Φιλανθρωπία και Φιλοζωία, δύο λέξεις που έχουν χάσει το περιεχόμενο τους προ πολλού. Στερούνται ουσίας και
συνήθως συνοδεύουν ως "τίτλοι τιμής" ανθρώπους που κάνουν ότι κάνουν για το θεαθήναι, και που βρίσκονται μακριά από την ουσία της ανιδιοτελούς αγάπης και αλληλεγγύης.
Ουσία που όμως βρίσκεται σε μικρές, αθόρυβες, αποτελεσματικές, συνεχείς (όσο μπορεί ο καθένας),πράξεις συμπαράστασης και αγάπης.
Χωρίς πρέπει και γιατί, αλλά σαν "αξίωμα" ζωής γιατί έτσι μας προτρέπει η ψυχή μας, το dna μας.
Το θεωρητικά ελάχιστο που κάποιος προσφέρει, μπορεί για αυτούς που το έχουν ανάγκη να είναι σωτήριο και ζωογόνο.
Σήμερα βρέθηκα στην
ΚΛΙΜΑΚΑ και στην συζήτηση που είχα μου έγινε η παρακάτω ερώτηση:
Ποιό είναι αυτό που ένας άστεγος χρειάζεται για να ζήσει "στις τρεις το βράδυ", χειμώνα-καλοκαίρι;
Το νερό