Αντε, να πω και τα δικά μου, σαν περήφανος πατέρας...
Χτες το βράδυ, ο κούταβός μου έκανε ένα άλμα (όπως λέτε εσείς στο Χρηματιστήριο)...
Για το οποίο, με είχε "προετοιμάσει" (?) από προχτές...
Επηρεασμένος (λίγο περισσότερο) από τον BiggBilly... και, νοσταλγός κι εγώ, της παλιάς εθνικής οδού...
Αποφάσισα όλη αυτή την εβδομάδα, να δώσω λιγότερη βαρύτητα στη Βασική Υπακοή (που ξέρει καλά ο Casper και που τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια - και δια ροπάλου - στον μικρό)... και περισσότερη βαρύτητα στις λέξεις και στα λόγια μου... και αλλάζοντας τον "μαγικό πνίχτη" με κολάρο...
Εντάξει, τις πρώτες μέρες τις εβδομάδας, έκανε πάρτυ, νιώθωντας το φαρδύ κολάρο στο μοσχαρίσιο σβέρκο του... αλλά, σταδιακά, άκουγε και λιγάκι τις φωνητικές εντολές μου...
Προχτές το βράδυ, συναντήσαμε μιά γλυκύτατη κουτάβα Dogo Argentino, που μας πλησίασε (από πίσω, μάλιστα!)... περήφανη και χοροπηδώντας μεν, αλλά με άψογη και φιλική γλώσσα... ο μικρός τσίτωσε οριακά και γύρισε προς τα πίσω, αλλά αμέσως ευθυγραμμίστηκε "μαζί" (και, οπωσδήποτε "καλόοο") και, ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα, απομακρύνθηκε...
Χτες το βράδυ, όντας κουρασμένος, ξαναγύρισα στον πνίχτη... αλλά, συνέχισα τις φωνητικές μόνο εντολές... δηλαδή, ήμουν αποφασισμένος, αν έκανε κάποια μ#λ^κία (που δεν μπορεί, θα έκανε!), να τον καθοδηγήσω λεκτικά, αλλά να μην τον "τσεκάρω"...
Στο γυρισμό, λοιπόν, συναντήσαμε (για όσους "παλιούς" θυμούνται) εκείνη την "κακιά" μαύρη Γ.Π., που είχε κάνει πριν από 1,5 χρόνο τη Μόκα μου να πέσει κάτω, για να σωθεί από το τραμπούκισμα...
Ευτυχώς, την είδα πρώτος και έκανα δύο πράγματα:
- Αρχισα το "καλόοο", "καλόοο" και άρχισα να βγάζω τα μεζεδάκια... και "μαζί"... και "καλόοο"...
- Ξαναορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα "τσεκάρω" - πνίξω - πατήσω κάτω - τσακίσω τον μικρό, αλλά θα τον καθοδηγήσω μόνο φωνητικά... και, αν είναι να γίνει το "κακό", θα είναι ελεύθερος να πράξει "κατά το δοκούν"...
Η σκύλα (και πάλι ελεύθερη), όταν μας είδε, άρχισε εκείνη τα "αφρικάνικα"... γαυγίσματα, γρυλίσματα κλπ... και έκανε ένα τρέξιμο, που σταμάτησε στα 2-3 μέτρα από εμάς... και εξακολούθησε τις "ζητωκραυγές"... φαίνεται, μέτρησε και η αγριοφωνάρα του αφεντικού της...
Ο μικρός... κοίταξε λίγο, πήγε να κοντοσταθεί και... Αλληλούια!!!
Συνέχισε "μαζί" μου... κρυφοκοιτάζοντας και σημαιοστολισμένος (κεφάλι - αυτιά ψηλά, ουρά σαν σκορπιός)... αλλά σε χαλαρή, για τα δεδομένα του, κίνηση...
Φαίνεται ότι, μετά από αυτό, το "μπράβο" που πήρε ήταν τόσο έντονο, που όλοι οι περαστικοί σταμάτησαν να δουν τι συμβαίνει... και, ακόμα και η Μόκα, έτρεξε σε μένα, για να πάρει κι αυτή μεζέ!!!