Νάσο, να γράψω λιγάκι και ότι προλάβω...
Να γράψω για μένα (για να εμπεδώνω και να βελτιώνομαι)... να γράψω για σένα... να γράψω και για αναγνώστες, που μπορεί να έχουν παρόμοια θέματα (στον "άγνωστο αναγνώστη", λοιπόν!)...
Μιά γενική παρατήρηση: Σε κάποια σημεία (με δικά μου παραδείγματα) θα προσπαθώ να κάνω την (ερασιτεχνική) πρόγνώσή μου... και ο Θεός βοηθός...
1. Χμμμ, Γιαννη διαφωνω λιγακι.Αλλο η μοιρα, αλλο το πεπρωμενο....
2. ...Τον ρωτησα για στειρωση και ειναι θετικος...
3. ...Δεν μπορουμε να ειμαστε οπως ειμασταν.
4. ...Ειπα και πιο πριν οτι δεν θα ειναι πετ ο σκυλος. Ομως δεν θα τον απομονωσω...
5. ...Οι επαγγελματιες που συζητησα, ειχαν να μου πουν τα ακολουθα...
5α) Πνιχτη σε μαστιφφ οχι. Συσσωρευει στρεςς και πρεπει να λειτουργει σαν ειδικο εκαπιδευτικο εργαλειο απο γνωστες...
5β) Να ταιζω μπαρφ που γενικα ειναι τροφη που χαλαρωνει τον σκυλο σε σχεση με ξηρες...
5γ) Ανθοιαματα που ισως βοηθησουν...
5δ) Στην βολτα ο σκυλος δεν πρεπει να παει μπροστα τραβωντας. Πρεπει να ειναι διπλα μας. Δεν γινεται να μην σεβεται το αρχηγο και να πηγαινει εκεινος πρωτος...
5ε) δεν γινεται να χεριαζει συνεχεια το ποδι μου για χαδια. Δεν απαιτει κανεις τιποτα απο τον αρχηγο...
5στ) Ο αρχηγος απαιτει...
5ζ) Σερβιρισμα (αυτο το κανω τωρα). Κραταω το πιατο και χωρις εντολη και νευμα, πρεπει να κατσει και να σερβιρω.
5η) Κοκκαλο.Καλο ειναι να το δινεις και να εχει εμποδιο μπροστα του π.χ ενα πλεγμα...
6. ...Σταδιακα επαφη με τα παιδια δινοντας του μεζεδακια.Να ξανασυνδεσει τα παιδια με θετικα ερεθισματα(φαγητο). Με οδηγο και στα χερια μου εννοειται.
7. ...Βολτα ολοι μαζι και ολοι στην ιδια ευθεια...
1. Αυτό μάλλον θα πρέπει να συζητηθεί με κρασί...
2. Συμφωνώ. Για τους λόγους που αναφέρονται και για ένα ακόμα: Με τη στείρωση αποκλείεις την πιθανότητα να περάσει ένα τυχόν "επιθετικό" γονίδιο σε επόμενες γενιές...
3. Αυτό "έρχεται και δένει" με ένα χτεσινό μου post, όπου έγραφα ότι τα σκυλιά αντιλαμβάνονται την παραμικρή αλλαγή - επιφύλαξη κλπ...
Εδώ, χρειάζεται μεγάλη "μαστοριά", για να μην εισπράξει τις αλλαγές!!!
Πολύ σημαντικό σημείο! Ειδικά σε σένα, δεν θα πρέπει να παρατηρήσει αλλαγές και "φόβο"...
4. Και τα σκυλιά εργασίας,
δεν πρέπει να απομονώνονται...
Μην ξεχνάμε ότι, ακόμα και τα τσοπανόσκυλα έχουν το κοπάδι
τους...
Τα μόνα σκυλιά που, εξ ορισμού, απομονώνονται είναι τα μαντρόσκυλα (sentry dogs) και χρειάζεται προσοχή στο να μην εξελιχθεί (μέσω της διαχείρισης που θα κάνετε) σε μαντρόσκυλο ο Φιντέλ...
Εσύ ξέρω ότι θα βρεις να του "δώσεις" κάποια δουλειά...
5. Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα... Γιατί αυτά είναι τα πεδία που συγκρούονται οι διάφορες σχολές εκπαιδευτών κλπ... αλλά και οι δικές μας βιοθεωρίες...
5α) Αυτά είναι τα "ωραία"!!!
Οντως, τα μαστίφ δεν "ευδοκιμούν" με τον πνίχτη... είναι συναισθηματικά ζώα (no kidding!) και ιδιαίτερα ευαίσθητα στον τόνο της φωνής και στη γλώσσα του σώματος (όχι μόνο του αρχηγού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου, ανθρώπου ή ζώου)...
Ειδικά δε, όταν ο σκύλος είναι "οργισμένος" (χρησιμοποιώ τη λέξη, μιάς και είναι η κατάλληλη) και πάει να τραβήξει μπροστά για να πάει στο στόχο του, ο πνίχτης σφίγγει (πολύ!)... σαν αποτέλεσμα, ο σκύλος δεν ενοχλείται απλά (βλέπε: διόρθωση) αλλά πονάει... και, σταδιακά (επειδή μιλάμε για λαιμούς και σβέρκα "να με το συμπάθειο"!), "χτίζει" την αντοχή να ξεπερνάει αυτό τον πόνο και, μάλιστα, αρνητικά...
Το έχω παρατηρήσει στον κούταβό μου, μετά από διάφορα λάθη (που, μοιραία, κάνουμε όλοι): Είναι τρομερά συνεργάσιμος αν προλάβω χρονικά και αν βγάλω τον κατάλληλο τόνο φωνής (και γλώσσας σώματος)... τόσο συνεργάσιμος, ώστε να υπακούει (βλέπε: σταματάει - κοκαλώνει) χωρίς να σφιχτεί η αλυσίδα... και, σίγουρα, απολαμβάνει με όλη του την ψυχή το "μπράβο" που θα ακολουθήσει...
Δε σου λέω ότι δεν λειτουργώ τον πνίχτη... αλλά, η διόρθωση θα έρθει σωστά (κι αν δεν προλαβαίνω, δεν προχωράω), μετά από το αυστηρό "όχι!"... και ξέρει πλέον ότι, όσο πιο δυνατό είναι το "όχι", τόσο πιο δυνατή διόρθωση θα ακολουθήσει... γιατί (ομολογώ) κάποιες φορές ακολουθεί...
5β) Αυτό δεν το ξέρω... υποψιάζομαι ότι στο λένε, μιάς και οι ξηρές τροφές περιέχουν τα γνωστά αμινοξέα που λέγαμε χτες...
5γ) Σ' αυτό δε χάνεις τίποτα... τάχω δοκιμάσει και δεν είδα αποτέλεσμα...
5δ) Πολύ σωστά το τοποθετούν οι επαγγελματίες!!!
Το εξασκούμε αυτό από 2,5 μηνών... με διάφορους τρόπους "επαναφοράς": Είτε με (καλή) διόρθωση του πνίχτη (γιατί η θέση "μαζί" είναι ιδανική)... είτε με σταμάτημα ταυτόχρονα με το "όχι!" και περιμένουμε όσο χρειάζεται για να χαλαρώσει... είτε με σταμάτημα (έστω και κάθε 2 δευτερόλεπτα, όμως!) και εντολή "πίσω" (δεν μπορεί, μετά από 14 "πίσω" θα χαλαρώσει και θα περπατήσει "μαζί")...
Και όχι μόνο επειδή πρέπει να σέβεται τον αρχηγό και να μην πηγαίνει εκείνος πρώτος...
Αλλά,
κυρίως, για να κάνει ότι κάνει με
χαλαρό και ήρεμο τρόπο...
