Πριν λίγες μέρες πήγα το κουτάβι μου για τη δεύτερη σειρά εμβολίων σε καινούργιο κτηνίατρο, γιατί ο προηγούμενος μετακόμισε. Μπαίνουμε με τη Ρούμπι αγκαλιά και ο γιατρός μας κοιτάζει αποσβολωμένος. Θεώρησα ότι έφταιγε το ότι έμοιαζα με άστεγη. Πάντα πάω στον κτηνίατρο με κάτι φοβερά σύνολα, φόρμα με τρύπα, φούτερ του άντρα μου, σταράκια με λυμένα κορδόνια κλπ.
-Να μπούμε;
Ο γιατρός συνεχίζει να μας κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα και απλανές βλέμμα. Ειλικρινά αν δεν μου τον είχανε συστήσει 5 άτομα, θα είχα κάνει μεταβολή να φύγω. Τελικά μπαίνουμε, βλέπει το βιβλιάριο μας και μουρμουράει κάτι που μάλλον σήμαινε 'θα τη ζυγίσω'. Παίρνει τη Ρούμπι αγκαλιά και ανεβαίνει στη πλάστιγγα. 85,2. Και το γράφει στο βιβλιάριο!
- Γιατρέ, είστε σίγουρος ότι το μπισόν μου είναι 85 κιλά; Γιατί αν είναι έτσι να το στείλω στο βιβλίο Γκίνες. Θα χεστώ στο τάλιρο.
Ο καημένος έγινε σαν παντζάρι και ζύγισε τη Ρούμπι μόνη της αυτή τη φορά.
Συνεχίζουμε με το εμβόλιο, βάζει τη σύριγγα στο μπουκάλι, τη βγάζει και συνεχίζοντας να με κοιτάει με το απλανές ύφος της πρώτης φάσης, κάνει να πάει στο σκυλί, παραπατάει σε μια καρέκλα και τρυπάει το ίδιο του το χέρι!
- Γιατρέ, τσιρίζω εγώ, είστε καλά; Τι έγινε τώρα; Πρέπει να σας πάω σε γιατρό; Κανονικό ή κτηνίατρο;
Είμαι σε παραλήρημα όπως καταλαβαίνετε. Η Ρούμπι εντωμεταξύ ενώ στον άλλο κτηνίατρο φώναζε και έκλαιγε με αυτόν εδώ έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα και τον κοιτάζει.
-Είμαι καλά, δεν με τρύπησε πολύ, μου λέει και κάνει επιτέλους το εμβόλιο στο σκυλί.
Έχω αποφασίσει μέσα μου ότι δεν θα ξανάρθω, αλλά επειδή είμαι θαρραλέος τύπος και βασικά δεν έχω 30 ευρώ για να πάω και σε άλλο γιατρό, συνεχίζω τις ερωτήσεις.
- Τελευταία ξύνεται πολύ, του λέω. Μήπως να πάρω καμιά αμπούλα;
- Αμπούλα;
Τώρα πια έχω συνηθίσει το απλανές βλέμμα.
- Ε ξέρετε για τους ψύλλους κλπ...
- Λέτε να πάρετε αμπούλα;
- Ξέρω γω, εσείς τι λέτε;
- Ε και δεν την παίρνετε.
- Μάλιστα, θα την πάρω.
Επιτέλους πληρώνω και φεύγω. Στο σπίτι πάω να βάλω την απόδειξη στο κουτάκι που τις φυλάω και βλέπω στο πίσω μέρος να γράφει:
"Θες να βγάλουμε τα σκυλιά μας βόλτα; Τηλεφώνησε μου στο 69...."
Και μετά από όλα αυτά θέλω να ρωτήσω το εξής: η απόδειξη αυτή περνάει στην εφορία;
-Να μπούμε;
Ο γιατρός συνεχίζει να μας κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα και απλανές βλέμμα. Ειλικρινά αν δεν μου τον είχανε συστήσει 5 άτομα, θα είχα κάνει μεταβολή να φύγω. Τελικά μπαίνουμε, βλέπει το βιβλιάριο μας και μουρμουράει κάτι που μάλλον σήμαινε 'θα τη ζυγίσω'. Παίρνει τη Ρούμπι αγκαλιά και ανεβαίνει στη πλάστιγγα. 85,2. Και το γράφει στο βιβλιάριο!
- Γιατρέ, είστε σίγουρος ότι το μπισόν μου είναι 85 κιλά; Γιατί αν είναι έτσι να το στείλω στο βιβλίο Γκίνες. Θα χεστώ στο τάλιρο.
Ο καημένος έγινε σαν παντζάρι και ζύγισε τη Ρούμπι μόνη της αυτή τη φορά.
Συνεχίζουμε με το εμβόλιο, βάζει τη σύριγγα στο μπουκάλι, τη βγάζει και συνεχίζοντας να με κοιτάει με το απλανές ύφος της πρώτης φάσης, κάνει να πάει στο σκυλί, παραπατάει σε μια καρέκλα και τρυπάει το ίδιο του το χέρι!
- Γιατρέ, τσιρίζω εγώ, είστε καλά; Τι έγινε τώρα; Πρέπει να σας πάω σε γιατρό; Κανονικό ή κτηνίατρο;
Είμαι σε παραλήρημα όπως καταλαβαίνετε. Η Ρούμπι εντωμεταξύ ενώ στον άλλο κτηνίατρο φώναζε και έκλαιγε με αυτόν εδώ έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα και τον κοιτάζει.
-Είμαι καλά, δεν με τρύπησε πολύ, μου λέει και κάνει επιτέλους το εμβόλιο στο σκυλί.
Έχω αποφασίσει μέσα μου ότι δεν θα ξανάρθω, αλλά επειδή είμαι θαρραλέος τύπος και βασικά δεν έχω 30 ευρώ για να πάω και σε άλλο γιατρό, συνεχίζω τις ερωτήσεις.
- Τελευταία ξύνεται πολύ, του λέω. Μήπως να πάρω καμιά αμπούλα;
- Αμπούλα;
Τώρα πια έχω συνηθίσει το απλανές βλέμμα.
- Ε ξέρετε για τους ψύλλους κλπ...
- Λέτε να πάρετε αμπούλα;
- Ξέρω γω, εσείς τι λέτε;
- Ε και δεν την παίρνετε.
- Μάλιστα, θα την πάρω.
Επιτέλους πληρώνω και φεύγω. Στο σπίτι πάω να βάλω την απόδειξη στο κουτάκι που τις φυλάω και βλέπω στο πίσω μέρος να γράφει:
"Θες να βγάλουμε τα σκυλιά μας βόλτα; Τηλεφώνησε μου στο 69...."
Και μετά από όλα αυτά θέλω να ρωτήσω το εξής: η απόδειξη αυτή περνάει στην εφορία;
