Kαλημέρα σε όλους!
Εχουμε αρκετά καιρό "να τα πούμε", έχουν περάσει σχεδόν 10 μήνες.
Η κατάστασή μας είναι σταθερά προς τα πάνω σε όλα - και μόνο ευγνώμων μπορώ να είμαι για αυτό.
Η υγεία της Μούσης είναι σταθερή. Της παρέχουμε ό,τι χρειάζεσαι - κατάλληλη διατροφή, φάρμακα, χάπια, συμπληρώματα, τα δικά μας νεφρά γιατί με τόσα που κοστίζουν όλα αυτά μας τα πήρε και τούτα! Αλλά χαλάλι της.
Όσο για την καθημερινότητα και τα συμπεριφορικά της η "αλλαγή" που αποφάσισα να κανουμε πριν 1.5 χρόνο ήταν μαγική. Δεν θα μιλήσω μόνο για τον τύπο εκπαίδευσης που από Balance με πνίχτη πήγαμε σε εκπαίδευση χωρίς βία (οποιουδήποτε είδους). Για αυτό ίσως αφιερώσω ξεχωριστό thread.
Η Μούση από ένα αντιδραστικό σκυλί που γαυγίζει σαν υστερική κι ασταμάτητα σε ΚΑΘΕ ήχο που προέρχεται έξω από το σπίτι, έχει γίνει (σχεδόν) αρνί. Πλέον ελάχιστοι ήχοι τη δυσκολεύουν σε σημείο να γαυγίσει κι αυτό όμως δεν έχει για κανένα λόγο την ένταση που είχε πριν 1.5 χρόνο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πριν λίγους μήνες που είχαμε τεχνικούς για να αντικαταστήσουν το ασανσερ της οικοδομής με ένα καινούριο. Πληροφορία: το ασανσέρ είναι ΚΟΛΛΗΤΑ στην εξώπορτά μας - οπότε καταλαβαίνετε.
Οι τεχνικοί ήταν από τις 10πμ έως τις 5μ.μ. έξω από την πόρτα μας, μιλούσαν, έκαναν θορύβους, φώναζαν, χτυπούσαν με σφυριά κι ό,τι άλλο εργαλείο είχαν. Η Μουση γαύγισε μόνο μία φορά κι έφυγε στο "δωμάτιο της" για να ηρεμήσει (μία συνήθεια που από τον Αύγουστο έχουμε ενισχύσει πολύ).
Η αλλαγή αυτή ήταν πολύ σημαντική για την καθημερινότητά μας.
1ον. Μένουμε σε οικοδομή
2ον. Δουλεύουμε από το σπίτι - οπότε το να έχεις έναν σκυλο να γαυγίζει όλη μερα, ήταν μαρτύριο.
Βέβαια, παίρνοντας ένα σνάουτσερ που έχει έντονο ένστικτο φύλαξης δεν μπορείς να περιμένεις να σταματήσει να γαυγίζει εντελώς, όμως η αλλαγή που έχουμε δει με τη συστηματική δουλειά που έχουμε κάνει ήταν ανέλπιστη. Κι όταν λέω συστηματική, μην νομίζετε ότι ασχολούμασταν όλη μέρα με τη Μούση. Αφιερώναμε κάποια λεπτά την ημέρα και ήμασταν (απλά) συνεπείς σε κανόνες και σε όσα θέλαμε να της μάθουμε.
Πέρα από το γαύγισμα, η 2η αλλαγή είναι ότι από τον Σεπτέμβρη δουλέψαμε σταδιακά την επίσκεψή της σε πανσιόν. Στην αρχή πηγαίναμε για μονόωρο παιχνίδι, μετά για 2ωρο, μετά καθόμασταν εκεί χωρίς παιχνίδι, μετά την αφήσαμε λίγες ώρες και σταδιακά ανεβάζαμε. Κατάφερε να βρίσκεται σε χώρο με θέα άλλα σκυλιά χωρίς να γαυγίζει/τρέμει/παγώνει. Ήταν ήρεμη, αδιαφορούσε, μύριζε και τηνβάλαμε και μαζί με ένα ποιμενικό με το οποίο τα πηηε εξαιρετικά. Χτίζουμε σιγά σιγά θετικές εμπειρίες.
