(Καλό θα ήταν να μεταφερθούν αυτά, κάποια στιγμή στο κατάλληλο θέμα-νομίζω κάπου υπάρχει γιατί είναι ενδιαφέρουσα η συζήτηση)
Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που έχω κάνει τη στείρωση στο Ρας. Ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου απ'όταν ήταν κουτάβι. Πιθανόν, από εδώ και πέρα να το σκεφτώ διπλά και τρίδιπλα πριν αποφασίσω ξανά μια στείρωση σε αρσενικό. Αλλά για τον συγκεκριμένο σκύλο, που έχει το χαρακτήρα που έχει, με εμάς σαν "δικούς του", με τις περιορισμένες, ακόμα, γνώσεις μας, ήταν η σωστή απόφαση. Ακόμα κι αν δεν επηρέασε τον χαρακτήρα του...
επιπτώσεις στο ορμονολογικό σύστημα του σκύλου, σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν ξέρω να τις αναλύσω... Είναι όμως σίγουρα όλες αρνητικές?
Γιατί να στειρώσουμε τον σκύλο μας αντί να τον ελέγξουμε;
Γιατί δεν έχουμε αποκτήσει όλοι σκύλο με το σωστό τρόπο, κάποιοι, ίσως, να μην είμαστε ιδανικοί ιδιοκτήτες, να μην κάναμε σωστή επιλογή, να είμαστε χωρίς πείρα... Ένα σωρό γιατί.. Η στείρωση δεν είναι πανάκεια, αλλά κάπου, κάποιους τους βοηθάει..
Γιατί να αλληλεπιδράσει με άλλο αρσενικό σκύλο ντε και καλά;
Γιατί δεν γίνεται να αποκλείσουμε την ύπαρξη άλλων αρσενικών στον κοινωνικό μας περίγυρο. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ομαλή κι απροβλημάτιστη αντίδραση σε περίπτωση που συναντιούνται, έστω και τυχαία στο δρόμο, όχι, ντε και καλά να αρχίσουν τις χαρούλες και τα παιχνίδια. (Στην δικιά μας περίπτωση, που οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μας έχουν αρσενικά, μας χαροποιεί όταν μπορούμε να απολαύσουμε ταυτόχρονα την παρέα των ανθρώπων και των σκύλων. Επιπλέον, κάθε αρσενικό που παίζει ειρηνικά με το Ρας, μας βοηθάει με την, εκ-νέου, κοινωνικοποίησή του)