Εκπαιδεύοντας τη Μούση: Φως στο τούνελ!
- Thread starter Moussie
- Ημερομηνία δημιουργίας
Προσπαθώ για το καλύτερο κ κάπου εκεί παλεύω να ισορροπήσω κ με όλα τα άλλα. Γάμος, δουλειά, υποχρεώσεις κοινωνική ζωήΔεν έχω λόγια!!!
Είσαι πραγματικά υπόδειγμα!!!
Με το Δωράκι κάνεις μάθημα; Πολλά χαιρετίσματα να της πεις, και να κόψει τον λαιμό της, να επανέλθει κι εκείνη
Αλλά να σας πω, δεν την αλλάζω τη μικρή μας. Είναι υπέροχη ότι κι αν έχει φέρει στη ζωή μας.
Δεν κάνω Θεσσαλονίκη κάνω στα Φλογητά! Γιατί έχει κ πανσιόν κ δουλεύουμε φουλ την εξοικείωση με τον χώρο για να μπορέσουμε να την αφήνουμε εαυτό αυθημερόν γιατί αυτό είναι μια σημαντική εκκρεμότητα προς το παρόν... Που πρέπει να λύσουμε για να κάνουμε κι εμείς τα διαλείμματα μας χωρίς την παρουσία της
Που είναι καλέ τα Φλογητά?
ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ AGILITY ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΩ?????
ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ AGILITY ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΩ?????
Καλησπέρα κι εδώ αγαπημένοι!
Ανέβασα νέο thread αλλά σκέφτηκα μιας και σε αυτό έχουμε γίνει μία παρέα, να ανεβάσω κι εδώ για όποιον το χρειάζεται.
Σε συνεργασία με μία εκπαιδεύτρια ετοιμάσαμε ένα βιωματικό σεμινάριο για όποιον αισθάνεται ότι συμβιώνει με έναν "δύσκολο" σκύλο.
adept-producer-6398.ck.page
Και λέω αισθάνεται, γιατί "δυσκολία" για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Στόχος δεν είναι να χαρακτηρίσουμε τον σκύλο, αλλά να μας γίνει πιο ξεκάθαρο τι δυσκολεύει τον σκύλο και τι τελικά κι εμάς και πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις δυσκολίες πρακτικά και στα δύο επίπεδα -από την πλευρά τόσο του σκύλου, όσο και τη δική μας!
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο λινκ παραπάνω αλλά και στο Instagram account (sta stories) όπου μοιράζομαι κάποια πραγματάκια επιπλέον: https://www.instagram.com/fortheloveofdog.gr/
Θα χαρώ να γίνουμε μία ομάδα!
Ανέβασα νέο thread αλλά σκέφτηκα μιας και σε αυτό έχουμε γίνει μία παρέα, να ανεβάσω κι εδώ για όποιον το χρειάζεται.
Σε συνεργασία με μία εκπαιδεύτρια ετοιμάσαμε ένα βιωματικό σεμινάριο για όποιον αισθάνεται ότι συμβιώνει με έναν "δύσκολο" σκύλο.
Η ζωή με έναν δύσκολο σκύλο
Μία εκπαιδεύτρια σκύλων και μία ψυχολόγος παντρεύουν γνώση, εργαλεία και ιδέες για να υποστηρίξουν όσους συμβιώνουν με έναν δύσκολο σκύλο.
Και λέω αισθάνεται, γιατί "δυσκολία" για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Στόχος δεν είναι να χαρακτηρίσουμε τον σκύλο, αλλά να μας γίνει πιο ξεκάθαρο τι δυσκολεύει τον σκύλο και τι τελικά κι εμάς και πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις δυσκολίες πρακτικά και στα δύο επίπεδα -από την πλευρά τόσο του σκύλου, όσο και τη δική μας!
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο λινκ παραπάνω αλλά και στο Instagram account (sta stories) όπου μοιράζομαι κάποια πραγματάκια επιπλέον: https://www.instagram.com/fortheloveofdog.gr/
Θα χαρώ να γίνουμε μία ομάδα!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο!!!!! Ήμουν σίγουρη ότι ήσασταν ψυχολόγος ή είχατε ασχοληθεί ερασιτεχνικά πάρα πολύ με ψυχολογία. Η Μούση ήταν τυχερή που βρέθηκε σ εσάς γιατι μπορούσατε να καταλάβετε καλύτερα από άλλους τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Θα σας παρακολουθούμε! Κσλή επιτυχια στο νέο εγχείρημα!Καλησπέρα κι εδώ αγαπημένοι!
Ανέβασα νέο thread αλλά σκέφτηκα μιας και σε αυτό έχουμε γίνει μία παρέα, να ανεβάσω κι εδώ για όποιον το χρειάζεται.
