Δεν είναι έτσι Θεανώ. Τα σκυλιά όπως λες δεν είναι αξεσουάρ, είναι δέσμευση για 10- 15 χρόνια. Παντρεύεσαι όταν παίρνεις ένα σκύλο. Και ναι, όλα έχουν ψυχούλα, και όλα είναι καλά υπο συνθήκες, μόνο που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον απαιτούμενο χρόνο, υπομονή, ή ακόμα και τον κατάλληλο χαρακτήρα αν θες για να υιοθετήσουν ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σκυλί και να το δουλέψουν. Εσυ που ασχολείσαι ενεργά ,ε αυτά τα θέματα, θα έδινες ποτέ ένα Jack Russel ημιαιμάκι σε έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα, που δε θα έχει τη δυνατότητα να το εκτονώνει, οχι επειδη δεν έχει τη διάθεση, αλλά επειδή δε μπορεί; Θα έδινες ένα αδεσποτάκι με πολύ έντονο ταμπεραμέντο σε έναν πολύ νευρικό άνθρωπο; Οχι. Γιατί ο σκύλος θα είναι δυστυχισμένος αν δε συμβαδίζει με το χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του. Οι καλές προθέσεις δεν αρκουν Θεανώ μου. Μπορεί να τα αγαπάς, αλλά πρέπει να καταλάβεις πως τα σκυλιά δε θέλουν μονο αγάπη, στην πραγματικότητα, υπάρχουν πραγματα που έχουν αναγκη πολύ περισσότερο πριν την αγάπη. Έχουν ανάγκες πολύ σημαντικότερες από τα χάδια, γι' αυτό και δουλειά του καθενός μας όταν προσπαθούμε να βρούμε σπίτι σε ένα αδεσποτάκι είναι να βρούμε ένα σπίτι που να κάνει το σκύλο ευτυχισμένο, γιατί είναι δέσμευση για πολλά χρόνια. Όλοι οι άνθρωποι καλοί είναι, έχουν καλό μέσα τους που με τις κατάλληλες συνθήκες θα βγεί στην επιφάνεια, όμως δεν παντρευόμαστε οποιον να ναι. Δε διαλέγουμε τυχαία σύντροφο, διαλέγουμε υπεύθυνα. Και ναι, φυσικά και αν το σκυλί μας βγάλει κάποιο πρόβλημα θαφροντίσουμε να διορθωθει αφού είναι πλέον μέλος της οικογένειας μας, αλλά δεν είναι σωστό να παίρνουμε έναν σκύλο εντελως ανευθυνα και χωρις να συνυπολογίσουμε τις αναγκες μας και τις αναγκες του και μετα να απαιτούμε να προσαρμοστεί στο δικό μας τρόπο ζωής, ο οποίος ισως να είναι εντελως εξω από τη φύση του συγκεκριμένου αδέσποτου/ ημίαιμου/ καθαρόαιμου. Πολύ ρομαντικό αυτό που λες, η όλη οπτική σου, αλλά ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχει.