Να ένα ωραίο και επίκαιρο - "Χριστουγεννιάτικο" θέμα, που δίνει τροφή για σκέψεις...
Λίγες σκέψεις, λοιπόν και (για να μην προκύψει μονότονο "σεντόνι - για μιά ακόμα φορά!) κάποια σχόλια στις σκέψεις μερικών φίλων... για να λουφάρω και λιγάκι...
Ωραίο θέμα και επίκαιρο. Εγώ θα πω ναι στα δυο πρώτα. Για μένα και τα δυο είναι θέμα συνείδησης και ως εκ τούτου δεν μπορούν να διαχωριστουν. Και ναι. Ένας "καλός" άνθρωπος βοηθά και ανθρώπους και ζώα. Επίσης για μένα υπάρχει και γιατί, και πρέπει. Οι επιλογές όταν δεν είναι συνειδητες, συχνά είναι λάθος...
Στην απάντηση της
kopritis, αν ήθελα να είμαι ιδιαίτερα σύντομος, θα σχολίαζα ότι είναι ιδιαίτερα περιεκτική και το θέμα πρέπει να σταματήσει με αυτήν...
1. Κατ' αρχήν, για να απαντήσουμε, πρέπει να ορίσουμε τα "φιλόζωος" και "φιλάνθρωπος" Αυτό, όμως, είναι τεράστια κουβέντα, οπότε δεχόμαστε ότι φιλόζωος = αυτός που αγαπά και βοηθάει τα ζώα σε ανάγκη (όλα?) και φιλάνθρωπος = αυτός που αγαπά και βοηθά τους ανθρώπους σε ανάγκη (όλους?).
2. Η ερώτηση λοιπόν είναι "ένας φιλόζωος είναι και φιλάνθρωπος?". Νομίζω ναι, συνήθως εκείνοι που ειλικρινά ενδιαφέρονται για τα ζώα ενδιαφέρονται και για τους ανθρώπους. Και συνήθως εκείνοι που ειλικρινά ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, ενδιαφέρονται και για τα ζώα. Με πάρα πολλές ενστάσεις, όμως. Γιατί μπορεί ο φιλόζωος να ενδιαφέρεται για το κουτάβι, αλλά να μην ενδιαφέρεται για το πρόβατο, το κοτόπουλο, το ποντίκι, τη νυχτερίδα, το σκουλήκι, την κατσαρίδα. Και ο φιλάνθρωπος να ενδιαφέρεται για τα παιδιά, τους αναξιοπαθούντες, τον "Τρίτο Κόσμο" γενικώς και αορίστως και να μην ενδιαφέρεται για τον Αλβανό, τον Σκοπιανό, τον Αμερικανό, τον Κινέζο, τον γείτονά του, τον εχθρό του κ.ο.κ.
1. "Αγαπά" και "βοηθάει"...
Ξεκινάμε, λοιπόν, από το "αγαπά"... γι' αυτό και, ενδεχομένως, "βοηθάει"...
Αγαπά τον εαυτό του (με την έννοια της αγάπης και όχι του εγωκεντρισμού), καταρχήν... έχει αυτοεκτίμηση... και, κατ' επέκταση, αγαπά τον "πλησίον του"... που ο "πλησίον του" είναι συνάνθρωπος, είναι τα ζώα, είναι η βλάστηση, είναι πάρα πολλά πράγματα... δηλαδή, διάκειται ευμενώς προς όλα αυτά...
Ναι, δηλαδή, τα αγαπάει "όλα"... με την επίγνωση ότι, σε διάφορα χρονικά και περιβαλλοντικά πλαίσια, υπάρχουν προτεραιότητες και διαβαθμίσεις... και διαφορετικές επιπτώσεις πάνω στα συναισθήματά του και στη ζωή του...
Πηγαίνουμε, στη συνέχεια, προς το "βοηθάει"...
Θα ευχόταν να είναι σε θέση να βοηθάει όλους και όλα... αλλά μία βασική παράμετρος της ζωής μας είναι "scarcity of resources" (περιορισμένοι πόροι, που θα λέγαμε σε άψογα ελληνικά)... έτσι, βοηθάει όσο μπορεί... και ιεραρχεί, με βάση τη λογική και τα συναισθήματά του... και με βάση αυτό που νομίζει ότι (από αυτόν) χρειάζεται τη μεγαλύτερη βοήθεια... είτε γιατί είναι πιο σπουδαίο, είτε γιατί η πλειονότητα (των ευεργετών) δεν το κάνει...
