Η ώρα της εξομολόγησης...

[ntoulis]

@ΑΡΓΥΡΩ ΣΤ.
επειδη και εγω δεν ειχα ποτε σκυλο,και ειμαι στην ιδια θεση με εσενα,προσωπικα δεν το θεωρω <<λαθος>> αλλα ευλογια !

λες δεν μπορω να την νιωθω νηστικη !

ενταξει αυτο ειναι σε καθε ανθρωπο διαφορετικο σαν συναισθημα,η ευαισθησια,η αρετη,η αδυναμια κτλ κτλ..

εκει με το παιδι και το σκυλο-->

θα το παρω σαν αφορμη (για λιγο σεντονι/καιρο εχω να τα απλωσω)

η πιο σιγουρη,λοιπον, και πιο σταθερη και πιο καλη ειναι η φιλια αναμεσα στους εναρετους,η φιλια που βασιζεται στην αρετη και το αγαθο' πραγμα ευλογο(δεν γνωριζει μεταπτωσεις αυτη η φιλια)

το συμφερον, αντιθετα, δεν ειναι ποτε σταθερο αρα και η φιλια που εχει σαν βαση αυτο δεν ειναι σιγουρη,ακολουθει τις μεταπτωσεις του συμφεροντος,το ιδιο και η φιλια η βασισμενη στην ευχαριστηση.

η φιλια των αριστων εχει την (αρετη) σαν βαση
των πολλων εχει το (συμφερον) >> >>
χαμηλου επιπεδου*)-τυχαιων εχει την (ευχαριστηση) >> >>

*(ο Αριστοτελης λει φορτικος=ανθρωπο που φορτωνεται οπως τα ζωα,και σε εργασιες που ταιριαζουν σε δουλους και οχι σε ελευθερους)

και οταν τελειωνει η ευχαριστηση η το συμφερον..τελειωνει και η φιλια..

ολα τα παραπανω ειναι για να δεις(ποιητικα το λεω,οχι ειδικα) λιγο απο ενα αλλο σκαλοπατι..την εννοια φιλια/συντροφια οχι μονο στον ανθρωπο και παιδια, αλλα και στο σκυλο.. και την ελευθερια που του δινουμε.. σαν ψυχη.. ο καθενας μας ξεχωριστα.. η συμπεριφορα μας ειναι σαν να ειναι δουλος η φιλος.. σαν να ειναι κτημα μας η με ελευθερια..υπαρχει ειλικρινεια η εμεις εχουμε το υπουργειο δικαιοσυνης και ειλικρινειας..και σεβασμου κτλ κτλ.. ((ολα φυσικα με βαση.. κανονες και μετρο)

απλα οι κανονες και το μετρο για να τεθουν..<<θελουν>> και αναλογη παιδεια...

 

[sarah0971]

