Χτες το βράδυ στο δρόμο της επιστροφής να σου ένα ημίαιμο μικρού μεγέθους σκυλί να μας κοιτάει από μακριά. Πλησιάζει και τον αφήνω μετά μεγίστης προσοχής και σε απόστασης αναπνοής από εμένα να μυριστεί με τη μικρή. μυρίζονται εντάξει και φεύγουμε. Μας παίρνει από πίσω και αρχίζει το στενό μαρκάρισμα στη Κλαίρη η οποία δε γούσταρε καθόλου και του γρύλισε και μία φορά. Μπαίνω εγώ μεταξύ σκύλου και Κλαίρης και όποτε έκανε κίνηση προς τη μικρή του μπλόκαρα το δρόμο. Πιάνει το νόημα ότι δε θέλω πολλά πολλά και συνεχίζει να μας ακολουθεί από μακριά. Φτάνοντας στο σπίτι συναντάω από κάτω τους σπιτονοικοκύριδες με τη νονά της μικρής τους.
Βλέπουν το σκύλο και λέει η νονά...
"Α, ο Ντίνος είναι της Νίτσας"
"Το γνωρίζεται το σκυλί?" της λέω..
"Ναι, είναι μιας φίλης μου"
"Το έχει χάσει??? Αν είναι να το πιάσουμε να της τοπάμε" (λες και δεν ήξερα την απάντηση...)
"Όχι καλέ...το αφήνει να πάει βόλτα και γυρίζει αυτός" και με μία χαρά που το είπε
"Και αν πάθει κάτι το σκυλί, αν το πατήσει αυτοκίνητο, αν..., αν..., αν...??" και πρέπει να στράβωσα και τα μούτρα μου...
"Άντε καλέ τι θα πάθει..."
Μου έκανε έκπληξη πάντως πόσο φυσιολογικό και δεδομένο το είχε ότι είναι ο.k. να τα αφήνουμε να σουλατσάρουν από δω και από κει...!!!