Ας πούμε, έχουμε και τη λέξη "ελεύθερος", όπου μπορεί να κάνει ότι θέλει... να μύρίσει, να πάει μπροστά μας ή πίσω μας, ή στα πλάγια...
πόσο, όμως? Μέχρι εκεί που δεν γίνεται "αγενής"! Δηλαδή, μέχρι εκεί που θα τεντωθεί ο οδηγός... αλλιώς: "όχι!" και διόρθωση (αν δεν "ακούει")... έτσι, μαθαίνει ότι σεβασμός είναι οτι δεν δίνει τάση στον οδηγό... σεβασμός (και έπαινος!) σημαίνει να με κοιτάει κάθε τόσο για να δει τι κάνω εγώ... σεβασμός σημαίνει ήρεμη γλώσσα σώματος...
Για παράδειγμα: η μικρή κόρη μας έχει ένα αρσενικό (12 μηνών) που είναι υποτακτικό και γι' αυτό ο Casper τον λατρεύει... και όταν μας επισκέπτονται θέλει να πάει ορμητικά πάνω του, να τον "υποτάξει" και να παίξουν... Ομως, όχι! Εχει υπάρξει και φορά που πέρασαν 20 λεπτά (!) μέχρι να ηρεμήσει πλήρως ο Casper και μετά να αφεθεί ελεύθερος να συναντήσει το φίλο του... απαγορεύεται να κάνει κάτι σε "βρασμό ψυχής"... αυτό μας πήρε άπειρο χρόνο και άπειρο σπάσιμο νεύρων (που δεν έπρεπε να το δείχνουμε)... δεν λέω ότι έχει τελειοποιηθεί η συμπεριφορά αυτή, αλλά έχει προχωρήσει πολύ στην κατανόηση του συσχετισμού "ηρεμία - ευχαρίστηση", ή "ηρεμία - έπαινος"...
Αλλο παράδειγμα: Οταν επιστρέφω σπίτι μπορεί να περάσουν και 10 λεπτά, μέχρι να κάνω (με αδιαφορία) διάφορα και μέχρι να πάει να ξαπλώσει ήρεμος για να πάρει το χάδι του... αυτό το "να ξαπλώσει" σημαίνει "ξάπλα", δηλαδή, να πέσει τελείως κάτω, στο πλευρό του και να κοιτάζει στο άπειρο...
Ετσι, σταδιακά, μαθαίνει τι σημαίνει σεβασμός... είναι πολλές οι λεπτομέρειες που τον καθοδηγούν σ' αυτή την κατανόηση... full time job!
Αλλά είναι και "μαγεία" να βλέπεις τέτοια σκυλιά με την ουρά (επιτέλους!) χαλαρή και τα αυτάκια πίσω, να μισοκλείνουν τα μάτια και να κοιτάζουν στο άπειρο (για να μη συναντήσουν το βλέμμα σου)...
5ε) Αυτό τόχουμε συζητήσει ήδη... το "χέριασμα" δεν είναι απλά παράκληση (ή, αν θέλεις, απαίτηση), είναι "καθαρόαιμη" κυριαρχία! Τις περισσότερες φορές, όχι πάντα... γιατί, μερικές φορές, είναι και δήλωση υποταγής - χαδιού... πρέπει να είμαστε alert, ώστε να αναγνωρίζουμε ποιά είναι η συγκεκριμένη στιγμή...
Γενικά, εγώ, ακόμα και στις περιπτώσεις χαδιού - ήρεμης υποταγής (όπως αργά το βράδυ που έρχεται να κουρνιάσει δίπλα μου), του παίρνω το πόδι στο χέρι μου, το κρατάω, το χαϊδεύω και το ακουμπάω απαλά κάτω...
5στ) Εδώ οι "σχολές" συγκρούονται... κάποιοι υποστηρίζουν ότι "ο αρχηγός απαιτεί"... κάποιοι άλλοι ότι ο αρχηγός είναι ένας "άνετος ηγέτης"... θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες...
