Φυσικά και βλέπω.
Από τα 4 σκυλιά που εχουμε, με τον έναν ασχολούμαι επί καθημερινής βάσεως, οπότε για αυτόν και θα μιλήσω.
Το κοπρίδι μου είναι σε φάση εκμάθησης "heel" με την ορθή έννοια. Περπατάω δίπλα ακριβώς από το πόδι, στέκομαι όταν στέκεται ο χειριστής, δεν επιταχύνω, δε σταματάω μόνος μου. Κάνουμε πρακτική σε ένα παρκάκι μικρό ανάμεσα σε κάτι εργατικές πολυκατοικίες. Λειτουργεί άψογα ακόμη και όταν υπάρχουν άνθρωποι, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Όμως δεν έχει διάρκεια. Δε μπορώ να τον περπατήσω έτσι επί 5 λεπτά πχ.
Στο εν λόγω παρκάκι πηγαίνουμε σχεδόν καθημερινά, μαθαίνουμε νέες εντολές, είναι δίχως λουρί, παίζουμε, προπονούμαστε.
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, δίχως λουρί, δεν απομακρύνεται περισσότερο από 5-6 μέτρα από μένα, δεν τρέχει, περπατάει (εκτός και αν παίζουμε φυσικά), δεν κυνηγάει, επανέρχεται στο "come". Ακούει το "περίμενε" και στέκεται. Δεν φεύγει, απομακρύνεται, σκύβει, αποφεύγει όταν πάω να βάλω το λουρί.
Σε άλσος. (πχ.Άλσος Συγγρού) Κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά όχι σε φάση "heel". Μπορεί να μυρίσει, να κοιτάξει, να σημαδέψει, αλλά δεν απομακρύνεται. Ακόμη και αν πάει να "δει" κάτι πίσω από ένα θάμνο με το "come" ή με τη σφυρίχτρα θα έρθει τρέχοντας.
Ο σκύλος είναι μαζί μου ένα χρόνο και επί καθημερινής βάσεως ασχολούμαι μαζί του, αλλά όχι με κάποιο "πρόγραμμα" αυστηρής εκπαίδευσης.
Γιατί δεν κυκλοφορώ μέσα στο αστικό περιβάλλον δίχως λουρί? Γιατί δε γνωρίζει καθόλου από αυτοκίνητα. (καθόλου όμως) Γιατί θέλω να είμαι νομότυπη (και που τον αφήνω στο παρκάκι, νωρίς το πρωί, δίχως λουρί, ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά πάω στις 7, είμαστε εμείς και κάτι άλλα σκυλιά).
Δε βλέπω το λουρί ως "περιοριστικό" μέσο, αλλά ως εργαλείο. Το καλό είναι ότι ούτε ο σκύλος μου το βλέπει σαν περιοριστικό μέτρο, για αυτό κιόλας δεν το αποφεύγει. Όταν μαθαίνουμε νέες εντελές δε χρησιμοποιώ λουρί, είναι ελεύθερος.
Επίσης, ο σκύλος μου δεν είναι σκυλί εργασίας, οπότε το "heel" για μένα είναι ακόμη ένα μέρος της όλης διαδικασίας δόμισης εμπιστοσύνης, δεν το βλέπω σαν κάτι "αναγκαίο" να μάθει και να επιμείνω να το βελτιώσω και να το φτάσω σε επίπεδα "περπατάω δίπλα στον χειριστή όλη την ώρα". Παρόλα αυτά, επειδή είναι μία ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική εντολή, που συνδυάζει άλλα χαρακτηριστικά που πρέπει ήδη να τα έχεις "χτίσει" (εμπιστοσύνη, υπακοή, αυτοσυγκέντρωση) νομίζω κατά την ταπεινή μου γνώμη ότι είναι κάτι στο οποίο αξίζει όλοι να κάνουμε τον κόπο να το μάθουμε στο σκυλί μας, όταν αυτό είναι έτοιμο, γιατί θα συνεισφέρει γενικότερα.
Επίσης, για τον λόγο που προανέφερα, ότι είναι ένας συνδυασμός "αρετών", καλό είναι και πιο εύκολο για τον χειριστή να το μαθαίνει αφού το σκυλούμπι έχει ήδη μπει σε μία διαδικασία εκμάθησης άλλων πιο εύκολων εντολών, αλλά και πιο εξελιγμένων.
