...χορεύοντας με τους λύκους...
Είναι η κραυγή (φωνή) και ο τρόπος "υπεραστικής" επικοινωνίας των λύκων... μεταφέρεται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις... πολύ μακρύτερα από το κλασικό γαύγισμα...
Δεν είναι κλάμα, μιάς και ο λύκος δεν γαυγίζει (ή, καλύτερα, γαυγίζει ιδιαίτερα σπάνια)...
Απλά, οι άνθρωποι (με τις δυσειδαιμονίες και τα ταμπού και τις φοβίες τους) υποβάλλονται... και το θεωρούν "κακά μαντάτα"...
Τη φωνή αυτή (howl) την χρησιμοποιούν περισσότερο οι πιο αρχέγονες φυλές και πάνω απ' όλες το Χάσκι, το Μαλαμουτ, ο σκύλος της Γροιλανδίας... ειδικά ο τελευταίος...
Εχω διαβάσει ότι ο σκύλος της Γροιλανδίας δεν ενδείκνυται για τον αστικό ή ημιαστικό χώρο, λόγω ακριβώς αυτής της τάσης που έχει...
Οσο πιο αρχέγονη η φυλή, τόσο συχνότερα θα το κάνει...
Και, από 'κει και πέρα, όταν ακούει κάποιο ήχο που "κάτι" του θυμίζει... όπως μουσική, ή κάποιο μεγάφωνο, ή σκύλο στην τηλεόραση κλπ...