Oτροπος εργασιας ειναι τελειως διαφορετικος
γιαυτο και κανενας τσοπανης δεν παιρνει ενα μπουλμαστιφ η ενα ντογκ του μπορντω γιαυτην την δουλεια.
1) Εαν παρατηρησεις ενα ποιμενικο δεν εχει καθολου prey drive σε αντιθεση με τις μαστιφ φυλες ,δεν θα υπερβει τα ορια του κοπαδιου αντιθετα ενα μαστιφ θα κυνηγησει εκτος οριων τον εισβολεα.
2) Ο ποιμενικος δεν εχει παθος για την μαχη και θα προσπαθησει να την αποφυγει το μαστιφ θα επιδιωξει την εμπλοκη γιατι του αρεσει να μαχεται. Ο ποιμενικος οταν δαγκωνει προσπαθει να ξεσκισει τις σαρκες του εισβολεα το μαστιφ να συλλαβει και να συγκρατησει
Μιάς και ξαναζωντάνεψε το θέμα, ας το "βασανίσω" λιγάκι κι εγώ, κατ' αρχήν και υπόσχομαι να γράψω περισσότερα για τη φυλή.
1) Δεν θα κυνηγήσουν ΟΛΑ τα μαστίφ τον εισβολέα εκτός ορίων της περιοχής τους. Οχι το αγγλικό mastiff και, σε κάθε περίπτωση, όχι το bullmastiff. Είναι συγκεκριμένες οι φυλές τύπου μαστίφ που έχουν το έντονο prey drive.
Επίσης, για παράδειγμα, ο Ορεινός των Πυρηναίων θα κυνηγήσει τον εισβολέα εκτός ορίων περιοχής (πολύ μακρυά), ενώ ο Ποιμενικός της Κεντρικής Ασίας όχι. Και πάλι είναι συγκεκριμένες οι φυλές ορεινών ποιμενικών που θα κυνηγήσουν εκτός ορίων, όχι λόγω prey drive, αλλά λόγω της τάσης τους να διευρύνουν απεριόριστα την περιοχή τους.
2) Προσωπική γνώμη (που την εκφράζω με κάποια επιφύλαξη). Ο ορεινός ποιμενικός ΕΧΕΙ πάθος για τη μάχη και θα πεθάνει σε δευτερόλεπτα για να σώσει τα "ιερά και τα όσια". Απλά, ο τρόπος αντίδρασής του είναι διαφορετικός: Γαυγίζω (δυνατά, για να ειδοποιήσω τον εισβολέα ότι εδώ υπάρχει ένας - μεγάλος - φύλακας της περιοχής, της περιουσίας και της αγέλης) --> Γρυλίζω (άγρια, εφόσον δεν με πήρε στα σοβαρά, σαν τελευταία προειδοποίηση να μην προχωρήσει πιό κοντά) --> Δαγκώνω (πιό παραστατικά, ορμάω με δύναμη για να συντρίψω τον εισβολέα, να τον ισοπεδώσω - με συγκεκριμένη "ιεροτελεστία" και σύστημα στη περίπτωση που υπάρχουν περισσότερα τσοπανόσκυλα).
Σε αντιδιαστολή (και, λέγοντας μαστίφ, εννοώ ρητά το Old English Mastiff, το Bullmastiff, το Dogue De Bordeaux, το Cane Corso και - με κάποιες διαφοροποιήσεις - το Rottweiler), το μαστίφ ΔΕΝ θα γαυγίσει, μιάς και θα περιμένει "σφιγμένο" και σιωπηλό απέναντι στον εισβολέα, τοποθετημένο ανάμεσα σε αυτόν και στα δικά του "ιερά και όσια". Αυτό που διακρίνει ο εισβολέας (και το κατανοεί πλήρως) είναι
αυτά τα μάτια... Κατά μέγιστη πιθανότητα, ο εισβολέας θα σταματήσει εκεί. Και, σιγά-σιγά, θα υποχωρήσει. Αν δεν το κάνει, το μαστίφ ίσως γρυλλίσει πολύ χαμηλά (ίσα που το ακούς) και, στη συνέχεια θα επιτεθεί, όπως πολύ σωστά λες, προς τα επάνω (στο στήθος, στους ώμους κλπ. - ενδεχομένως και στο λαιμό) με σκοπό να ρίξει και να συγκρατήσει τον εισβολέα. Στην προσπάθεια αυτή, μπορεί να του σπάσει διάφορα κόκαλα, μιάς και μιλάμε για τεράστιες δυνάμεις στα σαγόνια των μαστίφ και την πρόσκρουση του εισβολέα με μεγάλη δύναμη στο έδαφος. Αν, όμως, ο εισβολέας υποχωρήσει, κατά 99% το μαστίφ θα παραμείνει εκεί, κοντά στους δικούς
του. Δεν θα απομακρυνθεί ποτέ από αυτούς, πίστεψέ με. Ζει γι' αυτούς και τον ενδιαφέρουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και, σίγουρα, ξέρετε ότι οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ενός μαστίφ δεν θα μάθουν ποτέ τι είδους κινδύνους απέτρεψε το σκυλί τους.
Τέλος, πραγματικά κανένας τσοπάνης δεν παίρνει μαστίφ για να του φυλάξει τα κοπάδια, δεδομένου ότι (μεταξύ άλλων λόγων) τώρα πλέον, τα σκυλιά αυτά είναι φύλακες περιοχών μικρότερης έκτασης. Τα τσοπανόσκυλα μπορούν να βαδίζουν και να τροχάζουν για πολλές ώρες, ενώ τα μαστίφ δεν μπορούν. Αλλά, μην αγνοούμε την ορμή ενός μαστίφ, όταν αρχίζει την επίθεσή του από κοντινή απόσταση.
Κλείνοντας και για να μη σας κουράζω
, το Pyrenean Mastiff ζει σαφέστατα με τη "φιλοσοφία" του μαστίφ, όπως την περιέγραψα παραπάνω και μάχεται με τη "φιλοσοφία" του ορεινού ποιμενικού, αντίστοιχα.
Είναι τόσο ήρεμο και νωχελικό σκυλί, που απορείς σε τι χρησιμεύει (εκτός από χρήση ...καναπέ ή μαξιλαριού, εκτός από το να μπορείς να πλέξεις πουλόβερ με το υλικό από το βούρτσισμά του και εκτός από το να καταναλώνει μεγάλη ποσότητα τροφής).
Οταν, όμως, απαιτηθεί, χρησιμοποιώντας την "ιεροτελεστία" του ποιμενικού, παλεύει με πρωτοφανή τρόπο (αρχέγονο - αταβιστικό, όπως λένε τα βιβλία) και τεράστιο πάθος, χωρίς να απομακρύνεται από την περιοχή του.