2. Παρότι έθιξα και λιγάκι αυτό το σημείο, πρέπει να πάρω υπόψη μου, τον "εχθρό" (που λες κι εσύ,
Chloe)... τόσο στις ανθρώπινες κοινωνίες, όσο και στη "μητέρα φύση" (που, πάντα, μας διδάσκει - άσχετα με το εάν εμείς "ακούμε" τις διδαχές της), υπάρχουν οι έννοιες της αυτοσυντήρησης, του φόβου (επιβίωσης) κλπ... μπορεί ο άνθρωπος που περιγράφουμε να "αγαπάει" και να ενδιαφέρεται για όλα τα ζώα, αλλά πρέπει να τραφεί... μπορεί να αγαπάει όλα τα ζώα, αλλά πρέπει να προφυλάξει το περιβάλλον του από ασθένειες... μπορεί να αγαπάει όλους τους ανθρώπους, αλλά να μην βοηθάει τον "γείτονά" του, γιατί εκείνος (με οργανωμένο τρόπο) τον απειλεί... ας βοηθάει, όμως, όσο περισσότερο μπορεί και όσους περισσότερους μπορεί και εμείς δεν θα τον παρεξηγήσουμε, αν παραλείπει τη βοήθεια προς ένα υποσύνολο... το συγκεκριμένο υποσύνολο θα το καλύψει κάποιος άλλος...
Η απάντησή μου, λοιπόν, είναι πως, ναι, "ένας φιλόζωος είναι και φιλάνθρωπος" και αντίστροφα...
1. Ένα ιδιοκτήτης πετ σοπ μπορεί να δαπανά εκατοντάδες ευρώ στη φιλανθρωπία βοηθώντας συνανθρώπους μας , αλλά ταυτόχρονα πουλάει ζώα ,άρα δεν είναι φιλόζωος.
2. ...Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να έχει γεμίσει το σπίτι του με σκυλιά επειδή τα υπεραγαπά, αν όμως γεμίζει και ένα κόσμο με αδέσποτα τότε να την βράσω τη φιλοζωία του ,γιατί απλά αδιαφορεί για τους γύρο του .
3. ...πολλές φορές οι άνθρωποι αρέσκονται να βαφτίζουν επιλογή την αδυναμία τους .
1. Δεν είναι φιλόζωος (με σφραγίδα 100%), αυτό είναι σίγουρο... αλλά,
Βαγγέλη, θα ήθελα να μου υποδείκνυες τον πετσοπά αυτόν, που πουλάει ζώα και, ταυτόχρονα, κάνει αγαθοεργίες σε συνανθρώπους (και, μάλιστα, εκατοντάδων ευρώ)... αν υπάρχει τέτοιος, θα ήταν ανεκτίμητο υλικό για να κάνει κάποιος ψυχίατρος το ντοκτορά του...
Να σου θυμίσω ότι ο μάγειρας στη Σαντορίνη... πρώτα έσφαξε το σκυλάκι της γυναίκας του... και μετά περιέφερε το κομένο κεφάλι της γυναίκας του στο μισό νησί... χιλιάδες παραδείγματα ψυχοπαθολογίας - εγκληματικότητας, πολλά από τα οποία έχουμε συζητήσει και στο φόρουμ...
2. Νομίζω ότι έχεις πιάσει όλα τα παραδείγματα ανθρώπων με βλάβες ψυχής...
3. Σ' αυτό θα συμφωνήσω...
Γι' αυτό έθιξα, πρώτα απ' όλα, το να "αγαπάς τον εαυτό σου... και να έχεις αυτοεκτίμηση"...
...Είναι άραγε ικανός ένας Κώστας που είχε πέντε ευρώ παραπάνω στο πορτοφόλι του και τα έδωσε για 'κεινη τη Βασιλική, να κλωτσήσει ένα σκύλο που γαβγίζει νηστικός και φοβισμένος ένα βράδυ πίσω απ' τον ηλεκτρικό; Μα γιατί να μην είναι; Τί να νιώσει για εκείνο το σκύλο του ηλεκτρικού; Γιατί να μη νιώσει κάτι; Μα αφού ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους, πώς και δεν ενδιαφέρεται για τους σκύλους;
Φίλε
Grifos,
Οχι... αν έδωσε τα 5€ στη Βασιλική,
χωρίς να τον βλέπει κανείς... και
χωρίς να το ξέρει κανείς άλλος, εκτός από τη Βασιλική... δεν θα διανοηθεί να κλωτσήσει το σκύλο!!!
...Ένα απλό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το παρακάτω.