Σε συνεργασία με μία εκπαιδεύτρια ετοιμάσαμε ένα βιωματικό σεμινάριο για όποιον αισθάνεται ότι συμβιώνει με έναν "δύσκολο" σκύλο.
Η ζωή με έναν δύσκολο σκύλο
Μία εκπαιδεύτρια σκύλων και μία ψυχολόγος παντρεύουν γνώση, εργαλεία και ιδέες για να υποστηρίξουν όσους συμβιώνουν με έναν δύσκολο σκύλο.
Και λέω αισθάνεται, γιατί "δυσκολία" για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Στόχος δεν είναι να χαρακτηρίσουμε τον σκύλο, αλλά να μας γίνει πιο ξεκάθαρο τι δυσκολεύει τον σκύλο και τι τελικά κι εμάς και πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις δυσκολίες πρακτικά και στα δύο επίπεδα -από την πλευρά τόσο του σκύλου, όσο και τη δική μας!
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο λινκ παραπάνω αλλά και στο Instagram account (sta stories) όπου μοιράζομαι κάποια πραγματάκια επιπλέον: https://www.instagram.com/fortheloveofdog.gr/
Θα χαρώ να γίνουμε μία ομάδα!
Kαλημέρα σε όλους και καλό μήνα!
Τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε αφορούσε το σεμινάριο το οποίο (για όποιον ενδιαφέρεται)πραγματοποιείται για 2η κ τελευταία φορά την Παρασκευή:
Η ζωή με έναν δύσκολο σκύλο
Είχαμε εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον την 1η φορά, δυστυχώς όμως δεν μπορέσαμε να εξυπηρετήσουμε όπως θα θέλαμε όλους για το live, οποτε επανερχόμαστε για 2η φορά -ελαφρώς πιο ανανεωμένο και πολύ πιο διαδραστικό -ειδικά στο δικό μου part στο οποίο θα μοιραστούμε πράγματα ως κηδεμόνες.
__________________________________________________________________
Σε άλλα νέα είμαι πολύ χαρούμενη να μοιραστώ μαζί σας ότι η ζωή με τη Μούση έχει άλλη αίσθηση εδώ και κάποιο καιρό, γεγονός που κάπως σιωπηλα που επιβεβαιώνει αν οι επιλογές που κάνω για εκείνη είναι καλές ή όχι. Αν είναι ήρεμη, μου δείχνει ότι ακολουθούμε τον σωστό δρόμο.
Η αντιδραστικότητά της σπίτι λόγω θορύβων έχει μειωθεί εξαιρετικά. Από εκεί που είχαμε καμία 10αριά εκρήξεις την ημέρα, εκρήξεις μετά τις οποίες δεν μπορούσε να ηρεμήσει και πήγαινε πάνω κάτω μεσα στο σπίτι λαχανιάζοντας από το στρες, σήμερα έχουμε μαξ 1-2. Συνήθως αν βρίσκεται κάποιος έξω από την πόρτα μας, ενώ κάνει επαναφορά άμεσα. Σε δευτερόλεπτα επιστρέφει κ ξαπλώνει.
Δουλεύω αρκετά την ηρεμία της κ στην ουσία προσπαθώ να τη βοηθήσω να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που δεν έχει όπως υπομονή, αισιοδοξία - δεν είναι όλα τόσο τρομακτικά μικρό μου τέρας...
Και πλέον λειτουργώ στην πράξη ως προστάτης σας. Αν μου δείχνει ότι θέλει χώρο γιατί φοβάται, δεν κρίνω πλέον αν ο λόγος που φοβάται είναι σοβαρός ή όχι. Αν φοβάται, της δίνω χώρο.
Εννοείται πως συνεχίζω να παρακολουθώ courses-ακόμα δεν βρήκαμε κάποιον επαγγελματία εκπαιδευτή Θεσ/νίκη που να εμπιστευόμαστε. Δυστυχώς γνωρίσαμε έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ στην Αθήνα ο οποίος έχει σοβαρή επιστημονική γνώση πάνω στο αντικείμενο αλλά είμαστε πολύ μακριά για να δουλέψουμε την αντιδραστικότητά της έξω. Δουλεύουμε όσο μπορούμε σε όσα μπορούμε.
Προς το παρόν προτεραιότητα αποτελεί να τακτοποιήσουμε το ζήτημα της διαμονής της όταν θέλουμε να λείψουμε - αυθημερόν ή για παραπάνω μέρες. Να μπούμε κ εμείς σε μία σειρά... Το χρειαζόμαστε!
Τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε αφορούσε το σεμινάριο το οποίο (για όποιον ενδιαφέρεται)πραγματοποιείται για 2η κ τελευταία φορά την Παρασκευή:
Η ζωή με έναν δύσκολο σκύλο
Είχαμε εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον την 1η φορά, δυστυχώς όμως δεν μπορέσαμε να εξυπηρετήσουμε όπως θα θέλαμε όλους για το live, οποτε επανερχόμαστε για 2η φορά -ελαφρώς πιο ανανεωμένο και πολύ πιο διαδραστικό -ειδικά στο δικό μου part στο οποίο θα μοιραστούμε πράγματα ως κηδεμόνες.
__________________________________________________________________
Σε άλλα νέα είμαι πολύ χαρούμενη να μοιραστώ μαζί σας ότι η ζωή με τη Μούση έχει άλλη αίσθηση εδώ και κάποιο καιρό, γεγονός που κάπως σιωπηλα που επιβεβαιώνει αν οι επιλογές που κάνω για εκείνη είναι καλές ή όχι. Αν είναι ήρεμη, μου δείχνει ότι ακολουθούμε τον σωστό δρόμο.
Η αντιδραστικότητά της σπίτι λόγω θορύβων έχει μειωθεί εξαιρετικά. Από εκεί που είχαμε καμία 10αριά εκρήξεις την ημέρα, εκρήξεις μετά τις οποίες δεν μπορούσε να ηρεμήσει και πήγαινε πάνω κάτω μεσα στο σπίτι λαχανιάζοντας από το στρες, σήμερα έχουμε μαξ 1-2. Συνήθως αν βρίσκεται κάποιος έξω από την πόρτα μας, ενώ κάνει επαναφορά άμεσα. Σε δευτερόλεπτα επιστρέφει κ ξαπλώνει.
Δουλεύω αρκετά την ηρεμία της κ στην ουσία προσπαθώ να τη βοηθήσω να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που δεν έχει όπως υπομονή, αισιοδοξία - δεν είναι όλα τόσο τρομακτικά μικρό μου τέρας...
Και πλέον λειτουργώ στην πράξη ως προστάτης σας. Αν μου δείχνει ότι θέλει χώρο γιατί φοβάται, δεν κρίνω πλέον αν ο λόγος που φοβάται είναι σοβαρός ή όχι. Αν φοβάται, της δίνω χώρο.
Εννοείται πως συνεχίζω να παρακολουθώ courses-ακόμα δεν βρήκαμε κάποιον επαγγελματία εκπαιδευτή Θεσ/νίκη που να εμπιστευόμαστε. Δυστυχώς γνωρίσαμε έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ στην Αθήνα ο οποίος έχει σοβαρή επιστημονική γνώση πάνω στο αντικείμενο αλλά είμαστε πολύ μακριά για να δουλέψουμε την αντιδραστικότητά της έξω. Δουλεύουμε όσο μπορούμε σε όσα μπορούμε.
Προς το παρόν προτεραιότητα αποτελεί να τακτοποιήσουμε το ζήτημα της διαμονής της όταν θέλουμε να λείψουμε - αυθημερόν ή για παραπάνω μέρες. Να μπούμε κ εμείς σε μία σειρά... Το χρειαζόμαστε!
Αλέξανδρος Παράσχης
Dog Friendly Academy
Τονγνώρισα τυχαιία με΄σα από το Instagram account του www.4theloveofdog.gr που έφτιαξα πριν 2-3 μήνες και θυμάμαι είχα εντυπωσιαστεί από την αρθρογραφία του στο site του στο οποίο παραθέτει επιστημονικές έρευνες.
Η προσέγγισή του είναι evidence based οπότε δεν θα βρεις τίποτα εκεί που να αφορά βία, πίεση ή εξαναγκασμό. Ρίξε μία ματιά αν σε ενδιαφέρει.
Εμένα μου πέφτει μακριά, μακάρι να ήμασταν κοντά και να συνεργαζόμασταν στον βαθμό που χρειαζόμαστε.
Μίας και μπήκα να απαντήσω σε ένα thread είπα να περάσω να σας πω τα νέα μας!
Με την κοντή είμαστε ακόμη προς αναζήτηση διαμονής σε εκπαιδευτή σε περίτπωση που η έρμη θέλω να πάω διακοπές αλλά το έργο είναι αρκετά challenging - όπως ακριβώς το περίμενα- οπότε σφίγγω δόντια και προχωράω.
