Χωρίς να θέλω να την… ματιάσω, την τελευταία εβδομάδα δεν έχουμε καθόλου σκηνικά με σκύλους. Μπορεί ακόμη να βαριανασαίνει, να σηκώνει αυτιά και ουρά στην θέα κάποιου αλλά καθόλου γάβγισμα. Και το καλύτερο; Με ακούει (!) ΕΝΩ είναι hyper fixated. Γυρνάει το κεφάλι στιγμιαία, κάτι είναι και αυτό. Πριν δυο ημέρες είδαμε ένα Χάσκι στην βόλτα, γρύλισε λίγο αλλά το κοιτούσε. Της κάνω «πάμε!» και με ακολούθησε χωρίς να κοιτάει πίσω συνεχώς. Μετά από ένα λεπτό, λες και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, πετάχτηκε ένα σκυλί που το είχε δέσει η ιδιοκτήτρια στα κάγκελα για να μαζέψει τα κακά του και επειδή ήταν και βράδυ δεν το καταλάβαμε. Μόνο τότε φρίκαρε και αυτή και εγώ μαζί της, ταυτόχρονα ουρλιάξαμε, αλλά το ξεπέρασε πολύ γρήγορα.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω; Δεν κάνω κάποια άσκηση μαζί της, είχα απογοητευτεί και σταμάτησα να προσπαθώ, ειδικά χωρίς την βοήθεια ειδικού όπως έχω προ αναφέρει. Προφανώς και δεν πιστεύω ότι είναι all fixed ξαφνικά αλλά μου κάνει τρομερή εντύπωση ότι δεν έχει δημιουργήσει θέμα στην βόλτα. Επίσης δεν πιστεύω πως επειδή δεν γαβγίζει ξαφνικά νιώθει καλύτερα προς τους σκύλους. Εξακολουθεί να τρομοκρατείται, το δείχνει με αρκετούς τρόπους, αλλά δεν έχει τα συνηθισμένα της «ξεσπάσματα». Η μόνη διαφορά στην ρουτίνα μας είναι ότι την πηγαίνω πιο μακριά πλέον. Από 10-15 λεπτά που κάναμε συνήθως (επειδή με κούραζε να βλέπω σκυλί στον δρόμο και να παθαίνω 5 καρδιακά) τώρα κάνουμε τουλάχιστον 1 ώρα σε κάθε βόλτα. Αυτή δεν θέλει να γυρίσει σπίτι, θέλει να συνεχίσει ακόμα και τότε, τα στυλώνει στην πόρτα, αλλά νιώθω τόσο καλύτερα; Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Απλά ήθελα να το πω.