Μερικές σκέψεις πάνω στον σκύλο, χωρίς καμία διάθεση να προσβάλω κάποιον, ή να το παίξω έξυπνος. Απασχολούν και εμένα σαν θύμα και θύτη. Ίσως τις πάρει κάποιος και τις πάει ένα βήμα πάρα πέρα, ο καθένας για τον εαυτό του.
Πολλοί από εμάς έχουμε ανθρωποποιήσει τα σκυλιά τόσο πολύ, που δημιουργήσαμε ένα άλλο είδος το "σκυλανθρωπάκι". Αυτό που τρώει μόνο εκλεκτή τροφή, αρκετά πιο θρεπτική από αυτήν που τρώνε αρκετά παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα, που κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μας, κάτι που απαγορεύουμε στα ίδια μας τα παιδιά.
Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, δεν είναι άνθρωπος. Είναι παρά φύσιν να τον κάνουμε τέτοιο. Είναι δελεαστικό βέβαια, γιαυτό και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα είχαν έναν χιμπατζή αντί για σκύλο, αν μπορούσαν, αλλά αναρωτιέμαι αν αυτό που κάνουμε είναι προς όφελος τους σκύλου, ή καθαρά προς όφελος της ματαιοδοξίας μας.
Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια και είμαι αρκετά μεγάλος να θυμάμαι εποχές που δεν υπήρχαν τρακτέρ. Όλες οι δουλειές γινόταν με ζώα, μεταξύ αυτών και σκυλιά. Ο παππούς μου είχε έναν απέραντο σεβασμό στα ζώα του, και τα φρόντιζε πριν από τον εαυτό του. Τα σκυλιά του απέπνεαν την δικιά του ήρεμη δύναμη και ήταν τυφλά αφοσιωμένα στο αφεντικό τους. Και όμως: Ποτέ δεν τα συμπεριφέρθηκε σαν ανθρώπους, ποτέ δεν κοιμήθηκαν μαζί του στο κρεβάτι του. Απλά επειδή είχαν μια δουλειά να κάνουν, και η δουλειά αυτή ήταν έξω από το σπίτι. Την δουλειά τους την έπαιρναν πολύ σοβαρά, και γιαυτό ήταν ευτυχισμένα που μπορούσαν να την κάνουν και να παίρνουν την επιβράβευση του αφεντικού τους.
Και πάμε στο σήμερα:
Ζούμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε τσιμεντένια κουτιά, σε θορυβώδεις πόλεις, με όλες τις ανέσεις που προσπαθούν αν εξαλείψουν ένα και μοναδικό πράγμα: Την ζωικότητά μας. Προσπαθούμε να αποκοπούμε από την φύση και τους κινδύνους της πάση θυσία, ακόμα και όταν πάμε βόλτα στο βουνό με το κλιματιζόμενο τζιπ μας. Ζούμε παρά φύσιν, και μεταδίδουμε αυτήν την αρρώστια σε οτιδήποτε αγγίξουμε. Ανησυχούμε όταν το Χάσκυ μας είναι στον κήπο με 5 βαθμούς, χωρίς το πουλοβεράκι του, τρομοκρατούμαστε όταν γαβγίζει ο σκύλος μας σε κάποιον περαστικό, πανικοβαλλόμαστε όταν αρχίζει να γλύφει τα αχαμνά του μπροστά στους καλεσμένους μας. Επειδή αυτά τα πράγματα είναι η απόδειξη της αποτυχίας μας στην προσπάθεια να μεταμορφώσουμε ένα άγριο ζώο σε σκυλανθρωπάκι.
Είμαστε λοιπόν ακατάλληλοι για σκυλιά;
Αν δεν χρησιμοποιήσουμε τον σκύλο μας για να ανακτήσουμε κάποια από την ζωική μας φύση, ναι, είμαστε ακατάλληλοι. Όχι για τον σκύλο βέβαια, αλλά για τον εαυτό μας. Αν καταφέρουμε να συμπιέσουμε τον σκύλο μέσα στο δικό μας κουτάκι, να τον αποξενώσουμε από την φύση του, να τον μετατρέψουμε σε σκυλάνθρωπο, τότε απλά μεγεθύνουμε την δικιά μας αποξένωση.
