Φίλε Άρη,Όπως εμεις όταν κινουμαστε με το αυτοκινητο στην πολη. Οσο φανερο κι αν είναι το ότι δεν προκειται να φτασουμε πιο γρηγορα λογω της πολλης κινησης, επιμενουμε να επιταχυνουμε λες και σκοπος μας είναι να μπορεσουμε να φρεναρουμε δυνατα στο φαναρι ή στο μποτιλιαρισμα.
Η ανυπομονησια της Ηρας όταν ειμαστε σταματημενοι, μοιαζει παλι με εμας όταν βιαζομαστε αλλά ειμαστε καθηλωμενοι στον κοκκινο σηματοδοτη.
Δεν ειμαστε χαλαροι αλλά ειμαστε σε ετοιμοτητα και λιγο λιγο προχωραμε μπροστα.
Αλλά το φαναρι μας σταματαει και δεν το περναμε αν δεν γινει πρασινο.
Δεν εχει κανενα νοημα αυτό που κανουμε ουτε βοηθαει σε τιποτα κι όμως το κανουμε.
κι εγώ έτσι βιαστική ήμουν και σε κόκκινο για τα αυτοκίνητα φανάρι με χτύπησε μηχανάκι. Ευτυχώς δεν ήταν σοβαρό αν και η πτώση ήταν "καλή".
Από τότε είμαι χαλαρή στο φανάρι και 10 φορές πιο προσεκτική.
Πρίν κάποιες μέρες, περιμένοντας στο μέσον της λεωφόρου με τον Lucky, ενώ τον είχα στο "Ώπα" που για μας είναι "στάση, ότι και να κάνει η μαμά εσύ μένεις εκεί που είσαι!" πήγε να βγεί στο δρόμο επειδή περιμέναμε πολλή ώρα, μέσα στον ήλιο και δεν περνούσε κανένα αυτοκίνητο...εγώ ήμουν ήρεμη και περίμενα το φανάρι φυσικά.
Παραξενεύτηκα που έκανε την κίνηση πριν του πω το πάμε γιατί ούτε εγώ το προσπάθησα, ούτε πέρασε σκύλος από απέναντι ούτε άλλος άνθρωπος. Υποθέτω ότι η ηρεμία μου δεν "πέρασε" στο σκυλί!