Ο σκυλος του παππου σου ηταν ενας καταπληκτικος συντροφος οπως ειναι κ καθε σκυλος δεν αμφιβαλλει κανεις γι αυτο.
ΟΜΩΣ
Δεν μπορεις να πεις με σιγουρια τπτ γι'αυτον, παρα μονο να δεις στο τελος της ζωης του τι ηταν.
-Δεν ξερεις πως θα εξελιχθει εμφανισιακα.
-Δεν ξερεις τι χαρακτηρα/προδιαθεση θα εχει
-Δεν ξερεις αν εχει κληρονομικες ασθενιες.
Και επειδη θα μου πεις "ο δικος μας δεν ειχε τπτ", θα σου πω οτι μπορει ο δικος σου να μην ειχε αλλα να εχει προδιαθεση να βγαλει απο τα γονιδια των προγονων του......
Γι αυτο λοιπον η "εκτροφη" φρονιζει ωστε ολες οι ερωτησεις να απαντηθουνε κ ο σκυλος που θα εχεις να ειναι οσο ποιο προβλεψιμος γινεται.
Εγώ σε διάφορα είδη που έχω διαβάσει πρόσφατα την αρχή δημιουργίας της υποφυλής ένα (καλά έναν μόνο δε γίνεται, αλλά έναν-δυο-πέντε) συγκεκριμένο σκύλο πήραν που είχε την επιθυμητή συμπεριφορά και υγεία και τον αναπαρήγαγαν. Δε βλέπω τη διαφορά. Ειδικά την σήμερον που υπάρχουν τεστ για τη διαπίστωση αν φέρεις ασυμπτωματικά κάποιες από τις γνωστές κληρονομικές ασθένειες ενω κάποιες άλλες ακόμα και η κλειστή αναπαραγωγική γραμμή δε μπορεί να αποκλείσει. Άσε που κάποιες άλλες είναι ευρέως γνωστές σε συγκεκριμένες φυλές και η αναπαραγωγή ακόμα συνεχίζεται ακάθεκτη...
Δε μπορώ να καταλάβω λοιπόν γιατί με την ίδια αναπαραγωγική λογική άλλες μίξεις σκύλων δε μπορούν να αξιολογηθούν ιατρικά και να δημιουργήσουν νέα είδη βάση της συμπεριφοράς τους όπως άλλωστε γινόταν στις απαρχές της εκτροφής και, αν όχι να αναγνωριστούν ως επίσημα είδη από την πρώτη αναπαραγωγή γιατί όντως το δείγμα κληρονομικών ασθενειών δε μπορεί να αξιολογηθεί ασφαλώς, να μη μπορεί να γίνει μια υπεύθυνη εκτροφική προσπάθεια. (Θα μπορούσε αυτό να γίνει με mixed-breeding όπως και γίνεται).
Δε μπορεί τα πρώτα 10 λαμπ που καταγράφηκαν επίσημα ως λαμπ να προέρχονταν από τα "λαμπ του 300 μ.Χ." Κάποιος κάποτε στην πίσω αυλή του είχε δυο υγιή σκυλιά διαφόρων ειδών που είχαν τα Χ επιθυμητά χαρακτηριστικά και τα αναπαρήγαγε. Το ρίσκο φυσικά ήταν μεγάλο. Αλλά αυτά συνέχισαν να παράγουν υγιείς απογόνους με τα επιθυμητά αυτά χαρακτηριστικά. Και κάποιοι μετά συνέχισαν αυτή την αναπαραγωγή πιο σωστά και ολοκληρωμένα.
Επειδή βέβαια ούτε οι συνθήκες ζωής πια δεν είναι όπως του 16ου-17ου-18ου αιώνα δε μπορούμε εύκολα να πάρουμε τα ρίσκα αυτά δεν είναι όντως "μ'αρεσε ο τάδε κι ο τάδε σκύλος ας τους βάλω να γεννοβολήσουν". Αλλά κάπου εδώ γύρω ή σε άλλο θέμα είδα κάποιον να λέει ότι το mixed-breeding είναι ανωμαλία! Δηλαδή αν ζευγαρώσεις π.χ. ένα υγιές λαμπ με πέντιγκρι με έναν υγιή γ.π. με πέντιγκρι που και τα δυό επιδεικνύουν το Χ κοινό επιθυμητό συμπεριφορικό χαρακτηριστικό (καλά ατυχέστατο παράδειγμα, απλά αυτά μου ήρθαν πρώτα σε ίδιο μέγεθος και με μεγάλες διαφορές συμπεριφορικές) πιο είναι το πρόβλημα?
Εγώ προσωπικά θα ήθελα ένα νέο breed από τον κοινό ανθεκτικό αδέσποτο μούργο που είναι πλήρως κοινωνικοποιημένος (δηλαδή από δύο αδέσποτα ότι να ναι ρατσών που με χρόνια στους δρόμους και δεν αρρώστησαν και είναι πλήρως υπάκουα στους "δικούς" τους που τα φροντίζουν), ποιο είναι το κακό όχι να τα πάρω εγώ ο αδαής και να τα βάλω να γεννοβολάνε αλλά να αναλάβει κάποιος νέος εκτροφικός οργανισμός να κάνει τέτοια εκτροφή σε βάθος χρόνου διαλέγοντας τα καλύτερα δείγματα με βάση την υγεία και τη συμπεριφορά?