Ωραίο και σωστό. Και γω γι'αυτό θαυμάζω τους Κυριάκους κάθε πλατείας/αλάνας/πάρκου.
Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες
- Thread starter takisft
- Ημερομηνία δημιουργίας
Κάποιο απόγευμα, πριν από αρκετούς μήνες και ενώ περιμέναμε την "further notice" από το φόρουμ, έφυγε από τη ζωή ο Μαυρούλης.
Ταξίδεψε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, τιμώντας μέχρι την τελευταία στιγμή την ιδιότητα του αρχηγού της αγέλης των αδέσποτών μας.
Ταξίδεψε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, τιμώντας μέχρι την τελευταία στιγμή την ιδιότητα του αρχηγού της αγέλης των αδέσποτών μας.
Ο Μαυρούλης, Τάκη μου, παίζει και τρέχει χαρούμενος σαν κουτάβι...
Μαζί με τη Μπόνυ... και με τη Νίνα...
Θα τον συναντήσουμε κάποια μέρα...
Μαζί με τη Μπόνυ... και με τη Νίνα...
Θα τον συναντήσουμε κάποια μέρα...
Να φύγε χωρίς ταλαιπωρίες και ήρεμα όπως αξίζει σε όλα τα αθώα πλάσματα ελπίζω.
Θα ήθελα στο θρεντ αυτό να μιλήσω για έναν άνθρωπο που γνώρισα πολύ λίγο τη βδομάδα που μας πέρασε στο Σύνταγμα.
Περπατούσα την Ερμού και είδα έναν κύριο γύρω στα 70 να ταίζει κοτόπουλο τα σκυλιά του Συντάγματος, είχε μία μεγάλη σακούλα γεμάτη και είχε αφήσει τις προμήθειες του σε ένα σημείο από όπου ανεφοδιαζόταν.
Στην αρχή μου τράβηξε την προσοχή λόγω καχυποψίας. Τον ακολούθησα να δω τι κάνει και αν κρύβεται κάτι κακό. Κρίμα που άνθρωποι με μαύρες ψυχές με κάνανε τόσο καχύποπτη.
Τέλως πάντων ο κύριος αυτός, χωρίς βοήθεια από τον Δήμο που από ότι μου είπε είναι εχθρικός απέναντι στα αδέσποτα, στειρώνει, περιθάλπτει ιατρικά (ένα από αυτά ήταν εγχειρισμενο μετά από ατύχημα που έπαθε) και ταίζει τους αδέσποτους ήρωες του Συντάγματος.
Όλα αυτά από την σύνταξη του που πάει όλη εκεί. Ζει από την σύνταξη της γυναίκας του αυτός και εκείνη φυσικά.
Πρόκειται για τον κ Αχιλλέα, και νομίζω ότι του άξιζαν λίγες γραμμές στο θρεντ αυτό.
Θα ήθελα στο θρεντ αυτό να μιλήσω για έναν άνθρωπο που γνώρισα πολύ λίγο τη βδομάδα που μας πέρασε στο Σύνταγμα.
Περπατούσα την Ερμού και είδα έναν κύριο γύρω στα 70 να ταίζει κοτόπουλο τα σκυλιά του Συντάγματος, είχε μία μεγάλη σακούλα γεμάτη και είχε αφήσει τις προμήθειες του σε ένα σημείο από όπου ανεφοδιαζόταν.
Στην αρχή μου τράβηξε την προσοχή λόγω καχυποψίας. Τον ακολούθησα να δω τι κάνει και αν κρύβεται κάτι κακό. Κρίμα που άνθρωποι με μαύρες ψυχές με κάνανε τόσο καχύποπτη.
Τέλως πάντων ο κύριος αυτός, χωρίς βοήθεια από τον Δήμο που από ότι μου είπε είναι εχθρικός απέναντι στα αδέσποτα, στειρώνει, περιθάλπτει ιατρικά (ένα από αυτά ήταν εγχειρισμενο μετά από ατύχημα που έπαθε) και ταίζει τους αδέσποτους ήρωες του Συντάγματος.
Όλα αυτά από την σύνταξη του που πάει όλη εκεί. Ζει από την σύνταξη της γυναίκας του αυτός και εκείνη φυσικά.
Πρόκειται για τον κ Αχιλλέα, και νομίζω ότι του άξιζαν λίγες γραμμές στο θρεντ αυτό.
Ευτυχως που υπαρχουν κι αυτοι οι Ανθρωποι για να μας θυμιζουν τι παει να πει "ανθρωπια"και συμπονοια!!!!
Καλο θα ηταν να παραδειγματιζονταν πολλά καθικια που τα σκοτωνουν,αλλά δυστυχως....
Ο Μαυρούλης υπήρξε τυχερός μέσα στην ατυχία του. Τα τελευταία 6 χρόνια τα πέρασε στον κήπο μας και μάλιστα τα τελευταία 2 έμπαινε πάντα μέσα στο κτίριο τα βράδια.
Στα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού προτιμούσε το υπόγειο μας.
Είχε ρίξει και κάποιες ξάπλες σε μερικά σαλόνια
Στα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού προτιμούσε το υπόγειο μας.
Είχε ρίξει και κάποιες ξάπλες σε μερικά σαλόνια
Όταν τον κάναμε μπάνιο, πόσο ήσυχος καθόταν και πως το απολάμβανε! Μας έδινε και το ποδαράκι του να του πλύνουμε και τις πατούσες! Και μετά όταν τον σκουπίζαμε με τις πετσέτες γύρναγε από όλες τις πλευρές για να τον χτενίσουμε παντού! Ήταν ο καλύτερος συνοδός για βόλτα και έκανε το καλύτερο " μαζί " χωρίς να του το πεις!
Και όταν χρειαζόταν -ακόμα και στο τέλος που δεν μπορούσε να κινηθεί τόσο καλά- έτρεχε για να μας υπερασπιστεί και να διώξει με ένα απλό γρύλισμα τους "κακούς "
Και όταν χρειαζόταν -ακόμα και στο τέλος που δεν μπορούσε να κινηθεί τόσο καλά- έτρεχε για να μας υπερασπιστεί και να διώξει με ένα απλό γρύλισμα τους "κακούς "
Και τα αδέσποτα έχουν γιορτινή διάθεση
Λόλα, Κανέλλος, Χιονούλα
Λόλα, Κανέλλος, Χιονούλα
Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Εξαιρετικό θρεντ! Με τη σειρά μου θα ήθελα κι εγώ να σας πω για 2 αγαπημένα πλάσματα:
1) Για την Κορινάρα, την οποία είδαν μια μέρα να τη σέρνει δεμένη με τριχιά ένα τρακτέρ και δύο άτομα τσακώθηκαν με τον οδηγό του τρακτέρ και την πήραν. Προσπάθησαν να την κρατήσουν, όμως η Κορίνα ακόμα και τώρα ακόμα αρνείται να μείνει σε αυλή ή σε σπίτι και, όταν την κλείνουν σε αυλή, σκαρφαλώνει οποιαδήποτε περίφραξη καλύτερα κι από γάτα. Οι άνθρωποι που την φροντίζουν την έχουν γλιτώσει 4 φορές από φόλα μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, πλέον η καημένη έχει μάθει και όταν εν αισθάνεται καλά πάει κατευθείαν στην αυλόπορτα των 2 αυτών σπιτιών... Δεν πειράζει κανέναν, όμως πάντα γαυγίζει τα τρακτέρ που περνάνε...
2) Για τον Αντιπρόσωπο, ένα ημίαιμο 4-5 μηνών το πολύ, ο οποίος εμφανίστηκε ένα ωραίο πρωί στο χωριό. Αντιπρόσωπο τον βάφτισαν τα παιδιά, επειδή πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και προσπαθούσε να κλέψει, όπως κάνουν και οι αντιπρόσωποι των εμπόρων που έρχονται στα χωριά για τα ακτινίδια, τα μανταρίνια κτλ. Περνούσε ώρες στην αυλή μου παίζοντας με τον Έντζο, πάντα όμως προτιμούσε να γυρίζει σε άλλη αυλή, που είχε και παιδιά. Αρχικά ο ιδιοκτήτης της εν λόγω αυλής τον έδωσε σε φίλο του σε άλλο χωριό, ένα ωραίο πρωί όμως ο Αντιπρόσωπος έφυγε, πέρασε το ποτάμι και ξαναγύρισε πίσω. Μετά από απειλές χωριανών ότι θα του ρίξουν φόλα ή ότι θα τον πυροβολήσουν γιατί τάχα έφαγε κότες, φυγαδεύτηκε σε άλλο χωριό, όπου ζει μέχρι τώρα, ελπίζω καλά... Ιδού το αγόρι...