Ίσως αυτό είναι βέβαια τελικά, που πολλοί από εμάς επιδιώκουν. Θα ήταν πιο τίμιο όμως, να το κάνουμε με μία τηλεόραση LCD 100 ιντσών, και όχι με ένα ζωντανό πλάσμα.
Πολλοί από εμάς έχουμε ανθρωποποιήσει τα σκυλιά τόσο πολύ, που δημιουργήσαμε ένα άλλο είδος το "σκυλανθρωπάκι". Αυτό που τρώει μόνο εκλεκτή τροφή, αρκετά πιο θρεπτική από αυτήν που τρώνε αρκετά παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα, που κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μας, κάτι που απαγορεύουμε στα ίδια μας τα παιδιά.
Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, δεν είναι άνθρωπος. Είναι παρά φύσιν να τον κάνουμε τέτοιο. Είναι δελεαστικό βέβαια, γιαυτό και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα είχαν έναν χιμπατζή αντί για σκύλο, αν μπορούσαν, αλλά αναρωτιέμαι αν αυτό που κάνουμε είναι προς όφελος τους σκύλου, ή καθαρά προς όφελος της ματαιοδοξίας μας.
Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια και είμαι αρκετά μεγάλος να θυμάμαι εποχές που δεν υπήρχαν τρακτέρ. Όλες οι δουλειές γινόταν με ζώα, μεταξύ αυτών και σκυλιά. Ο παππούς μου είχε έναν απέραντο σεβασμό στα ζώα του, και τα φρόντιζε πριν από τον εαυτό του. Τα σκυλιά του απέπνεαν την δικιά του ήρεμη δύναμη και ήταν τυφλά αφοσιωμένα στο αφεντικό τους. Και όμως: Ποτέ δεν τα συμπεριφέρθηκε σαν ανθρώπους, ποτέ δεν κοιμήθηκαν μαζί του στο κρεβάτι του. Απλά επειδή είχαν μια δουλειά να κάνουν, και η δουλειά αυτή ήταν έξω από το σπίτι. Την δουλειά τους την έπαιρναν πολύ σοβαρά, και γιαυτό ήταν ευτυχισμένα που μπορούσαν να την κάνουν και να παίρνουν την επιβράβευση του αφεντικού τους.
Και πάμε στο σήμερα:
Ζούμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε τσιμεντένια κουτιά, σε θορυβώδεις πόλεις, με όλες τις ανέσεις που προσπαθούν αν εξαλείψουν ένα και μοναδικό πράγμα: Την ζωικότητά μας. Προσπαθούμε να αποκοπούμε από την φύση και τους κινδύνους της πάση θυσία, ακόμα και όταν πάμε βόλτα στο βουνό με το κλιματιζόμενο τζιπ μας. Ζούμε παρά φύσιν, και μεταδίδουμε αυτήν την αρρώστια σε οτιδήποτε αγγίξουμε. Ανησυχούμε όταν το Χάσκυ μας είναι στον κήπο με 5 βαθμούς, χωρίς το πουλοβεράκι του, τρομοκρατούμαστε όταν γαβγίζει ο σκύλος μας σε κάποιον περαστικό, πανικοβαλλόμαστε όταν αρχίζει να γλύφει τα αχαμνά του μπροστά στους καλεσμένους μας. Επειδή αυτά τα πράγματα είναι η απόδειξη της αποτυχίας μας στην προσπάθεια να μεταμορφώσουμε ένα άγριο ζώο σε σκυλανθρωπάκι.
Είμαστε λοιπόν ακατάλληλοι για σκυλιά;
Αν δεν χρησιμοποιήσουμε τον σκύλο μας για να ανακτήσουμε κάποια από την ζωική μας φύση, ναι, είμαστε ακατάλληλοι. Όχι για τον σκύλο βέβαια, αλλά για τον εαυτό μας. Αν καταφέρουμε να συμπιέσουμε τον σκύλο μέσα στο δικό μας κουτάκι, να τον αποξενώσουμε από την φύση του, να τον μετατρέψουμε σε σκυλάνθρωπο, τότε απλά μεγεθύνουμε την δικιά μας αποξένωση.
Ίσως αυτό είναι βέβαια τελικά, που πολλοί από εμάς επιδιώκουν. Θα ήταν πιο τίμιο όμως, να το κάνουμε με μία τηλεόραση LCD 100 ιντσών, και όχι με ένα ζωντανό πλάσμα.
