπους εάν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο και να προστατεύει την αγέλη του, είτε την άμεση σκυλοαγέλη είτε την extended με ανθρώπους του (+ με τα σκυλιά τους ή χωρίς).
Είχα πει ότι όταν έφευγα και έμενα μόνη μου θα τον έπαιρνα αν και δεν ερχόταν, είχε προσπαθήσει κι η μάνα μου να τον δελεάσει. Πίστευα ότι εμένα με εμπιστευόταν πιο πολύ κι ότι θα ερχόταν μαζί μου. Δεν το κανα όμως και περιττό να πω πως νιώθω όταν σκέφτομαι ότι πέθανε μόνος του.. Δεν έμαθα ποτέ πότε ακριβώς και πώς ακριβώς. Τον είδα τελευταία φορά το φθινόπωρο πριν βρω τον Άρη (ο Άρης ήρθε άνοιξη). Είχε γεράσει πάρα πολύ, τα πόδια του δεν τον πολυβαστούσαν, τον βάζαν σε μια πολυκατοικία τους τελευταίους του χειμώνες και του τα τρίβαν γιατί πονούσαν. Η γειτονιά τον λάτρευε (εκτός απ'τους δικούς μας γείτονες που τους χαλούσε το φενγκ σούι της εισόδου...). Εκτός από φαϊ είχε πάντα από όποιον αντιλαμβανόταν πρώτος πρόβλημα υγείας και φάρμακα/αντιβιώσεις.
Δεν ξεχνάω αγόρι μου που με έβλεπες και έτρεχες κατά πάνω μου χώνοντας την κεφάλα σου κάτω από το χέρι μου για να σε χαϊδεψω ή τρίβόσουν κάτω από τα πόδια μου. Πόσες φορές με συνόδευσε αγέρωχος όπου κι αν πήγαινα, μια φορά του χα κατεβάσει λαχταριστά μπριζολάκια κι όταν με είδε να φεύγω τα παράτησε και έτρεξε πίσω μου. Γύρισα για να φάει, τα φαγε, ήρθε μαζί μου, έκατσε μαζί μου για καφέ κι όταν πήγα να φύγω σιγά σιγά να μην τον ξυπνήσω που είχε τουφιάσει πετάχτηκε πάνω μην και δεν προλάβει να με συνοδεύσει σπίτι. Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά και είχα σταθερό ωράριο με περίμενε σα ρολόι στην είσοδο όταν επέστρεφα. Όταν άλλαζε η ώρα ήξερα ότι θα τον έβρισκα μια ώρα πριν/μετά κάτω - δυο μέρες μετά συνηθιζε το νέο ωράριο.
Ο Εκτορας. Πιο προστάτης κανείς. Ατρόμητος και με το θράσος της νιότης - δυστυχώς. Έφυγε πρώτος... Έρωτας της Κανέλας, ήταν αυτοκόλλητοι. Συχνά δαγκωμένος, πρωτεργάτης στις territorial διεκδικήσεις με τη χαζή κολαούζο. Άφηνε μόνο 2-3 ατομα να του περιποιηθούμε τις πληγές.
Μετά από κάποια χρόνια έριξε το Ντικ από την αρχηγία, με τη βοήθεια της Κανέλας που θα τον ακολουθούσε τυφλά σε ότι κι αν έκανε. Δεν ήταν ποτέ ξανά αυτοκόλλητοι οι τρεις, δεν τρώγανε πια μαζί, αλλά σέβονταν ο ένας τον άλλο όταν έτρωγε και δε μαλώναν (όσο ζούσε ο Έκτορας), ξαναγίνονταν ομάδα όταν κάποιος από τους τρεις χρειαζόταν προστασία, όταν συνοδεύαν τους ανθρώπους τους και φυσικά το χειμώνα στα κρύα κουλουριάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο. Αλλά αυτή η αλλαγή αρχηγίας και η αλλαζονεία του νομίζω τον "έφαγε".