Μόλις γύρισα σπίτι από την τράπεζα όπου πήγα να καταθέσω το μηνιαίο ποσό για το πρόγραμμα αναδοχής παιδιού από την Αφρική. Βγαίνω να καθαρίσω το μπαλκόνι μου χρησιμοποιώντας άφθονη χλωρίνη γιατί έχει λερώσει το κουτάβι, ένα από τα τουλάχιστον 4-5 σκυλιά που σώζω κάθε χρόνο. Μπαίνω στην αποθήκη μου να δω αν έχει πιαστεί εκείνο το βρωμοπόντικο στη φάκα που μου τρώει τις κροκέτες των σκύλων και φοβάμαι μη μου τα κολλήσει καμιά λεπτοσπείρωση και τρέχω. Πάω στην κουζίνα, φτιάχνω μια ομελέτα με αυγά κλωβοστοιχίας που αγόρασα νωρίτερα από το σουπερ μάρκετ το οποίο έχει βαφτίσει βασικό μισθό τα 400 ευρώ. Μετά το φαγητό κάθομαι στο mac μου, φτιαγμένο πιθανότατα από ανήλικα παιδάκια στην Κίνα. Κάνω αίτηση εθελοντή για να λάβω μέρος στο πρόγραμμα διάσωσης της αρκούδας. Μαζεύω λίγο το σπίτι. Συγκεντρώνω τα σκουπίδια που πάνε για ανακύκλωση. Παίρνω απόφαση ότι η δίαιτα δεν θα πιάσει ποτέ με τόσες σοκολάτες που τρώω-ξεχνώντας ότι η καλλιέργεια κακάο καταστρέφει τα τροπικά δάση. Οπότε κατεβάζω τα ρούχα που δεν μου κάνουν πια από την ντουλάπα και τα ετοιμάζω να τα δώσω στους φτωχούς. Πέφτω για ύπνο εξαντλημένη. Κουραστικό πράγμα να είσαι τόσο καλός άνθρωπος!
...Στη διάρκεια της καθιερωμένης βραδυνής σκυλοβόλτας, σε μία "καλή" Αθηναϊκή γειτονιά... και λίγο πιο μακριά από πολυσύχναστο σημείο... ο "Κώστας" αντιλήφθηκε μιά γριούλα, καθισμένη στο πεζούλι, σχεδόν κρυμένη στις φυλλωσιές, έξω από μιά πολυκατοικία... κάτι ψέλιζε "από μέσα της" σχεδόν, η γριούλα... έτρεμαν και λιγάκι τα χεράκια της... πήγε να χαϊδέψει (ή, έτσι νόμισε ο Κώστας) το σκυλάκι... και το σκυλάκι "φρικάρισε"...
"Κοίτα να δεις, έχει βγει έξω για να πάρει τον αέρα της η γριούλα, χωρίς να την πάρουν χαμπάρι οι δικοί της... μπορεί να έχει και μοναξιές και να βγήκε να δει κόσμο να περνάει", είπε ο Κώστας στην παρέα του... και προχώρησαν...
Ομως, τα χαράματα, ο Κώστας ξύπνησε από κάποιο όνειρο (εφιάλτη να το πούμε?)... η γριούλα ήταν κολημένη στο μυαλό του...
Και το επόμενο βράδυ, πάλι η ίδια διαδρομή... και προσπάθεια για την ίδια ώρα... και πάλι τα ίδια, το μεθεπόμενο βράδυ...
Και η γριούλα εκεί... να προσπαθεί να εξαφανιστεί μέσα στις φυλλωσιές... για να μην τη βλέπει ο κόσμος που περνούσε βιαστικός, αλλά, ταυτόχρονα, να μπορέσει να τη δει κάποιος που "ενδιαφέρεται"... και να εξακολουθεί να φαίνεται, σαν να προσπαθεί να ψελλίσει κάτι... και, ναι, ρε φίλε, ήταν η "Βασιλική"...
Και ο Κώστας την είδε, την πρόσεξε... γιατί ο Κώστας είχε μαζί του το σκυλάκι... και περπατούσε αργά και κοντοστεκόταν, κάθε τόσο, για να μυρίσουν το φυλαράκι που παρασυρόταν από τον αέρα...
Τι να ήταν? Η Βασιλική, που δεν είχε κανένα στον κόσμο? Που ο γιός της την είχε εγκαταλείψει (ίσως, χτυπημένος και αυτός από τις δυσκολίες)? Που της είχαν κόψει το ρεύμα? Ποιά ήταν, άραγε?
Και ο Κώστας μπόρεσε να καταλάβει κάτι... "Τι έχεις βρε γιαγιά? θέλεις κάποια βοήθεια? πεινάς?"... "ναι", ψέλλισε η Βασιλική...
Ο Κώστας ψάχτηκε... "Ρε @ούστη, τα λεφτά για τα σουβλάκια το βράδυ!!!"... και, μετά, "πάρε γιαγιάκα, να φας κάτι"...
Και ο Κώστας έπεσε το βράδυ, για ύπνο... κι αυτός εξαντλημένος...