Σε άλλα νέα, στη δουλιτσα που κάνουμε για να μείνουμε στο σπίτι της τελευταίας μας "δασκάλας" ήρθαμε πολύ κοντά με έναν σκύλο (ναι κι όμως!):
Η κοντή ήταν εξαιρετική την 1η μέρα. Φυσικά και γαυγίσαμε μέσα στην μούρη του (ευτυχώς ως σλυκός ηλικιωμένος ο γλυκούλης ήταν λίγο κουφός κι αρκετά ουδέτερος, πολύ ανεκτικός κι ατάραχος - ό,τι χρειαζόμασταν δλδ!). Γενικά δείξαμε όλη μας την επιθετικότητα που πλέον ζυγίζει σχεδόν +1 κιλό (Yay!), αλλά μετά από σταδιακή δουλιτσα με κοτοπουλάκι κλικερ, παιχνίδι engagement-disengagement μόλις σε 10λ καταφέραμε να είμαστε ήσυχες κ ήρεμες στον ίδιο χώρο μαζί του σε απόσταση 2 μέτρα και ενώ βρισκόμασταν στο λουρί. Αθλος για την κοντή αν με ρωτάτε κ εξαιρετική θα έλεγα!
Εχουμε πάρα πολλή δουλειά ακόμη αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας στερεί τη χαρά μίας μικρής νίκης.
Βλέπω γενικά αλλαγές από περσι. Μικρά μικρά πραγματάκια που για εκείνη ήταν αδύνατα έναν χρόνο πριν. Όπως το να είναι ήρεμη έστω κ δευτερόλεπτα στο μπαλκόνι ή να φάει έξω (π.χ. μπαλκονι) ή να μην γαυγίζει σαν υστερική όποτε ανοίγει/κλείνει μία πόρτα στην πολυκατοικία.
Για κάποιους όλααυτά μπορεί να φαίνονται αστεία.Κι όμως όταν τα ζεις σε υπέρμετρες δόσεις καθημερινά,σταματούν να είναι αστεία.
Συνεχίζουμε τις προσπάθειες, λοιπόν! Πλέον φροντίζοντας λίγο κ εμάς έτσι; Μην καούμε πάλι...(Η παρακάτω από σήμερα στις Σέρρες, βρήκαμε ευκαιρία να παίξουμε σε ένα πάρκο ενώ έβρεχε λίγο.Η βροχή είναι ο παράδεισος όσων έχουν reactive σκυλιά. Ολοι κλεινονται μέσα και τα πάρκα είναι δικά μας χεχε )
Με την κοντή είμαστε ακόμη προς αναζήτηση διαμονής σε εκπαιδευτή σε περίτπωση που η έρμη θέλω να πάω διακοπές αλλά το έργο είναι αρκετά challenging - όπως ακριβώς το περίμενα- οπότε σφίγγω δόντια και προχωράω.
Σε άλλα νέα, στη δουλιτσα που κάνουμε για να μείνουμε στο σπίτι της τελευταίας μας "δασκάλας" ήρθαμε πολύ κοντά με έναν σκύλο (ναι κι όμως!):
Η κοντή ήταν εξαιρετική την 1η μέρα. Φυσικά και γαυγίσαμε μέσα στην μούρη του (ευτυχώς ως σλυκός ηλικιωμένος ο γλυκούλης ήταν λίγο κουφός κι αρκετά ουδέτερος, πολύ ανεκτικός κι ατάραχος - ό,τι χρειαζόμασταν δλδ!). Γενικά δείξαμε όλη μας την επιθετικότητα που πλέον ζυγίζει σχεδόν +1 κιλό (Yay!), αλλά μετά από σταδιακή δουλιτσα με κοτοπουλάκι κλικερ, παιχνίδι engagement-disengagement μόλις σε 10λ καταφέραμε να είμαστε ήσυχες κ ήρεμες στον ίδιο χώρο μαζί του σε απόσταση 2 μέτρα και ενώ βρισκόμασταν στο λουρί. Αθλος για την κοντή αν με ρωτάτε κ εξαιρετική θα έλεγα!
Εχουμε πάρα πολλή δουλειά ακόμη αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας στερεί τη χαρά μίας μικρής νίκης.
Βλέπω γενικά αλλαγές από περσι. Μικρά μικρά πραγματάκια που για εκείνη ήταν αδύνατα έναν χρόνο πριν. Όπως το να είναι ήρεμη έστω κ δευτερόλεπτα στο μπαλκόνι ή να φάει έξω (π.χ. μπαλκονι) ή να μην γαυγίζει σαν υστερική όποτε ανοίγει/κλείνει μία πόρτα στην πολυκατοικία.
Για κάποιους όλααυτά μπορεί να φαίνονται αστεία.Κι όμως όταν τα ζεις σε υπέρμετρες δόσεις καθημερινά,σταματούν να είναι αστεία.
