Nα με σχωρνάς αλλά, γραφικό η μή, η φιλοζωία (ως φιλία προς το ζώο) δεν έχει καμία σχέση με το να σέβεσαι μια ζωή απολύτως εξαρτώμενη από σένα, ασχετα αν είναι ζώου ή ανθρώπου. Αν το πάρεις ως φιλοζωία = φίλος της ζωής τότε ναι.
Το να αναλαμβάνεις να αναθρέψεις ένα ζωντανό πλάσμα και να σου βγει πολύ πιο δύσκολο από ότι στο μέσο όρο δεν είναι λόγος να μην εξαντλήσεις τα περιθώρια των ευθυνών που ανέλαβες απέναντί του όπως πολύ σωστά κάνει η οικογένεια του Μάρλευ.
Όχι πως είναι ξένο στο ανθρώπινο (και όχι μόνο) είδος τέτοια αποποίηση ευθυνών. Παλιά παρατούσαν τα "δύσκολα" παιδιά για ψύλλου πήδημα, μετά έγινε ανήκουστο στην κοινωνία (κάποιοι όμως πάλεψαν για αυτό). Μετά παρατούσαν "μόνο" τα παιδιά με εκ γενετής ασθένειες/αναπηρίες, μετά έγινε ανήκουστο (πάλι κάποιοι πάλεψαν και έδωσαν το παράδειγμα για αυτό). Τώρα αναλαμβάνουν και παρατάνε σκυλιά, γατιά, κουνέλια, χελώνες στην πρώτη-δεύτερη δυσκολία, που για άλλους δεν αποτελεί καν δυσκολία. Μεθαύριο το σωτήριον γένος θα βρει κάτι άλλο να εξαρτάται από αυτό, να του αρέσει στα εύκολα, και να το παρατάει στα δύσκολα.
In a nutshell, είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που πραγματικά είναι η καλύτερη λύση η απομάκρυνση εκ του ταμείου και οφείλεις εφόσον έχεις αναλάβει ευθύνες να εξαντλήσεις κάθε μέθοδο για να σιγουρευτείς ότι όντως σου κατσε αυτό το τζακ ποτ - και πάλι οφείλεις να σεβαστείς τη ζωή του προστατευόμενού σου μέλους και να φροντίσεις για μεταταξη σε περιβάλλον όπου η ευζωία του σου είναι εγγυημένη όσο το δυνατόν γίνεται.
Και στην τελική, από ότι βλέπω όλοι εδώ συμφωνούμε σε ένα πράγμα. Η εμπιστοσύνη είναι το κλειδί. Στη σχέση ιδιοκτήτη-ζώου ο άνθρωπος είναι ο προστάτης, το ζώο ο προστατευόμενος, αποκλειστικά ευθύνη του ανθρώπου είναι να χτίσει αυτή την εμπιστοσύνη και να μην την περιμένει ουρανοκατέβατη.
Last edited:
