Τι κρέας; Κοτόπουλο; Ποιο μέρος του κοτόπουλου; Και ο σκύλος τρώει τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα; Η μπαρφ δεν είναι ξηρά. Με την ξηρά μπορεί να τρώει τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα, γιατί στην ξηρά προσθέτονται βιταμήνες. Στην μπαρφ αυτό δε γίνεται. Θέλει, όπως είπα, ποικιλία. Και βοδινό, και κοτόπουλο, και ψάρι, και και και... Και 80% κρέας, και 10% κόκαλα και 10% εντόσθια...
...
Ισως να μη μου κάνουν τα γυαλιά αλλά πάλι δεν βλέπω πουθενά τι εννοούν όταν λένε κρέας κοτόπουλου ή μοσχαριού και τι εννοούν όταν λένε εντόσθια. Μέρη του ζώου που θεωρούνται κρέας και μέρη του ζώου που θεωρούνται εντόσθια είναι πολλά και το καθένα με διαφορετική διατροφική αξία, εκτός αν βάζουν μέσα ολόκληρο κοτόπουλο ή μοσχάρι που το θεωρώ σχεδόν απίθανο.
Μα εννοείται ότι δίνεις από τη ποικιλία των κρεάτωνπου δίνουν κι όχι μόνο κοτόπουλο.
Έπειτα δίνουν από αυτή τη ποικιλία που λες (εντόσθια, κόκκαλα, κρέας κτλ), σου το επισημαίνουμε και μετά στρέφεσαι στο αν βάζουν ολόκληρο κοτόπουλο μέσα ή όχι
Ναι, έχει νόημα να μην ξέρεις τι έχει μέσα και να εμπιστεύεσαι τα αυτοκόλλητα... δεν δίνεις ξηρά καλύτερα; Στις ξηρές τουλάχιστον υπάρχει κάποιος έλεγχος.
Εγώ κοινό καταψύκτη έχω και μια χαρά δίνω μπαρφ πάνω από ένα χρόνο τώρα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Επίσης, αν σε φοβίζουν τα μικρόβια, την μπαρφ μη τη δώσεις ούτε ζωγραφιστή.
Οποιος θέλει να κάνει κάτι, θα βρει τον τρόπο, όποιος δεν θέλει, θα βρει δικαιολογίες. Τουλάχιστον να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και πες "βαριέμαι να φτιάχνω γεύματα για τον σκύλο μου βρε αδερφέ".
Κοίτα, δεν παρέχεις επιχειρήματα πάντως όταν αναλαμβάνεις απλώς το ρόλο του ζηλωτή.
Το επιχείρημά σου είναι είτε εγκατελείπεις όποιες ανησυχίες έχεις για τη barf, φτιάχνεις τη δικίά σου και ασπάζεσαι το δόγμα εν γένει είτε δίνεις ξηρά.
Εγώ απέχω πολύ από τέτοιες λογικές, οπότε μου λείπει ο ζήλος του νεο-μυημένου και εκείνου που αντικαθιστά την έλλειψη γνώσης και δυνατότητα δικής του έρευνας με την "πίστη".
Τώρα και το ατομικό παράδειγμα, δεν πείθει...ο επαγωγικός συλλογισμός έχει πολύ στενά όρια στην απόδειξη..
...κι εμένα ο αδερφός του παππού μου πέθανε αιωνόβιος σχεδόν καπνίζοντας μανιωδώς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το τσιγάρο δεν βλάπτει.
Εγώ χωρίς να έχω πειστεί, δοκιμάζω...είμαι ανοιχτός στη barf ...
Έπειτα δεν ε΄χω διαβάσει και κάτι που να με πείθει απόλυτα παρόλο που έχω ξεκοκκαλίσει εδώ τα κεντρικά νήματα για τη barf...
Θα ήθελα να θίξω δύο βασικούς άξονες (διαφοροποίησης) εδώ...
1) η "φιλολογία" γύρω από τη barf βρίθει αξιωμάτων και έλλειψης τεκμηρίωσης.
Ένα αξίωμα είναι η ταύτιση του σκύλου και των διατροφικών του αναγκών με τον λύκο (ούτε καν τα αγριόσκυλα).
Η συνύπαρξη με τους ανθρώπους άρχισε με τη παύση μετακίνησης των ανθρώπινων πληθυσμών, τη μονιμότερη εγκατάσταση δλδ σε μεγαλύτερες κοινότητες όπου τα ζώα αυτά έτρωγαν από τα υπολείμματα/σκουπίδα αυτών των κοινοτήτων.