Συνεχίζουμε τις προσπάθειες, λοιπόν! Πλέον φροντίζοντας λίγο κ εμάς έτσι; Μην καούμε πάλι...(Η παρακάτω από σήμερα στις Σέρρες, βρήκαμε ευκαιρία να παίξουμε σε ένα πάρκο ενώ έβρεχε λίγο.Η βροχή είναι ο παράδεισος όσων έχουν reactive σκυλιά. Ολοι κλεινονται μέσα και τα πάρκα είναι δικά μας χεχε )
Να ρωτήξω κάτι...δεν θυμάμαι τόσες σελίδες και καιρό μετά...είχαμε συζητήσει ποτέ, το ενδεχόμενο να αποκτήσετε δεύτερο σκύλο;
Όταν πρώτο πήραμε τη Μούση που ζούσαμε στο ροζ συννεφάκι μας το λέγαμε. Ότι θα μας άρεσε αργότερα να πάρουμε άλλο ένα. Τώρα με τίποτα ...
Αχ, γιατί...
Αρχικά δεν έχω πραγματικά τον χρόνο να ασχοληθώ με ό,τι θα φέρει σε επίπεδο αναγκών ένα δεύτερο σκυλάκι.
Δευτερον, τρέμω την ιδέα να αντιγράψει συμπεριφορές της Μούσης. Αλήθεια το τρέμω.
Τρίτον, νιώθω και πως οικονομικά δεν μπορώ να ανταποκριθώ σε οτιδήποτε έξτρα αυτή την περίοδο.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι μετά τη Μούση θα θέλω σίγουρα πάλι σκύλο, αλλά όχι παράλληλα. Αν ζούσα σε επαρχία, είχα σπίτι με αυλή ενδεχομένως να είναι κ ένα δεύτερο. Τώρα σε ένα διαμέρισμα να ουρλιάζουν δύο σκυλιά με εμένα να δουλεύω ακόμα κάποιες ώρες σπίτι, δεν το αντέχω. Νομίζω ούτε κ οι γείτονες χαχα
Τώρα θα μου πεις, μπορεί να τη βοηθήσει; Μπορεί. Αλλά το ρίσκο σε περίπτωση που πάει στραβά είναι τόσο μεγάλο -η έτσι το νιώθω εγώ τώρα- που πραγματικά δεν θα την παλευα.
Κι όταν με βλέπω να ζοριζομαι στο ένα σκυλί -που βέβαια, να πούμε ότι είναι μια κατηγορία μόνη της- δεν μπορώ να φανταστώ να έχω και δεύτερο. Γιατί τότε θα φύγω εγώ από το σπίτι
Τα ακούω όσα λες. Εννοείται. Και είναι απόλυτα σεβαστά.
Οφείλω όμως να προσθέσω στην σκέψη μου, χωρίς να νοιώθεις ότι πρέπει να απαντήσεις ντε και καλά. Δεν χρειάζεται. Δική σου η ζωή. Δική σου η απόφαση.
Χρόνο και χρήμα, έχεις ξοδέψει ήδη πάρα πολλά.
Το να κοπιάρει το νέο μέλος, βλακοσυμπεριφορές, είναι όντως πολύ πιθανό.
Ομως, όχι...όταν είναι ήδη ενήλικο. Αρσενικό. Με τσεκαρισμένη συμπεριφορά, υγεία, μέγεθος που εγώ, θα το διάλεγα αρκετά πιο μπαμπάτσικο από την κοντή. Ενήλικο, ενάμιση έτους και πάνω. Δεν εννοώ ηλικιωμένο. Οπότε, δεν θα χρειαστεί να ξοδέψεις έξτρα εκπαιδευτικό χρόνο. Λεπτομέρειες προσαρμογής του, στο περιβάλλον σου μόνο. Βόλτες, κοινές. Αρα ίδιος χρόνος και πάλι. Σε τροφή μερικά ευράκια παραπάνω. Αυτό, ναι.
Τι θα κερδίσω θα μου πεις...
Ισως, την ευκαιρία, να απολαύσεις τελικά την ζωή, με έναν κανονικό σκύλο. Να δεις λίγο την γλύκα, χωρίς εισαγωγικά. Να χαλαρώσεις. Να σταματήσεις να ασχολείσαι τόσο μαζί της. Γιατί τώρα, θα μπορείς να χαιδέψεις και κάτι άλλο. Και ίσως, να ηρεμήσει και η τσουράπω όταν καταλάβει, ότι δεν έχει το μονοπώλειο στην καρδιά, στην ζωή και στον εγκέφαλό σας. Να πέσει λίγο από το ροζ συννεφάκι της.