Δεν θα ξεχάσω που ένα βράδυ αργά, ένα τετράγωνο από το πάρκο τους, φοβήθηκα για κάποιο λόγο (νομίζω ήμουν με το Μαξ και αντιλήφθηκα άγνωστη αγέλη να έρχεται από κάποιο στενό) και σφύριξα 1-2 φορές στον αέρα με ένα σφύριγμα που του κανα τον τελευταίο καιρό με την ελπίδα να είναι κοντά, με την ελπίδα μπας και το αναγνωρίσει και ρθει να μας "προστατεύσει". Και τον βλέπω σε ένα λεπτό να σκάει κουτρουβαλώντας κατά πάνω μου με την Κανέλα από πίσω του.. Κόβω το κεφάλι μου ότι αναγνώρισε το σφύριγμα και ήρθε τρέχοντας. Δεν θα ξεχάσω που μια φορά που κυνηγιότανε ο Μαξ με την Κανέλα μπλέχτηκε το λουρί του κάτω από την ουρά του Ντικ, τον "ξύρισε" και πήγε να αρπάξει το Μαξ για να τον διορθώσει γιατί νόμισε ότι αυτός τον πόνεσε και ο Έκτορας ανέβηκε πάνω του με τα δυο ποδια και κυριολεκτικά τον κράτησε - του τύπου "όχι ψηλέ, μην κάνεις φασαρία".
Δεν θα ξεχάσω σίγουρα που σε ψάχναμε 5 μέρες και τελικά μάθαμε ότι όλοι εμείς που μας προστάτευες ήμασταν τόσο λίγοι και δε σε προστατεύσαμε όταν ήρθε αυτός με το βανάκι και σε μάζεψε επειδή την προηγούμενη μέρα τον είχες κυνηγήσει λέει γαυγίζοντας... Απείλησε θεούς και δαίμονες, έφερε το δήμο, ο δήμος άκουσε τους μάρτυρες ότι δεν τον ακούμπησες ποτέ και φύγανε, αλλά δε γλίτωσες... Πώς σε πέτυχε μόνο σου χωρίς τους άλλους δύο... Πώς κατάφερε και σε έπιασε και δεν ήταν γύρω κανείς μόνο σε είδαν κάποιοι από μακριά... Τι να απέγινες... Τι να πέρασες.. Προσπαθώ όμως να σε θυμάμαι να τρέχεις γύρω μας χαμογελαστός και να κυλιέσαι χαρούμενος στα φρεσκοκομμένα χορτάρια.
Συνεχίζεται...
...Συνέχεια.
Η Κανέλα. Το κορίτσι μου. Η survivor μου. Ουρά του Έκτορα όσο αυτός έζησε. Μετά το χαμό του, ο Ντικ φάνηκε να της "κρατάει" το γεγονός ότι υποστήριξε τον Έκτορα στην ανατροπή της αρχηγίας. Μαζί στα δύσκολα, μαζί στα κρύα, αλλά την περιφρονούσε και δεν την άφησε ξανά να φάει μπροστά του, την παίρναμε έξω από το οπτικό του πεδίο για να την ταϊσουμε. Όταν όμως έφυγε και ο Ντικ είδα το φόβο και την ανασφάλεια στα μάτια της φαινομενικά τσαούσας Κανέλας. Όταν πάλι οι άνθρωποί της της φτιάξανε το σκυλόσπιτο για να βγάλει το χειμώνα, την είδα πρώτη φορά να κοιμάται πραγματικά ήρεμη και γαλήνια.
Τώρα που παρατηρώ και καταλαβαίνω πιο πολλά βλέπω πάνω στην Κανέλα τι σχολείο ήταν και οι τρεις. Αυτή η γλώσσα του σώματος απέναντι σε άλλα σκυλιά, απέναντι σε ανθρώπους, δεν περιγράφεται με λόγια.
Σε είδα να γραπώνεις και να βάζεις κάτω μεγαλύτερό σου σκυλί από το λαιμό γιατί νόμισες ότι πήγε να επιτεθεί στον Άρη και στον πανικό μου να μην το τραυματίσεις είδα ότι το άφησες μόνο όταν απομακρυνθήκαμε και σε φώναξα και ω του θαύματος να μην του χεις πειράξει ούτε τρίχα, και ήρθες καμαρωτή δίπλα στο πόδι μου να πάρεις τα εύσημα. Σε είδα να καταλαβαίνεις ότι κοιτούσα με άγχος άγνωστο αδέσποτο που πλησιάζαμε, να φεύγεις σφαίρα κατά πάνω του, να το προσεγγίζεις με μία απίστευτη στάση σώματος σα να του λες "Icomeinpeace αλλά πρόσεχε τι θα κάνεις" και να στέκεσαι μπροστά του μετακινώντας λίγο λίγο το σώμα σου σαν τείχος ανάμεσά μας μην αφήνοντάς μας απ'τα μάτια σου και να περιμένεις μέχρι να περάσουμε σε μια ασφαλή αποσταση μακριά του.
Εσύ που δεν άφηνες γάτα ακυνήγητη τώρα όχι απλά ζεις στο πάρκο σου με δυο γατιά που τα δέχτηκες επειδή τα φροντίζουν οι ανθρωποί σου αλλά και βγήκες αξημέρωτο από το σπίτι σου να κυνηγήσεις ολόκληρη αγέλη μεγαλόσωμων ένα προς ένα γιατί κυνηγούσαν τον ένα σου συγκάτοικο - ενώ ξέρω πως νιώθεις αδύναμη πια να μπεις σε καυγάδες μόνη σου.
Είχες απομακρυνθεί από μας σε μια βόλτα όταν είδα μπροστά μου μια αγέλη που δε χωνεύει τον Άρη αν και εσένα είναι φιλαράκια σου, σε φώναξα και ήρθες τρέχοντας, όχι σε μένα, αλλά γαυγίζοντας κατά πάνω τους για να τους διώξεις, γιατί ήξερες. Γιατί εσύ πάντα ξέρεις.
Όπως ήξερες ότι δεν θα σε πονούσα όταν σε κυνηγούσα να σου βάλω το σκαλιμπορ κι ας φοβόσουν επειδή σε ταράξαμε εκείνες τις μέρες να σε κυνηγάμε για να σου κάνουμε το αντιλυσσικό. Και τελικά βγήκες από τους θάμνους από μόνη σου επειδή στο ζητούσα και με άφησες να σε πιάσω και ας με κοίταξες με το πιο τρομαγμένο βλέμμα στον κόσμο και μου κλαψούρισες σα να μου λες "όχι κι εσύ".
Το κορίτσι μου είναι πολύ γριά πια. Θυμάμαι ότι ήταν εξαρχής στην αγέλη όταν πήραμε το Μαξ και αυτός είναι τώρα πάνω από 13. Μερικές φορές τη βλέπω κουρασμένη και ακούνητη από το σπίτι της και τρομάζω. Άλλες φορές όπως σήμερα τη βλέπω να τρέχει και να χαίρεται σαν 5 χρονών κοριτσάκι και τη χαίρομαι τόσο.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να την πάρουν (γιατί κι εγώ θέλω πολύ αλλά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες) αλλά αυτή δε δέχεται να μπει σε σπίτι. Ανησυχώ κι εγώ κι όλη μου η οικογένεια για το πού και πώς θα περάσει τα τελευταία της χρόνια. Συζητάμε και με τους γείτονες τις εναλλακτικές, αλλά μέχρι τότε ευτυχώς για αδέσποτο ζει καλά (φτου φτου).