Πρώτος σκύλος στα 14 μου ο Τόμμυ, ημίαιμο κόκερ σπανιελ. Όταν παντρεύτηκα στα 20 μου ο Τόμμυ έμεινε στο πατρικό μου το οποίο ήταν στην ίδια πολυκατοικία με το δικό μου, ως παντρεμένη πλέον. Στα 22 μου πέθανε η μαμά μου. Εγώ είχα το πρώτο μου παιδί 9 μηνών. Παιδί σχεδόν και η ίδια και είχα παιδί. Δεν υπήρχε χώρος για το αγαπημένο μου σκυλί..... Ο πόνος για την απώλεια της μαμάς μου ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί μου έβγαινε σε άρνηση για τον σκύλο. Δεν τον ήθελα να τον βλέπω; Έψαχνε την μητέρα μου και δεν μπορούσα να το υποφέρω όλο αυτό; Ήθελα να μην ζει ούτε αυτός για να μην είναι στεναχωρεμένος που δεν είχε την μαμά μου; Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι. Είπα στον άντρα μου να τον πάει για ευθανασία...Τον πήγε στον γιατρό αλλά ο γιατρός αφού του εξήγησε ο άντρας μου όλη την ιστορία είπε ότι θα του βρει αυτός σπίτι και αρνήθηκε να κάνει την ευθανασία. (να και ένας λογικός άνθρωπος μέσα σε όλη την παραλογία). Μιλάμε τώρα για εποχή 1993 που δεν υπήρχε internet. Τελικά βρέθηκε σπίτι για τον Τόμμυ. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που όμως δεν τον κράτησαν γιατί έκλαιγε τα βράδια. Γύρισε πάλι στο πατρικό μου. Μόνος όλη μέρα. Μέτα τον πήρε προσωρινά μια θεία μου στο σπίτι της αρκετά μακριά από το πατρικό μου. Για όσους ξέρουν από Θεσσαλονίκη από Βαρδάρη στα Κάστρα. Μια μέρα που τον πήγε βόλτα, το 'σκασε και γύρισε στην πολυκατοικία μας. Ούτε ξέρω πως βρήκε τον δρόμο. Τον βρήκα στη είσοδο της πολυκατοικίας. Η θεία μου έντρομη με πήρε τηλ να μου πει ότι έχασε τον σκύλο!!! Τελικά τον υιοθέτησε μια οικογένεια που δυστυχώς είχαν εξοχικό κοντά στο εξοχικό μας. Και εδώ έκανα το χειρότερο που δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. Μια μέρα ήρθε στο εξοχικό μας κι εγώ μόλις τον είδα να πλησιάζει πήρα πέτρα και του πέταξα για να μην το "κάνει δρόμο" και έρχεται συνέχεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του... Με κοίταξε όλο παράπονο και γύρισε και έφυγε... Από τότε δεν τον ξαναείδα..... Αυτός ο σκύλος πήρε πολύ αγάπη αλλά και πολύ απόρριψη στο τέλος.... Είμαι ασυγχώρητη... Κλαίω όποτε τον θυμάμαι... Συγνώμη Τόμμυ.... Ελπίζω να είσαι καλά τώρα κοντά στην μαμά μου που τόσο σε αγαπούσε....

 

[συλβοσκυλο]

πωπω sarah.. δακρυσα με την ιστορια σου.
δεν εμαθες τι απεγινε μετα ο σκυλακος?εμεινε με αυτη την οικογένεια?

 

[ghelly]

Ναι και εγώ εκλαψα για τον Τόμμυ και με επιασε ενα "γιατι το διαβασα".....

 

[GRDANE]

Λες να είναι μαύρος?

ασπρο θα ειναι...

 

[GRDANE]

ειμαι κοντα 50 χρονων και το πρωτο σκυλο τον πηρα στα 16...
εχουν περασει πανω απο 20 σκυλια απο τα χερια μου... και πανω απο 50 εχω ασχοληθει γενικοτερα...
σε καθε σκυλο εχω κανει τουλαχιστον ενα λαθος....
λαθη? πολλα κι αναριθμητα....
αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι κανενα απο αυτα δεν εχει επαναληφθει...
παντα υπαρχει χωρος για ενα νεο λαθος...
κι αυτο που με ευχαριστει οτι καθε λαθος... με κανει πιο συνετο στον επομενο σκυλο μου...

 

[sarah0971]

Ναι και εγώ εκλαψα για τον Τόμμυ και με επιασε ενα "γιατι το διαβασα".....

Εγώ να δεις τι κλάμα έριξα την ώρα που έγραφα... Είναι ένα αγκάθι αυτή η ιστορία που κάθε φορά που το εξομολογούμαι νιώθω όλο και χειρότερα...

 

[sarah0971]

πωπω sarah.. δακρυσα με την ιστορια σου.
δεν εμαθες τι απεγινε μετα ο σκυλακος?εμεινε με αυτη την οικογένεια?

Δεν έμαθα. Υποθέτω ότι έζησε με αυτή την οικογένεια μέχρι το τέλος του γιατί επειδή μεσολάβησε ο γιατρός αν δεν τον θέλανε μάλλον θα τον γυρίζανε πίσω. Δεν ξαναήρθε από τότε παρότι τα σπίτια μας ήταν κοντά περίπου ένα 1,5 χιλιόμετρο απόσταση. "Κατάλαβε"...

