Είμαι 41 ετών. Από τότε που υπάρχω στο σπίτι υπήρχαν πάντα σκύλοι οι οποίοι ήξεραν απλά τα βασικά. Κανένας δεν χρησιμοποιήθηκε σαν φύλακας, τι φύλαξη να σου κάνει άλλωστε τα μπρετόν ή τα κόκερ σπάνιελ; Ακόμα και ένα ΓΠ που είχαμε η μεγαλύτερη ικανότητα της ήταν πως είχε γίνει σπουδαίος τερματοφύλακας. Πιο νέος είχα την κάψα να πάρω λοιπόν σκύλο που θα μασούσε σίδερα όχι σαν τα χαζοχαρούμενα που είχαμε. Πέρασαν τα χρόνια και κάποια στιγμή όταν πλέον έμενα μόνος βρήκα τη Λάρα, ένα τρομαγμένο κουτάβι κάτω από ένα παγκάκι στον ηλεκτρικό στη Καλλιθέα, η ιδέα του φύλακα πήρε αναβολή και τα χρόνια περνούσαν. Μετά βρήκα την Ίσιδα και η ιδέα του φύλακα πήγε περίπατο.
Όταν κάποια στιγμή μετά από χρόνια μετακομίσαμε με τη σύζυγό μου σε μια περιοχή που ειδικά το χειμώνα δεν υπάρχει ψυχή η ιδέα του φύλακα επέστρεψε. Το επεξεργαστήκαμε αρκετό καιρό διαβάσαμε και είδαμε σκύλους.
Τελικά κατέληξα να μην πάρω σκύλο για φύλακα γιατί έχω δει στην πράξη ότι πολλές φορές τα σενάρια εκπαίδευσης είναι απλά σενάρια και πως σε μια πραγματική κατάσταση ο σκύλος μπορεί να έχει διαφορετική αντίδραση. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που δουλέψει όπως πρέπει μπαίνει μπροστά με τον κίνδυνο να πέσει νεκρό, πράγμα που δεν θα το ήθελα.
Τώρα πια έχω μόνο μια σκυλίτσα, την Ίσιδα, που το καλύτερο της είναι να είναι ανάσκελα στο καναπέ για να της χαϊδεύεις την κοιλιά. Τη φύλαξη την έχουν αναλάβει η πόρτα ασφαλείας, τα πτυσσόμενα κάγκελα στις μπαλκονόπορτες και ο συναγερμός. Αν τώρα περάσει από αυτά θα τον περιμένω αναγκαστικά εγώ και η θεία μου η baikal από τη Ρωσία την οποία για να προλάβω τον προλαλήσαντα
δεν την έχω γεμάτη αλλά ξέρω να τη δουλεύω πολύ καλά, και είναι κατάλληλη για όλων των ειδών τα θηράματα.