1) Για την Κορινάρα, την οποία είδαν μια μέρα να τη σέρνει δεμένη με τριχιά ένα τρακτέρ και δύο άτομα τσακώθηκαν με τον οδηγό του τρακτέρ και την πήραν. Προσπάθησαν να την κρατήσουν, όμως η Κορίνα ακόμα και τώρα ακόμα αρνείται να μείνει σε αυλή ή σε σπίτι και, όταν την κλείνουν σε αυλή, σκαρφαλώνει οποιαδήποτε περίφραξη καλύτερα κι από γάτα. Οι άνθρωποι που την φροντίζουν την έχουν γλιτώσει 4 φορές από φόλα μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, πλέον η καημένη έχει μάθει και όταν εν αισθάνεται καλά πάει κατευθείαν στην αυλόπορτα των 2 αυτών σπιτιών... Δεν πειράζει κανέναν, όμως πάντα γαυγίζει τα τρακτέρ που περνάνε...
2) Για τον Αντιπρόσωπο, ένα ημίαιμο 4-5 μηνών το πολύ, ο οποίος εμφανίστηκε ένα ωραίο πρωί στο χωριό. Αντιπρόσωπο τον βάφτισαν τα παιδιά, επειδή πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και προσπαθούσε να κλέψει, όπως κάνουν και οι αντιπρόσωποι των εμπόρων που έρχονται στα χωριά για τα ακτινίδια, τα μανταρίνια κτλ
. Περνούσε ώρες στην αυλή μου παίζοντας με τον Έντζο, πάντα όμως προτιμούσε να γυρίζει σε άλλη αυλή, που είχε και παιδιά. Αρχικά ο ιδιοκτήτης της εν λόγω αυλής τον έδωσε σε φίλο του σε άλλο χωριό, ένα ωραίο πρωί όμως ο Αντιπρόσωπος έφυγε, πέρασε το ποτάμι και ξαναγύρισε πίσω. Μετά από απειλές χωριανών ότι θα του ρίξουν φόλα ή ότι θα τον πυροβολήσουν γιατί τάχα έφαγε κότες, φυγαδεύτηκε σε άλλο χωριό, όπου ζει μέχρι τώρα, ελπίζω καλά... Ιδού το αγόρι...Φλόξυ και Τατού...
Οι γριούλες μου...
Έχουμε μετακομίσει ένα χρόνο πλέον, από την παλιά μας γειτονιά... πάντα, ελπίζοντας και επιδιώκοντας κάτι καλύτερο... αλλά είναι έτσι?
Φϊλε @takisft , ξέρεις ότι ο μόνος λόγος που με στεναχώρησε με τη μετακόμιση, ήταν οι γριούλες μου... Αν πάρεις υπόψη σου και εκείνη τη "μαχαιριά στην καρδιά" που είχαμε φάει λίγο πριν φύγουμε: Που είχαμε βρει τη Φλόξυ (την πιο μεγάλη - την πιο μικρόσωμη) "φωλιασμένη" με κάποιο δηλητήριο... και που, αν δεν είχαμε τρέξει στο νοσοκομείο εκείνη την ημέρα, θα ήταν τώρα μακαρίτισα...
Δεν έχω παράπονο, βέβαια, για 2 λόγους...
Πρώτον, η καλή γειτόνισα απέναντι, τις έχει πάρει "επ' ώμου", σε όλα τα θέματα υγείας, τροφής, νερού...
Δεύτερον (και, ίσως σπουδαιότερο?) οι ένοικοι της πρώην πολυκατοικίας μας και κυρίως το ζευγάρι των διαχειριστών, τις έχουν ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ μέσα στην πιλοτή (σε ένα ιδιαίτερα απάγγειο σημείο - με καινούργια βαθιά στρωματάκια)... και, έτσι, προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες και από "το κακό το μάτι"...
Όλο αυτό το διάστημα, ενώ η γυναίκα μου περνάει τακτικά και τις βλέπει, εγώ είχα πάει μόνο 2 φορές το καλοκαίρι... εκτός από τη δουλειά, ίσως δεν άντεχα να τις βλέπω... να χαίρονται... και να τις αποχαιρετάω... δεν ξέρω...
Και ξαναπήγα και πριν 5 μέρες, ένα βραδάκι... για να τους "ευχηθώ" τα χρόνια πολλά...
Ρε παιδιά, ενώ χάρηκα με τους εξωτερικούς παράγοντες που τις υποστηρίζουν... ψιλομαύρισε η ψυχή μου με αυτό που έβλεπα...