 

[betty coltrane]

sarah, στεναχωρηθηκα με αυτό που διαβασα. Φαντάζομαι οτι θα το εχεις σκεφτει πολλες φορές αλλά θα έλεγα οτι οι καταστάσεις που ζουσες (το χαμο της μαμας σου σε συνδυασμό με τη γεννα που κανει τις ορμόνες και τη ζωή roller coaster) εξηγουν πολλα. Πιο πολυ στεναχωρηθηκα με σένα και ολο αυτό που περασες (και βαζω μεσα και τις τυψεις σου για τη συμπεριφορα σου προς το σκυλο)
Καποια πραγματα δεν μπορούν να κριθούν σωστά ή λάθος. Συγχωρουμε τον εαυτο μας και προχωρουμε!

 

[kanarini]

@Ghostdoc τι το ήθελες πουλάκι μου αυτό το θέμα και το άνοιξες;Mας θέρισες πφφφ

 

[panagiotisgp]

Πρώτος σκύλος στα 14 μου ο Τόμμυ, ημίαιμο κόκερ σπανιελ. Όταν παντρεύτηκα στα 20 μου ο Τόμμυ έμεινε στο πατρικό μου το οποίο ήταν στην ίδια πολυκατοικία με το δικό μου, ως παντρεμένη πλέον. Στα 22 μου πέθανε η μαμά μου. Εγώ είχα το πρώτο μου παιδί 9 μηνών. Παιδί σχεδόν και η ίδια και είχα παιδί. Δεν υπήρχε χώρος για το αγαπημένο μου σκυλί..... Ο πόνος για την απώλεια της μαμάς μου ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί μου έβγαινε σε άρνηση για τον σκύλο. Δεν τον ήθελα να τον βλέπω; Έψαχνε την μητέρα μου και δεν μπορούσα να το υποφέρω όλο αυτό; Ήθελα να μην ζει ούτε αυτός για να μην είναι στεναχωρεμένος που δεν είχε την μαμά μου; Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι. Είπα στον άντρα μου να τον πάει για ευθανασία...Τον πήγε στον γιατρό αλλά ο γιατρός αφού του εξήγησε ο άντρας μου όλη την ιστορία είπε ότι θα του βρει αυτός σπίτι και αρνήθηκε να κάνει την ευθανασία. (να και ένας λογικός άνθρωπος μέσα σε όλη την παραλογία). Μιλάμε τώρα για εποχή 1993 που δεν υπήρχε internet. Τελικά βρέθηκε σπίτι για τον Τόμμυ. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που όμως δεν τον κράτησαν γιατί έκλαιγε τα βράδια. Γύρισε πάλι στο πατρικό μου. Μόνος όλη μέρα. Μέτα τον πήρε προσωρινά μια θεία μου στο σπίτι της αρκετά μακριά από το πατρικό μου. Για όσους ξέρουν από Θεσσαλονίκη από Βαρδάρη στα Κάστρα. Μια μέρα που τον πήγε βόλτα, το 'σκασε και γύρισε στην πολυκατοικία μας. Ούτε ξέρω πως βρήκε τον δρόμο. Τον βρήκα στη είσοδο της πολυκατοικίας. Η θεία μου έντρομη με πήρε τηλ να μου πει ότι έχασε τον σκύλο!!! Τελικά τον υιοθέτησε μια οικογένεια που δυστυχώς είχαν εξοχικό κοντά στο εξοχικό μας. Και εδώ έκανα το χειρότερο που δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. Μια μέρα ήρθε στο εξοχικό μας κι εγώ μόλις τον είδα να πλησιάζει πήρα πέτρα και του πέταξα για να μην το "κάνει δρόμο" και έρχεται συνέχεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του... Με κοίταξε όλο παράπονο και γύρισε και έφυγε... Από τότε δεν τον ξαναείδα..... Αυτός ο σκύλος πήρε πολύ αγάπη αλλά και πολύ απόρριψη στο τέλος.... Είμαι ασυγχώρητη... Κλαίω όποτε τον θυμάμαι... Συγνώμη Τόμμυ.... Ελπίζω να είσαι καλά τώρα κοντά στην μαμά μου που τόσο σε αγαπούσε....