Δεν στα λέω με σιγουριά όλα αυτά. Αλλά από το να επενδύεις τον ελεύθερο πολύτιμο χρόνο σου, σε δημοσιεύσεις, άρθρα, έρευνες, προσπαθώντας να μεταφράσεις την τρελλή, θεωρώ καλύτερο και πιο αγχολυτικό να τον επενδύεις, προσφέροντας την αγάπη σου και σε ένα άλλο πλάσμα, που θα την περιμένει πως και πως. Στο ορκίζομαι μόνο ως win/win μπορώ να το σκεφτώ.
Μπορείς έστω να δοκιμάσεις, φιλοξενώντας για αρχή. Μια ήρεμη δύναμη θα έψαχνα εγώ. Μη σου πω κι έναν τσοπάνη.
Οφείλω όμως να προσθέσω στην σκέψη μου, χωρίς να νοιώθεις ότι πρέπει να απαντήσεις ντε και καλά. Δεν χρειάζεται. Δική σου η ζωή. Δική σου η απόφαση.
Χρόνο και χρήμα, έχεις ξοδέψει ήδη πάρα πολλά.
Το να κοπιάρει το νέο μέλος, βλακοσυμπεριφορές, είναι όντως πολύ πιθανό.
Ομως, όχι...όταν είναι ήδη ενήλικο. Αρσενικό. Με τσεκαρισμένη συμπεριφορά, υγεία, μέγεθος που εγώ, θα το διάλεγα αρκετά πιο μπαμπάτσικο από την κοντή. Ενήλικο, ενάμιση έτους και πάνω. Δεν εννοώ ηλικιωμένο. Οπότε, δεν θα χρειαστεί να ξοδέψεις έξτρα εκπαιδευτικό χρόνο. Λεπτομέρειες προσαρμογής του, στο περιβάλλον σου μόνο. Βόλτες, κοινές. Αρα ίδιος χρόνος και πάλι. Σε τροφή μερικά ευράκια παραπάνω. Αυτό, ναι.
Τι θα κερδίσω θα μου πεις...
Ισως, την ευκαιρία, να απολαύσεις τελικά την ζωή, με έναν κανονικό σκύλο. Να δεις λίγο την γλύκα, χωρίς εισαγωγικά. Να χαλαρώσεις. Να σταματήσεις να ασχολείσαι τόσο μαζί της. Γιατί τώρα, θα μπορείς να χαιδέψεις και κάτι άλλο. Και ίσως, να ηρεμήσει και η τσουράπω όταν καταλάβει, ότι δεν έχει το μονοπώλειο στην καρδιά, στην ζωή και στον εγκέφαλό σας. Να πέσει λίγο από το ροζ συννεφάκι της.
Δεν στα λέω με σιγουριά όλα αυτά. Αλλά από το να επενδύεις τον ελεύθερο πολύτιμο χρόνο σου, σε δημοσιεύσεις, άρθρα, έρευνες, προσπαθώντας να μεταφράσεις την τρελλή, θεωρώ καλύτερο και πιο αγχολυτικό να τον επενδύεις, προσφέροντας την αγάπη σου και σε ένα άλλο πλάσμα, που θα την περιμένει πως και πως. Στο ορκίζομαι μόνο ως win/win μπορώ να το σκεφτώ.
Μπορείς έστω να δοκιμάσεις, φιλοξενώντας για αρχή. Μια ήρεμη δύναμη θα έψαχνα εγώ. Μη σου πω κι έναν τσοπάνη.
Κατανοώ απόλυτα ό,τι γράφεις κ σε ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Τα έχω σκεφτεί αρκετά. Παρόλα αυτά νιώθω πως είμαι σε φάση αυτόν τον πολυτιμο ελεύθερο χρόνο να τον αφιερώνω σε εμένα, τη δουλειά μου (που είχα παραμελήσει 1 χρόνο πριν), τις σχέσεις μου, τα χόμπι μου. Αν θαείχα μία ακόμη ζωντανή ψυχή εδώ μέσα ναι, θα ήταν ενήλικο κ "τσεκαρισμένο" όπως λες σε συμπεριφορά κ υγεία. Όμως, νιώθω πως δεν έχω το περιθώριο να αναλάβω χρέη φροντιστή για κάνεναν άλλο πέρα από την κοντή - τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
Το θετικό σε όλο αυτό είναι ότι αφού κάηκα, αποφάσισα να κατεβάσω κατά πολύ ταχύτητα κ να απολαύσω και ό,τι έχω κ ό,τι με αφορά πέραν εκείνης κ των προβλημάτων της. Κ αυτό βοήθησε. Περισυ τέτοιο καιρό ήμουν εμμονικά κολλημένη στο να τη βοηθήσω ή να την ¨φτιάξω". Πλεον δεν είμαι εκεί. Ακούω πολύ περισσότερο κ εμε΄να γιατί αν κάω εγώ τι κάνουμε; Που πάμε;
Τωρα θα μου πεις, ότι κατέβασα ταχύτητες δεν σημαίνει ότι πάμε πολύ πιο αργά; Ναι.
