Και ειμαι που λέτε στη βόλτα με την Ωντρευ και πάμε ποδαράτο προς Λυκαβηττό. Κυκλοφορεί εδω κ χρόνια στη γειτονιά μια κυρία μεγάλης ηλικίας μ ένα σκυλακο, τον Κανελλο. Μεγάλη και ίσως λιγο ιδιόρρυθμη αλλα νορμαλ σε γενικές γραμμές τη θυμάμαι. Και όπως ανεβαίνουμε σ ένα στενάκι, ξάπλα και εξω απο μια πόρτα ισογείου σπιτιού (σαν παράγκα βεβαια) τσουπ! ο Κανελλος. Έρχεται να χαιρετήσει την Ωντρευ, μυρίζονται, χαίρονται και ξαφνικά...ανοίγει η κυρία κατι σάπια παντζουρια και ακολουθεί το εξής:
- Δεν πας στο διάολο;;;!!;;;
..σοκάρομαι και απαντάω ευγενικά
- Γεια σας, με το σκυλάκι εδω..
- Φύγε απο δω μη σου πετάξω τίποτα στο κεφάλι!!! (Ουρλιάζοντας)
- ...μαα με το σκυλάκι μυρίζονται και..
- Ακούς τι σου λεω!!!! Να πας στο διάολο!! Πουτ@ν@!!!
Μάζεψα το σκύλο κ έφυγα..δεν την παλεύει ο κόσμος..κακή φάση περνάμε σας το λεω..