To παραπάνω ποστ σου το έγραψα για να σου δείξω ότι ακόμα κι αν είναι μεγαλόσωμο το δεύτερο σκυλι, ίσως στην ιεραρχία να συνεχίσει να είναι πιο πάνω η μικρή σου, ίσως και όχι όμως δε μπορείς να ξέρεις ανεξάρτητα απο το μέγεθος του δεύτερου σκύλου.
Vas έχεις δίκιο.
Και η δικιά μου συνήθως δεν φοβάται τα άλλα σκυλιά ανεξαρτήτως μεγέθους απλά όπως είπες "δε τα συμπαθεί", δε θέλει παραπάνω κοινωνικές επαφές πέραν των αναγκαίων. Αν όμως χρειαστεί επεμβαίνει.
Παράδειγμα: Είμαστε σε πάρκο και κάθεται αδιάφορη δίπλα μου μέχρι να δημιουργηθεί θέμα ανάμεσα σε άλλα σκυλιά που μπαίνει ανάμεσα για να κάνει το διαιτητή (ένας υποτακτικός σκύλος θα έμενε στη θέση του).
Ή το καλοκαίρι συναντούσαμε ένα ημιδεσποζόμενο, πραγματικά καλόβολο ημίαιμο golden retriever το οποίο ήθελε να έρθει για χάδια και το έδιωχνε λυσσαλέα. Έκανε αυτό το μπου που λες και το άλλο “άλλαζε πεζοδρόμιο”.
Με αρκετά σημαντικά μεγαλύτερα της σκυλιά θα μπορούσε να αναδειχθεί αρχηγός.
Το θέμα μου είναι ότι με αυτά τα σκυλιά η δικιά μου μέχρι στιγμή τουλάχιστον δεν έτυχε να “παίξει” (ας μην κάνουμε δεύτερες σκέψεις με το τι εννοούμε παιχνίδι, κυριαρχία κλπ). Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με μικρόσωμα.
Ενώ είναι τα δύο που σου είπα που... τα παρακαλάει... Τα προκαλεί συνέχεια σε παιχνίδι: τρέχουν, κουνάει την ουρά της, κάνει αυτήν την “υπόκλιση”, το βλέμμα της λάμπει. Με το ένα μπορούν να είναι έτσι για ώρες. Με το άλλο όχι τόσο πολύ, ο άλλος δείχνει να βαριέται, να μη συμμετέχει τόσο και πάει και αυτή του κάνει αυτό το “μμμμμ.... μμμμμ.....”
άντε, άντε).
Αν πάρω δεύτερο σκύλο αυτή τη σχέση θέλω να έχει μαζί του.
Είχες δίκιο ότι δε ξεκαθάρισα τι εννοώ μπερδεύοντας τις παραμέτρους: παιχνίδι και αρχηγία.
Αν λοιπόν έρθει άλλος, ανεξαρτήτως μεγέθους, σκύλος τα θέλουμε και τα δύο!