Νιώθω τύψειςγιατί κάμια φορά νιώθω ότι δεν καταφέρνουμε τίποτα ή δεν τη βοηθώ; Ναι.
Αλλα συνειδητά πλέον αποφάσισα να βοηθήσω κ εμένα.
ΑΥτό που εγραψες "να έχεις την ευκαιρία, να απολαύσεις τελικά την ζωή, με έναν κανονικό σκύλο. Να δεις λίγο την γλύκα, χωρίς εισαγωγικά. Να χαλαρώσεις." σπουδαία κατάκτηση! Πάνω στην απελπισία μου έχω πει ¨ρε γαμωτο, θα μπορούσα να έχω για μία μέρα έναν κανονικό σκύλο;"
Να κάνουμε βόλτες κ ας τραβάει ο κερατάς σαν άλογο δεν με νοιάζει. Να κάνουμε μία βόλτα σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Να μην χρειάζεται να διαχειριζόμαστε ΌΛΑ αυτά. Επιθετικότητα/αντιδραστικότητα/κρίσεις/ φάρμακα/ τρανσαμινάσες/ συχνή ανάγκη για τουαλέτα λόγω της ασθένειας της- η λίστα είναι πραγματικά τεράστια.
Είναι ρεαλιστικό; Μάλλον όχι.
Το challenge της κοντής - στη δική μου ζωή τουλάχιστον- δεν είναι να ψάξω τρόπους να νιώσω καλύτερα (αυτό το κάνω όλη μου τη ζωή) - όπως παίρνοντας έναν "πιο κανονικό" σκύλο. Το challenge είναι να μάθω να αποδέχομαι και να μάθω να αγαπώ την ατέλεια, όσο μη συμμετρική, όσο αντιφατική, απροσάρμοστη, σπάνια ή εκνευριστική ή εξουθενωτική ενεργειακά κι αν είναι.
Κι αυτό είναι ένα challenge με το οποίο παλεύω χρόνια.
Όταν λοιπόν, παλεύουμε με κάτι και σκεφτόμαστε "ας μου δώσει κάποιος δύναμη, υπομονή" ή ό,τι άλλο χρειάζεσαι- τι φανταζόμαστε; Ότι θα έρθει κάποιος (ο Θεός, η ζωή, το σύμπαν, η τύχη; )με μαγικό ραβδάκι να μας δώσει μία super power;
Μάλλον το πιο πιθανό είναι να μας δώσει μία ευκαιρία να αναπτύξουμε/ενισχύσουμε/αναδείξουμε αυτα΄τα στοιχεία που χρειαζόμαστε.
Αν η αποδοχή λοιπόν, είναι το challenge της ζωής μου η Μούση είναι η ευκαιρία να την ενισχύσω.
ΑΚούγεται μαζοχιστικό; μμμ, δεν ξέρω μπορεί. Εγώ προτιμώ να το βλέπω μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο "σκοπού". Ένας σκοπός που θα βελτιώσει κ εμένα. Θα με κάνει καλύτερη. Κ φυσικά θα βοηθήσει την κοντή.
Η καημένη, δεν ζει σε ροζ συννεφάκι. Τρέμει τα πάντα. Το ότι μπαίνει σε fight mode είναι ο τρόπος διαχείρισης του στρες της (εμείς οι άνθρωποι πχ σε αντίστοιχες περιπτώσεις μπορεί να κάναμε εκρήξεις θυμού σε συνθήκες στρες). Μου ΄κανει τη ζωή δύσκολη -ΠΟΛΎ!- αλλά μου μαθαίνει κ πολλά.
Και για αρχή αρχή αυτό που αυτή την περιοδο φροντίζω να εξασκώ είναι να φροντίζω τον εαυτό μου.
Ενας δεύτερος σκύλος, λοιπόν, όσο κανονικός κ αν ήταν θα με απομάκρυνε από αυτό. Θα έχω την ευκαιρία με έναν πιο "κανονικό" σκύλο. Και η Μούση τότε, θα είναι εκείνη η εκνευριστική κοντή, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσα ποτέ πραγματικά να το εκτιμήσω.
Η δική μου απάντηση, είναι: ΟΧΙ
Αυτά που περιγράφεις, δεν είναι κανονικότητα έτσι; Το καταλαβαίνεις.
