Μοναξια μου ολα...μοναξια μου τιποτα...

[trickius]

Είναι η αποξένωση που είχα αναφέρει σε ένα άλλο post ενός άλλου thread. Συνήθως ανθρώποι που απολαμβάνουν την συντροφιά σκυλιών στην πλειοψηφεία τους ευγενικές ψυχές, τείνουν να αποξενώνονται απο τον υπόλοιπο "κακό" κόσμο. Σημεία των καιρών θα έλεγα. Εγώ δεν θα σου γλύψω το χέρι όπως κάνουν οι άλλοι (και τα σκυλάκια σου προφανώς). Ούτε θα σου βάλω ένα γλυκό τραγούδι. Μερικές φορές ένα ηλεκτροσόκ επαναφέρει στην πραγματικότητα μια καρδιά που ψυχορραγεί. Πήγαινε πίσω κάποια χρόνια πριν και δες σαν ένα άλλο άνθρωπο τον εαυτό σου. Σου αρέσει το θέαμα; Θα ήθελες να καταντήσεις έτσι στο μέλλον; Τι πήγε λοιπόν στραβά;
Οι γονείς σου και οι φίλοι σου τι θα λέγαν αν σε βλέπαν να μιλάς έτσι; Παραιτημένη από την ίδια την ζωή όπως αισθάνεσαι τώρα;

Σύνελθε, πάρε τα πάνω σου, μην ασχολείσαι μόνο με τα σκυλιά σου. Τα σκυλιά είναι σκυλιά δεν είναι ανθρώποι ούτε χρειάζονται να εξανθρωπίζονται. Οι ανθρώποι έχουν μάθει να συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους και είναι αυτό που πρέπει να μάθεις να κάνεις και σύ.

Αν σε τσάντισα πάει να πει οτι κατάφερα αυτό που ήθελα. Να ανταγωνιστείς την μιζέρια σου..

 

[Scarlett]

....συνοψιζοντας....
η λεξη κλειδι ειναι...
Ισορροπια...

(ψιλα γραμματα: καμια φορα γουσταρουμε να γκρινιαζουμε για κατι....μας κανει καλο...μας αρεσει να μας συντροφευει ενα αδιεξοδο, ενα προβλημα, μια αιτια γκρινιας...νομος τη ψυχολογια....μου εχει συμβει κι εμενα...)

 

[Hopsi]

καλημερα...
Δεν ξερω ακριβως τι να πω... πως να το πω...τι να ΜΗΝ πω...
Κοιμηθηκατε; εγω οχι και τοσο καλα...Ηρθε μια φιλη απο τα παλια μου να με επισκεφθει...κριση πανικου. Ρημαδα, χαμενη! δεν σε καλεσα! σε εδιωχνα!και τι εκανες; ηρθες και με ξυπνησες μεσα στη νυχτα, για να μου πεις, παρτα ηλιθια που φθανεις τον εαυτο σου εκει.
ΠΟυ εκει;
Εκει, εκει που στεκεσαι γυμνος απεναντι στην χειροτερη σου αληθεια: πως γονατιζεις τον εαυτο σου.

Θελω να πω ενα μεγαλο και γλυκο ευχαριστω...

ξερετε, ισως δεν ξερετε αλλα καποιοι το εχουν παρει χαμπαρι...Την χαρα μου τη δειχνω υπερδιπλη για να τη μεταφερω και γυρω. Στη λυπη εχω θεμα...Και στο θυμο...Αναθεμα τον Καββαδια και το μαχαιρι του.

Μου χε πει καποτε καποιος, Εβελυνα, πρεπει να εκφραζεις τις αναγκες σου, να ζητας βοηθεια. Φωναξε, τσιριξε, κανε κατι! βγαλτο!
ΠΟυ εγω. Ντροπη. δεν ειμαι εγω η αδυναμη. δεν πρπει να φερω κανεναν καλο ανρθωπο στη θεση να νιωσει δυσαρεστο συναισθημα εξαιτιας μου. Γιατι η συμπονοια εχει αυτο το ρημαδι το συν μεσα. Και εγω δεν το θελω...Απο παιδι. Παιδι;;; Οκ... ας πουμε απο μικρη.

Και με ξερουν καποιοι για ξωτικο που μασαει σιδερα. ΠΟυ εχει κανει μποτοξ στη μουρη το χαμογελο και τσιριμπιμ τσιριμπομ. Και ξαφνου, να ενα σεντονι κινγ σαηζ να το τρως στη μαπα...

Ελα; χασμουριεσαι; Ξυπνααααααααααααα! θελω να σου πω...

Και πηρα παραμασχαλα τη στολη καταδυσης και μπλουυυυυυυυυυυυμ μεσα στη θλιψη μου. Κουραστηκα να πολεμαω μωρε. χιλια δυο. Δεν μπορω να τα πω, δεν θελω να τα πω, δεν αξιζει να τα πω, δεν εχω δικαιωμα σε μενα και σε σας να τα πω. Μα χιλια δυο...
Μα τελικα με τη φιλ μου να εχει κανει την αρμενικη της βιζιτα, λεω: Μπα! Κοιτα ρε Εβελυνακι! φωναξες, μιλησες, εστω κι ετσι...δεν εισαι οπως παλια...Δεν φοβασαι τοσο, δεν ντρεπεσαι τοσο...

Ευχαριστω που με ακουσατε. ΠΟυ φτιαξατε ολοκληρη playlist (χωρις Χριστοδουλοπουλο μεσα αλλιως θα με στελνατε στον ταφο.)

Ευχαριστω που προσπαθησατε να δειτε λιγο πιο καλα, λιγο πιο μεσα απο οσα τα δαχτυλα μου ζωγραφισαν στην οθονη, ετσι, ατσουμπαλα, ασυναρτητα...

Θα θελα να κλειδωθει το τοπικ γιατι δεν θελω να σας ριχνω αλλο.

Μονο μια παρακληση: μη με παρεξηγειτε ωρες ωρες...κι αυτες τις ωρες...ειδικα.

να σας εχει ο Θεος ολους καλα για το καλο που μου κανατε.
Εβελυνα, Λεηλα και το μικρο πτανακι η Χοουπ.