denis said:
Φυσικά (για να βγούμε κι άλλο off topic) κατά τη γνώμη μου ανάγκη του ανθρώπου η μία ανάγκη και η άλλη ... δεν βλέπω το κακό να αναθεωρουνται - αν το δείς στην βάση του - μόνο την ανησυχία ότι θα έχουμε ''διακοσμητικές'' φυλές έχω ... που μακροπρόθεσμα μάλλον θα αφανιστούν στην σκιά των labradoodle και των λοιπων ...
Αν και μ’ άρεσε η χιουμοριστική προσέγγιση με την αναφορά στο labradoodle, η ουσία ωστόσο, φίλε denis, είναι πολύ βαθύτερη απ’ το απλό ''διακοσμητικές φυλές''.
Ακραία, αλλά δεικτικότατα παραδείγματα υπάρχουνε δεκάδες στην κυνοφιλία και ειδικότερα στην δημοφιλέστατη Ομάδα 2.
Η υπερεστίαση στον όρο ''μολοσσοειδές'' δημιούργησε απείρου όγκου κεφάλια στο Mastino Napoletano. Παραβλέφθηκε ωστόσο η ανάγκη στήριξης ενός κεφαλιού τέτοιας μάζας, με αποτέλεσμα τα περισσότερα δείγματα της φυλής προς την αλλαγή της χιλιετίας να παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα αρθρώσεων στα μπροστινά άκρα και μια έντονη ατροφία στα πίσω άκρα σε συνδυασμό με γωνιώσεις ανίκανες να δώσουν ουσιαστική ώθηση. Το σώμα του Mastino δηλαδή απλά ακολούθησε την εξέλιξη του κεφαλιού. Το ίδιο συνέβη και με το δέρμα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 παρατηρήθηκε κάτι παρόμοιο ατους Γερμανικούς Μολοσσούς της ηπειρωτικής Ευρώπης. Γρήγορα όμως διαγνώστηκε μια αύξηση στα ήδη αρκετά σκελετικά προβλήματα της φυλής μ’ αποτέλεσμα να σταματήσει αυτή η μολοσσοειδής τάση.
Το Μπουλντόγκ είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα αυτού του συνδρόμου των ''σκύλων εκθέσεων'' (αυτό που ανέφερες σαν ''διακοσμητικές φυλές''). Γνωστές και οι δυσκολίες ευκινησίας της φυλής που πολλές φορές εμποδίζουν φυσιολογικό τοκετό.
Και για να φτάσουμε στο αγαπημένο σου Ρότβαϊλερ (ή Ροτβάιλερ). Ρίξε ένα βλέμμα στους δύο γενάρχες των σημερινών δειγμάτων της φυλής δηλαδή στον μοναδικό Yves Eulenspiegel και τον τρομερό Kai von Tengen και θα καταλάβεις πόσο έχει αλλάξει η φυλή μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια!
Δεικτικά ανέφερα τις παραπάνω φυλές!
