Ο αγώνας και η αγωνία ενός εκτροφέα

George A · 22 Δεκεμβρίου 2010

τους εκτροφείς που δίνουν τα κουτάβια τους σε οποιον νάναι, χωρίς κανένα συναίσθημα και χωρίς καμμία ευθύνη και εγώ τους καταδικάζω.

pouf · 22 Δεκεμβρίου 2010

denis said:
Aρα τί έχουμε ?

Η το λέει χωρίς να το κάνει (πολύ πιθανό) οπότε πάμε αλλού.

Η το κάνει (εγώ την κρίνω ώς άρρωστη αν ισχύει αυτό πολύ άδικο να το κάνω το ξέρω) αλλά και

το διαφημίζει (σε κανα βιβλίο της το έχει γράψει ?)

το γυρνάει εις βάρος άλλων (λές και έπρεπε όλοι να μοιάζουν σε αυτήν για να κριθούν ότι αγαπούν αυτό που κάνουν και τα ζώα γενικότερα)

Αρα επειδή ακριβώς κρίνει είναι τουλάχιστον το ίδιο ποταπή με εμάς που την κρίνουμε, όχι ? Σίγουρα ώς πρότυπο αμφιλεγόμενη.

συμφωνω σε καθε λεξη..........

denis said:
Εγώ θα έπαιρνα κουτάβι από τους δεύτερους.
Αυτοί βελτιώνουν την φυλή.

δεν ξερω αν ειναι δικια σου

, αλλα πολυ πιο εξυπνη ατακα απο τα δακρυα και το αποχωρισμο στο σταθμο του τρενου.......

johnk · 22 Δεκεμβρίου 2010

George A said:
Aυτό το "δάκρυ στην άκρη των ματιών", εγώ δεν το πήρα σαν κυριολεξία αλλά σαν μεταφορά για δείξει την αγάπη που πρέπει να έχει ο εκτροφέας απέναντι στα κουτάβια που αυτός έφερε στον κόσμο και τα μεγάλωνε για δύο τουλάχιστον μήνες.

Εγώ προσωπικά δεν το βρίσκω υπερβολικό με αυτήν την έννοια.

Γιώργο, καλημέρα.

Περίμενα, για πολλές ώρες, μέσα στον "ροζ - ξεπλυμένο μικρόκοσμό" μου, να βρεθεί, έστω και ένας πιο έμπειρος και σχετικός με το "άθλημα", από μένα, για να εκφράσει ότι πάρα πολλές εκφράσεις στη ζωή μας αναφέρονται μεταφορικά, σαν υπερβολή - υπερθετικός βαθμός, ώστε να "εμπεδωθεί" η υποκείμενη ουσία των λόγων ή των γραπτών...

Και σε ευχαριστώ γι' αυτό, εκ μέρους όλων, όσων - εδώ και μερικές ώρες - βλέπουμε με έκπληξη την προσπάθεια να "περάσει η τριχιά από το μάτι της βελόνας", σε σχέση με την υποκειμενική ή αντικειμενική άποψη της εκτροφέως που ...ψέλλισε την συγκεκριμένη έκφραση και όλες τις παρελκόμενες αναλύσεις...

Και για να υπενθυμίσω τον ορισμό της μεταφοράς, παραθέτω ένα από τους σημαντικότερους θρύλους που συνόδευσε τον θάνατο του μεγαλύτερου "εκτροφέα" του Ελληνικού πολιτισμού (και λόγω, βέβαια, της τάσης επίκλησης των αρχαίων προγόνων, στο συγκεκριμένο θέμα):

Οταν πέθαινε ο Μέγας Αλέξανδρος, έδωσε στους στρατηγούς του 3 εντολές:
α) Πριν με θάψετε, θα μεταφέρουν το κρεβάτι μου οι 4 κορυφαίοι θεράποντες ιατροί μου...
β) Τα χέρια μου θα τα αφήσετε, να κρέμονται έξω από το σεντόνι...
γ) Πίσω από το κρεβάτι, οι σκλάβοι μου θα σκορπάνε στο έδαφος, τα πιο πολύτιμα διαμάντια και πετράδια, που έχω μαζέψει τόσα χρόνια...

Οταν οι στρατηγοί του απόρησαν και τον ρώτησαν "γιατί;", ο Μέγας Αλέξανδρος εξήγησε:
α) Για να δει όλος ο κόσμος πως ταπεινώνονται ακόμα και οι κορυφαίοι επιστήμονες - εκείνοι που ότι άγγιζαν θεραπευόταν...
β) Για να δει όλος ο κόσμος ότι φεύγω με άδεια χέρια, όπως ξεκίνησα...
γ) Για να καταλάβετε όλοι πως, ότι δημιούργησα, θα μείνει σε σας...

Υ.Γ.1. Φίλε ptf, σε ευχαριστώ, επίσης. Νάσαι σίγουρος ότι, ακόμα και on-line / real-time, διέκρινα τη διαφορά του Διομήδη από τον Διογένη. Απλά, δεν θέλησα να μεταφέρω τη συζήτηση στο δικό μου "γήπεδο", προσφέροντας σεβασμό προς τους γράφοντες εκείνης της χρονικής στιγμής και, έτσι, παρέμεινα στο "γήπεδο του σκύλου"...

Υ.Γ.2. Ζητώ συγγνώμη, απ' όλους, για ένα ακόμα off-topic...

kos · 22 Δεκεμβρίου 2010

Aκόμα μια φορά πέφτουμε στις ίδιες λούμπες και ασχολούμαστε με αρλούμπες περί αντικειμενικότητας και υποκειμενικότητας και επιδείξεις χρήσης ελληνικής γλώσσας που αν κάποιος τα διαβάσει για πρώτη φορά εντυπωσιάζεται αν τα ξαναδιαβάσει όμως αλλάζουν τα πράγματα. Δε γνωρίζω την εκτροφέα που είπε περί δακρύων αλλά εννοείται πως τα δάκρυα δεν κάνουν έναν εκτροφέα σωστό από την άλλη όμως ένας σωστός εκτροφέας οφείλει να έχει ευαισθησίες (αλλιώς σκούρα τα πράγματα), είναι μια σχέση συνεπαγωγής και όχι ισοδυναμίας. Η αγάπη είναι συναίσθημα και η εκδήλωση της γίνεται με διάφορους τρόπους ακόμη και εσωτερικούς αν όμως με τα χρόνια ένας εκτροφέας αποκτήσει ανοσία τότε για μένα δε διαφέρει σε τίποτα από εναν απλό κουταβοπαραγωγό ακόμα και να βγάζει τα καλύτερα μορφολογικά σκυλιά. Είναι κουραστικό να κρίνονται συνέχεια οι πάντες και τα πάντα όταν μάλιστα δεν ξέρουμε υπό ποιες συνθήκες έγινε ή ειπώθηκε κάτι.

ROTTIE · 22 Δεκεμβρίου 2010