Καλησπέρα παιδιά,
Σήμερα το βράδυ νιώθω ότι πήρα μια μικρή ανάσα ανακούφισης, σαν να έφυγε μέρος αέρα που κρατούσα μέρες από μέσα μου. Αρχικά μπήκαμε μέσα στην κλινική και είδαμε μια νέα μασκοφορεμένη κτηνίατρο που δεν είχαμε ξαναδεί στους τόσους μήνες που πηγαίνοερχόμαστε στην κλινική.
Την είχε μόλις πάρει στα χέρια της από το crate και της τραγουδούσε ενώ την είχε αγκαλιά. Δεν ήξερε ότι την κοιτάμε. Η Μούση την κοιτούσε μες τα μάτια. Νομίζω τη συμπάθησε την τρελή που την πηγαίνο έφερνε
Μας την έβγαλε λοιπόν. Η γλυκιά μου έτρεξε να έρθει σε εμάς χαρωπή με το μικρό της σωληνάκι να χτυπάει ρυθμικά στο πάτωμα. Χαρωπά κι αυτό όπως κι αυτή. Σαν να ήξερε ότι ένιωθε όντως καλύτερα!
Ήταν η καλύτερη κατάσταση στην οποία την έχουμε αντικρύσει από την Τρίτη το πρωί.
Και μπορεί να έφαγε με force feeding αλλά μάθαμε ότι δεν αντιστάθηκε, όπως συνήθως και έφαγε από τα χέρια μας δύο κροκέτες.
Οκ μπορεί να μην είναι σχεδόν τίποτα, αλλά κάπως μοιάζει να είναι τα πάντα αυτή τη στιγμή που η ελπίδα χάνεται.
Μας έκανε χαρές, ήθελε να ανέβει στα δύο της πόδια, να χαϊδεύτουμε.
Χάδια, αγκαλιές, κι ανάσες μαζί.
Η Λένα να την καμαρώνει λες και την ήξερε από πάντα. Μίλησαν πολύ σήμερα μας είπε, έχουν λέει πλέον "τα δικά τους".
"Την λάτρεψα την μικρή αυτή από το μεσημέρι που την αντίκρυσα", μας είπε.
Η κοντή μου, όλους τους κερδίζει με το πονηρό της μουτρακι. Χαιρόμασταν να τη βλέπουμε.
Ας είναι έτσι κι αύριο...
Αυτό μόνο.