Παρτε την
2130/2003 ΠΠΡ ΑΘ ( 471942)
Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών 2130/2003
[Α. Τριαντόπουλος] (Σύνθεση: Β. Κωστοπούλου, Χ. Τζανερρίκος δικαστικοί παραστάτες: Δ. Βουκελάτος, Ε. Μπαλογιάννη)
Η κρινόμενη έφεση κατά της 43/2001 οριστικής αποφάσεως του ειρηνοδικείου Καλλιθέας, που εκδόθηκε με την τακτική διαδικασία, έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα. Επομένως είναι τυπικά δεκτή και πρέπει να εξεταστεί για να κριθεί αν είναι βάσιμη και από ουσιαστική άποψη. Ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος στην αγωγή του ενώπιον του ειρηνοδικείου Καλλιθέας ισχυρίστηκε ότι η εναγομένη και ήδη εκκαλούσα στον όρμο που υπάρχει στην παραλία του οικισμού Αίολος της κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας Αττικής μπήκε στην θάλασσα για μπάνιο κρατώντας στην αγκαλιά της ένα σκυλάκι που δεν έφερε περιλαίμιο με πιστοποιητικά εμβολίων, ότι ο ενάγων, επειδή έχει κακή εμπειρία από μολύνσεις που προέρχονται από σκύλους που οι λουόμενοι φέρνουν και κολυμπούν μαζί τους, ζήτησε από την εναγομένη να βγάλει τον σκύλο από την θάλασσα, όμως αυτή αρνήθηκε, παρά τις επίμονες και συνεχείς συστάσεις του ενάγοντος, και ισχυρίστηκε ότι στην παραλία αυτή δεν υπάρχει οργανωμένη πλαζ, ότι η εναγομένη αρνήθηκε να συμμορφωθεί και στις υποδείξεις των αρμοδίων λιμενικών οργάνων που κλήθηκαν από τον ενάγοντα για να επιληφθούν της υποθέσεως και ο ενάγων κατόπιν αυτού δεν μπόρεσε να κάνει μπάνιο, ότι η εναγομένη με την άρνηση της αυτή προσέβαλε παράνομα και υπαίτια την προσωπικότητα του ενάγοντος και ότι δικαιούται εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ποσού 100.000 δραχμών, την οποία υπέστη από την παραπάνω πράξη της εναγομένης, και ζήτησε να υποχρεωθεί η εναγομένη να παραλείπει στο μέλλον να βάζει τον σκύλο της στο νερό στον αναφερόμενο παραλιακό χώρο, να του καταβάλει το ποσό των 100.000 δραχμών για την παραπάνω αιτία και να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα αυτού. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δικάζοντας με την τακτική διαδικασία με την εκκαλουμένη απόφαση έκρινε την αγωγή ως νόμιμη και, αφού την εξέτασε, τη δέχτηκε ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη. Κατά της αποφάσεως παραπονείται η εκκαλούσα, εναγομένη, με τους λόγους της κρινόμενης έφεσης που συνοψίζονται σε κακή εκτίμηση των αποδείξεων, και ζητεί την εξαφάνιση της αποφάσεως και την απόρριψη της αγωγής. Από τις ανώμοτες καταθέσεις των διαδίκων, οι οποίες περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά συνεδριάσεως του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, τις 32342/2001, 3892/2001 ένορκες βεβαιώσεις ενώπιον των συμβολαιογράφων Αθηνών Ε.Φ. και Α.