Έγραψα τόσα πολλά και είναι τόσο λίγα μπροστά στο τι ήταν και οι τρεις, το ένστικτο επιβίωσης, το σεβασμό μεταξύ τους παρά τις προστριβές, τη συντροφικότητα, την αφοσίωση και μεταξύ τους και απέναντί μας. Κουραστικό για όποιον (αν) το διάβασε πραγματικά, ο σκοπός μου όμως ήταν περισσότερο να υπάρχει κάπου μια ιστορία και για αυτά γιατί πέρασαν και ακούμπησαν - πολλούς.
Η Κανέλα. Το κορίτσι μου. Η survivor μου. Ουρά του Έκτορα όσο αυτός έζησε. Μετά το χαμό του, ο Ντικ φάνηκε να της "κρατάει" το γεγονός ότι υποστήριξε τον Έκτορα στην ανατροπή της αρχηγίας. Μαζί στα δύσκολα, μαζί στα κρύα, αλλά την περιφρονούσε και δεν την άφησε ξανά να φάει μπροστά του, την παίρναμε έξω από το οπτικό του πεδίο για να την ταϊσουμε. Όταν όμως έφυγε και ο Ντικ είδα το φόβο και την ανασφάλεια στα μάτια της φαινομενικά τσαούσας Κανέλας. Όταν πάλι οι άνθρωποί της της φτιάξανε το σκυλόσπιτο για να βγάλει το χειμώνα, την είδα πρώτη φορά να κοιμάται πραγματικά ήρεμη και γαλήνια.
Τώρα που παρατηρώ και καταλαβαίνω πιο πολλά βλέπω πάνω στην Κανέλα τι σχολείο ήταν και οι τρεις. Αυτή η γλώσσα του σώματος απέναντι σε άλλα σκυλιά, απέναντι σε ανθρώπους, δεν περιγράφεται με λόγια.
Σε είδα να γραπώνεις και να βάζεις κάτω μεγαλύτερό σου σκυλί από το λαιμό γιατί νόμισες ότι πήγε να επιτεθεί στον Άρη και στον πανικό μου να μην το τραυματίσεις είδα ότι το άφησες μόνο όταν απομακρυνθήκαμε και σε φώναξα και ω του θαύματος να μην του χεις πειράξει ούτε τρίχα, και ήρθες καμαρωτή δίπλα στο πόδι μου να πάρεις τα εύσημα. Σε είδα να καταλαβαίνεις ότι κοιτούσα με άγχος άγνωστο αδέσποτο που πλησιάζαμε, να φεύγεις σφαίρα κατά πάνω του, να το προσεγγίζεις με μία απίστευτη στάση σώματος σα να του λες "Icomeinpeace αλλά πρόσεχε τι θα κάνεις" και να στέκεσαι μπροστά του μετακινώντας λίγο λίγο το σώμα σου σαν τείχος ανάμεσά μας μην αφήνοντάς μας απ'τα μάτια σου και να περιμένεις μέχρι να περάσουμε σε μια ασφαλή αποσταση μακριά του.
Εσύ που δεν άφηνες γάτα ακυνήγητη τώρα όχι απλά ζεις στο πάρκο σου με δυο γατιά που τα δέχτηκες επειδή τα φροντίζουν οι ανθρωποί σου αλλά και βγήκες αξημέρωτο από το σπίτι σου να κυνηγήσεις ολόκληρη αγέλη μεγαλόσωμων ένα προς ένα γιατί κυνηγούσαν τον ένα σου συγκάτοικο - ενώ ξέρω πως νιώθεις αδύναμη πια να μπεις σε καυγάδες μόνη σου.
Είχες απομακρυνθεί από μας σε μια βόλτα όταν είδα μπροστά μου μια αγέλη που δε χωνεύει τον Άρη αν και εσένα είναι φιλαράκια σου, σε φώναξα και ήρθες τρέχοντας, όχι σε μένα, αλλά γαυγίζοντας κατά πάνω τους για να τους διώξεις, γιατί ήξερες. Γιατί εσύ πάντα ξέρεις.
