Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί είσαι τόσο εναντίον του κλουβιού ειδικά όταν δεν το έχεις δοκιμάσει.. Όταν δουλεύεις το σκυλί μένει κάπου μόνο του κλεισμένο για 8 ώρες. Είτε αυτό το κάπου είναι το μπαλκόνι, είτε η αυλή, είτε το υπνοδωμάτιο είτε η κουζίνα είτε το crate. Για το σκύλο οτιδήποτε και οπουδήποτε περιορίζει την κίνησή του μπορείς να το πεις κλουβί. Από εκεί και μετά εξετάζεις τα θετικά και τα αρνητικά του κάθε "κλουβιού". Για μένα πάντα, το μπαλκόνι δεν παίζει γιατί έχει πολλά ερεθίσματα, μπορεί να επηρεαστεί από απρόσμενες καιρικές συνθήκες κλπ. Την αυλή προσωπικά τη θεωρώ τη χειρότερη λύση μιας και ο σκύλος εκεί είναι εκτεθειμένος σε χίλιους κινδύνους. Και πάμε μέσα στο σπίτι. Εκεί πια παίζεις με το πού αισθάνεται πιο άνετα ο σκύλος σου καθώς και με το που αισθάνεσαι εσύ ο ίδιος ότι θα είναι πιο ασφαλής. Αν ξέρεις ότι έχεις έναν ενήλικο σκύλο πχ που δεν έχει την τάση να τρώει το οτιδήποτε (κακά τα ψέματα είναι αδύνατον να μαζέψεις τα πάντα πριν φύγεις από το σπίτι ούτε είναι λύση αυτή) και που ξέρεις πια ότι δεν αγχώνεται αλλά κάθεται ήσυχος με τα παιχνίδια του κλπ τότε ναι άστον εκτός crate. Αν όμως έχεις ένα σκύλο που αγχώνεται, που είναι τίγκα στη ζωηράδα, που θεωρεί ότι όταν λείπεις μπορεί να κάνει πάρτυ εκεί μέσα ή ότι από το άγχος του θα αρχίσει παλαβομάρες που μπορεί να του βγουν ακριβές και αν ξέρεις ότι μέσα στο κρέιτ ηρεμεί πιο εύκολα και ξεαγχώνεται τότε ναι θα βάλεις το κρέιτ. Επίσης, αν έχεις κουτάβι, τότε ναι η πιο εγγυημένη λύση για όταν φεύγεις είναι το κρέιτ. Και πάλι από προσωπική εμπειρία. Τη Λάρα (και όταν ήταν μικρή) όταν φεύγαμε την αφήναμε μόνη της και όλα μέλι γάλα δεν έκανε τίποτα η ψυχούλα μου. Η Άμπυ όμως σαν κουτάβι είναι πολύ ενεργητική και περίεργη. Επίσης, αγχώνεται προς το παρόν όταν μένει μόνη της και αρχίσει να δαγκώνει πράγματα, να ανεβαίνει σε καναπέδες, ενώ έχουμε και εσωτερική σκάλα που δεν κάνει να ανέβει ακόμα λόγω του νεαρού της ηλικίας της. Οπότε, εγώ τι θα έπρεπε να κάνω μέχρι να μεγαλώσει λίγο, να πήξει το κεφάλι και να σταματήσει να αγχώνεται; Να την αφήσω να τα κάνει όλα μπάχαλο με κίνδυνο να καταφέρει να φάει κάτι που μπορεί να τη σκοτώσει; Να την αφήνω ελεύθερη με κίνδυνο να ανέβει τις σκάλες και να κινδυνεύσει να σπάσει κανά πόδι; Να την αφήνω ελεύθερη και να της δίνω περιθώριο να αγχωθεί περισσότερο και να αρχίσει να γαβγίζει χωρίς σταματημό; Και να την αφήνω να διακινδευνεύσει όλα αυτά όταν ΞΕΡΩ ότι το κρέιτ την ηρεμεί; Όταν το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να της το μάθω σωστά και πια να το θέλει και η ίδια; Όταν βάζοντάς της στο crate ξέρω ότι έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο ότι θα γυρίσω σπίτι και θα βρω ένα σκύλο ζωντανό, ήρεμο, ξεαγχωμένο, έτοιμο για τις βολτάρες του και για παρέα ήρεμα μέσα στο σπίτι ελεύθερη μαζί μου; Όχι ευχαριστώ με αυτό το σενάριο δεν θα αφήσω το σκύλο μου ελεύθερο επειδή δεν μου πάει η καρδιά να τον βαλω στο κρέιτ. Θα τον βάλω για τη δική ΤΟΥ ασφάλεια. Και σταδιακά βλεποντας ότι ηρεμεί θα κερδίσει την παραμονή της μέσα στο σπίτι εκτός κρέιτ και όταν μένει μόνη της και αν φυσικά αυτό τη βολεύει πια και την ίδια καλύτερα.