Μια και στήσαμε το δικαστήριο, εγώ λέω να δοκιμάσω το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου. Μια κάπως ελαφρυντική υπόθεση εργασίας για τον 19χρονο είναι η εξής:
Λείπει η μαμά, παίζει με το κουτάβι, συμβαίνει το ατύχημα (χτύπημα στο κεφάλι), εκείνο λιποθυμάει, τηλεφωνεί στη γκομενίτσα του μπας και σώσει λίγο την κατάσταση, την παίρνει με το αυτοκίνητο από το σπίτι της (μαζί και το κουτάβι) και πάνε κάπου έξω για να συζητήσουν από κοντά το πρόβλημα, που θα έκανε έξαλλη τη μάνα του.
Στο μεταξύ, θεωρούν το κουτάβι καταδικασμένο, αν όχι νεκρό, παρκάρει όπως όπως κλείνοντας την είσοδο-έξοδο, χωρίς καν να τους περάσει από το μυαλό το θέμα της θερμοπληξίας του ημιθάνατου κουταβιού (αμφιβάλλω κι αν είχαν ποτέ πληροφόρηση για το σχετικό κίνδυνο από τη μητέρα ή αλλού), και μετά από παρότρυνση της κοπέλας του, πάνε να πιούνε κάτι όσο το δυνατό πιο ψύχραιμα και να συζητήσουνε, πως θα το φέρουνε στη μάνα του, η οποία θα τον μισήσει γιατί τρέφει τεράστια αδυναμία στο κουταβάκι.
Σαν να μην έφτανε ο πανικός και ο φόβος που ήδη είχε, με αποτελεσματικότητα και ακρίβεια βγαλμένη μάλλον από αμερικάνικη ταινία, ξαφνικά, σκάνε αστυνομία, μάνα και η άγρυπνη superwoman με το σφυρί, με ξεκάθαρη πρόθεση να τον μπουζουριάζουν στο αυτόφωρο. Μη μπορώντας να πιστέψει την κινητοποίηση τόσου κόσμου και τόσο άμεσα, σε αντίθεση με άλλα "σοβαρότερα" γεγονότα, σαν να ξορκίζει το φόβο και τον πανικό του, του βγαίνει κι ένα θυμωμένο- αγανακτησμένο: "πως κάνετε έτσι για ένα κωλόσκυλο"..
Στο μυαλό του, ακόμα κατηγορείται για το ατύχημα, που είχε στο παιχνίδι του με το κουτάβι, κι ως δια μαγείας ανακάλυψαν όλοι, ενώ γνωρίζουμε, ότι μόνο άμεση και αποτελεσματική δεν είναι η κινητοποίηση της αστυνομίας και των υπολοίπων για εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά.
Λέω εγώ τώρα.. Όχι ότι αυτή η ιστορία τον δικαιώνει, αλλά τον κάνει να φαίνεται κάπως πιο συμπαθής στου δικαστή και τους ενόρκους, αναδεικνύοντας κυρίως και την ευθύνη της μητέρας.