Και εγώ το ελπίζω. :'(

 

[Ghostdoc]

Τα λάθη συχνά πληρώνονται, πικρή αλήθεια αυτή. Προσωπικά εχω καταληξει στο συμπερασμα ότι δεκα καλες πραξεις δεν αναιρούν μια κακή, ιδίως όταν αφορά πλάσματα που προσφέρουν απλόχερα αγάπη. Θέλω να πω δηλαδή ότι το "μη στεναχωριέσαι, άνθρωπος εισαι", δε με καλύπτει πλέον γιατί απλά απαλύνει τις ενοχές. Μόνο η συνειδητοποίηση των λαθών, συχνά μέσα από τον πόνο, μπορεί να μας οδηγήσει αν όχι σε λύτρωση πάντως σε αποδοχή , ειρήνη με τον εαυτό μας και βελτίωση της συμπεριφοράς .
Συγκινητική η ιστορία, για να ειμαι ειλικρινης δυσκολεύομαι να κατανοήσω το σκεπτικό, ειδικά της πρώτης απόφασης (για ευθανασία). Ελπίζω ωστόσο οτι η δυσάρεστη εμπειρία και η εικοσαετία που πέρασε σου δίδαξαν πολλά ως προς την αξία της ζωής και της αγαπης .

 

[ghelly]

Μπορεί να ακουστω κακια... μη συμπονετική προς κάποιον που λέει οτι μετάνιωσε, αλλά και εγώ ετρεμα από στενοχώρια για τον Τομμυ και νεύρα προς τον άνθρωπο. Μα να σηκώσεις πέτρα να πετάξεις σε ενα πλάσμα που κ αυτό εμεινε ορφανο και ξαφνικά δεν ειχε εναν άνθρωπο να τον αγαπα.... Μου ειναι αδιανόητα βαρύ, είτε μιλάμε για 10 χρονων άνθρωπο είτε για 50. Την αξία της αγάπης την ξερουμε από τη στιγμή της γεννησης μας, δεν την καταλαβαίνουμε μόλις πηξει το μυαλό μας.

το ξερω ότι ακουγομαι σκληρη αλλά πραγματικά με στοιχειώνει από την ωρα που το διαβασα και τρωγομουν να το γράψω...

 

[Serge]

Λυπάμαι για το σκυλάκι, αλλά sarah λυπάμαι πολυ και για σένα

 

[l.Kyveli]

Λυπάμαι για το σκυλάκι, αλλά sarah λυπάμαι πολυ και για σένα

Mε εκφράζει απόλυτα αυτή η απάντηση.
Σε τέτοιες καταστάσεις ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος κριτής μας.

 

[sarah0971]

Πραγματικά είναι στιγμές που κάνεις πράγματα και μετά λες πως είναι δυνατό να το έκανα εγώ αυτό. Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε να το δικαιολογήσω. Όλο αυτό είναι μια εξομολόγηση και όχι προσπάθεια για συγχώρεση. Είναι πραγματικά ασυγχώρητο και για μένα μια συμπεριφορά ανεξήγητη. Δεν έχει νόημα το να προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί έγινε. Εκείνη την εποχή πραγματικά ήμουν για λύπηση.

 

[d-friend]

@sarah0971

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ από την ιστορία σου είναι, ότι εκείνο το διάστημα είχες κατάθλιψη σε μεγάλο βαθμό, την οποία και εύχομαι να αντιμετώπισες με κάποια επιστημονική βοήθεια στη συνέχεια, και δεν εννοώ απαραίτητα με φάρμακα. Με μόνη διάθεση να βοηθήσω εσένα και κατά συνέπεια τη σχέση σου με το παιδί και τον άντρα σου, σου προτείνω να ξεκινήσεις συνεδρίες με ψυχολόγο ακόμα και τώρα, ακόμα και αν δεν νιώθεις το ίδιο άσχημα. Να διευκρινίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να σε κατακρίνω. Κάθε άλλο! Απλά όσο ανακουφιστική ή εξιλεωτική και να είναι μια φιλική κουβέντα, δεν συγκρίνεται με την ουσιαστική δουλειά που θα κάνεις με τον εαυτό σου σε συνεργασία με έναν ειδικό.

