Nα πω κι εγώ τη δική μου εμπειρία από το μέσα-έξω.
Χρόνια στην Ξάνθη μοιραζόμουνα μια γκαρσονιέρα με τη Λουκία μου, ημίαιμο κυνηγόσκυλο. Η γκαρσονιέρα μας έβλεπε βέβαια μόνο για ύπνο, αλλά η Λουκία τυπικά ήτανε διαμερισματόσκυλο.
Επιστρέφουμε Θεσσαλονίκη και μένουμε στη μονοκατοικία των γονιών μου.
Η Λουκία, ένα σκυλί όχι απλά προσκολλημένο πάνω μου, που όχι απλά ζούσε και ανέπνεε για να με κοιτάει στα μάτια και να είναι η σκιά μου αλλά ήτανε ένα σκυλί που είχε συνδέσει όλη του την ύπαρξη και το λόγο για να ζει με εμένα, ξαφνικά ανακάλυψε τον κήπο!
Μια αυλή 1,5 στρέμμα με 2 σκύλους μόνιμους κάτοικους (με τους οποίους δεν έκανε ποτέ τρελή παρέα) και 2 γάτες που μπαινοβγαίνανε στο σπίτι. Και αποφάσισε να ζήσει εκεί!
Εγώ δεν ήθελα καθόλου, αλλά στάθηκε αδύνατο να την πείσω. Η καλύτερη συμφωνία που μπόρεσα να πετύχω ήτανε να μπαίνει το βράδυ μέσα για ύπνο.
Στη διάρκεια της μέρας, κάθε τόσο άνοιγε την πόρτα, μπούκαρε στο σπίτι σα σίφουνας, έπεφτε στην αγκαλιά μου κάνοντας σαν τρελή και ξανάβγαινε έξω βιαστική. Του στυλ:
"καλά, έξω γίνεται χαμός. Τρέχω, παίζω, κυνηγάω κάτι ποντίκια να τα ξεπαστρέψω και πηδάω σαν κατσίκι! Και τώρα φεύγω γιατί σκάβω μια τρύπα και την έχω αφήσει στη μέση!"
Αν με ρωτήσετε, δεν θα έχω ποτέ σκύλο μόνιμο κάτοικο σε κήπο. Δε συμφωνώ με αυτό.
Αλλά αν έχω κήπο θα του δίνω το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει κατά βούληση (πράγμα
πολύ δύσκολο για λόγους καθαριότητας).
Ακόμη και η Μάρθα, τρεις εβδομάδες που διακοπάραμε σε σπίτι με κήπο, όλο έξω την έβγαζε και με το ζόρι μαζευότανε να κοιμηθεί μέσα.
Και τώρα δηλαδή, μετά την εμπειρία με τη Λουκία, το Μαρθόνι το πηγαίνω καθημερινά και το αφήνω στον κήπο των γονιών μου για να παίξει πολλές ώρες κάθε μέρα. Κι ας μου βγαίνει ο πάτος να την καθαρίζω γιατί είναι συνέχεια μες στο χώμα.
Είναι σκύλος και ζει σα σκύλος: τη μέρα κυλιέται στα χώματα, τρώει τα φρούτα που πέφτουνε από τα δέντρα, τρέχει σαν τρελή και παίζει με τον μποξερίνο του πατέρα μου, τρώει ξύλα και κυνηγάει ζωύφια.
Είμαι η αγέλη της και το βράδυ κοιμάται στον καναπέ μου.