Παρότι δεν έκανε κρύο... παρότι οι ουρές έκαναν σαν τρελές, όταν με είδαν (ναι, δεν μου κρατούν κακία!)... για πρώτη φορά, ΔΕΝ σηκώθηκαν να έρθουν καταπάνω μου με τις γνωστές κραυγούλες...
Η μία, η Τατού, γύρισε κοιλίτσα και απόλαυσε τα χάδια της... έχει γκριζάρει πλέον, αλλά διατηρεί τον τίτλο του "υπασπιστή" της αγέλης, απ' ότι μου είπαν και οι γείτονες...
Η άλλη, η Φλόξυ, δεν προσπάθησε κάν να κουνηθεί... η ουρά κόντευε να ξεβιδωθεί, αλλά μόνο σήκωσε το κεφαλάκι της "χαμογελώντας"... ήταν ξανθιά... έχει ασπρίσει πλέον όλο το κεφάλι της... τα έχασα...
Κάθε χειμώνας που περνάει, είναι δοκιμασία πλέον και για τις δυό τους...
Βέβαια, μπόρεσα να ψελίσω στην καλή γειτόνισα: "Αν φύγει η μία, πάρε με τηλέφωνο... δεν θέλω να μείνει η άλλη, μόνη της στο δρόμο... έχω κήπο, τώρα και ίσως θα ήταν ένα αποκούμπι, γι' αυτήν που θα μείνει μόνη, αν δεν μπορέσει να προσαρμοστεί μέσα στο σπίτι... και συμπαθεί και τα σκυλιά μου"...
Από την άλλη, νιώθω ότι καμία από τις δύο δεν θα άντεχε χωρίς την άλλη...
Σκόρπιες σκέψεις...
Φόρος Τιμής!
Οι γριούλες μου...
Έχουμε μετακομίσει ένα χρόνο πλέον, από την παλιά μας γειτονιά... πάντα, ελπίζοντας και επιδιώκοντας κάτι καλύτερο... αλλά είναι έτσι?
Φϊλε @takisft , ξέρεις ότι ο μόνος λόγος που με στεναχώρησε με τη μετακόμιση, ήταν οι γριούλες μου... Αν πάρεις υπόψη σου και εκείνη τη "μαχαιριά στην καρδιά" που είχαμε φάει λίγο πριν φύγουμε: Που είχαμε βρει τη Φλόξυ (την πιο μεγάλη - την πιο μικρόσωμη) "φωλιασμένη" με κάποιο δηλητήριο... και που, αν δεν είχαμε τρέξει στο νοσοκομείο εκείνη την ημέρα, θα ήταν τώρα μακαρίτισα...
Δεν έχω παράπονο, βέβαια, για 2 λόγους...
Πρώτον, η καλή γειτόνισα απέναντι, τις έχει πάρει "επ' ώμου", σε όλα τα θέματα υγείας, τροφής, νερού...
Δεύτερον (και, ίσως σπουδαιότερο?) οι ένοικοι της πρώην πολυκατοικίας μας και κυρίως το ζευγάρι των διαχειριστών, τις έχουν ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ μέσα στην πιλοτή (σε ένα ιδιαίτερα απάγγειο σημείο - με καινούργια βαθιά στρωματάκια)... και, έτσι, προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες και από "το κακό το μάτι"...
Όλο αυτό το διάστημα, ενώ η γυναίκα μου περνάει τακτικά και τις βλέπει, εγώ είχα πάει μόνο 2 φορές το καλοκαίρι... εκτός από τη δουλειά, ίσως δεν άντεχα να τις βλέπω... να χαίρονται... και να τις αποχαιρετάω... δεν ξέρω...
Και ξαναπήγα και πριν 5 μέρες, ένα βραδάκι... για να τους "ευχηθώ" τα χρόνια πολλά...
Ρε παιδιά, ενώ χάρηκα με τους εξωτερικούς παράγοντες που τις υποστηρίζουν... ψιλομαύρισε η ψυχή μου με αυτό που έβλεπα...
Παρότι δεν έκανε κρύο... παρότι οι ουρές έκαναν σαν τρελές, όταν με είδαν (ναι, δεν μου κρατούν κακία!)... για πρώτη φορά, ΔΕΝ σηκώθηκαν να έρθουν καταπάνω μου με τις γνωστές κραυγούλες...
Η μία, η Τατού, γύρισε κοιλίτσα και απόλαυσε τα χάδια της... έχει γκριζάρει πλέον, αλλά διατηρεί τον τίτλο του "υπασπιστή" της αγέλης, απ' ότι μου είπαν και οι γείτονες...