Είναι σοβαρό. Έχασες τη μητέρα σου νιώθοντας ακόμα παιδί. Και επιπλέον ενώ είχες για τον εαυτό σου το συναίσθημα της ορφάνιας, καλούσουν από τις συνθήκες να ανταπεξέλθεις η ίδια στο δύσκολο νέο ρόλο της μητέρας. Η απώλεια της μητέρας σου σε μία φάση που την είχες ουσιαστική ανάγκη, για να σου μεταλαμπαδεύσει το μητρικό ρόλο (δεν αναφέρομαι σε ενδεχόμενα συναισθηματικά κενά του παρελθόντος), για να σε στηρίξει ψυχολογικά αλλά και να σε βοηθήσει σε πρακτικό επίπεδο με τις ανάγκες και τα προβλήματα ενός βρέφους είναι φυσικό να σου προκάλεσε θυμό.. Όσο ανώριμο και να φαίνεται στους περισσότερους αυτό, έχω να απαντήσω, ότι τόσο ανώριμο είναι το ασυνείδητο ή το άγνωστο παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Σε αυτές τις συνθήκες το σκυλάκι, ένα ακόμα πλάσμα που είναι εξαρτημένο σαν παιδί από εσένα, την "ορφανή" ήταν φυσικό να ενίσχυε το δικό σου συναίσθημα της γενικευμένης ορφάνιας, αδικίας και ανημπόριας, για τον απόλυτα δοτικό ρόλο που καλούσουν να έχεις πρώτη φορά στη ζωή σου και σε αντίξοες συνθήκες. Ήταν λογικό να αισθάνεσαι το σκυλί ως το μόνο βάρος από το οποίο μπορείς να απαλλαχτείς, φυσικά πολύ "νομιμότερα" από το νεαρότερο οικογενειακό βάρος της οικογένειας.

Σε κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με την ψυχανάλυση όλα αυτά μπορεί να του ακούγονται πολύ σκληρά, αστεία, ή και γραφικά, αλλά για να το χοντρύνω λίγο ακόμα, η σχέση σου με το σκυλί λειτούργησε ως μια μεταφορά για τη σχέση σου με τη "μητέρα", και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Διώχνοντας το σκυλί, έδιωχνες το βάρος του μητρικού ρόλου από επάνω σου, αλλά και την απεριόριστη αγάπη ενός πλάσματος που δεν ήταν η μητέρα σου.. Είναι στιγμές που η "εξαρτημένη" ή "εξαρτησιογόνα" άνευ όρων αγάπη των άλλων μπορεί να γίνει πραγματικά δυσβάσταχτη, και αυτό είναι κυρίως όταν εμείς βρισκόμαστε σε τεράστιο έλλειμμα.

Η πράξη σου ήταν σκληρή, αλλά εγώ θα πω (και πίστεψέ με, λατρεύω τα ζώα), ευτυχώς που ήταν το σκυλί για να διοχετεύσεις σε αυτό, αντί στο παιδί σου, όλο το μίσος, το θυμό, την οργή, την απόρριψη.. Και θα επιμείνω, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, ότι ποτέ δεν είναι αργά να δουλέψεις κάποια πράγματα μέσα σου, τη στιγμή ειδικά που ακόμα χτίζεις τη σχέση σου με το παιδί σου! Ότι είσαι έτοιμη να μιλήσεις για αυτό είναι ξεκάθαρο. Αυτό που σε συμβουλεύω προσωπικά, είναι να προτιμήσεις τον ειδικό από ένα φόρουμ!