Εξαρτάται από το χαρακτήρα - ταμπεραμέντο του σκύλου... ερχόμαστε στον αντίποδα του "όχι πνίχτης γιατί τα μαστιφ είναι ευαίσθητα"...
Ο αντίποδας είναι:
ΧΑΔΙ !!! Παρά τις αντίθετες υποδείξεις κάποιων, λοιπών, εφάρμοσα την ύπόδειξη του επαγγελματία που, τελικά, ανέλαβε την εκπαίδευσή του: "ΧΑΔΙ, Γιάννη... πολύ χάδι!!!" Πολλή σωματική επαφή... υπό την προοϋπόθεση ότι έχει κάνει κάτι καλό, ή έχει αυτή την ήρεμη υποταγή...
Και όσο αυστηρότερη (και άκαρδη) είναι η διόρθωση: Τόσο περισσότερο - εντονότερο - τρυφερότερο χάδι!!! Τα μαστίφ εκτιμούν το χάδι, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο...
Και επειδή ο Casper είναι
προβλέψιμος: Την ώρα αυτού του χαδιού
ΔΕΝ πλησιάζει κανείς άλλος (εκτός από τη γυναίκα μου)... και, αντίστροφα: Οταν (γιατί γίνεται ακόμα περισσότερο αυτό!) παίρνει τα χάδια της η Μόκα, δεν πλησιάζει ο Casper... και όχι μόνο αυτό: Εχουμε τα μάτια μας 14 στις φάσεις αυτές... έχουν μάθει, δηλαδή, όταν χαϊδεύεται ο ένας, να απομακρύνεται ο άλλος... αυτό πήρε πολλούς μήνες (και μερικούς "καλούς" καυγάδες)...
5ζ) Καταλαβαίνεις ήδη τι θα πω... πρέπει πρώτα να κάτσει... να πάει λίγο "πίσω" (πράγμα που το κάνει πλέον σαν ελατήριο)... να περιμένει... και
μόνο όταν είναι ήρεμος θα πω κι εγώ (ήρεμα, χαμηλόφωνα και τρυφερά) "Casper, έλα"...
5η) Αυτό, όντως, αποτελεί ένα "εκβιασμό" της εξάρτησης (που ήδη έχει ένα μαστίφ)... δεν το ήξερα σαν τρικ και δεν διαφωνώ...
Εμείς έχουμε προχωρήσει λίγο διαφορετικά: Του δίνουμε το κόκαλο (χωρίς να μας παρακαλέσει) και, κατόπιν, τον εξασκούμε να μας το δίνει, όσο νόστιμο και να είναι... και, κυρίως, να μας το δίνει ευχάριστα και με
εμπιστοσύνη... γιατί πρόκειται να πάρει πίσω το κόκαλο
και κάτι ακόμα πιο ελκυστικό... και αυτή η εξάσκηση γίνεται ακόμα και μέσα στο crate του, δηλαδή στην προσωπική φωλιά του και με εμένα ευάλωτο (με το κεφάλι μου δίπλα το στόμα του)...
6. Πολύ σωστό αυτό... αλλά έχω την απορία πως ήταν προγενέστερα η σχέση με τα παιδιά... αν θέλεις εξηγείς.
7. Κάτι θα ξέρουν αυτοί που το λένε... να προσθέσω: Και εναλλαγές στην πορεία (πότε ο ένας πιο μπροστά, πότε ο άλλος πιο μπροστά, πότε στην ίδια ευθεία)... ώστε να καταλαβαίνει ότι δεν είναι big deal η διάταξη της πορείας... εξάλλου, ο σκύλος ξέρει ότι η "καλή" θέση είναι δίπλα στον αρχηγό!
Υ.Γ. Αντε Νάσο, με το μπλέξιμο στη δουλειά, άρχισα το post ξυρισμένος και το ολοκληρώνω με γένια 3 ημερών!!!
Υ.Γ.2. Και, μάλιστα, το post δεν μπορεί να βγει όλο και υποχρεώθηκα να σβήσω "πράμα"...