Όπως ήξερες ότι δεν θα σε πονούσα όταν σε κυνηγούσα να σου βάλω το σκαλιμπορ κι ας φοβόσουν επειδή σε ταράξαμε εκείνες τις μέρες να σε κυνηγάμε για να σου κάνουμε το αντιλυσσικό. Και τελικά βγήκες από τους θάμνους από μόνη σου επειδή στο ζητούσα και με άφησες να σε πιάσω και ας με κοίταξες με το πιο τρομαγμένο βλέμμα στον κόσμο και μου κλαψούρισες σα να μου λες "όχι κι εσύ".
Το κορίτσι μου είναι πολύ γριά πια. Θυμάμαι ότι ήταν εξαρχής στην αγέλη όταν πήραμε το Μαξ και αυτός είναι τώρα πάνω από 13. Μερικές φορές τη βλέπω κουρασμένη και ακούνητη από το σπίτι της και τρομάζω. Άλλες φορές όπως σήμερα τη βλέπω να τρέχει και να χαίρεται σαν 5 χρονών κοριτσάκι και τη χαίρομαι τόσο.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να την πάρουν (γιατί κι εγώ θέλω πολύ αλλά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες) αλλά αυτή δε δέχεται να μπει σε σπίτι. Ανησυχώ κι εγώ κι όλη μου η οικογένεια για το πού και πώς θα περάσει τα τελευταία της χρόνια. Συζητάμε και με τους γείτονες τις εναλλακτικές, αλλά μέχρι τότε ευτυχώς για αδέσποτο ζει καλά (φτου φτου).
Έγραψα τόσα πολλά και είναι τόσο λίγα μπροστά στο τι ήταν και οι τρεις, το ένστικτο επιβίωσης, το σεβασμό μεταξύ τους παρά τις προστριβές, τη συντροφικότητα, την αφοσίωση και μεταξύ τους και απέναντί μας. Κουραστικό για όποιον (αν) το διάβασε πραγματικά, ο σκοπός μου όμως ήταν περισσότερο να υπάρχει κάπου μια ιστορία και για αυτά γιατί πέρασαν και ακούμπησαν - πολλούς.
Νομίζω ότι όσοι ζουν ή περνούν από το Ν. Ηράκλειο θα έχουν σίγουρα συναντήσει τον Κυριάκο. Τουλάχιστον όσοι έχουν μάτια και βλέπουν τους αδέσποτους γιατί για πολλούς μάλλον είναι αόρατοι.
Από τότε που είδα αυτό το θέμα θέλω να γράψω εδώ γι αυτόν αλλά όλο το καθυστερώ.
O Κυριάκος (μπορεί να είναι γνωστός σε άλλους με άλλο όνομα) ειναι ένας μεγάλος σκύλος, σε όγκο αλλά και σε εκτόπισμα. Τον γνώρισα σε ένα μίνι πάρκο που όταν ήταν μικρός ο Σάντσο μαζευόμασταν διάφοροι με τους σκύλους μας. Το άτυπο ραντεβού ήταν στις 9. Το ραντεβού το είχε μάθει λοιπόν και ο Κυριάκος και ερχόταν συχνά από μόνος του για να παίξει με τα σκυλιά και να θαυμαστεί από μας.
Ένα παιδί στο σκυλοπάρκο που εχει ένα βελγικό έλεγε πως ο σκύλος του και οι σκύλοι μας θαύμαζαν όπως θαυμάζουν τα κολεγιόπαιδα τα αλάνια επειδή δεν έχουν κανένα πάνω απ το κεφάλι τους και τα βγάζουν πέρα σε δύσκολες καταστάσεις. Επειδή τα έχει καταφέρει τόσο καλά μόνος του ενώ τα δικά μας ήταν πλένονταν, βουρτσίζονταν, είχαν την ακανα, τη μπαρφ, τα σπρέυ, τις αμπούλες. Φλώροι δηλαδή.