 

[betty coltrane]

Ghelly και Ghostdoc, επειδη καταλαβα οτι απο το σχολιο μου πηρατε αφορμη. Νομιζω οτι παρεξηγησατε αυτο που εγραψα.
Ιδιαιτερες περιστάσεις θελουν και ιδιαιτερο σχολιασμό. Και χωρις να ειμαι ειδικη, θεωρω απο αυτο που διαβασα οτι μια τετοια περασε η sarah. Υπαρχουν φορές που απο μεγαλο σοκ διαταραζεται η χημεία του εγκεφαλου και σκεφτομαστε και κανουμε πραγματα που δεν θα καναμε σε κανονικες συνθηκες οποτε δεν εχει νοημα να τις κρίνουμε σαν να ηταν.

 

[d-friend]

Θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στον Ghostgod για το "ακομπλεξάριστο", τολμηρό και ανατρεπτικό νήμα που ξεκίνησε (ομολογώ, ότι δεν περίμενα με τίποτα να το συναντήσω εδώ), καθώς και σε όλους που συνέβαλλαν με την εξομολόγησή τους, αλλά ειδικότερα σε εκείνους που δυσκολεύτηκαν περισσότερο για να καταθέσουν τα δικά τους μεγάλα λάθη και ενοχές, με θαυμαστή εντιμότητα και γενναιότητα!

Ενώ θα μπορούσε να μιλήσει για μια υπόθεση φίλης και όχι δική της, ή να μη συμμετάσχει καν, η sarah0971 τόλμησε να μας ανοίξει την καρδιά της με ένα πολύ προσωπικό τρόπο, γνωρίζοντας καλά τα συναισθήματα οργής που θα προκαλέσει και την απόρριψη, που θα εισπράξει από την πλειοψηφία. Εξάλλου και για τη ίδια είναι ξεκάθαρο, ότι απορρίπτει τόσα χρόνια, όχι μόνο αυτή της τη συμπεριφορά του παρελθόντος, αλλά μαζί και τον εαυτό της!

@ghelly
Παραδοσιακά, η εξιλέωση γίνεται μέσα αυτοθυσίες αυτού του είδους, όπου ο αμαρτωλός μετά την ομολογία του θέτει τον εαυτό του στη διάθεση του πλήθους. Ας αποφύγουμε όμως, το δημόσιο λιθοβολισμό, ακόμα κι αν αυτό αποζητούσε κατά βάθος η sarah0971. Είναι φανερό ότι έχει μετανιώσει. Το ότι συμπεριφέρθηκε έτσι απαράδεχτα τη δεδομένη στιγμή, δε συνεπάγεται ότι είναι και η ίδια στο σύνολό της απαράδεχτη ως άνθρωπος. Η αξία της εξομολόγησης παραδοσιακά είναι εκείνη της απόρριψης της "αμαρτίας", αλλά της αποδοχής και της αγάπης του "αμαρτωλού" από τον εξομολόγο, ως ανανεωμένο συνειδητοποιημένο άνθρωπο, απαλλαγμένο από τα βάρη των στείρων ενοχών.

Όσοι συμμετείχαν σε αυτό το νήμα και γίνανε κοινωνοί αυτής της εξομολόγησης μπορούν να καταλάβουν, ότι η sarah0971 ακόμα απορρίπτει τον εαυτό της και βασανίζεται για αυτό το αμάρτημα. Δε μας κοστίζει τίποτα να τη δούμε με κατανόηση, να τη συγχωρέσουμε και να την καθησυχάσουμε! Αμαρτία εξομολογημένη, ουκ έστιν αμαρτία!

 

[kanarini]

Ήταν άσχημο αυτό που έκανε,ναι και δεν συμφωνώ καθόλου ..Στην κατάθλιψη όμως δεν ξέρεις τι κάνεις πολλές φορές,μπορείς να το ελέγξεις αν θες αλλά οκ...Αλλά..λέω αλλά..είμαστε άνθρωποι και δυστυχώς έχουμε αδύναμες στιγμές που θα πούμε ή θα κάνουμε κάτι που δεν μπορούμε να το πάρουμε πίσω...Οι ενοχές είναι η τιμωρία μας δεν χρειάζεται κάτι άλλο,τιμωρούμαστε μόνοι μας οι άνθρωποι με την επανάληψη εκείνης της ανάμνησης στο μυαλό μας..