Είμαι λόγω δουλειάς πολύ πιεσμένος από χρόνο αυτές τις μέρες, αλλά μια που η Κούλα ανέφερε το θέμα, θα πρέπει να γράψω και εγώ δυο λόγια για να έχετε τη συνολική εικόνα.
Πέρα από τη συνεχή βελτίωση του Μάρλευ το τελευταίο διάστημα, οι κόρες μου έκαναν λίγο πίσω στην υποστήριξη του, οπότε πήραμε πάνω μας το θέμα περισσότερο η Κούλα και εγώ ή μάλλον περισσότερο εγώ.
Ο σκύλος δεν περιορίστηκε ποτέ το τελευταίο διάστημα ενώ οι βόλτες ήταν πολλές και μεγάλες.
Τα θέματα επιβολής που παρουσιάστηκαν παλιότερα στις γυναίκες, δεν υπήρξαν ποτέ σε μένα - ίσως λόγω εικόνας (άντρας-ύψος-όγκος), ίσως λόγω βαριάς φωνής, ίσως επειδή καταλάβαινε ότι κατά κάποιο τρόπο είχα μια ειδική θέση στην οικογένεια.
Η ουσία είναι ότι ποτέ δεν αναγκάστηκα να γίνω απότομος μαζί του - με άκουγε πάντα, τουλάχιστον σε όσα είχε εκπαιδευτεί να ακούει.
Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου έκανε το δύσκολο σε κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, στην πρώτη δική μου εντολή άκουγε αμέσως.
Παράλληλα δεν είχα ποτέ πρόβλημα στη βόλτα - όταν ξεκίναγε να αγριεύει σε σκυλιά ή ανθρώπους τον κουμαντάριζα εύκολα, ενώ είχε παραδεχτεί ότι στο περπάτημα της βόλτας δεν τον έπαιρνε να χαζολογάει, να μυρίζει και να με τραβάει, αν δεν τον άφηνα εγώ στα σωστά σημεία, μια που δεν είχε τη δύναμη να μου επιβληθεί.
Όλο αυτά τον καιρό αφιέρωσα πάρα πολύ χρόνο στο Μάρλευ και στις βόλτες και σε επιμονή για την κοινωνικοποίηση του και σε πολλά χάδια και παιχνίδια.
Νομίζω ότι δεν είχε παίξει ποτέ τόσο πολύ ελεύθερος, χωρίς λουρί, λυτός στην (ελεγχόμενη) ταράτσα του σπιτιού.
Μετά από όλα αυτά το τελευταίο εξάμηνο δεν είχε δαγκώσει κανένα και φιανόταν ότι η υπόθεση της ενεξήγητης αγριάδας του & επιθετικότητας, εξελισόταν αρκετά ικανοποιητικά.
Το πρώτο σημαντικό περίεργο δείγμα κακιάς-επιθετικής συμπεριφοράς του τελευταίου διαστήματος, ήταν η επίθεση στον πατέρα μου.
Βρισκόταν 2-3 μέτρα μακριά από την Κούλα και τον πατέρα μου, του ζήτησε το ασύρματο τηλέφωνο και του το έδωσε χωρίς καμία αντίδραση από τον Μάρλευ.
Την ώρα που το έδωσε πίσω, πετάχτηκε σαν σαΐτα χωρίς καμιά προειδοποίηση και άρπαξε τον πατέρα μου από το βραχίονα που έβαλε για να προστατευτεί. Ο πατέρας μου είναι 90 χρονών και το γεγονός ότι δεν έπεσε κάτω να έχουμε σοβαρά κατάγματα, ήταν μεγάλη τύχη.
Τύχη ήταν και το γεγονός ότι ήμουν δίπλα και τον μάζεψα αμέσως.
Πρέπει να σημειώσω ότι πριν λίγα λεπτά χαΪδευόταν στον πατέρα μου και τον έγλυφε ...
