Hopsi δε γνωριζόμαστε, γι' αυτό παίρνω το θάρρος... όπως πήρες κι εσύ το θάρρος να τα πεις όλα αυτά.
Χέστα τα σκυλιά. Δεν είναι τα σκυλιά το κέντρο της ύπαρξής σου, εκτός αν θέλεις να γίνεις σαν κάτι μοναχικές μονόχνωτες που έχουν γάτες (κι εσύ αντί για γάτες έχεις σκύλους, δεν έχει και μεγάλη διαφορά). Δικαίωμά τους, θα μου πεις, αλλά είναι σκληρή η μοναξιά. Και μη σκας υπέρ το δέον. Ό,τι και να πάθεις αυτά δεν χάνονται, καβαλιεράκια τρισχαριτωμένα είναι, αλλά και να χαθούν... ξέρεις κάτι?
Είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε σταγόνα στον ωκεανό, δεν αξίζουμε τίποτα, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν στη μιζέρια, στη φτώχια, την αρρώστια, πριν προλάβουν να δουν έστω μισή απ' τις χαρές της ζωής. Το πρώην αφεντικό μου, που ήταν και θεοσεβούμενο (εγώ δεν είμαι) έλεγε πάντα ότι πρέπει να χαιρόμαστε για όσα έχουμε καταφέρει να έχουμε, για τα χρόνια που έχουμε ζήσει, για την αγάπη που δώσαμε και την αγάπη που λάβαμε. Αλλά κυρίως για την υγεία μας. Έχεις την υγεία σου? Αν την έχεις ξέρεις ότι πρέπει να σου δίνει ευτυχία αυτό και μόνο το γεγονός?
Αν έχεις κατάθλιψη πήγαινε να σε δει κάποιος. Αλλά η κατάθλιψη δεν επιτρέπει στον ασθενή να βιώνει τόσο έντονα τη λύπη, νομίζω. ΝΟΜΙΖΩ ότι η κατάθλιψη νεκρώνει τα συναισθήματα. Νομίζω ότι είσαι μια χαρά, φυσιολογικότατη... Οι χωρισμοί είναι μικροί θάνατοι και ακολουθούνται από περιόδους πένθους.
Ήμουν χάλια σχετικά πρόσφατα, τόσο χάλια που δεν μπορούσα καν να βγάλω βόλτα το σκύλο. Αυτό έλειπε να σκεφτώ το σκύλο. Δυσκολεύτηκε κι αυτός τότε λίγο, μαζί μου, αναγκαστικά, γιατί είμαστε αγέλη. Ευτυχώς τον εαυτό μου σκέφτηκα και του το ξεπλήρωσα του "μικρού"... αργότερα όμως. Ο σκύλος δεν κρατάει κακία, δεν απαιτεί ιδιαίτερα, δεν ψάχνεται, αλλά καταλαβαίνει όταν κάτι δεν πάει καλά. Και στις δικές σου "δεν αξίζει" ένας άνθρωπος να τις προσέχει, γιατί έχουν εσένα και μια χαρά θα τις φροντίσεις, όπως κάνεις και τώρα, καλύτερα απ' τη συντριπτική πλειοψηφία των σκύλων στην Ελλάδα. Σε σένα αξίζει.