Δεν θα σου πω κανένα σκεπτικό, θα σου πω την πράξη:
Στην αυλή του προηγούμενου σπιτιού που έμενα, βρέθηκε ένας βλάκας (εργάτης από γείτονα χώρα) που θεώρησε αστείο να βάλει το χέρι του μέσα από τα κάγκελα, θεωρώντας πως τα γάντια εργασίας τον προστάτευαν αρκετά... Τότε ο Πρέσα Κανάριο που είχα (πέθανε πέρυσι 10 χρονών από καρκίνο) άπραξε φυσικά το χέρι, και το συνέθλιψε. Κάποια στιγμή βγήκαμε έξω στην αυλή από την φασαρία, και μόλις είπα "άστο", το άφησε. Ο τύπος έκλαιγε από τον πόνο, αλλά συγχρόνως ζητούσε συγνώμη επειδή χτυπιόμουνα για το πόσο ηλίθιος ήταν!!! Ξέρεις τι έκανα την άλλη μέρα? Πέρασα λεπτό σύρμα πάνω από τα κάγκελα της αυλής, για να μην μπορεί κάποιος άλλος με παρόμοιο IQ να βάλει χέρι μέσα, ούτε καν δάχτυλο. Σημειωτέον δεν μάλωσα επ ουδενί το σκύλο μου, αντιθέτως τον επιβράβευσα.
Κάποια στιγμή είχα κάτι εργάτες στην αυλή. Τον σκύλο τον είχα αλλού. Κάποια στιγμή οι εργάτες έφυγαν, φύγαμε κι εμείς και αμολύσαμε τον σκύλο στην αυλή. Ο ένας εργάτης γύρισε πίσω για να πάρει κάτι εργαλεία που είχε ξεχάσει (τι να πω, μπορεί και να τα ξέχασε επίτηδες για να έχει δικαιολογία να επιστρέψει, γιατί ήξερε κι αυτός ότι θα φεύγαμε μετά από αυτούς...). Τον σκύλο δεν τον είχε δει την πρώτη φορά, ούτε τον είχε ακούσει. Η αυλόπορτα άνοιγε με κόλπο, που το είχε ήδη μάθει ο εργάτης εκείνος. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, τον βρήκαμε τον εργάτη να κάθεται κάτω, ακίνητος για πάνω από μισή-μία ώρα, και ο σκύλος καθισμένος δίπλα του, να τον κοιτάει στα μάτια και να σημαδεύει με το στόμα τον λαιμό του εργάτη. Ο εργάτης μας είπε χαμηλόφωνα: Σας παρακαλώ, πάρτε τον σκύλο από εδώ, έχω πιαστεί και θέλω να κουνήσω, αλλά φοβάμαι γιατί τόση ώρα μόλις πήγαινα να κουνηθώ, γρύλιζε πιο δυνατά!!!
Δική μου επιλογή ήταν, ο σκύλος μου να μην ανέχεται κανέναν ξένο στην αυλή.
Πέρυσι μετακόμισα. Πριν μπω στο νέο σπίτι, πέρασα σε όλη την αυλή κοτόσυρμα, και εκεί που επάρχει πρόσβαση στον δρόμο επιπλέον πλέγμα που δεν περνάει τίποτα. Οι γείτονες παρεξηγήθηκαν. Τους εξήγησα πως το κάνω για την ασφάλεια των παιδιών τους, αλλά 15 μήνες τώρα, με θεωρούν ηλίθιο. Τι να κάνω, καλύτερα έτσι, παρά να απολογούμαι για τα κομένα δάχτυλα των παιδιών τους.
Το Πρέσο το έπαιρνα μαζί μας στο σκάφος. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως έγινε υπερπροστατευτικό στον χώρο, και κινδύνευαν τα γειτονικά σκάφη στο λιμάνι. Έτσι είτε δεν το έπαιρνα μαζί μου, είτε δεν έπιανα σε λιμάνι για πολλές ώρες, και στο λιμάνι την είχα δεμένη. Ενώ στην βόλτα είχε μάθει και ανεχότανε τα πάντα, στον χώρο της δεν ήθελε ξένους. Δεν μπορούσα να του μάθω του σκύλου πως στον χώρο μας στο σπίτι δεν θα ανέχεται κανέναν, αλλά στον χώρο μας αλλού θα τους ανέχεται. Ανάλογα τι ζητάς από τον σκύλο σου, θα υπόκεισαι και τις συνέπειες της επιλογής σου.
Ο σκύλος δεν ενεργεί κατ εντολή μου κάθε τι. Έχει μάθει ήδη τι ανέχομαι, τι επιτρέπω και τι όχι. Ακόμα κι όταν λείπω, τους ίδιους κανόνες ακολουθεί. Εάν έλειπα για καιρό, τότε θα άλλαζε κάποια πράγματα, ανάλογα τον νέο αρχηγό της αγέλης.
Προφανώς έχοντας σκύλους τύπου Πρέσα, τύπου Ροτβάηλερ, κλπ τα τελευταία 20 χρόνια, έχω αναγκαστεί να μάθω πολλά. Όχι ότι τα ξέρω όλα, κανένας δεν τα ξέρει άλλωστε. Πριν 20 χρόνια έκανα τραγικά λάθη, πριν 15 λιγότερα, πριν 5 χρόνια ακόμα πιο λίγα, και συνέχεια μαθαίνω και προσπαθώ να βελτιωθώ. Τα λάθη είναι αυτά που σε κάνουν να προσπαθείς περισσότερο και να βελτιώνεσαι.
Όταν έχεις ένα σκύλο τέτοια φυλής, είναι αντικειμενικά λογικό, να ασχοληθείς περισσότερο από ότι εάν έχεις ένα μαλτεζάκι ας πούμε. Όμως αυτό είναι λάθος. Και το μαλτεζάκι σκύλος είναι. Κι αυτό τους ίδιους κανόνες και την ίδια λογική ακολουθεί. Τις ίδιες ανάγκες έχει, για ισοροπημένη κοινωνικοποίηση, για ιεράρχηση, κλπ. Αλλιώς γίνεται μη φυσιολογικό ζώο αγέλης, γίνεται νευρωτικό, γίνεται δυστυχισμένο.
Ενός γνωστού μου, του λείπει η μισή μύτη γιατί τον δάγκωσε εκεί ένα πεκινουά. Κι όμως φοβάται τα ροτβάηλερ, που ποτέ δεν τον ακούμπησαν. Ο ιδιοκτήτης εκείνου του πεκινουά δεν θεώρησε ποτέ απαραίτητο να εκπαιδεύσει, να κοινωνικοποιήσει και να ιεραρχήσει σωστά τον σκύλο του.
που λέει και το γνωστό ανέκδοτο...
