Όταν σου έγραψα παλαιότερα για τη "στρατιωτική" βόλτα που έχεις περιγράψει για την Ήρα, απλα αναφερόμουν στο ότι προσπαθώ να βάλω υπακοή μόνο εκεί που είναι απολύτως απαραίτητο. Ο σκύλος που είναι συνέχεια στην υπακοή, καταπιέζει τα ένστικτα του. Γίνεται "υπο" μονίμως, κάτι το οποίο δεν είναι επιθυμητό για εμένα.
Σχετικα με την βολτα υπακοης (η στρατιωτικη που λεμε) υπαρχουν καποια επιχειρηματα.
Καταρχην ζουμε στο κεντρο της Ξανθης, οπου τα πεζοδρομια είναι τοσο στενα που αν η Ηρα είναι λασκα δεν θα χωραει να περασει κανεις άλλος. Αυτό, σε συνδιασμο με την εμφανιση της, κανει τον κοσμο να αλλαζει δυσαρετημενα πεζοδρομιο.
Η μονη λυση είναι να την εχω κυριολεκτικα κολλημενη στο ποδι μου και σε κάθε βημα ακουμπαμε ο ενας στον άλλο.
Το αγγιγμα αυτό βοηθαει στο να ξερει ανα πασα στιγμη αν εχει ξεφυγει και δεν χρειαζεται να στραβολαιμιαζει για να με βλεπει, ουτε να την διορθωνω λεκτικα ή με το λουρι.
Φυσικα υπαρχουν μερη που είναι πιο ανετα. Εκει όμως προσεξα απειρες φορες πως όταν την εχω λάσκα σιγα σιγα με δοκιμαζει και το εκμεταλλευεται ωσπου θα αρχισει να τραβαει σοβαρα προς οποιαδηποτε κατευθυνση, μετατρεποντας την βολτα σε μια εκνευριστικη επιχειρηση.
Αν η κατασταση φτασει εκει, ένα σκυλι σαν την Ηρα επανερχεται μονο με διορθωση. Με το «δίπλα» θα ερθει προς στιγμην, αλλά αν δεν υπαρχει διορθωση θα επιχειρησει συντομα παλι τα ιδια.
Μετα από απειρα try and error λογω απειριας και απουσιας εκπαιδευτη, η μονη λυση που βρηκα είναι να την εχω μαντρωμενη σε ολη την πορεια και ανα διαστηματα, όταν υπαρχει κατι ενδιαφερον, να σταματαμε και να την αφηνω χυμα να μυρισει, να κανει την αναγκη της και να τραβηξει. Ενίοτε και τελειως ελευθερη χωρις λουρι, αν και τελευταια το αποφευγω.
Αν τωρα για τα παραπανω φταιει το ταμπεραμεντο της Ηρας η η δικια μου ανεπαρκεια, δεν μπορω να το ξερω, και μονο ενας εκπαιδευτης που θα μας δει από κοντα μπορει να το κρινει.