Μια μέρα καθόμουν για καφέ στην πλατεία και μπροστά μου ήταν νεαρά καινούργια αδεσποτάκια, αδερφάκια μάλλον. Ήταν ξαπλωμένα και χαλαρά στη λιακάδα. Πλησίασε ο Κυριάκος και τα μικρά τσίτωσαν και άρχισαν να του γαβγίζουν. Ο Κυριάκος σταθηκε όρθιος και στητός χωρίς να κάνει τιποτα. Τα μικρά (μόνο στην ηλικία γιατί ήταν και αυτά μεγαλούτσικα) συνέχισαν να γαβγίζουν και να πλησιάζουν λίγο, να κάνουν κύκλους γύρω τους τρομαγμένα προσπαθούσαν να τον διώξουν. Ο Κυριάκος συνέχισε να μην κάνει τίποτα. Η παρουσία του ήταν αρκετή. Μετά από ένα λεπτό, τα μικρά άρχισαν σιγά σιγά να σταματούν και να κατεβάζουν το κεφάλι μέχρι που ήρθαν και ξάπλωσαν μπροστά του. Δεν υπερβάλω, ήταν σα σκηνή από ντοκυμαντερ. Εντυπωσιακή σκηνή. Τέτοιος είναι ο Κυριάκος, ο άρχοντας της πλατείας!
οι φωτογραφίες είναι απο χθες το βράδυ που ενόχλησα τον ύπνο του.
Από τότε που είδα αυτό το θέμα θέλω να γράψω εδώ γι αυτόν αλλά όλο το καθυστερώ.
O Κυριάκος (μπορεί να είναι γνωστός σε άλλους με άλλο όνομα) ειναι ένας μεγάλος σκύλος, σε όγκο αλλά και σε εκτόπισμα. Τον γνώρισα σε ένα μίνι πάρκο που όταν ήταν μικρός ο Σάντσο μαζευόμασταν διάφοροι με τους σκύλους μας. Το άτυπο ραντεβού ήταν στις 9. Το ραντεβού το είχε μάθει λοιπόν και ο Κυριάκος και ερχόταν συχνά από μόνος του για να παίξει με τα σκυλιά και να θαυμαστεί από μας.
Ένα παιδί στο σκυλοπάρκο που εχει ένα βελγικό έλεγε πως ο σκύλος του και οι σκύλοι μας θαύμαζαν όπως θαυμάζουν τα κολεγιόπαιδα τα αλάνια επειδή δεν έχουν κανένα πάνω απ το κεφάλι τους και τα βγάζουν πέρα σε δύσκολες καταστάσεις. Επειδή τα έχει καταφέρει τόσο καλά μόνος του ενώ τα δικά μας ήταν πλένονταν, βουρτσίζονταν, είχαν την ακανα, τη μπαρφ, τα σπρέυ, τις αμπούλες. Φλώροι δηλαδή.
Μια μέρα καθόμουν για καφέ στην πλατεία και μπροστά μου ήταν νεαρά καινούργια αδεσποτάκια, αδερφάκια μάλλον. Ήταν ξαπλωμένα και χαλαρά στη λιακάδα. Πλησίασε ο Κυριάκος και τα μικρά τσίτωσαν και άρχισαν να του γαβγίζουν. Ο Κυριάκος σταθηκε όρθιος και στητός χωρίς να κάνει τιποτα. Τα μικρά (μόνο στην ηλικία γιατί ήταν και αυτά μεγαλούτσικα) συνέχισαν να γαβγίζουν και να πλησιάζουν λίγο, να κάνουν κύκλους γύρω τους τρομαγμένα προσπαθούσαν να τον διώξουν. Ο Κυριάκος συνέχισε να μην κάνει τίποτα. Η παρουσία του ήταν αρκετή. Μετά από ένα λεπτό, τα μικρά άρχισαν σιγά σιγά να σταματούν και να κατεβάζουν το κεφάλι μέχρι που ήρθαν και ξάπλωσαν μπροστά του. Δεν υπερβάλω, ήταν σα σκηνή από ντοκυμαντερ. Εντυπωσιακή σκηνή. Τέτοιος είναι ο Κυριάκος, ο άρχοντας της πλατείας!