Από τα 4 σκυλιά που εχουμε, με τον έναν ασχολούμαι επί καθημερινής βάσεως, οπότε για αυτόν και θα μιλήσω.
Το κοπρίδι μου είναι σε φάση εκμάθησης "heel" με την ορθή έννοια. Περπατάω δίπλα ακριβώς από το πόδι, στέκομαι όταν στέκεται ο χειριστής, δεν επιταχύνω, δε σταματάω μόνος μου. Κάνουμε πρακτική σε ένα παρκάκι μικρό ανάμεσα σε κάτι εργατικές πολυκατοικίες. Λειτουργεί άψογα ακόμη και όταν υπάρχουν άνθρωποι, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Όμως δεν έχει διάρκεια. Δε μπορώ να τον περπατήσω έτσι επί 5 λεπτά πχ.
Στο εν λόγω παρκάκι πηγαίνουμε σχεδόν καθημερινά, μαθαίνουμε νέες εντολές, είναι δίχως λουρί, παίζουμε, προπονούμαστε.
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, δίχως λουρί, δεν απομακρύνεται περισσότερο από 5-6 μέτρα από μένα, δεν τρέχει, περπατάει (εκτός και αν παίζουμε φυσικά), δεν κυνηγάει, επανέρχεται στο "come". Ακούει το "περίμενε" και στέκεται. Δεν φεύγει, απομακρύνεται, σκύβει, αποφεύγει όταν πάω να βάλω το λουρί.
Σε άλσος. (πχ.Άλσος Συγγρού) Κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά όχι σε φάση "heel". Μπορεί να μυρίσει, να κοιτάξει, να σημαδέψει, αλλά δεν απομακρύνεται. Ακόμη και αν πάει να "δει" κάτι πίσω από ένα θάμνο με το "come" ή με τη σφυρίχτρα θα έρθει τρέχοντας.
Ο σκύλος είναι μαζί μου ένα χρόνο και επί καθημερινής βάσεως ασχολούμαι μαζί του, αλλά όχι με κάποιο "πρόγραμμα" αυστηρής εκπαίδευσης.
Γιατί δεν κυκλοφορώ μέσα στο αστικό περιβάλλον δίχως λουρί? Γιατί δε γνωρίζει καθόλου από αυτοκίνητα. (καθόλου όμως) Γιατί θέλω να είμαι νομότυπη (και που τον αφήνω στο παρκάκι, νωρίς το πρωί, δίχως λουρί, ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά πάω στις 7, είμαστε εμείς και κάτι άλλα σκυλιά).
Δε βλέπω το λουρί ως "περιοριστικό" μέσο, αλλά ως εργαλείο. Το καλό είναι ότι ούτε ο σκύλος μου το βλέπει σαν περιοριστικό μέτρο, για αυτό κιόλας δεν το αποφεύγει. Όταν μαθαίνουμε νέες εντελές δε χρησιμοποιώ λουρί, είναι ελεύθερος.
Επίσης, ο σκύλος μου δεν είναι σκυλί εργασίας, οπότε το "heel" για μένα είναι ακόμη ένα μέρος της όλης διαδικασίας δόμισης εμπιστοσύνης, δεν το βλέπω σαν κάτι "αναγκαίο" να μάθει και να επιμείνω να το βελτιώσω και να το φτάσω σε επίπεδα "περπατάω δίπλα στον χειριστή όλη την ώρα". Παρόλα αυτά, επειδή είναι μία ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική εντολή, που συνδυάζει άλλα χαρακτηριστικά που πρέπει ήδη να τα έχεις "χτίσει" (εμπιστοσύνη, υπακοή, αυτοσυγκέντρωση) νομίζω κατά την ταπεινή μου γνώμη ότι είναι κάτι στο οποίο αξίζει όλοι να κάνουμε τον κόπο να το μάθουμε στο σκυλί μας, όταν αυτό είναι έτοιμο, γιατί θα συνεισφέρει γενικότερα.
Επίσης, για τον λόγο που προανέφερα, ότι είναι ένας συνδυασμός "αρετών", καλό είναι και πιο εύκολο για τον χειριστή να το μαθαίνει αφού το σκυλούμπι έχει ήδη μπει σε μία διαδικασία εκμάθησης άλλων πιο εύκολων εντολών, αλλά και πιο εξελιγμένων.