Νομίζω ότι συμφωνούμε στα βασικά αλλά κάπου σε χάνω στα επιμέρους
Πιθανόν διαβάζω λάθος αυτή την παράγραφο, οπότε με διορθώνεις, αλλά μου δημιουργεί την αίσθηση ή ότι έχω δημιουργήσει ένα τελείως αποστειρωμένο περιβάλλον για τον σκύλο όπου απλά δεν υπάρχει τίποτα που να του κινεί το ενδιαφέρον, ή έχω καταστείλει τόσο τις συμπεριφορές του που τελικά έχω κάτι άλλο και όχι σκύλο.
Εγώ ξέρω ότι ο επισκέπτης μου δεν είναι απειλή διότι τον περιμένω, ή έχω ήδη μάθει στο θυροτηλέφωνο ποιος είναι ή απλά αισθάνομαι ασφαλής στο χώρο μου γιατί έχω λάβει κάποια μέτρα. Δε μπορώ να έχω την απαίτηση ο σκύλος να γνωρίζει κάτι από αυτά. Συμφωνώ ότι οφείλει να σταματήσει την αντίδρασή του όταν το ζητήσω. Διαφωνώ όμως ότι είναι για το καλό του να του αφαιρέσω την έμφυτη αίσθηση να ενημερώσει ή και να ανησυχήσει όταν κάποιος πλησιάζει το χώρο μας.
(Ο σκύλος μου και τανκς να μπει στο σπίτι δε χαλαλίζει γαύγισμα, άντε σε περίπτωση μεγάλης αναστάτωσης να πάει να μυρίσει και να επιστρέψει. Ο έταιρος σκύλος της οικογένειας θα ενημερώσει με δική του πρωτοβουλία και θα παύσει με δική μου. Για μένα και οι δύο συμπεριφορές είναι αποδεκτές, και δεν πιστεύω ότι ο ένας είναι πιο ευτυχισμένος από τον άλλο.)