Προχτές αργά το βράδυ δούλευα στο γραφείο μου στο σαλόνι, όπου είναι και ο χώρος που πάντα κινείται ελεύθερα ο Μάρλευ.
Κάνοντας τη διαδρομή προς την κουζίνα για να βάλω νερό, πέρασα σε απόσταση 4-5 μέτρων από το Μάρλευ, ο οποίος ήταν κρυμμένος πίσω από την τραπεζαρία (και όπως διαπιστώσαμε αργότερα φύλαγε/προστάτευε τον εμετό που είχε κάνει).
Χωρίς καμιά προειδοποίηση, πετάχτηκε εξαιρετικά γρήγορα σαν σαΐτα και με βούτηξε δυνατά από το βραχίονα που έβαλα μπροστά μου ασυναίσθητα για να προστατευτώ. Ούτε το κατάλαβα πότε βρέθηκε πάνω μου.
Μου έκανε αρκετή ζημιά και παράλληλα καθυστέρησε πολύ να με υπακούσει και να πάει στη θέση του (crate) όταν τον διέταξα.
Δεν τον έκλεισα μέσα, μια που συνήθως όταν του δώσω σταδιακά τις εντολές: στη θέση σου, κάτσε, κάτω & μείνε, δεν το κουνάει για αρκετή ώρα, εκτός αν τον καλέσω εγώ.
Αυτή τη φορά, μόλις απομακρύνθηκα έφυγε σφαίρα ξανά, για να πάει στο σημείο που φύλαγε.
Τα παραπάνω μου λένε ότι το κύριο πρόβλημα δεν είναι η άρνηση υπακοής και η προσπάθεια να πάρει την αρχηγία από μένα, αλλά κάποια περίεργη και υπερβολική αίσθηση ιδιοκτησίας.
Για να καταλήξω κάπου:
Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα και απογοητευμένος.
Ξέρω ότι τα σκυλιά αγαπούν του ανθρώπους που τα φροντίζουν, τα ταΐζουν, παίζουν μαζί τους και κυρίως τα αγαπάνε.
Αποτελούν εξαιρέσεις οι επιθέσεις στα αφεντικά τους και πάντα έχουν κάποιο λόγο: κακή/σκληρή συμπεριφορά, απροσεξία σε ιδιομορφία του σκύλου κλπ.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση με δάγκωσε άσχημα, ενώ τον είχα κάνει μια ώρα βόλτα και παιχνίδια, ενώ είχαμε ανταλλάξει άπειρα χάδια και ενώ ήταν στα καλύτερα του, στα ζεστά του, είχε κάνει την τουαλέτα του, ήταν ταϊσμένος, ξεδίψαστος, ήρεμος.
Εντάξει, είχε κάνει εμετό και τον φύλαγε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το ξέρω και τυχαία δεν πήγα κατά πάνω του - απλά πέρασα 4-5 μέτρα μακριά του χωρίς κάποιο ιδιαίτερο θόρυβο ή κίνηση προς αυτόν που μπορεί να τον ενόχλησε.
Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι τουλάχιστον εγώ μπορούσα να προστατέψω τους ξένους αλλά και τη οικογένεια μου, μια που εμένα με άκουγε πάντα.
Έχω πλέον μια τεράστια απογοήτευση και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του.
Η αναφορά εδώ στο φόρουμ γίνεται στην προσπάθεια μας να βρούμε αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το βλάκα που όλοι αγαπάμε, εξασφαλίζοντας όμως ότι πέρα από τους ξένους που θα φροντίσουμε να μην κινδυνέψουν, δεν θα κινδυνεύει σοβαρά ούτε η δική μας σωματική ακεραιότητα.
Οπότε, αν έχετε κάποια πρόταση ή γνώμη που να προέρχεται από ουσιαστική γνώση σε τέτοια θέματα ή προηγούμενη εμπειρία, θα σας παρακαλέσω να μας την πείτε.
Ίσως αν αλλάξετε στάση απέναντι στον σκύλο να αλλάξει κι εκείνος στάση απέναντι σε εσάς.