Έπειτα η διατροφή των σκύλων έχει αλλάξει πολύ έκτοτε, ενώ η ανθρώπινη παρέμβαση στην αναπαραγωγή του έχει παραγάγει πολύ διαφορετικά είδη.
Από άποψη dna και ο άνθρωπος είναι σε συντριπτικό ποσοστό όμοιος με τον χιμπατζή, αλ΄λα τρέφεται και συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά.
Ακόμη χαρακτηριστικό της barfολογίας είναι ότι ψάχνοντας και διαβάζοντας καταλήγω να βρίσκομαι μεταξύ παραλλαγών της ίδιας αφήγησης.
Καταλήγω στο συμπε΄ρασμα ότι barf-πιστοί και barf-ολόγοι αντιγράφουν κυρίως ο ένας από τον άλλο και με κάποιες, λίγες αναφορές σε άλλες πηγές.
Συναντώ τις ίδιες ακριβώς διατυπώσεις/φράσεις ενώ συχνά ο αντιγραφέας ξεχνάει να μεταφράσει (ή δεν ξέρει πώς να μεταφράσει επαρκώς κάποιους ορους) και τους παραθέτει όπως τους βρήκε στις πηγές του και οι γύρω-γύρω κάνουν ανακύκλωση και αναδιανομή συνδέσμων.
Από "ακαδημαϊκή σκοπιά" η παραπομπή από τον έναν στον άλλον μεταξύ των μελών μιας "¨κοινότητας" δεν συνιστά επαρκή και αξιόπιστη τεκμηρίωση.
Στη καλύτερη περίπτωση λοιπόν, οι "bloggers" κάνουν αποδελτίωση και κατηγοριοποίηση πληροφοριών που παρλαμβάνουν από άλλους.
Παρόλαυτά δεν την απορρίπτω, την δοκιμάζω...
2) Εξαρτάται από τη θέση που καταλαμβάνει ο σκύλος στην ζωή του κάθε ιδιοκτήτη αλλά και τη δική του προσέγγιση σε αυτή τη σχέση.
Για κάποιους δηλαδή η κατοχή σκύλου γίνεται το χόμπυ τους...κάποιοι κάνουν ορειβασία, κάποιοι ποδήλατο, άλλοι παίζουν σκάκι, άλλοι ποδοσφαιρίζουν, άλλοι κάνουν μοντελισμό, άλλοι μαθαίνουν να βγάζουν κρασί απο΄το αμπέλι τους και κάποιοι έχουν βρει τον σκύλο ως αυτό που θα γεμίζει και θα οργανώνει τον ελεύθερο χρόνο τους.
Εγώ αγαπώ πολύ τα ζώα εν γένει, τα σκυλιά περισσότερο και τον σκύλο μου ακόμη περισσότερο, αλλά δεν είναι το χόμπυ μου.
Πάω στοίχημα ότι περνάω πολύ περισσότερο χρόνο με τον σκύλο μου από χομπίστες, αλλά το χόμπυ μου είναι αυτό που κάνω και ως ασχολία μου συν το διάβασμα (περί διεθνών σχέσεων, κοινωνιολογίας κτλ)
Κάποιος που έχει τον σκύλο ως χόμπυ μπορεί να δαπανήσει τον χρόνο στη παρασκευή τροφής (και καλά θα ήταν να δαπανήσει και χρήματα για εξοπλισμό που θα εξασφαλίσει ότι το κάνει καλά κι όχι με κανόνα μόνο το "δεν μου έχει τύχει κάτι").
Προσωπικά λόγω έλλειψης χρόνου και χρημάτων
δεν θα αναλάμβανα να παρασκευάσω τη τροφή του σκύλου μου, εκτός κι αν αυτό απαιτούταν για ιατρικούς λόγους.
Κι είναι αυτός ένας λόγος που στράφηκα στη δοκμή της barf.
Παρότι δεν είμαι πιστός, δηλαδή, είμαι εύελπις...κι αν πάνε όλα καλά, μπορεί η barf να γίνει η κύρια διατροφή μας και να αρχίζω να τη παρασκευάζω ο ίδιος.
Μύστης και πιστός δεν πρόκεται ποτέ να γίνω για κάτι τέτοιο, όμως, διατηρώ τη φαιά μου ουσία και τον χρόνο μου να τον δαπανήσω κάποιου πιο γόνιμα.
Πλάκα κάνω 