οι φωτογραφίες είναι απο χθες το βράδυ που ενόχλησα τον ύπνο του.
Attachments
Γειά σου, Κυριάκο,
Θα σε σκεφτόμαστε κι εσένα, αγοράκι μου, όπως τους "δικούς μας" αδέσποτους ήρωες!
"Κράτα γερά", αγοράκι μου...
Θα σε σκεφτόμαστε κι εσένα, αγοράκι μου, όπως τους "δικούς μας" αδέσποτους ήρωες!
"Κράτα γερά", αγοράκι μου...
Λιγο παχουλούλης ο Κυριακος, αλλά ναι ειναι ορισμένα πλασματα που απλά τα βλέπεις και νιώθεις δεος, εναν περίεργο σεβασμό για τα όσα κουβαλάνε στην πλάτη τους!
Λίγο; όταν κάθεται το ένα πόδι φεύγει λίγο στο πλάι εξαιτίας της κοιλάρας. Σαν πασάς είναι!
τσουτσουνομαγιώ, όπως αρμόζει σε κάθε παχουλο μεσήλικαΚαι θα βάλει το μαγιό του, το αγόρι μου!!!
(με εχει βαρεσει η ζέστη σημερα....)
πάντως, είναι παλιά καραβάνα. Και πρέπει σεβασμός σε όλα τα αδέσποτα που έχουν την ευφυία να ζουν μακρά ζωή στις πόλεις. Κι ας είναι και θρεφτάρια.
Μακάρι να ειναι θρεφταρια γιατι τελευταία μας κατακλύζουν αγγελιες με φωτογραφίες σκελετωμένων....
πάντως, είναι παλιά καραβάνα. Και πρέπει σεβασμός σε όλα τα αδέσποτα που έχουν την ευφυία να ζουν μακρά ζωή στις πόλεις. Κι ας είναι και θρεφτάρια.
Και, μιάς και ξαναήρθαμε στο θέμα... να το πω, για να μου φύγει ένα βάρος...
Σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε... σε κάτι που θα ήταν "παράδεισος" για τα σκυλιά μας... και για εμάς, εδώ που τα λέμε...
Και, όμως, προ ημερών, (τόλμησα και) γύρισα στη γυναίκα μου και τη ρώτησα: "Και η Φλόξυ και η Τατού, τι θα γίνουν???"...
Δεν είχε "καλή" απάντηση... Ψέλλισε κάτι σαν "αν η μία "φύγει", θα πάρουμε την άλλη οπωσδήποτε"...
Δεν μας άρεσε αυτή η εκδοχή... ΔΕΝ ξέρω τι πρέπει να κάνω... ειλικρινά, φίλοι μου...
Σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε... σε κάτι που θα ήταν "παράδεισος" για τα σκυλιά μας... και για εμάς, εδώ που τα λέμε...
Και, όμως, προ ημερών, (τόλμησα και) γύρισα στη γυναίκα μου και τη ρώτησα: "Και η Φλόξυ και η Τατού, τι θα γίνουν???"...
Δεν είχε "καλή" απάντηση... Ψέλλισε κάτι σαν "αν η μία "φύγει", θα πάρουμε την άλλη οπωσδήποτε"...
Δεν μας άρεσε αυτή η εκδοχή... ΔΕΝ ξέρω τι πρέπει να κάνω... ειλικρινά, φίλοι μου...
Ααα το "προσεχως θα εχω χώρο" που ειχες πει στο αλλο thread
Και δεν φύγει καποια ως τότε? που το απεύχομαι. Είναι μέλη της "αγελης' σας και είτε ετσι είτε αλλιως πιστευω θα ακολουθησουν αμφότερες όταν ερθει η ωρα
εδιτ: εννοώ ότι θα βρεθειτε στο ιδιο μήκος κύματος όλοι της οικογένειας ώστε να ειναι ευπρόσδεκτες να ακολουθησουν και οι γριουλες
Και δεν φύγει καποια ως τότε? που το απεύχομαι. Είναι μέλη της "αγελης' σας και είτε ετσι είτε αλλιως πιστευω θα ακολουθησουν αμφότερες όταν ερθει η ωρα
εδιτ: εννοώ ότι θα βρεθειτε στο ιδιο μήκος κύματος όλοι της οικογένειας ώστε να ειναι ευπρόσδεκτες να ακολουθησουν και οι γριουλες
1. Νομίζω, @ghelly, ότι εκείνες είναι "έτοιμες" από καιρό... έστω κι αν τους αρέσει η (προστατευμένη - Θεέ μου) ανεξαρτησία τους... έστω και με δυσκολία στην αρχή... νιώθουν την ηλικία τους...
2. Όλη η οικογένεια... μεγάλη κουβέντα είπες...
Σε σχέση με τα δίποδα, "εδώ" υπάρχει ο "Θεός" που πιστεύουμε η γυναίκα μου κι εγώ (ευτυχώς, είναι ο ΙΔΙΟΣ!!!)...
Τώρα, σε σχέση με τα τετράποδα (και με τη ρητή εξαίρεση του γάτου - γιατί θα τον ΕΤΡΩΓΑΝ οι "γριούλες μου"!)... νομίζω ότι ο πιο δεκτικός θα ήταν ο Κάσπερ...
Υ.Γ. ΔΕΝ ξέρω αν είναι έτοιμες οι κυρίες της Φιλοζωικής της Αγίας Παρασκευής... χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σε "ανατριχιαστικές" λεπτομέρειες...
1. όσο "ετοιμες" και να ειναι, ατιμο πράγμα η ρουτινα και η συνηθεια στα σκυλια
2. Ο δίποδος θεός σας δλδ ειναι να δώσει την σιωπηρη εγκριση. Με τετοιους γονεις, δεν αγχωνομαι γι'αυτο!
Όσον αφορά τώρα Κασπερ και Μόκκα, δεν πιστευω εφόσον θα υπάρχει χώρος να ειναι θεμα για κανεναν. Δεν μιλάμε για κουτάβι που θα αλωνιζει να πρηζει Μόκα και Κασπερ! Μιλάμε για γριουλες που θέλουν απλά να απαγκιάσουν τα χρόνια τους! (μπορει να το βλέπω και λιγο συναισθηματικά βεβαια)
2. Ο δίποδος θεός σας δλδ ειναι να δώσει την σιωπηρη εγκριση. Με τετοιους γονεις, δεν αγχωνομαι γι'αυτο!
Όσον αφορά τώρα Κασπερ και Μόκκα, δεν πιστευω εφόσον θα υπάρχει χώρος να ειναι θεμα για κανεναν. Δεν μιλάμε για κουτάβι που θα αλωνιζει να πρηζει Μόκα και Κασπερ! Μιλάμε για γριουλες που θέλουν απλά να απαγκιάσουν τα χρόνια τους! (μπορει να το βλέπω και λιγο συναισθηματικά βεβαια)
Αν και θα σας χάσουμε από γειτονες χαίρομαι να ακούω τέτοια νέα! Με το καλό Γιάννη
Aν όλα τα άλλα ξεπεραστούν δώστε στις κυρίες της φιλοζωϊκής το τηλέφωνο μου και θα τις τακτοποιήσω εγώ..! 'Αντε μην υπεισέλθω κι εγώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες..