Β. αντίστοιχα, οι οποίες δόθηκαν κατόπιν νόμιμης και εμπρόθεσμης κατ` άρθρο 270 § 2 εδ. β` ΚΠολΔ κλήτευσης της εναγομένης και του ενάγοντα αντίστοιχα (εκθέσεις επιδόσεως ...), εκτιμώμενες κατά το βαθμό γνώσεως και αξιοπιστίας καθενός εξ αυτών, όλα τα επικαλούμενα και προσκομιζόμενα έγγραφα, λαμβανόμενα υπόψη είτε αυτοτελώς είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, και τα εκατέρωθεν συνομολογούμενα αποδεικνύονται τα παρακάτω: Την 3.9.2000 και ώρα 5 μμ περίπου ο ενάγων με την σύζυγο του κατέβηκαν από την εξοχική τους κατοικία για να κολυμπήσουν στην παραλία του όρμου που βρίσκεται κάτω από την κατοικία τους, στον οικισμό Αίολος της κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας Αττικής, στο 58 Km της παραλιακής λεωφόρου Αθηνών - Σουνίου. Οταν έφθασαν στην παραλία, ο ενάγων αντελήφθη ότι η εναγομένη εισερχόταν στην θάλασσα για μπάνιο κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μαύρο σκυλάκι, το οποίο δεν έφερε περιλαίμιο με πιστοποιητικά εμβολίων. Αμέσως ο ενάγων την παρακάλεσε να βγάλει το σκυλάκι από το νερό, όμως εκείνη αρνήθηκε με την δικαιολογία ότι στην παραλία αυτή δεν είναι οργανωμένη πλαζ ώστε να απαγορεύεται να μπαίνουν στην θάλασσα και τα σκυλάκια. Ο λόγος για τον οποίο ο ενάγων ζήτησε από αυτήν να μην είναι το σκυλάκι στο νερό, ήταν ότι υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί το νερό από το σκυλάκι με κολοβακτηρίδια και στην συνέχεια να γίνει μόλυνση των λουσμένων στην παραλία αυτή, μεταξύ δε αυτών του ενάγοντος και της συζύγου του, γνώριζε δε ο ενάγων ότι οι μολύνσεις που προκαλούνται στον άνθρωπο σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτούν επίμονη και ενοχλητική θεραπεία. Κατά τα αναφερόμενα μάλιστα στην αγωγή, ο ενάγων, όταν έβλεπε κάποιον λουόμενο να φέρνει τον σκύλο του στη θάλασσα, τον παρακαλούσε να το δέσει μακριά από το νερό, και πράγματι σε όσες περιπτώσεις συνέβη αυτό, καθένας των λουσμένων δέχτηκε την υπόδειξη του ενάγοντος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, επειδή η εναγομένη επέμενε και δεν έβγαζε το σκυλάκι από το νερό, παρά τις συστάσεις και παρακλήσεις του ενάγοντος, ειδοποιήθηκε από αυτόν η αρμοδία τελικά Υπηρεσία Λιμενικού Σώματος Παλαιάς Φώκαιας για να επιληφθεί της υποθέσεως. Το αρμόδιο όργανο, στο οποίο ανατέθηκε η υπόθεση αυτή, μετέβη κατά την 6 μμ στην παραπάνω παραλία, διαπίστωσε ότι η εναγομένη είχε το σκυλάκι στην παραλία και προέβη σε συστάσεις προς αυτήν να μην το παίρνει μαζί της στο νερό όταν κάνει μπάνιο, παρά ταύτα η εναγομένη αρνήθηκε τις συστάσεις αυτές. Ο ενάγων εν τέλει, μετά από την άρνηση αυτή της εναγομένης να έχει μακριά από το νερό το σκυλάκι της, δεν έκανε μπάνιο εκείνο το απόγευμα. Στην αγωγή, κατά το μέρος που αφορά περιστατικά της συμπεριφοράς της εναγομένης, εκτίθεται ότι ο ενάγων προσβλήθηκε παράνομα στην προσωπικότητα του από την συμπεριφορά της εναγομένης και ειδικότερα την άρνηση της να βγάλει το σκυλάκι από την θάλασσα, η οποία άρνηση είχε ως συνέπεια να μην μπορέσει ο ενάγων στην συνέχεια να κάνει μπάνιο, γιατί αυτό θα ήταν επικίνδυνο για την υγεία του. Επιπλέον γίνεται επίκληση στο δικόγραφο της διατάξεως του άρθρου 230 § 1 περ. ζ του Γενικού Κανονισμού Λιμένα Λαυρίου, κατά την οποία απαγορεύεται η κυκλοφορία ζώων, καθώς και το λούσιμο αυτών σε χώρους λουσμένων. Η διάταξη όμως αυτή προεχόντως δεν αφορά γενικώς όλες τις περιοχές των ακτών που είναι προσιτές για θαλάσσια μπάνια, αλλά μόνον εκείνες που έχουν λουτρικές εγκαταστάσεις, αλλά και στην περίπτωση ακόμη που αφορούσε όλες τις παραλίες στην περιφέρεια για την οποία έγινε ο παραπάνω Κανονισμός, η παράβαση της διάταξης αυτής δεν αποτελεί αντικειμενικά και χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση παράνομη προσβολή της προσωπικότητας των λοιπών λουσμένων κατά την έννοια του άρθρου 57 ΑΚ ώστε να έχουν αυτοί τις σχετικές αξιώσεις των διατάξεων των άρθρων 57 και 59 ΑΚ. Από τα έγγραφα, τα οποία προσκομίζει η εναγομένη, αποδεικνύεται ότι το σκυλάκι που είχε μαζί της στο μπάνιο στη θάλασσα ήταν ηλικίας δύο ετών, θηλυκό, ράτσας γκριφόν-τερριέ, εμβολιαζόταν τακτικά και κατά τον χρόνο της εξετάσεως του την 14.5.2001 (δύο ημέρες πριν την συζήτηση της αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο) ήταν απόλυτα υγιές χωρίς κανένα σύμπτωμα μεταδοτικής ή άλλης νόσου. Περαιτέρω από το 240/11.5.2001 έγγραφο του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου προκύπτει ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την υγεία των ανθρώπων από την κοινή κολύμβηση με ζώα, τα νοσήματα που μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο αποτελούν κίνδυνο για τους λουσμένους, σε αντίθεση με τα νοσήματα που μεταδίδονται από ζώο σε άνθρωπο που δεν μεταδίδονται στην περίπτωση της κοινής κολύμβησης. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι στην προκειμένη περίπτωση που η εναγομένη είχε στην θάλασσα στο νερό το σκυλάκι της, κάνοντας μπάνιο και κρατώντας αυτό στην αγκαλιά της, δεν υπήρξε κανένας κίνδυνος για την υγεία του ενάγοντος, και ειδικά να μεταδοθεί σ` αυτόν κάποια νόσος ή να μολυνθεί γενικά από το σκυλάκι, η δε άρνηση της εναγομένης με τις παραπάνω προϋποθέσεις να το βγάλει από την θάλασσα δεν αποτελεί αντικειμενικά προσβολή της προσωπικότητας αυτού που ζητεί να το βγάλει από το νερό, συνακόλουθα δεν προσβλήθηκε η προσωπικότητα του ενάγοντος από την άρνηση αυτή της εναγομένης και από την επιμονή της να μην απομακρύνει το σκυλάκι από την παραλία όπου βρισκόταν ο ενάγων γισ μπάνιο και αναψυχή. Κατά συνέπεια η αγωγή του έπρεπε να απορριφθεί ως αβάσιμη από ουσιαστική άποψη. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο το οποίο με την εκκαλουμένη απόφαση δέχτηκε την αγωγή ως κατ` ουσίαν βάσιμη, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις κατά τους βάσιμους πρώτο, δεύτερο, τρίτο και τέταρτο λόγους εφέσεως, και πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη έφεση ως βάσιμη κατ` ουσίαν, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση, να κρατηθεί η υπόθεση και δικαστεί η αγωγή, να απορριφθεί αυτή ως αβάσιμη κατ` ουσίαν και τα δικαστικά έξοδα μεταξύ των διαδίκων και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας πρέπει να συμψηφιστούν λόγω εύλογης αμφιβολίας των διαδίκων για την έκβαση της δίκης (άρθρα 179,183 ΚΠολΔ).