Αφήνω έξω το ιατρικό θέμα. Τα υπόλοιπα, είναι προβλήματα.
Και στο λέει ένας άνθρωπος, που κάποτε είχε ωραιότατη ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και τώρα, τα έχει επί 3 τα προβλήματα, σε διαφορετικές μεν μορφές, σε υπερθετικό βαθμό δε.
Αλλά όπως λέω συχνά τελευταία, εγώ, είμαι εγώ.
Το μόνο που με εξαντλεί, είναι το αλογίσιο τράβηγμα. Τα άλλα, μπορώ να τα αποδεχθώ, εφόσον δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Οι δικοί μου πάντως, και ο very fight mode και ο very...flight mode, είναι άλλοι χαρακτήρες, όταν είναι μαζί με το ντουβάρι mode. Νομίζω ότι κάπως ξεχνάνε τι γίνεται μέσα στον εγκέφ...sorry...εντός του κρανίου τους. Πιστεύουν ότι είναι ντουβαράκια (χαχα). Αλλα προβλήματα βέβαια εκεί, αλλά...just saying...
ΥΓ: Δεν προσπαθώ να σε πείσω.
Πιστεύω απλώς, ότι καταναλώνεις χρόνο και ενέργεια, που σου είναι τόσο πολύτιμα, με πολύ επιστημονικό τρόπο, ενώ απλώς, τα σκυλιά, είναι σκυλιά!
Σε ευχαριστώ @mareco γιατί καταλαβαίνω ότι η πρόθεση σου είναι καλή! Πίστεψε με έχω μειώσει πολύ την ενέργεια που σπαταλώ παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Κ όσο ζω μαζί της μαθαίνω να το κάνω καλύτερα.Η δική μου απάντηση, είναι: ΟΧΙ
Αυτά που περιγράφεις, δεν είναι κανονικότητα έτσι; Το καταλαβαίνεις.
Αφήνω έξω το ιατρικό θέμα. Τα υπόλοιπα, είναι προβλήματα.
Και στο λέει ένας άνθρωπος, που κάποτε είχε ωραιότατη ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και τώρα, τα έχει επί 3 τα προβλήματα, σε διαφορετικές μεν μορφές, σε υπερθετικό βαθμό δε.
Αλλά όπως λέω συχνά τελευταία, εγώ, είμαι εγώ.
Το μόνο που με εξαντλεί, είναι το αλογίσιο τράβηγμα. Τα άλλα, μπορώ να τα αποδεχθώ, εφόσον δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Οι δικοί μου πάντως, και ο very fight mode και ο very...flight mode, είναι άλλοι χαρακτήρες, όταν είναι μαζί με το ντουβάρι mode. Νομίζω ότι κάπως ξεχνάνε τι γίνεται μέσα στον εγκέφ...sorry...εντός του κρανίου τους. Πιστεύουν ότι είναι ντουβαράκια (χαχα). Αλλα προβλήματα βέβαια εκεί, αλλά...just saying...
ΥΓ: Δεν προσπαθώ να σε πείσω.
Πιστεύω απλώς, ότι καταναλώνεις χρόνο και ενέργεια, που σου είναι τόσο πολύτιμα, με πολύ επιστημονικό τρόπο, ενώ απλώς, τα σκυλιά, είναι σκυλιά!
Τώρα όσο για το ότι τα σκυλιά, είναι σκυλιά... Πλέον η συμπεριφορά τον σκύλων έχει γίνει ερευνητικό αντικείμενο. Evidence basedκ όχι απλά εμπειρικά όπως μέχρι τώρα.
Στο psychology today στα papers θα διαβάσεις για τον αντίκτυπο αυτών των σκύλων στους φροντιστές. Ε και όσο να πεις όλο αυτό ξυπνά κ το δικό μου ερευνητικό ενδιαφέρον χαχα
Το δικό μου, σίγουρα όχι!
Κοιμάται ύπνο βαθύ!
Κοιμάται ύπνο βαθύ!
Πόσο σε καταλαβαίνω @Moussie. Έχω περάσει ώρες στο δωμάτιο μου να κλαίω γιατί δεν μου έτυχε εμένα ένα «κανονικό» σκυλί. Και να με κατηγορώ μάλιστα, ότι εγώ φταίω για όλα και πως ακόμα και αν έπαιρνα άλλο σκυλί, θα γινόταν το ίδιο ακριβώς. Είχα σκεφτεί ακόμα να πηγαίνω βόλτα άλλα σκυλιά, φίλων, για να γεμίσω τις μπαταρίες που μου άδειαζε η Άρυα έξω. Δεν είσαι μόνη.