Η άλλη, η Φλόξυ, δεν προσπάθησε κάν να κουνηθεί... η ουρά κόντευε να ξεβιδωθεί, αλλά μόνο σήκωσε το κεφαλάκι της "χαμογελώντας"... ήταν ξανθιά... έχει ασπρίσει πλέον όλο το κεφάλι της... τα έχασα...
Κάθε χειμώνας που περνάει, είναι δοκιμασία πλέον και για τις δυό τους...
Βέβαια, μπόρεσα να ψελίσω στην καλή γειτόνισα: "Αν φύγει η μία, πάρε με τηλέφωνο... δεν θέλω να μείνει η άλλη, μόνη της στο δρόμο... έχω κήπο, τώρα και ίσως θα ήταν ένα αποκούμπι, γι' αυτήν που θα μείνει μόνη, αν δεν μπορέσει να προσαρμοστεί μέσα στο σπίτι... και συμπαθεί και τα σκυλιά μου"...
Από την άλλη, νιώθω ότι καμία από τις δύο δεν θα άντεχε χωρίς την άλλη...
Σκόρπιες σκέψεις...
Φόρος Τιμής!
Και για τις αναμνήσεις...
Φλόξυ
Τατού
Και η παρέα...
Φλόξυ
Τατού
Και η παρέα...
Ήθελα να σε ρωτήσω για τις γριούλες σου γιατί δεν τις βλέπω πια..Ίσως επειδή βάρυναν τα κορίτσια. Μη στεναχωριέσαι όμως. Τα πιο ευτυχισμένα σκυλιά είναι αυτά. Αυτά τα λίγα που έχουν απομείνει που μπορούν να απολαμβάνουν και την ελευθερία τους αλλά και την φροντίδα των ανθρώπων.
Μυρτώ μου,
Δεν τις βλέπεις πια, γιατί έχουν αποσυρθεί πολύ περισσότερες ώρες στο εσωτερικό, στα στρωματάκια τους...
Ξέρεις, σκέφτομαι ότι η ηλικία συνοδεύει και την εμπειρία: Φοβούνται πλέον, περισσότερο τους ανθρώπους (αυτούς που κυκλοφορούν με θόρυβο τις μεταμεσονύκτιες ώρες, βγαίνοντας από τα μπαράκια) και καλά κάνουν, έχουν φάει αρκετές κλωτσιές στη ζωή τους... παλιότερα τους γαύγιζαν, είχαν το τσαγανό να προσπαθούν να τους διώχνουν...
Τώρα, όπως μου είπαν οι διαχειριστές, άντε να γαυγίσουν σε κανένα άλλο αδέσποτο που έχει χαθεί και περνάει απ' έξω τα βράδυα... ακόμα και αυτό, όμως, το κάνουν άκεφα, από μέσα... δεν βγαίνουν πια να του την πέσουν και να το διώξουν, όπως ήταν το χόμπι τους να κάνουν...
Ξεκουράζονται πολύ πια... και κρυώνουν...
Μην το αναμοχλεύετε αυτό το θέμα... με πιανει αγχος μην έφυγε κ αλλο και ψυχοπλακώνομαι όσο τα σκεφτομαι στο δρόμο μόνα!
Μια χάρη. Στείλτε τη θετική σας ενέργεια στο Κανελάκι που περνάει δύσκολα να ανταποκριθεί θετικά στη νοσηλεία. Μόνο αυτό.
Το Κανελάκι μας έφυγε σήμερα τα ξημερώματα να βρει την σκυλοαγέλη της, τον Έκτορα και το Ντικ.
Η ανθρωποαγέλη της στη γειτονιά είναι πολύ στεναχωρεμένη αλλά ξέρει ότι έζησε μια πολύ καλή ζωή μέχρι τα γεράματά της κοντά σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε και την αγαπούσαν και ταυτόχρονα μες στην ανεξαρτησία της.
Καλό σου ταξίδι ζαρκαδάκι μου.
Η ανθρωποαγέλη της στη γειτονιά είναι πολύ στεναχωρεμένη αλλά ξέρει ότι έζησε μια πολύ καλή ζωή μέχρι τα γεράματά της κοντά σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε και την αγαπούσαν και ταυτόχρονα μες στην ανεξαρτησία της.
Καλό σου ταξίδι ζαρκαδάκι μου.
