Ας χαζέψουμε και μερικά κυνηγόσκυλα!
Παρακάτω, ο μύθος του Μελέαγρου. O Μελέαγρος, γιος του βασιλιά της Καλυδώνας, κλασική ιστορία, μια βλακεία έκανε ο πατέρας - η Άρτεμις εκνευρίστηκε και έστειλε τον Καλυδώνιο κάπρο στη γη τους. Μαζεύτηκαν λοιπόν 10-15 νοματαίοι, μεταξύ τους και η Αταλάντη, αγαπημένη του Μελέαγρου, πήραν και τα σκυλιά και το ρίξαν στο κυνήγι.
Φήμες λένε ότι υπήρχε ένα άγαλμα του 4ου αι πΧ. που αποδίδεται στο Σκόπα, αλλά δε σώζεται. Ο τύπος άρεσε στους Ρωμαίους, και υπάρχουν πολλά αγάλματα του ίδιου τύπου, του Μελέαγρου, συνοδευόμενου από το κεφάλι του κάπρου και το πιστό του κυνηγόσκυλο.
Ο Μελέαγρος με το σκυλί του, άνευ κάπρου, ρωμαικό του 1ου αι. μΧ, Βερολίνο. Στα μάτια τον κοιτάει τον αγαπημένο του, ο σκύλος. Μου αρέσει το κολάρο του.
Ο Μελέαγρος εδώ με το κεφάλι του κάπρου και το σκύλο που πάλι τον κοιτάζει στα μάτια, 2ος αι. μΧ. Βρίσκεται στο Βατικανό - φαίνεται άλλωστε από το φύλο συκής...
Ανάγλυφο, μέρος μιας σαρκοφάγου που βρέθηκε στη Ρώμη, 2ος αι. μΧ. Ο Μελέαγρος με την αγαπημένη του Αταλάντη, μετά το κυνήγι. Ο σκύλος ξελαιμιάζεται να κοιτάζει την Αταλάντη, μάλλον επειδή ο καλλιτέχνης δεν είχε χώρο να τον σκαλίσει πουθενά αλλού...
Ο Μελέαγρος, εδώ με όλη την κομπανία, σαρκοφάγος του 3ου αι. μΧ., Musei Capitolini, Ρώμη. Ο καλλιτέχνης κάθησε και σκάλισε το γκριφονοειδές τρίχωμα των σκύλων που επιτίθενται στο τέρας. Μπόνους ο ωραίος σκύλος με τα σηκωμένα αυτιά και το κολάρο που την έχει πέσει σε ένα κουνέλι!
Ο θάνατος του Μελέαγρου, ανάγλυφο μέρος σαρκοφάγου του 2ου αι. μΧ, στο Λούβρο. Δίπλα του, το κεφάλι του κάπρου, και, όπως πάντα, ένα κυνηγόσκυλο...
Ωσάν καλός μύθος που σέβεται τον εαυτό του, το θέμα επιβίωσε και έφτασε ως την Αναγέννηση και μετέπειτα, με πιο μοντέρνα σκυλιά πάντως. Εδώ, από τον Ρούμπενς, Colchester and Ipswich Museums. Μα γιατί φοράει παλτουδάκι ο σκύλος, κάτω δεξά, δεν μπορώ να καταλάβω!
Εσείς, αν ήσασταν μέσα στον πίνακα του Ρούμπενς, ποιος θα ήσασταν??