Πλέον η Μούση έχει μείνει μέχρι και 4 βράδια στην πανσιόν κι όταν γυρίζει, είναι ήρεμη - σαν να μην έφυγε ποτέ.
Τέλος, λόγω της αντιδραστικότητας της στους ξένους, είχαμε ένα μικρό θέμα με γαύγισμα όταν μπαίνει κάποιος σπίτι. Δεν του έδωσα την απαραίτητη σημασία, και τον περασμένο Σεπτέμβρη "άρπαξε" το πόδι της μαμάς μου που είχε να δει 6 μήνες. Από τότε αντιδρούσε χειρότερα σε όποιον έμπαινε σπίτι (γνωστός ή άγνωστος).
Ξεκινήσαμε ένα setting στο οποίο η Μούση βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο (στο οποίο εκτέθηκε σταδιακά) για οποιονδήποτε μπαίνει σπίτι ξεκινώντας για αρχή με το εύκολο: δηλαδή όταν εμείς μπαίνουμε σπίτι. Μετά από 2 μήνες, ξεκινήσαμε να φέρνουμε κόσμο. Πλέον η Μούση όταν μπαίνει οποιοσδήποτε σπίτι δεν βγάζει κιχ. Εχει βελτιωθεί τρομερά, αλλά τα 1α 10-15 λεπτά την έχω στολουρί μέχρι να ηρεμήσει και ήρεμα πια να μπορεί να πλησιάσει τον όποιον επισκέπτη μας.
Τέλος, κοιμάται μόνη στο 2ο δωμάτιο. Μία αλλαγή που αποφασίσαμε τον περασμένο Αύγουστο κ κάτι το οποίο συνέβη σταδιακά σε διάρκεια 1-1.5 μήνα.
Η καθημερινότητά μας είναι τόσο διαφορετική όσο η μέρα με τη νύχτα, από τον 1ο χρόνο που την αποκτήσαμε κι εμείς πολύ πιο ήρεμοι. Το επόμενο βήμα είναι να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε το έξω - αντιδράστικότητα σε σκύλους και γενικά ό,τι κινείται. Εξακολουθεί να μου φαίνεται βουνό κ τρομερά στρεσογόνο αν θυμηθώ τι έχουμε περασει, ΑΛΛΑ τότε δεν είχα δει όλη αυτή την πρόοδο που μπορούσε να κάνει.
Άκουσα πολλά "δεν γίνεται, δεν μπορείς, απλά είναι τρελόσκυλο, μην το ψάχνεις τόσο, απλά κάποια σκυλιά δεν μπορούν" εδώ μέσα. Χαίρομαι που δεν άκουσα τίποτα από αυτά, και συνέχισα - για την ηρεμία ολων μας.
Φυσικά δεν περιμένω η Μούση να γίνει ένα "νορμάλ" κοινωνικό σκυλί που είναι cool. Θα είναι πάντα φοβική και θα έχει πάντα μεγαλύτερη ευαισθησία στο άγχος. Αυτό που μπορώ να της παρέχω είναι να της δώσω κάποια εργαλεία. Να επιλέξει αντί του "fight", το "flight". Αντί του γαυγίσματος, μία άλλη συμπεριφορά που θα της δίνει εξίσου ασφάλεια. Όπως έχω γίνει η ασφάλειά της στο σπίτι, στα πάρκα, στο μπαλκόνι... να γίνω κι έξω. Δυστυχώς ο πνίχτης κι όλες αυτές οι μ@λ@κιες που κάναμε (διορθώσεις κτλ) δεν βοήθησαν ιδιαίτερα στο να νιώθει ασφαλής μαζί μου. Θα το χτίσουμε ξανά. Βήμα, βήμα.
Εις το επανιδείν!
Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα Οrjo
