Τόσα χρόνια τώρα, οι "εδώ μέσα" έχουμε βρεθεί "εκεί έξω" με πολλές και διαφορετικές αφορμές... Σεμινάρια, αγώνες, εκθέσεις, εθελοντική εργασία, διασώσεις, αναζητήσεις χαμένων σκύλων, σκυλοβόλτες, σκυλομπάνια, πίτες, αλλά και σε γάμους, βαφτίσια, τραπεζώματα, εκδρομές και πάει λέγοντας. Κι αν δεν ήταν χαρά, θα ήταν τουλάχιστον δράση.
Ότι θα συναντιόμασταν για ένα τέτοιο ξαφνικό και οριστικό αντίο, ούτε που περνούσε ποτέ από το μυαλό μου. Και δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, η ίδια η θλίψη ή η αίσθηση ότι ειδικά σε έναν τόσο δοτικό άνθρωπο, δεν μπορείς να προσφέρεις καμία βοήθεια με καμία δράση.
Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος, ξέρω όμως ότι οι καθαρές ψυχές δικαιούνται να βρίσκονται όπου επιθυμούν και είμαι σίγουρη ότι η Νίνα, ο Έκτορας και η Φλόξυ έχουν ήδη κατουρηθεί από τη χαρά τους
Farewell Mr John! (όπως συνήθιζα να σε λέω "εδώ μέσα" ή όπως θα έλεγε και η γνωστή γιαγιά...)