Αναφορικά με το παιχνίδι:
Έρχεται και αρχίζει να παίζει. Πως παίζει? Με το να σου κόβει κομμάτια. Δαγκώνει χέρια-πόδια. Δεν πολυασχολείται με παιχνίδια, ακόμα κι όταν προσπαθώ να τα ανταλλάξω με τα χέρια μου. οπότε τον αφήνω να δαγκώσει λίγο, σε σημείο ανεκτό, αντιδρώντας (μη) όταν ξεφεύγει. Σταδιακά μειώνω το χρόνο, μέχρι να το κόψει. Και όταν το καταφέρω, αρχίζει να σπριντάρει μέσα στο σπίτι. Καθιστικό-μπαλκόνι και πίσω. Σαν τον ΗΣΑΠ, χωρίς στάσεις. Και κάποια στιγμή πάλι από την αρχή.
Αναφορικά με την "καταγωγή" του:
Στην Τσεχία είχε ένα χώρο, εξωτερικά, με τα αδέρφια και τα ανίψια του (από την ετεροθαλή αδελφή του). Υπολογίζω γύρω στα 40-50 τετραγωνικά. Εκεί ήταν την περισσότερη ώρα της μέρας-νύχτας. Τον έβγαζαν μόνο για κοινωνικοποίηση με άτομα που έρχονταν στην εκτροφέα (είναι πολύ κοινωνικός, και με μεγάλους και με παιδιά). Όπως καταλαβαίνεις, δεν ξέρουμε τι έκανε το βράδυ (αν έβγαινε για ποτάκι, αν έπαιζε, αν το έριχνε στη συζήτηση σε κανένα forum ή την έπεφτε για ύπνο
). Αλλά με 16 κουτάβια, δύσκολο να ήταν όλα ήρεμα. Εγώ παίζω μαζί του για καμιά ώρα το βράδυ, κατά τις 9. Μετά πάω στο δωμάτιο και κλείνω φώτα, βάζω χαλαρή μουσικούλα και ξαπλώνω. Θα κάνει καμιά βόλτα στο μπαλκόνι, να χαζέψει λίγο, θα τροχίσει τα δόντια του στο μάρμαρο (σαν τους παπαγάλους) και θα έρθει για ύπνο (αν δεν τα βάλει με καμιά πάνα ή χαλί). Θα ψιλοκλαψουρίσει και λίγο (αν και δεν ξέρω αν είναι κλαψούρισμα, γιατί φαίνεται να είναι τρόπος έκφρασης. το κάνει σε διάφορες περιστάσεις. Προσπαθώ να καταλάβω τη χροιά, μήπως και καταλάβω τι θέλει να μου πει). Θα με ενοχλήσει να ανέβει στο κρεβάτι, δε θα τα καταφέρει και θα ξαπλώσει.
Αναφορικά με περιορισμό και crate:
Το crate από την αρχή το απέφευγε (στην Τσεχία). Λογικό, από τα 40 τετραγωνικά που έτρεχε και έπαιζε δεν ήθελε να κλειστεί μέσα, ιδίως όταν είχε και κόσμο τριγύρω. Ακολούθως είχε μία δύσκολη εμπειρία με το ταξίδι. Δεν ήθελε ούτε να το βλέπει. Προς το παρόν (με μόνιμα ανοιχτή πόρτα) μπαίνει το βράδυ για ύπνο. Δεν τον πιέζω να μπει. Νομίζω ήρθε η ώρα να ξεμπλοκάρω την πόρτα και σιγά σιγά να τον κλείνω - για πολύ μικρά χρονικα διατήματα αρχικά - μέσα. Και να επιβραβεύω όταν ηρεμεί.
Διακρίνω έναν εκνευρισμό πάντως. Όταν δεν τον παίζω, τα "βάζει" με ότι βρει. Από μαξιλάρια, χαλιά και πάει λέγοντας. Ίσως το crate να είναι η λύση, αν και βλέπω την κουβερτούλα που είναι μέσα να γίνεται κομφετί (έρχονται και απόκριες!).
Σκέφτομαι και κάτι ακόμα: παρόλο που δε μένει ούτε ένα λεπτό μόνος, εγώ λείπω για δουλειά τα πρωινά. Υπάρχει περίπτωση να έχει άγχος? Το λέω γιατί φαίνεται να έχουμε αρχίσει να χτίζουμε ένα δέσιμο.
Συγγνώμη για το σεντόνι.